Opnieuw erdoor heen.

Ik wil even wat van me af typen. Ik zoek miss wel naar ervaringen, medeleven, tips ect. Het maakt niet uit alles is welkom.

Bijna iedereen weet dat ik door een diep dal ben gegaan een hele poos terug. Ik ben toen op de wachtlijst gekomen voor GGZ. De intake is toen vrij snel geweest en daarna was het wachten wachten en nog eens wachten.
In die tussen tijd zag ik in dat het niet meer door kon hoe ik bezig was. Ik moest mezelf echt weer terug gaan vinden. Hoe wist ik niet maar het moest.

Het is me gelukt. Ik ben weer gaan werken, ik heb mijn ding gevonden in het schrijven. Het schrijven van zowel gedichten als gewoon mijn leven opschrijven. Maar ook in het feit dat ik mijn oude hobby weer had opgepakt.
Kortom ik voelde me zoveel beter dan ooit te voren.
Ik had echt het idee dat ik dingen eindelijk een plekje had kunnen geven en weer verder kon gaan. Dat ik mezelf had terug gevonden.
Maar ergens diep in mijn hart wist ik dat dit een egoïstische gedachte was van mezelf. Want het enige wat ik heb gedaan is alles weer diep weg stoppen, masker opzetten en door gaan ! Daar door gaan waar ik eerder gestopt was omdat het niet meer ging.
Ik merkte dat vooral aan kleine dingen. Als er iets met mijn zoontje was kon ik behoorlijk van slag raken. Daaraan merkte ik dat ik nog niet stabiel genoeg was. Maar toch voelde ik me zoveel beter dan ooit.

Tot vandaag. Vandaag heb ik dan eindelijk een gesprek gehad bij volwassenzorg bij het GGZ. Volwassenzorg met een persoonlijkheidsstoornis. Hier is bij mij nog geen sprake van aangezien er een onderzoek aan vooraf gaat. Maar naar mijn intake was dit de beste plaats waar ze mij onder konden verdelen.
Ik heb vorige week getwijfeld of ik moest gaan aangezien het toch goed met me gaat ?
Ik ben blij dat ik het gedaan heb want vandaag ben ik wederom met mijn neus op de feiten gedrukt.
Het gesprek was best heftig omdat de psychologe bepaalde dingen voor mij bevestigde. Eindelijk had ik het idee dat iemand me echt begreep. Zij zag in dat ik me jaren lang niet gehoord voelde. Ik werd steeds naar de achtergrond geschoven en wat mijn mening of gevoel was deed er gewoon niet toe.
Zij zag ook in dat ik een mooi masker op mijn gezicht draag. En zo waren er nog meer confronterende zaken.

Maar ik zit nog met 1 hulpvraag en volgens haar is dat een veel te hoge verwachting van mezelf. Te hoog gegrepen en misschien niet eens haalbaar.

Het enige wat ik nog wil is de mensen die mij zoveel pijn hebben gedaan, te kunnen vergeven voor hun daden. Maar ook mijn ouders gaan begrijpen waarom ze me zo verwaarloosd hebben. Waarom ze me geestelijk mishandeld hebben.
Ik kan nu niet vergeven. Dit komt vooral omdat ik heel veel kwijt ben. Er is een groot deel van mijn jeugd weg. Ik wil dit terug halen/opnieuw beleven om hopelijk dat alles met een ander oog te kunnen zien. Om op die manier te gaan begrijpen waarom mijn ouders zo gehandeld hebben. Ik ben nu volwassen en misschien kan ik het nu anders zien.
Dit houd me de laatste tijd zo erg bezig en dit is steeds weer de drempel die ervoor zorgt dat ik niet meer verder kom in mijn verwerking/rouw proces.

Ik wil er gewoon echt klaar mee zijn. Eindelijk een echte streep onder mijn verleden zetten en te gaan leven. Een normaal leven lijden met geluk en liefde.

Ik ben wel benieuwd wat jullie mening hierover is. Is het zelfs misschien wel herkenbaar voor sommige mensen ???

Het ligt er denk ik aan welke definitie van vergeven je hanteert. Als je alle negatieve associaties volledig los wil laten en op een geheel neutrale, misschien zelfs positieve, liefdevolle manier wil kijken naar de mensen die je dit hebben aangedaan, dan denk ik dat het inderdaad wel wat hoog gegrepen is, en dan bedoel ik niet te hoog voor jou, maar te hoog voor praktisch iedereen. Als je je huidige leven niet meer wil laten beïnvloeden door het verleden, niet meer actief bezig wil zijn met je boosheid, ernaar wil streven dat je op een dag terug kan kijken zonder pijn te voelen, dan denk ik dat dat wel moet kunnen. Het is alleen wel een proces, ik denk niet dat je een knop om kan zetten en kan besluiten 'en nu ben ik er klaar mee'. Zoiets gaat toch geleidelijk, met vallen en opstaan en veel nieuwe inzichten.

De psychologe heeft jou nu verteld dat wat jij wil, zoals jij dat vanmiddag hebt geformuleerd, in haar ogen niet kan. Ik zou haar vragen of ze expliciet zou willen benoemen wat in haar ogen wel kan. Daar gaat het uiteindelijk om.

Susan schreef:Het ligt er denk ik aan welke definitie van vergeven je hanteert. Als je alle negatieve associaties volledig los wil laten en op een geheel neutrale, misschien zelfs positieve, liefdevolle manier wil kijken naar de mensen die je dit hebben aangedaan, dan denk ik dat het inderdaad wel wat hoog gegrepen is, en dan bedoel ik niet te hoog voor jou, maar te hoog voor praktisch iedereen. Als je je huidige leven niet meer wil laten beïnvloeden door het verleden, niet meer actief bezig wil zijn met je boosheid, ernaar wil streven dat je op een dag terug kan kijken zonder pijn te voelen, dan denk ik dat dat wel moet kunnen. Het is alleen wel een proces, ik denk niet dat je een knop om kan zetten en kan besluiten 'en nu ben ik er klaar mee'. Zoiets gaat toch geleidelijk, met vallen en opstaan en veel nieuwe inzichten.

De psychologe heeft jou nu verteld dat wat jij wil, zoals jij dat vanmiddag hebt geformuleerd, in haar ogen niet kan. Ik zou haar vragen of ze expliciet zou willen benoemen wat in haar ogen wel kan. Daar gaat het uiteindelijk om.

Het dik gedrukte is denk ik het meeste van toepassing. Liefdevol terug kijken is helemaal niet haalbaar idd. Maar ik wil idd mijn leven niet meer laten beïnvloeden daardoor. En dus precies zoals jij het beschrijft !
Naar mijn idee is dit wel haalbaar en misschien heeft zij het dan wel verkeerd begrepen. Wellicht heeft zij het begrepen zoals je in het 1e stukje schrijft.
Ik heb volgende week weer een afspraak om de zaken nog duidelijker te krijgen en dan krijg ik ook een behandelplan. Ze wilde wel echt gaan kijken met mij wat de beste manier is.

Zij is wel tot nu toe de 1e persoon waar ik me meteen goed bij voelde ! Eindelijk

Wat heftig allemaal lieve stuiterbal. Goed dat er nu hulp komt en dat je jezelf goed voelt bij je hulpverlener. Veel sterkte en succes gewenst.

Stuiterbal, wat fijn dat je je eindelijk weer eens gehoord voelde door iemand! Je zegt dat je weer overeind staat na alles, maar geeft ook toe dat je het eigenlijk hebt weggestopt allemaal. Ermee aan de slag gaan is dus zeker een stap in de goede richting.

Het is echt niet onverstandig om samen met je psycholoog te kijken wat er precies aan de hand is en op basis daarvan een behandelplan op te stellen waar jullie beiden, maar waar vooral jij je in kunt vinden. Ik hoop dat het je met de tijd lukt om alles wat je is overkomen een plekje te kunnen geven en de mensen die je dingen hebben aangedaan te kunnen vergeven (in de zin van het los te laten) en dat je dan eindelijk de rust in jezelf terug kunt vinden die je zo hebt verdiend.

Met de tijd en de juiste hulp zal alles in de toekomst een stuk draaglijker worden, maar vergeet niet dat je wel eerst onderaan de ladder moet beginnen. Het zal zwaar worden en er zullen misschien dagen/momenten zijn dat je het op wilt geven omdat je de pijn niet (meer) wilt voelen. Toch is dat wel een teken dat er juist aan die punten gewerkt moet worden. Wens je heel veel succes met dit hele proces. Het gaat je zeker lukken.

Wat fijn dat je iemand gevonden hebt waarmee het klikt. Ik heb jaren bij jeugdzorg en de ggz gelopen. Maar op een gegeven moment was ik te oud. Ik zag nog op de jong-volwassenenafdeling. En de overstap maken naar de volwassenafdeling heb ik nooit gedaan. Ik dacht dat het ook wel goed met ging, had net een kind gekregen, woonde samen, had alles goed op de rails. Maar ik merk nu dat ik nog een hoop niet verwerkt heb en dat ik (mede door mijn ADD) soms nogal labiel kan zijn.

Jouw verhaal zet me wel aan het denken om weer contact op te nemen met de GGZ.

Wat fijn dat je nu eindelijk goed hehoord en begrepen wordt! Ik heb geen nuttige tips, maar wil je veel succes wensen! Er aan toe geven is al een grote stap.

Dank jullie wel allemaal !!!

Mijn hoofd was gisteren echt zo vol ik had weer last van hoofdpijn en vooral duizelingen. Dat is voor mij een seintje dat ik iets moet gaan doen.
Ik ben toch wel opgelucht dat ik gegaan ben. Hoe nu verder is even afwachten. Ik krijg iedere week gesprekken.
Ik heb er nu wel goede hoop en vertrouwen in. Mijn eigen karakter helpt al heel veel mee.
Van nature ben ik een vechter en ik zie overal wel het positieve in. En ik heb snel de neiging om me weer bij een te rapen en door te gaan !
Dat is niet altijd slecht maar in dit geval werkt het even niet. Ik zal 25 jaar moeten gaan verwerken/vergeven en los gaan laten.
Het zal een lange weg worden.


@Tazz: Misschien toch eens een 1e gesprek aan gaan. Na dit gesprek ben ik ook gaan inzien dat het toch nodig is. Succes meid !

Succes En goed dat je toch bent gegaan.

Sogood schreef:Wat heftig allemaal lieve stuiterbal. Goed dat er nu hulp komt en dat je jezelf goed voelt bij je hulpverlener. Veel sterkte en succes gewenst.

+1, en ik vind het moeilijk om er verder wat over te zeggen omdat ik zelf ook problemen heb gehad, bij D.imence heb gelopen en soms nog tegen dingen aanloop.

Maar volgens mij kom jij er wel