Praten jullie nog over overleden personen met andere naasten

Klinkt misschien wat vreemd maar ik had het hier vanavond met vrienden over. De vader van een vriendin is overleden toen zij 13 was. Dat is inmiddels al weer heel wat jaren geleden maar ze heeft het er nog steeds moeilijk mee dat ze zo weinig van zijn dagelijkse leven af weet. Ze weet eigenlijk alleen de dingen die ze toen als kind wist omdat haar moeder niet over haar overleden vader wil praten. Iemand anders is nu 20 en haar moeder is overleden toe ze 4 was, haar vader (is hertrouwd)wil ook helemaal niet meer over haar moeder praten / hierover werd altijd gezwegen. Gelukkig heb ik hier zelf niet mee te maken maar dat lijkt me dan toch best wel heel erg moeilijk. Vooral als je met allerlei vragen zit.

Praten jullie nog wel over overleden personen met naasten?

Heel af en toe praten we wel eens over mijn oma, soms mis ik haar nog en dan praat ik er wel eens over met mijn moeder, dat is altijd wel fijn.
Zou het ook lastig vinden als je daar niet over zou kunnen praten. Vind het ook wel vreemd van zo'n moeder dat ze niet met haar kind daar over wil praten, ik snap dat het moeilijk is maar voor haar dochter is het nog lastiger omdat ze het nu niet kan afsluiten omdat ze zoveel vragen heeft.

Mijn schoonvader is ook al een hele tijd overleden maar mijn viriend mist hem ook nog steeds. We praten daar wel soms over en ik merk dat het mijn vriend nog heel wat doet, vooral bij belangrijke dingen zoals verhuizen, de geboorte van onze zoon, etc.
Hetzelfde bij een goede vriendin, haar moeder is nog niet zo heel lang overleden en ze heeft er nog heel erg veel verdriet van.

Mijn opa was afgelopen maand alweer 10 jaar geleden overleden, daar praten wij (ouders, ik, oma, tantes, ooms, nichtjes en neefjes) nog vaak over. Ik had zelf een hele goede band met mijn opa, en mis hem dan ook nog regelmatig.

_MamaRosa_ schreef:Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden, en daar praten wij gelukkig nog wel over samen. (in het gezin van mijn vader, en met mijn man uiteraard) Mijn vader heeft sinds kort een nieuwe vriendin, en gelukkig wordt er nog steeds goed over gesproken, ook vanuit haar, zij vindt dat heel belangrijk.

Hier hetzelfde! (Behalve die man want die moet ik nog ff zoeken )

Mijn moeder is ook 4 jaar geleden gestorven en wij praten nog heel vaak over haar. Toen mijn vader een vriendin kreeg was ik bang dat dat zou betekenen dat we er thuis niet meer over mochten praten. Ik kan me namelijk voorstellen dat het voor haar niet altijd gemakkelijk is om die verhalen te horen. Maar gelukkig gaat dit heel erg goed en kunnen we over zowel de mooie als de nare ervaringen praten.
Mijn broertje heeft nu een vriendin die mijn moeder niet heeft gekend, met haar praten we er ook over, zij is ook benieuwd naar mijn moeder.

Ook in het dagelijks leven praat ik nog vaak over mijn moeder, als het onderwerp daar naar is. Bv. als we het met vriendinnen hebben over hoe we zijn opgevoed of dingen die we samen met onze moeders deden. Over het verdriet dat ik heb, heb ik het met hen wat minder.

Ik zou het heel erg vinden als ik niet meer over mijn moeder zou kunnen praten. Het zou voor mij voelen alsof ze er niet meer mag zijn, alsof de herinnering er niet mag zijn. Het lijkt me heel moeilijk om er niet over te praten, zeker als je vragen hebt.

Oh en over andere overleden mensen uit onze omgeving praten wij ook nog regelmatig. Over de een wat meer dan over de ander maar ik voel wel de vrijheid om over hen te praten als ik dat wil.

Angela_1986 schreef:Ik zou het heel erg vinden als ik niet meer over mijn moeder zou kunnen praten. Het zou voor mij voelen alsof ze er niet meer mag zijn, alsof de herinnering er niet mag zijn. Het lijkt me heel moeilijk om er niet over te praten, zeker als je vragen hebt.

Mjin vriendin was hier gisteravond en ook al eerder ook best wel emotioneel onder. Ze wil gewoon dingen weten over haar vader vanuit een ander gezichtspunt dan toen ze als kind was. Hoe was hij als man, collega etc. Jammer genoeg is volgens mij hierdoor de band met haar moeder nu slechter geworden. Zij verwijt het haar moeder (weet niet of ze dat uitgesproken heeft) dat die het er eigenlijk nooit met haar over gehad heeft of nu nog over wil hebben. Het is ook al wel weer twintig jaar geleden dus misschien dat haar moeder gewoon verder wil (heeft verder geen nieuwe relatie gekregen) maar mijn vriendin krijgt steeds nieuwe en meer vragen nu ze ouder wordt, zelf kinderen heeft etc.

rapa nui schreef:

Angela_1986 schreef:Ik zou het heel erg vinden als ik niet meer over mijn moeder zou kunnen praten. Het zou voor mij voelen alsof ze er niet meer mag zijn, alsof de herinnering er niet mag zijn. Het lijkt me heel moeilijk om er niet over te praten, zeker als je vragen hebt.

Mjin vriendin was hier gisteravond en ook al eerder ook best wel emotioneel onder. Ze wil gewoon dingen weten over haar vader vanuit een ander gezichtspunt dan toen ze als kind was. Hoe was hij als man, collega etc. Jammer genoeg is volgens mij hierdoor de band met haar moeder nu slechter geworden. Zij verwijt het haar moeder (weet niet of ze dat uitgesproken heeft) dat die het er eigenlijk nooit met haar over gehad heeft of nu nog over wil hebben. Het is ook al wel weer twintig jaar geleden dus misschien dat haar moeder gewoon verder wil (heeft verder geen nieuwe relatie gekregen) maar mijn vriendin krijgt steeds nieuwe en meer vragen nu ze ouder wordt, zelf kinderen heeft etc.

Ik kan me heel goed voorstellen dat ze er emotioneel van wordt. Ze was natuurlijk nog erg jong toen haar vader stierf en heeft daardoor waarschijnlijk maar een aantal herinneringen. Zoals jij al zegt, ze kent haar vader alleen vanuit het gezichtspunt van een kind. Ik denk dat ik dan het gevoel zou hebben hem niet écht gekend te hebben en ik zou dat wel graag willen weten.
Ik kan me voorstellen dat dit de band met haar moeder verslechterd en als ze het nog niet heeft uitgesproken dan zou ik dat zeker wel gaan doen.
Natuurlijk wil haar moeder verder met haar leven maar ze zal daarbij toch ook rekening moeten houden met haar dochter.

Mijn vader heeft heel even zo'n periode gehad, toen hij net met zijn nieuwe vriendin was; we moeten verder, mama is er niet meer, we zullen zonder haar verder moeten, bla bla bla. Ja dat snap ik zelf ook wel, ze is er niet meer, ze komt niet meer terug hoe graag we dat ook zouden willen. Maar dat betekent niet dat we de herinneringen dan maar dood moeten laten bloeden. Gelukkig kunnen we er nu dus weer goed over praten.

Ik kan ook goed praten over hoe mijn moeder bv was als persoon met haar beste vriendin. Heeft je vriendin ook niet zo iemand waar ze goed contact mee heeft die haar vader ook goed heeft gekend? Misschien dat ze daar dan mee kan praten. Maar het mooiste zou natuurlijk zijn als ze er gewoon met haar moeder over zou kunnen praten.

Mijn vader is natuurlijk pas heel recent overleden, maar ik praat en vertel heel veel over hem. Ik kan me niet voorstellen dat dat ooit anders wordt. Hetzelfde geldt voor mijn moeder, zij gingen natuurlijk scheiden, maar toch vertelt ze heel veel en ook heel veel positieve dingen over hem en over hoe hij was als partner. Zij heeft ook al een tijdje een nieuwe vriend en ook hij is ontzettend lief en begripvol. Ik zou er niet tegen kunnen als dit anders zou zijn. Het erover praten en vertellen is juist zo belangrijk voor de verwerking. Mijn zusje is 21, een stukje jonger dan ik dus, en heeft hem korter meegemaakt, zeker ook omdat ze in de puberteit zo ontzettend vervelend was tegen hem. Dus ook voor haar vertellen we heel veel, leggen we dingen uit, laten haar zien wie hij was.

Mijn man heeft zijn moeder verloren toen hij 11 was. Er word nooit over haar gepraat door zijn vader (ik heb het in de 5 jaar dat ik daar kom in ieder geval nooit iets over gehoord). Ze komen bijvoorbeeld wel elk jaar op haar sterfdag even samen, maar het gekke is dat er dan niet (meer) over haar gepraat wordt!
Nu is zijn vader ook niet een prater. En inmiddels is er ook een nieuwe vrouw, die haar overigens wel gekend heeft.
Ik vraag mijn man wel eens dingen over zijn moeder en dan praten we er wel fijn over. Ik merk dat mijn man dat af en toe heel fijn vindt, ook omdat hij haar soms/vaak nog steeds mist natuurlijk (ook al is het bijna 20 jaar verder).

Vrij vaak eigenlijk, over en met familieleden en dat vind ik erg fijn, het zijn stuk voor stuk hele mooie herinneringen, ondanks dat sommigen daarvan al heel lang terug zijn overleden.

Maar over overleden vriend(inn)en heb ik het vrijwel nooit, omdat anderen hun niet hebben gekend. Dat komt eigenlijk alleen ter sprake wanneer het over moord gaat, maar dan niet echt over de persoon zelf, maar meer het gebeuren.


Ik vind het trouwens best onmenselijk om je kinderen niet over hun verloren ouder te vertellen, ook al heb je een nieuwe partner. Ik vind dat een kind ten allen tijdne het recht heeft om te weten wie en hoe hun ouder was, zeker wanneer ze zelf maar weinig herinneringen hebben doordat ze nog zo jong waren. Dat kun je je kind gewoon niet ontnemen, ondanks dat het voor jezelf wellicht een pijnlijk onderwerp is.
En ik snap ook niet waarom dat moeilijk zou moeten zijn voor een nieuwe partner. Je kunt dan toch nog steeds heel positief over je overleden partner praten? Is toch niks geen reden voor jaloezie of achterdocht o.i.d. Alsof het houden van ineens over is (of moet zijn) als je overleden bent of een nieuwe partner hebt. Je bent uit elkaar gerukt, niet uit elkaar gegaan.

Mijn oom is 7 jaar geleden overleden, mijn nichtje was toen 11, ze merkt dat ze steeds minder dingen over haar vader herinnerend. Daarom heeft ze laatst een groep mensen die mijn oom kenden en waar zij nog goed contact mee had een mail gestuurd met de vraag of wij op willen schrijven wat we nog van haar vader weten. Zo dat zij dit allemaal samen kan voegen en een boek vol herinneringen aan haar vader heeft. Over mijn oom word zeker nog veel gepraat, elke keer wanneer de hele familie bij elkaar is word er altijd wel even over hem gesproken.

Over oma word ook nog wel gesproken, en ook over opa wel. Maar minder als over mijn oom, die helaas erg jong gestorven is.

Mijn vader is 7 jaar geleden overleden. En in ons gezin praten we er nog veel over. Puur omdat zoiets erg veel impact heeft.

Mijn vriend praat niet echt vaak over zijn gevoelens, maar hij heeft er erg veel moeite mee dat zijn moeder twee jaar geleden is overleden. Zo af en toe praten wij erover. Met een goede vriend van me en met mijn schoonbroer praat ik er vaak over, omdat ik haar zo mis en omdat ik mij schuldig voel over keuzes die ik gemaakt heb. Ondanks dat ik verstandelijk weet dat het niet mijn schuld is, blijft het knagen.

Over de meeste mensen die ik moet missen niet, en dat vind ik ook niet erg omdat ik die verliezen heb kunnen verwerken. Dan praat ik daar makkelijker over als het nog eens ter sprake komt.
Maar dat ik zo weinig over mijn vader kan en durf te praten vind ik echt heel erg vervelend. Ik mis hem nog elke dag en heb het feit dat hij niet meer in mijn leven is nog steeds niet verwerkt...

Ik durf gewoon niet veel over hem te praten, omdat ik bang ben dat mensen me een aansteller vinden. Mijn tante zei eens "je hoeft hem niet zo op te hemelen, hij was verre van perfect" ( wat ik trouwens helemaal niet doe, dat ophemelen )... En ik denk ook dat ze zoiets hebben van 'je was toen zes, bent nu 30', waar zeik je over?
Maar het was wel mijn vader en hij is een groot deel van mij, dat ik nooit zal kennen. Als ik iets heb waar ik mijn moeder niet in zie, vraag ik me altijd af of ik daarin op mijn vader lijk. Bah, wat vind ik dit rot.

*liever niet quoten als je wil*

Uiteraard. Over naaste familieleden sowieso. Hoe die persoon iets had gevonden. We lachen om typische eigenaardigheden van die personen, maar we zijn voor onszelf verdrietig dat hij/zij bepaalde dingen nooit zal meemaken die we zelf nog gaan ervaren. Maar voor mij zijn we slechts intelligente zoogdieren en is het normaal dat een leven ooit stopt. Alleen sommige sterftes zijn moeilijker te bevatten dan anderen door bijv. Leeftijd of doodsoorzaak.

@ Tea Leaf: even over dat ophemelen. Dat kwam gisterenavond nl. ook ter sprake. Ook al doe je dat niet, denk je dat je toch een idealer beeld voor ogen hebt dan hij werkelijkheid was? Dit omdat mensen als ze het met jouw over je vader hebben misschien toch vooral de leuke en positieve kanten benadrukken? Dat kwam nl. naar voren toen we het hadden over diegene wiens moeder overleden was toen ze pas 4 was. De dingen die ze van familie van haar moeders kant te horen kreeg waren vooral en eigenlijk alleen hoe goed, lief en aardig ze wel niet was geweest. Daar kan bv. een stiefmoeder dan nooit tegen op.

@Tea-leaf; ik vind het heel vervelend voor je dat je het zo moeilijk vind om er over te praten. Natuurlijk mag jij het er nog over hebben, al is het 100 jaar geleden dat je vader is gestorven, dat maakt toch niet uit? Het lijkt me vervelend als je die vrijheid, om erover te praten, niet voelt.

Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je je afvraagt of je in bepaalde dingen op hem lijkt, iedereen spiegelt zich volgens mij aan zijn/haar ouders.



Als je wilt dat ik dit weg haal dan moet je 't zeggen!

Ja ik praat over hen allemaal eigenlijk wel. Over de een wellicht meer dan de ander. Van mijn neefje die maar 4 uur mocht leven tot mijn oma die in haar 50 kwam te overlijden. Mijn neef, mijn ooms... Ze komen gewoon voorbij, terloops. Niet bewust maar vaak is het dan van 'oh jaaa weet je nog zus en zo met die en die; mooie tijd was dat toch he en wat mis ik hem toch'. Vanmiddag had ik het nog over mijn oma met mijn moeder, zij overleed toen ik 7 was maar ze is zeker niet vergeten. Meestal koop ik ook bloemen op haar verjaardag voor mijn moeder.

Ja daar praat ik nog wel over. Over de 1 wat vaker dan de ander. Meestal ook niet echt bewust, maar als er iets gebeurt of als er herinneringen boven komen, dan praat ik er wel over. Ik vind dat ook fijn, zou het heel naar vinden als dat niet zou kunnen/mogen.

Ja, over mijn opa, maar die is nog niet zo lang geleden overleden.