Het gaat niet goed met mijn opa

Mijn oma is een paar jaar geleden gevallen in de badkamer. Ze heeft toen haar bovenbeen gebroken en is in het ziekenhuis en daarna in een verzorgingshuis terecht gekomen. Ze kon niet meer bij mijn opa wonen. Ze is in korte tijd erg achteruit gegaan. Ze werd al steeds vergeetachtiger, maar door die val en alles eromheen is ze in een paar maanden tijd ontzettend dement geworden. Ze weet bijvoorbeeld niet meer wie ik ben. Ze vindt me wel aardig, maar ze heeft er geen idee van dat ik haar kleindochter ben. Ik ben mijn oma'tje van vroeger kwijt. Ze is zo anders nu en ook al is ze niet overleden, het voelt toch alsof ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen. Ze is veranderd in iemand anders.

Mijn opa woont nu nog alleen in hun huis. Mijn oma komt zo nu en dan naar huis, met een speciale rolstoeltaxi. Ze slaapt er alleen nooit en is er meestal hooguit een paar uurtjes. Ze is dan op bezoek in haar eigen huis.
Mijn moeder heeft een broer een en zus die praktisch om de hoek wonen bij mijn opa. Beiden doen ze erg weinig. Mijn opa is slecht ter been en kan weinig meer zelf. Hij heeft eens per week een hulp in de huishouding en eens in de twee weken gaat mijn moeder een gehele dag naar hem toe (ruim 100 kilometer rijden) en ook regelt ze vanuit huis veel administratieve dingen voor hem.
Het steekt me zo om te zien dat mijn moeder veel tijd en energie in mijn opa en oma steekt en dat haar broer en zus al staan te zuchten als ze wat boodschapjes moeten halen voor mijn opa.

Mijn opa is in de paar jaar tijd dat hij nu alleen woont ook ontzettend veranderd. Hij is ontevreden, lacht niet meer.

Sinds een dag of drie wil ik hij niks meer. Hij wil niet meer eten, niet meer uit bed komen en heeft vanmorgen zelfs gezegd dat hij dood wil. Hij is op.
Morgen wordt hij opgenomen op de geriatrische afdeling van een ziekenhuis en gaat er onderzocht worden wat er precies met hem aan de hand is.

Ik voel me echt machteloos. Wil zo graag iets doen, maar weet niet wat. Mijn moeder is nu bij mijn opa, ze slaapt daar en gaat morgen met hem mee naar het ziekenhuis.
Mijn opa kan hierna waarschijnlijk niet meer thuis wonen. Het huis zal dus leeggehaald moeten worden en de spullen verdeeld. Ik zie het alweer helemaal gebeuren dat dit óók allemaal op de schouders van mijn moeder terecht komt. Nog even en zij stort ook in, dat zie ik aan haar en hoor ik aan haar stem. Gelukkig heeft ze mijn vader die haar door dik en dun steunt en ik ben er ook voor haar als ze me nodig heeft.

Mijn opa en oma hebben allebei een hele mooie leeftijd (oma bijna 90, opa begin 90), maar toch heb ik er verdriet van. Ik vind het heel erg dat mijn opa niet meer wil leven.

Ik weet verder niet zo goed waarom ik het hier post, misschien gewoon om het even van me af te schrijven.

Alsjeblieft niet quoten, wil het nog weg kunnen halen.

Eerst even een
Logisch dat je er verdriet om hebt ondanks dat ze al 90 zijn. Het zijn toch je opa en oma.
Vervelend lijkt mij het ook en moeilijk als je oma je niet meer herkent.
Moeilijk om te zien en horen dat je opa dood wil en dat hij op is. Voor hem is het natuurlijk ook niet makkelijk je vrouw zo te zien.
Hadden je oom en tante eerder wel altjd goed contact met je opa en oma?

Allereerst wil ik jou een dikke knuffel geven
Wat naar om dit te zien gebeuren!
Wat Theedoosje ook zegt, het blijven toch je opa & oma!

Wil je veel sterkte wensen met alles wat nog komen gaat na de uitslag van je opa! Ik kan alleen maar hopen dat het niet allemaal op de schouders van je moeder terecht komt.

Theedoosje schreef:Eerst even een
Logisch dat je er verdriet om hebt ondanks dat ze al 90 zijn. Het zijn toch je opa en oma.
Vervelend lijkt mij het ook en moeilijk als je oma je niet meer herkent.
Moeilijk om te zien en horen dat je opa dood wil en dat hij op is. Voor hem is het natuurlijk ook niet makkelijk je vrouw zo te zien.
Hadden je oom en tante eerder wel altjd goed contact met je opa en oma?

Ze hebben altijd goed contact gehad met mijn opa en oma maar zodra er iets moet gebeuren zijn zij weg. Ook met familiebijeenkomsten. Als iedereen wat kookt (voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht etc.) dan kopen zij altijd gewoon wat kant-en-klaars, terwijl de rest altijd staat te koken... Gewoon luiheid...

Heb vandaag mijn moeder nog even gesproken voor ze met mijn opa naar de geriatrische afdeling ging. Ik zal haar straks nog even bellen hoe het gegaan is.

Wat ontzettend verdrietig. Het maakt ook helemaal niks uit dat je opa en oma al zo oud zijn; dit is gewoon iets wat je niemand toewenst. Jouw moeder is volgens mij een hele lieve, zorgzame vrouw. Geeft ze wel aan bij haar broer en zus dat ze ook wat meer mogen doen? Heb je zelf al tegen je moeder gezegd hoe je erover denkt? Misschien kan je extra lief voor haar zijn door een bloemetje of kaartje te geven/sturen. Gewoon om te zeggen: "er wordt ook aan jou gedacht"

Heel veel sterkte verder.

Tea-Leaf schreef:Wat ontzettend verdrietig. Het maakt ook helemaal niks uit dat je opa en oma al zo oud zijn; dit is gewoon iets wat je niemand toewenst. Jouw moeder is volgens mij een hele lieve, zorgzame vrouw. Geeft ze wel aan bij haar broer en zus dat ze ook wat meer mogen doen? Heb je zelf al tegen je moeder gezegd hoe je erover denkt? Misschien kan je extra lief voor haar zijn door een bloemetje of kaartje te geven/sturen. Gewoon om te zeggen: "er wordt ook aan jou gedacht"

Heel veel sterkte verder.

Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ze nu eens streng moet zijn tegen haar broer en zus en dat zij ook eens wat mogen doen. Ik heb gezegd dat ik het ook wel bij ze wil aankaarten als ze het zelf moeilijk vindt om te doen. Maar ze heeft tegen me gezegd dat ze eerst zelf met ze wil praten, dat snap ik ook wel.

Mijn moeder is inderdaad heel zorgzaam. Ze is er altijd voor me en denkt altijd met me mee voor oplossingen. Een gouden vrouw!

Ik zal mijn moeder een bloemetje geven, dat vind ik een lief idee van je. Misschien kan ik wel iets van een massage of gezichtsbehandeling voor haar regelen. Dat ze even helemaal tot rust komt.

*dubbel*

Wat lief! Laat je even weten wat ze van je cadeau vindt?

Wat erg
Kan me voorstellen dat je je rot voelt. Mijn opa is echt mijn held

Heel erg herkenbaar! Vooral over de -in mijn moeders geval- broers die niks deden. Mijn moeder had gelukkig haar zus waarmee ze alles kon regelen en delen, maar het is zwaar.
Mijn opa is overleden aan een hersenbloeding (hij was begin 70) en daarna is mijn oma ook dement geworden. Het is een vreselijke ziekte, vooral om te zien hoe het mensen kan veranderen. Mijn oma is uiteindelijk 85 geworden en we hebben dus heel wat jaren verschillende stadia van deze ziekte meegemaakt. Het niet herkennen, boos zijn, etc.
Uiteindelijk zijn niet eens alle broers, schoonzussen en kleinkinderen op de crematie van mijn oma gekomen. Aan de ene kant schandalig maar aan de andere kant waren we blij dat ze er niet waren. Ze hebben al die jaren niet naar haar omgekeken, dan hoeven ze hun krokodillentranen ook niet te komen tonen. Wat heb je toch een vreselijke mensen

*bovenste stuk graag niet quoten*

Het blijven toch je opa en oma, kan me voorstellen dat je het er moeilijk mee hebt. Ik hoop dat niet alle last op jouw moeders schouders terecht komt en dat haar broer en zus toch nog gaan helpen.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen!

Edit: Ik vind het trouwens een lief idee, een bos bloemen. Dat verdient je moeder heel erg!

Wow ThinkPink, jouw verhaal vind ik ook erg heftig. Ongelooflijk zeg dat sommige mensen niet op de crematie zijn geweest, maar wat jij zegt is ook waar: misschien maar beter ook dat ze er niet waren.

Ik ga even kijken of het me morgen lukt om iets voor mijn moeder te kopen. Ik moet morgen werken en moet daarna met konijntje naar dierenarts, daarna eet ik bij mijn ouders. Misschien heb ik in mijn pauze tijd.
En anders fiets ik zaterdag even langs haar vaste schoonheidsspecialiste, misschien dat ik daar een lekker verzorgingsproduct of een cadeaubon voor haar kan kopen.

Ik zal hier laten weten wat ik voor haar gekocht heb en wat ze er van vindt

Wat erg zeg!
Ik snap echt niet hoe de broer en zus van je moeder hun ouders zo kunnen laten vallen!
Dit moet voor je moeder ook enorm zwaar zijn. Lief dat je haar een cadeautje wilt geven.

Het lijkt me ook enorm moeilijk en pijnlijk dat je oma je niet meer herkent.
Verder hoop ik dat het snel beter mag gaan met je opa.

Heel veel sterkte iig!

Sorry dat ik mijn gal heb gespuwd in jouw topic, maar omdat ik het ook van dichtbij heb meegemaakt, maakt het me heel erg boos

Ik snap het echt dat als iemand heel anders wordt en mensen het hier moeilijk mee hebben, logisch. Maar het is je moeder (ook al weet ze dat op zo'n moment zelf niet meer) en zij kan er ook niks aan doen dat ze zo'n rotziekte krijgt.
Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat als mijn moeder deze ziekte krijgt en mij aanziet voor een verpleegster, ik nooit meer op bezoek zou komen. Helemaal als je dichtbij woont.

Ik denk dat je moeder het heel erg waardeert als je haar iets geeft, het gaat om het gebaar. Dan wordt nogmaals benadrukt dat je weet wat ze doormaakt en vindt dat ze het goed doet ook al komt het op haar schouders terecht

Ik herken je verhaal. Mijn oma had 3 mannen verloren en bleef uiteindelijk dus alleen over in een bejaardentehuis. Dit vond ze altijd vreselijk en zeker de laatste jaren hoefde het voor haar allemaal niet meer, ze was oud en emotioneel op(hoewel geest en lichaam nog perfect werkten). Vooral de laatste weken voor haar overlijden waren vreselijk, aangezien ze totaal van de wereld was, echt een beetje ''gek'' geworden. Ook zij had een mooie leeftijd(96), maar dat neemt niet weg dat het erg is.
Ik snap heel goed dat je opa dit heeft, zijn vrouw is voor zijn gevoel weg en soms kan het bij ouderen emotioneel heel hard aankomen, dat is zo ontzettend zielig. Je wenst iedere oudere nog een mooie tijd(vooral met elkaar) en helaas moet het dan zo gaan.

Ik hoop voor je dat hij toch nog de kracht mag vinden om door te gaan en hopen dat je hem nog even bij je mag houden. Sterkte!

Dank jullie wel voor alle lieve reacties!

ThinkPink schreef:Sorry dat ik mijn gal heb gespuwd in jouw topic, maar omdat ik het ook van dichtbij heb meegemaakt, maakt het me heel erg boos

Hé, gekkerd, dat maakt toch helemaal niet uit, ik vind dat helemaal niet erg. Het is niet zo dat het in dit topic alleen over mij mag gaan zeg, haha, zou wat wezen.
Ik denk dat ik het zelfs prettig vind om reacties van anderen te lezen, over hun situatie, om te lezen hoe zij er mee omgingen.

He Suuske wat naar
Wat moet het verschrikkelijk zijn om eerst je oma en nu je opa zo te zien. Ook al zijn ze op leeftijd, het verdriet blijft verschrikkelijk. Toen mijn oma overleed kreeg ik veel te horen dat ze zo'n mooie leeftijd had bereikt, ik voelde me soms schuldig om aan te geven dat ik verdrietig was.
Wat betreft je moeder die de zorg op zich neemt. Dit is heel herkenbaar, dit was bij mijn ouders precies hetzelfde. Mijn oma had ook het liefst mijn moeder om zich heen, omdat ze merkte dat de andere kinderen het niet uit zich zelf deden.

Ik vind het idee van Tea Leaf en jezelf heel goed. Verwen haar een beetje en probeer haar zo veel mogelijk bij te staan!
Zijn er ondertussen al onderzoeken gedaan, is er al wat meer bekend?
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen!

Wat verdrietig allemaal.
En heel vervelend om voor jou van een afstand dit te zien gebeuren.
Lief dat je je moeder een cadeautje gaat geven, daar zal ze vast heel blij mee zijn.
Misschien kan je je opa ook een lief kaartje sturen ofzo, om te laten weten dat je ook aan hem denkt?

Ouder worden gaat helaas vaak met moeilijke situaties gepaard. Ik herken je verhaal. Mijn lieve oma woont sinds een weekje in een verpleeghuis en dat is zo verdrietig om te zien. Die oude mensen zitten het grootste gedeelte van de dag te knikkebollen in hun stoel en ik kan me dan zo goed voorstellen dat van die mensen het leven niet zo meer hoeft. Ook in jouw opa's geval. Hij is begin 90, is waarschijnlijk al heel wat jaren met zijn vrouw samen, zal zelf lichamelijk ook niet meer zo zijn als 10 jaar geleden en nu zit hij alleen en ziet zijn vrouw achter uit gaan. Dat is behoorlijk heftig voor zo'n man. Helaas is het in veel families zo dat een persoon het meeste werk doet en zijn er ook personen die niet veel doen. Dat zet de familie banden dan weer zo op scherp. Ik herken het allemaal en het is best lastig daar mee om te gaan.
Wel heel lief dat je zo meedenkt met je moeder. Als jij niet veel voor je opa kan doen omdat hij ver weg woont is het misschien wel een idee om in jouw ouders huis wat te helpen. Stofzuig je een keer, haalt boodschappen in huis o.i.d. Zullen je ouders vast fijn vinden en scheelt hun werk.

Op dit moment weet ik nog niet veel meer over mijn opa, ik denk dat er morgen wel wat bekend wordt.

Mijn moeder vertelde me vandaag dat ze het zo fijn vond dat ik haar de afgelopen dagen regelmatig heb gebeld en gesms't om te laten weten dat ik aan haar denk.

Ik heb mijn ouders uitgenodigd om binnenkort lekker bij mij te komen eten en een film te komen kijken. Kijk er erg naar huis. Ik ga dan uitgebreid voor ze koken en ze in de watten leggen.

Ik heb van mijn moeder het adres van het ziekenhuis gekregen waar mijn opa nu is en ik zal hem dit weekend een kaartje sturen.
Zaterdag ga ik bij de schoonheidsspecialiste iets voor mijn moeder kopen (tegoedbon, lekkere crème o.i.d.) en dit dan aan mijn moeder geven

Nou, ik werd vanmorgen gebeld door mijn vader, mijn andere opa (vader van mijn vader) ligt nu ook in het ziekenhuis. Hij is vanochtend gevallen en heeft zijn been gebroken. Vandaag is hij geopereerd en heeft hij een nieuwe heup gekregen. Hij moet voorlopig nog in het ziekenhuis blijven en daarna revalideren. Ik vind het zo zielig voor hem. Hij is al 90 jaar en moet nog gaan revalideren.
Mijn opa heeft een jaar of tien geleden een tia gehad en kan daardoor niet meer goed lopen en duidelijk praten, ook moet hij veel slapen, hij is erg snel moe en ook kan hij niet meer alles eten of drinken.
Ik vind het echt erg voor hem, en ook voor mijn oma. Ik schrok zo erg toen mijn vader me belde vanochtend.
Bij mijn opa is het zo dat het elke dag over kan zijn. Hij gaat met de dag achteruit. Toen mijn vader vanochtend zijn telefoontje begon met: "Ik bel even over opa [naam]..." schrok ik ontzettend.
Woensdas gaat mijn vader naar hem toe en ik ga even kijken of ik misschien vrij kan krijgen zodat ik met hem mee kan.

Pff, gaat wel lekker zo. Beide opa's tegelijk in 't ziekenhuis.

Jeetje, het zit ook allemaal niet mee zeg. Wat vervelend dat je andere opa nu moet gaan revalideren, hoe is hij er zelf onder?

Heel veel sterkte in elk geval!

Overigens herken ik de frustraties die jij hebt m.b.t. je oom en tante heel goed. Bij mijn opa is 2 1/2 jaar geleden slokdarmkanker geconstateerd, waar hij helaas iets meer dan een jaar geleden aan overleden is. Bij mijn oma (zijn vrouw) is in dezelfde tijd Alzheimer vastgesteld, dus terwijl de een aan het vechten was tegen de kanker ging de ander heel hard mentaal achteruit. Een verschrikkelijke tijd, waarbij mijn oom (die zijn vader altijd zijn beste vriend noemde) het keihard liet afweten. Mijn moeder kwam dagelijks bij mijn opa en oma thuis, hielp ze met schoonmaken, koken, boodschappen, medicijnen, ging mee naar alle afspraken in het ziekenhuis etc., terwijl ze zelf 40 uur per week werkt en zelf zware psychische problemen heeft. Mijn oom woont op 200 meter van het oude huis van mijn oma en opa, maar liet zich soms maanden niet zien. Het was zo erg dat als er iets moest gebeuren en mijn moeder was niet in de buurt, hij zijn zoontje van 12 stuurde. Ik heb me daar verschrikkelijk boos om gemaakt, maar ik heb er wel altijd voor gezorgd dat mijn opa en oma hier niets van merkten, want hun kinderen waren hun kostbaarste bezit, en ik gunde ze enkel gelukkige herinneringen in deze laatste fase, geen ruzie en irritaties. Nogmaals sterkte, ook hiermee!

Jeetje Ava, jouw verhaal is ook niet niks! Ik vind het bizar, dat mensen het in moeilijke tijden soms gewoon helemaal laten afweten. Ontzettend moeilijk is dat om te zien.

Ik heb het zelf ook wel eens met vriendinnen meegemaakt. Vertelde ik ze dat ik iets moeilijks had meegemaakt en daar hulp voor kreeg (psychologe), maar vervolgens vroegen ze er nooit meer naar. Ik heb daar toen ooit eens iets van gezegd en toen werd er ineens opvallend veel gevraagd hoe het met me ging, dat voelde ook raar.

Ava schreef:Jeetje, het zit ook allemaal niet mee zeg. Wat vervelend dat je andere opa nu moet gaan revalideren, hoe is hij er zelf onder?

Heel veel sterkte in elk geval!

Ik geloof dat mijn opa er zelf redelijk "oké" onder is. Hij heeft allemaal prima door wat er gebeurt want de opa van mijn vaders kant kan dan wel niet meer goed praten en lopen, hij is nog helemaal bij de tijd.

Ik hoop dat ik woensdag mee kan naar 't ziekenhuis om hem te zien.

Vind het erg jammer dat mijn beide opa's niet dichtbij wonen. Ene opa ligt in 't ziekenhuis in Den Bosch en de andere in ziekenhuis in Amersfoort en ik woon in Leiden...

Jeetje Suus, wat een tegenslagen allemaal! 90 jaar en een nieuwe heup wow das pittig!
Hoop dat je opa de krachten heeft om te gaan revalideren!
Vervelend dat ze niet in de buurt wonen inderdaad, het lijkt mij erg moeilijk dat je niet 'even' op de koffie kan gaan bij wijze van.
Sterkte!

Ik kan woensdag naar hem toe als het goed is. Ik ga dan 's ochtends werken en kan 's middags met mijn vader naar mijn opa toe. Ik heb al half akkoord op mijn werk en hoor morgen of het door kan gaan, maar ik denk dat dat wel goedkomt.