Zelf geschreven gedichten!

Graag gedaan Stuit!
Vooral herkenbaar!

Ik heb een periode lang veel gedichten geschreven, vooral vanaf de puberteit tot rond mijn 20e ongeveer. Jammer dat ik die niet meer heb, of ik moet er nog wat in dagboeken hebben staan.

Veel persoonlijke dingen hier, heftig hoor.

Al een tijd geleden dat ik een gedicht heb geschreven, maar hier zijn er een paar:

De liefde
En warmte
Maar ook
De dingen waar jij
Je geen raad mee wist
Over mij
Uitstortte
Zodat ik er ook
Niets meer mee kon
Samen verstrikt
Maar ook ieder
Alleen
Tot jouw dood
Ons bevrijdde
Jou wegnam
En alles verdween





Veel en
Overweldigend
Gebeurd
En aan de gang
Hoe langer het denken
Hoe groter het wordt
Niet te plaatsen
Totaal verstrikt
Gevoelens
Wel of niet

Mag het er
Wel zijn
Soms
Niet altijd
Stilstaand lopen
Herhaling
Alles nog een keer
Tot het stopt
Om vervolgens
Terug te keren
Of niet





De winter wordt lente
Ik zink en stijg op
Dicht bij mezelf
En ver verwijderd
Voel de ruimte
Om mij heen

Dromen over later
De zomer en herfst
Ze komen en gaan
Zwevend in de wind
Rennen en kruipen
Terwijl golven breken

Momenten van rust
Spaarzaam als altijd
Weer willen maar
Niet teveel en alles
Tegelijk als het kan
Want het is weer lente

Mooie gedichten staan hier zeg! Ik heb er ooit ook eens eentje geschreven voor een liefde

Forever yours
Always mine
That's the way I long to be
You truly are my destiny

Yasmine die laatste vind ik erg mooi!

yasmine; wow!

Even een upje !!!

De laatste tijd weer wat gedichten bij gekomen:

Samen spelen:
Samen spelen omdat het mag.
Samen hebben we een hele leuke dag.
Samen wij 2 bij elkaar, het is steeds opnieuw een feestdag.
Samen schateren we het uit van de lach

We lachen gieren brullen en maken heel veel lol
We rollen over de grond en zijn samen helemaal dol
Die mooie lieve smile op je gezicht het maakt me zo blij
Samen, jij en ik is samen WIJ


(Deze heb ik geschreven vlak voor de onderzoeken gingen starten)
Al een hele poos lang spreek ik mijn zorgen uit over mijn zoon.
Al een hele poos lang werd ik niet gehoord.
Al een hele poos lang voelde ik me onbegrepen en alleen
Al een hele poos lang houd de positiviteit van Stanley me op de been.

En dan vandaag is de langverwachte dag.
De dag van het onderzoek waar ik op heb gewacht.
Ik moet het nu gaan loslaten en uit handen gaan geven
En ik kan je zeggen dat valt me echt even enorm tegen !

Alle emoties en verdriet kan ik nu laten gaan,
En ik voel me heen en weer geslingerd in een achtbaan.
Mijn kleine ventje, hij pakt me vast en knuffelt me fijn
Alsof hij wil zeggen "Mama je moet nu ook even sterk zijn"


En deze heb ik gisteren geschreven:
Soms weet mama het gewoon ook even niet meer.
Ik wil je onbegrip weg halen en nog zoveel meer.
Op je jonge leeftijd heb je al het nodige moeten doorstaan
En daar moeten we ook even bij stilstaan.

Je bent nu 2,5 jaar oud
En met recht mijn kleine lieve schattebout.
Een klein vrolijk open en spontaan mannetje,
Wat het liefste de hele dag doet koken in een pannetje.

Je taal en spraak gaat nog niet zo snel
Je bent met andere dingen bezig en zit nog volledig in je spel
Maar je bent nog jong en het mag
En mama geniet vooral van je geweldige schaterlach !

Mijn steun en hulp zul je krijgen elke dag
Ook al heb je zo nu en dan een rotdag.
Samen zijn wij 1 en gaan we er tegen aan
Zodat jij je kan ontplooien tot een prachtige mooie zwaan !

Mama houd van jou !

Hier ook een aantal creaties van mijn kant:

Thuiskomen


Wat is een thuis?
Wanneer je een sleutel in het sleutelgat steekt
De deur achter je dichtdoet
En je omgeven bent door al de dingen die je liefhebt?

Of is het de plek waar je je veilig voelt
Waar je opnieuw kan beginnen
Nieuwe ervaringen op kan doen
Nieuwe mensen leert kennen
Een nieuw leven op kan bouwen?

Mijn leven is niet altijd over rozen gegaan
En ik voel dat dit het moment is
Om een nieuwe start te maken
Op een plek waar ik me op mijn gemak voel
Om afstand te creeren
Voor dingen de me te veel bezig houden
Waardoor ik dingen niet meer in het juiste perspectief zie

Daarom kies ik voor mezelf
En doe ik wat ik al heel lang voel dat ik moet doen
Maak ik een keuze en een stap in mijn leven
Zonder mensen uit het oog en hart te verliezen
Hopend dat ik zal vinden wat ik zoek
Door nieuwe deuren te openen
Zonder daar een sleutel voor nodig te hebben....


The story of my life


Soms vraag ik me wel eens af
Waar moet dat heen met mij
Ik hang met draadjes aan elkaar
En mankeer atlijd wel wat
Chronisch dit, chronisch dat
Nieuwe baan
En dan weer niet

Een hulp behoevende vader
Die op mijn tere schoudertjes leunt
Iemand die je het leven heeft geschonken
Kan je niet laten vallen
Het is voor mij mijn kind
Maak me altijd zorgen om hem
Ben onbewust altijd met hem bezig
En bewust nog meer
Ook al is dat niet goed
Ik probeer het van me af te zetten
Maar kan het gewoon niet

Vertrouwen is ook zo'n ding
Ligt het aan mij, ligt het aan een ander
Zal ik het ooit nog volledig terug krijgen
Of blijft het een altijd pijnlijk litteken

Dan is er nog degene die ik heb weggestuurd
Maar die ik maar niet uit mijn hoofd kan krijgen
Zal die tweede kans nog komen
Of moet ik het vergeten
Geloven in de woorden
Luisteren naar mijn hart
Of het muurtje optrekken
En mezelf beschermen
Tegen alle pijn
Die nog zal kunnen komen

Het is allemaal niet niks
En het doet me ontzettend veel
Toch probeer ik te genieten
Van het leven
Van het werken
Van hetgene wat wel goed gaat
Ook al is het soms moeilijk
En ben ik vreselijk negatief
Ooit zal er een dag komen
Dat ik het allemaal anders zie....


Verwachtingen


Het is niet altijd makkelijk
Aan je eigen verwachtingen te voldoen
Het liefst wil je blijven zoals je bent
Maar soms het noodzakelijk
Je iets aan te passen
Om je eigen geduld te beproeven
Om rustig af te wachten wat er gaat gebeuren
Om niet meteen van het ergste uit te gaan.

Zorg daarbij wel dat je jezelf niet verliest
Dat je altijd je dromen voor ogen houd
Dat je je eigen ding blijft doen
En blijft beseffen hoe mooi het leven is.
Hoe dierbaar vrienden en familie zijn
En dat wat er ook gebeurt
Altijd alles wel weer op zijn pootjes terecht komt



Friend

As times goes by
And days will end
I'll always think of you my friend.

You fill my heart with joy and pleassure
That is someting i will tressure
And someting that i will never forget
It's just something that had to be said.

So thank you for all the times you were there for me
And for the times you made me see
That it's good to just be me

Just remember that I'll be there for you to
Nomather what you might do
Because you are my friend for ever.
Never forget that, NEVER!!!!


Voor mijn lieve papa


Je lieve bruine ogen,
Je schattige kale kop
Je mooie gezicht
Met af en toe iets te veel haar erop

Je mooie karakter
Je o zo schattige lach
Je uitgebreide verhalen
Die ik zo graag horen mag

Je bent mijn lieve papa
Van wie ik zo veel hou
Ben blij dat je er nog bent
En ik nog tijd kan doorbrengen met jou

Er is even iets wat ik je wil zeggen
Iets wat je nooit mag vergeten
En wat iedereen moet weten

JE BENT DE ALLERLIEFSTE PAPA VAN DE WERELD!!!!

Je konijntje

Wow dames, wat staan er toch mooie gedichten tussen. Hele persoonlijke. En mooi dat jullie dat zo durven te delen.

Ik heb drie gedichten uit mijn laatste bundel gehaald.

Met mij gaat het goed hoor!

De tranen prikken achter mijn ogen.
Maar nog durf ik te zeggen,
Zonder dat ze bewegen of bewogen.
Het gaat goed met mij!
Eerlijk durf ik met mezelf niet meer om te
gaan
Ik lijk met wiebel benen in het drijfzand te
staan.
Maar door op mijn tenen te staan.
Ben ik nog net niet kopje onder gegaan.
Al begin ik erg moe te worden.
Mijn benen beven.
En blijf ik dit wat nu gebeurt in een waas
beleven.
Nog steeds weet ik te relativeren.
Op die manier kan ik nog presteren.
Ik kijk hier om mij heen,
Naar de ellende van de medemens.
Het ene verhaal is nog erger dan de ander.
En toch hebben ze een vurige wens.

Blijven leven.
Ook al is het maar voor heel even.
Wat zit ik dan te zeuren.
Voor mijn idee kan ik beter de medemens
opfleuren.
Want ja natuurlijk heb ik mijn beperkingen.
Maar ik mag het nog even uitzingen.
Een ander wil dit ook zo graag.
Maar voor hem of haar blijft dit de vraag
Dus laat ik mijn tranen liever branden.
Achter mijn ogen.
Ooit komt die tijd dat ik het mezelf gun om
ze af te drogen.
©Alma

Kleine Vlinder

Langzaam ontvouw ik een deel van mijn
vleugels.
Schud ze uit want vuil zijn ze van het stof.
En de kleur is ook nog dof.

Maar een deel mag zich ontsluiten.
Een groot gedeelte mag al naar buiten.
Buiten zijn warme, veilige cocon.
Zichzelf laten zien, en zijn.
Maar ook mensen binnenlaten, Binnen de
cirkel lijn.

Een stukje vrijheid van emoties en gevoel
ervaren.
In plaats van in de veilige cocon naar buiten
staren.

Ernaar verlangen een echte vlinder te zijn.
Zich kwetsbaar opstellen met een schaterlach,
maar ook met angst en pijn.

Langzaam ontvouw ik een deel van mijn
vleugels.
Schud ze uit want vuil zijn ze van het stof.

©Alma

Marionet pop

De poppenspeler doen zijn koffer open.
En haalt er een pop uit met donker haar.
Haalt haar touwtjes uit elkaar.

De poppenspeler kijkt door het gordijn.
De zaal zit al aardig vol met volwassenen en
kinderen.
En dat begint zeker niet te minderen.
De gordijnen gaan open en er klinkt luid applaus.
De mensen in de zaal gaan helemaal uit hun
dak.

Het is tenslotte de poppenspeler zijn vak.
Maar elk getrek aan het touw van de pop.
Doet zeer en is erg pijnlijk.
Maar toch voelt de poppenspeler zich rijk.
De poppenspeler heeft de regie in zijn handen.
Houd de pop in bedwang.

En dit maakt de pop ontzettend bang.
Het leven van de pop lijkt wel op dat van
mij.
Mijn ledematen lijken ook aangestuurd door
touwen.

En soms mogen ze iets losser.
Maar moet het daarna flink berouwen.
Ik ben de regie over mijn eigen touwtjes
compleet kwijt.
Het is net of de poppenspeler er mee op
treed.
En dit alle energie uit mij vreet.

Ik vraag mij af wanneer ik de touwtjes weer
in handen krijg.
Dat alles wat ik nu doe gaat werken.
Ik de poppenspeler in de hoek drijf.
En ik als marionet pop de vrijheid ga merken.
©Alma

Dit zijn een paar nieuwe.

Vleugels uit,

Vlieg maar mooi vlinder, vlieg maar zacht.
Jij met al je mooie glinsterpracht.

Jij bent klaar in dit leven.
Jij hebt gevochten en alles gegeven.

Maar God roept je in de verte.
Je mag bij hem komen in zijn paradijs.
Op naar je laatste reis.

Heel veel verslagenheid en verdriet blijft er achter.
En dit gevoel word echt niet zachter.

Maar jou taak hier op aard is klaar, vervuld.
In alle pracht verguld.

Je mag je wijde vleugels open slaan.
En met je mooie vleugels naar de hemel gaan.

Vlieg maar mooi vlinder, vlieg maar zacht.
Jij met al je mooie glinsterpracht.
©Alma

Deze heb ik vorig jaar geschreven voor mijn vriendin, die afgelopen week, alweer een jaar weg is..

Pijnlijk loslaten,

Jij hebt het al los gelaten.
Die mooie ballon dat leven heet.
Omdat je teveel leed.

Tranen prikken, achter mijn ogen.
En ik moet je loslaten, met pijn in mijn hart.
Ik zou willen dat ik nog veel meer levensjaren met jou had.

Ik heb van jou mogen leren.
Van jou mogen genieten.
Om wie je bent.

Jij durft die ballon los te laten.
Jij durft jezelf te laten gaan.
Ik kan slechts alleen naast je gaan staan.

Je bijstaan bij de laatste mooie, moeilijke en slechte momenten.

Er voor je zijn, naar je luisteren
Delen in je angst en je pijn.

Ik moet jou ballon laten vliegen, naar wat sommigen hemel noemen.
Ik hoop voor jou dat je er rust vind.
Geen pijn meer, geen angst.
Maar vooral hoop ik dat je er vrijheid mag ervaren.

Ik durf jou los te laten.
Je te laten gaan
Door naast je te staan.
Ik moet sterk zijn,
Dit ben jij ook.

Dus los laat ik jou,
Maar toch blijft jou mooie ballon bewaard in mijn hart.
Want al onze mooie liefdevolle momenten die er waren.
Het delen van de slechte en boze momenten.
Die koester ik in mijn hart.

Ik durf jou los te laten, mooi vlinder.
Vlieg, naar je vrijheid land

©Alma

Ik wil jullie met klem vragen. Als jullie gedicht willen kopiëren.. Dit te vragen omdat op sommige copyright zitten.

Burn schreef:Mijn eigen gedicht:
Wel een beetje rijm niveau basisschool, maar ach!

Februari 2011, de schrik van mijn leven,
Dat ene telefoontje mijn hart stopte even.

Je hart liet je in de steek,
papa, ik werd lijkbleek
Zonder papa dat kon ik nog niet aan,
Gelukkig hadden we jouw redder daar staan.

Jouw hart kwam weer op gang,
maar papa, wat was ik bang!
Bang dat je ons alleen ging laten,
en dat ik nooit meer met je zou kunnen praten.

Lieve papa, ik zeg het te weinig tegen jou!
Maar jeetje! Wat houd ik veel van jou!

Geschreven naar aanleiding van een hartstilstand die mijn vader heeft gehad..

Kan ik dit gedichtje op een kaartje zetten die ik op de dag van het ongeval naar m'n vader wil sturen. Of is deze dan niet echt geschikt?

Ik denk dat dat wel kan hoor!

Burn schreef:

Burn schreef:Mijn eigen gedicht:
Wel een beetje rijm niveau basisschool, maar ach!

Februari 2011, de schrik van mijn leven,
Dat ene telefoontje mijn hart stopte even.

Je hart liet je in de steek,
papa, ik werd lijkbleek
Zonder papa dat kon ik nog niet aan,
Gelukkig hadden we jouw redder daar staan.

Jouw hart kwam weer op gang,
maar papa, wat was ik bang!
Bang dat je ons alleen ging laten,
en dat ik nooit meer met je zou kunnen praten.

Lieve papa, ik zeg het te weinig tegen jou!
Maar jeetje! Wat houd ik veel van jou!

Geschreven naar aanleiding van een hartstilstand die mijn vader heeft gehad..

Kan ik dit gedichtje op een kaartje zetten die ik op de dag van het ongeval naar m'n vader wil sturen. Of is deze dan niet echt geschikt?

Burn, ik vind het juist geweldig passend!! Ik denk dat jou vader heel blij zou zijn!! Vind dit echt een ultieme uiting van... liefde?!

Mooie gedichten van iedereen! Ik houd heel erg van poëzie en proza, in alle vormen en maten. Zelf schrijf ik ook, maar de laatste tijd niet zoveel. Hieronder wat van mijn meest recente hersenspinsels. Niet quoten ajb.


Morningglow

Ik loop weg
om straks weer
bij je terug
te kunnen komen.
Pak mijn tandenborstel,
ram de ochtend
uit mijn mond.
Ik hoor je bewegen,
mijn lichaam spitst zich.
Als een droom
die natrilt
in de lucht
wanneer je wakker bent.
De honger van
jouw lichaam en
mijn wolkerige lijf.
Zijn wij samen
meer dan eenheid.
Wat zal deze dag
een korte zijn.


________________________________________________

Wanneer de mensen wanten dragen.
In de kilte van een grijze dag.
Neuzen rood en vochtig druppend.
Tot de haard in zicht komt.
En de wereld sluit men buiten.
Rust en bezinning dient zich aan.

________________________________________________

Zonder bril.


Ik draag een bril.
Nou, soms dan.
Meestal draag ik lenzen.
Als ik mijn bril draag
denk ik vaak,
wat jammer voor de mensen.
Die géén bril dragen hoeven.
Want zie je, zonder bril
is het zo aangenaam vertoeven.
Omdat het geval namelijk wezen wil
Dat ik veel meer moois zie zónder,
dan mét mijn sterke bril.

_______________________________________

Jouw pijn, mijn pijn.


Ik draai mijn hoofd opzij
om stil naar je te kijken.
Je lijkt zoveel op mij,
al zijn we niet te vergelijken.

Ik voel de warme gloed,
die brandt achter mijn ogen.
Steeds weer mis ik de moed
om je tranen zacht te drogen.

Men heeft je pijn gedaan.
En ook mij daarmee verwondt.
Ik wil vechten, schoppen, slaan,
of boor ze verbaal wel in de grond.

Ik kan jou niet zien lijden.
De pijn bonkt in mijn hoofd.
Ooit komen er and're tijden,
als je daar maar in gelooft.

Ik wil alles voor je doen
om al dat waar te maken.
Zodat ze met hun slecht fatsoen,
jou niet meer kunnen raken.

En ik, ik red me wel.
Heb ik altijd al gedaan.
Mijn eigen pijn is niets.
Als die van jou maar weg zou gaan.

Heel mooi Kenya...

Ik vind de gedichten van Sterremaan ook zo mooi. Ik krijg er kippenvel van.

Dankje:)

Ja, er staan veel mooie gedichten tussen!