Gedichten

Wie van jullie schrijft er wel eens gedichten? Ik nu eigenlijk nooit meer, maar ik was bij mijn ouders mijn oude dagboeken en schrijfblokken aan het opruimen en kwam daarin een paar gedichten tegen die ik toen heb geschreven.
Ik was in die tijd verliefd op iemand die onbereikbaar voor mij was en die ik op een gegeven moment ook nooit meer zag. Daar heb ik toen veel over geschreven. Ik dacht voordat ik ging opruimen bij mijn ouders: ik kan al die dagboeken uit die tijd wel wegdoen, maar ik merkte toen ik er even in keek, dat het me wel weer raakte. Dit zijn een paar van die gedichten:

Obsessie

Vertel mij hoe het kan
dat je zo geobsedeerd door iemand raakt.
Wat heeft hij dan?
Iets dat iets in mij losmaakt.
Ik voel aantrekkingskracht
Ik kan er niets aan doen
Hij heeft me in zijn macht,
echt, voor hem zou ik alles doen.
Sinds wanneer heb ik dit gevoel?
Dat was er niet zomaar.
Ik weet zelf niet eens wat ik bedoel.
Het is een zee van gedachten
In mijn volle hoofd
Ik zie steeds hoe hij naar me lachte
Hij heeft mijn gedachten geroofd
Het denken aan hem gaat maar door
Hoe stel ik me een leven zonder hem voor?

Zo moeilijk

Soms is het zo moeilijk
om iemand te laten gaan
Soms is het zo moeilijk
om dan verder met je leven te gaan
Ik zou je willen zoeken, willen volgen
Ik moet je nog zoveel vertellen
Ik wil je zien, je horen, je volgen
ik denk alleen niet dat je dat op prijs zal stellen.
Je lach, je ogen, je gezicht
Ik wil je gewoon terug
Het missen gaat niet over
al gaat de tijd nog zo vlug.
Je was zo leuk, zo lief, zo geweldig
dat zal ik nooit vergeten.
Je bent zo spontaan, zo gezellig
dat ik dat vind zul je nooit weten.
Nooit heb ik je durven zeggen
wat ik echt van je vindt.
Nooit zul je daarom weten,
dat ik je nog steeds aanbid.

Ik mis je

Ik mis je
Ik mis je zo erg
Was je nog maar even hier
Ik zie je vaak in mijn dromen,
maar ik wil je in het echt langs zien komen.
Hoe kan ik nou verder zonder jou?
zonder degene waar ik zoveel van hou.
Ik weet het echt niet,
al heb ik geen zichtbaar verdriet.
Er ontbreekt iets in mijn leven,
iets wat jij me zou kunnen geven.
Het is niet uit te leggen,
ik kan het niet met woorden zeggen,
maar er is iets bij me weggehaald.
Iets waardoor het geluk niet meer van me afstraalt.
Echt gelukkig ben ik niet meer
en ik vraag me af: wanneer komt dat weer?


Ook dit onderstaande gedicht greep mij weer even aan. Het gaat over iemand die pas een kindje heeft gekregen dat bij de geboorte zuurstoftekort heeft gehad. Op dat moment was er nog veel onzeker. Later bleek het gelukkig erg mee te vallen. Dit gedicht heb ik geschreven nadat ik haar net aan de telefoon had gehad en ze erg verdrietig klonk.

Verslagen, verward
de wind suist in mijn oren
teleurstelling, tranen
mijn hoofd voelt bevroren
nadenken lukt niet
tranen blijven komen
trappend fiets ik door
ik kan het niet geloven
snikkend val ik op mijn bed
duw mijn hoofd in mijn kussen
gedachten malen maar door
ik ben niet te sussen
medelijden, angst, alles door elkaar
veel verdriet om haar...

Ik schrijf geen gedichten, maar vind deze wel allemaal heel erg mooi!

Ben ook heel benieuwd wat er precies achter zit, en waarom degene uit de eerste gedichten onbereikbaar was, en hoe het afgelopen is. Bij het laatste gedicht geef je al antwoord op de vragen die ik kreeg.
Dat vind ik ook vaak het mooie aan gedichten, dat je je daarbij dingen gaat afvragen!

Mooi!

Mooie gedichten! Ik schrijf ook. Heb sinds kort zelfs een blog om mijn 'schrijfsels' (ook proza soms) te plaatsen.

Hieronder twee hele verschillende gedichten van mijn hand.

Verademing

Nadat ik binnenstebuiten was gekeerd
van top tot teen gedraaid
het treuren was verleerd
en de toekomst had gezaaid
toen ben ik gaan lopen
in de nachten van mijn ziel.

Het was de kleur waar ik voor viel.
De kleuren, geuren, de beweging,
het geluid, de zwoele lucht
het was de wind die met mij meeging
als een storm, een bries, een zucht.
En mijn gedachten werden zwakker.

Slapeloze nachten, uren wakker.
De oorzaak een heel nieuw gevoel
dat rende door mijn lichaam
in stilte, kalm en koel.
En ik voelde mij bekwaam
mijn missie te volbrengen.



Zonder bril

Ik draag een bril.
Nou, soms dan.
Want meestal draag ik lenzen.
Als ik mijn bril draag
denk ik vaak,
wat jammer voor die mensen.
Die géén bril dragen hoeven.
Want zie je, zonder bril
is het zo aangenaam vertoeven.
Omdat het geval namelijk wezen wil
Dat ik veel meer moois zie zónder,
dan mét mijn sterke bril.