Bemoeizuchtige ouders

Ik ga komend weekend verhuizen en heb m'n vader gevraagd om de verhuisbus te besturen, omdat ik het een fijner idee vind dat hij dat doet dan dat iemand die net z'n rijbewijs heeft, maar ik heb er nu toch een beetje spijt van.

Ik kreeg vandaag een mail van hem met een lijst van allerlei dingen waar ik aan moet denken, die voor mij heel vanzelfsprekend zijn en waar ik allang aan gedacht had of al geregeld heb. Daarnaast vertelde hij me tot in detail wat wanneer uit elkaar gehaald gaat worden en hoe mijn spullen ingepakt moeten worden.
Ook staat erin dat hij vindt dat ik minstens x aantal personen moet hebben om te helpen verhuizen en hoeveel er dan op elke locatie aanwezig moeten zijn, hoe ik mensen moet benaderen om te vragen of ze willen helpen en dat ik dat niet via facebook moet doen, want dat is te vrijblijvend...

Echt hoor, ik kan hier zo boos om worden! Ik ben 29, toch geen klein kind? Hij weet helemaal niet hoe ik mensen heb benaderd! En daarnaast, te vrijblijvend? Natuurlijk is het vrijblijvend, ik kan mensen toch niet verplichten om me te komen helpen?

Ik heb een mail teruggeschreven, maar die is heel fel en ik heb nog niet op verzenden gedrukt, wil eerst even afkoelen. Hij bedoelt het vast allemaal heel goed en hij is zelf ontzettend georganiseerd, vandaar dat hij dat van anderen ook verwacht, maar ik ben het wel beu dat als ik hem vraag om ergens bij te helpen, hij alles gelijk overneemt en op zijn manier wil doen. Ik heb dit al een paar keer aangegeven, maar het lijkt dus niet te helpen.

Hoe kan ik hier het beste op reageren zonder hem op z'n teentjes te trappen? Als ik er teveel tegen inga, krijg ik het woord ondankbaar weer een jaar naar m'n hoofd geslingerd en daar heb ik geen zin in, maar dit betuttelende gedrag ben ik ook echt zat.

Ik zou gewoon heel luchtig reageren "Bedankt pap, maar ik ben 29 weet je nog? Het is allemaal geregeld, laat mij maar de leiding houden ok? Daar voel ik mezelf het prettigst bij, bedankt voor de moeite, maar het is echt niet nodig!"

Mijn ouders hebben daar ook last van en dan vooral met verhuizen en klussen. Dan gaan ze precies vertellen hoe we dat dan moeten doen enz. Ik laat het altijd maar een beetje, ze bedoelen het goed en ik vind het al heel lief dat ze zo veel willen helpen. Als ik iets echt anders wil doen, doe ik dat ook gewoon. Maar verder laat ik het een beetje langs me heen gaan.

AngelNyn schreef:Ik zou gewoon heel luchtig reageren "Bedankt pap, maar ik ben 29 weet je nog? Het is allemaal geregeld, laat mij maar de leiding houden ok? Daar voel ik mezelf het prettigst bij, bedankt voor de moeite, maar het is echt niet nodig!"

Zo zou ik het ook doen.

Confusion schreef:

AngelNyn schreef:Ik zou gewoon heel luchtig reageren "Bedankt pap, maar ik ben 29 weet je nog? Het is allemaal geregeld, laat mij maar de leiding houden ok? Daar voel ik mezelf het prettigst bij, bedankt voor de moeite, maar het is echt niet nodig!"

Zo zou ik het ook doen.

Ik ook.

Dat probeer ik ook, om het me niet zo aan te trekken, maar dat is best moeilijk

Ik denk dat ik inderdaad zo'n luchtige mail ga sturen, is ook niet zo slim om hier een week voor m'n verhuizing moeilijk over te gaan doen, maar ik ga wel iets zeggen over die vrijblijvendheid, want dat vind ik echt stom.

Dijn82 schreef:Dat probeer ik ook, om het me niet zo aan te trekken, maar dat is best moeilijk

Ik denk dat ik inderdaad zo'n luchtige mail ga sturen, is ook niet zo slim om hier een week voor m'n verhuizing moeilijk over te gaan doen, maar ik ga wel iets zeggen over die vrijblijvendheid, want dat vind ik echt stom.

Misschien is hij gewoon bezorgd dat er straks niemand is om mee te helpen? En dat is wel heel vervelend met een verhuizing natuurlijk.. Overigs teveel mensen werkt ook niet..

Is ook zo hoor, maar dat is juist het probleem, dat hij dan niet gelooft dat ik het allemaal zelf kan regelen. Ik kan wel twintig mensen vragen, maar als er dan uiteindelijk maar twee kunnen, kan ik daar niks aan doen natuurlijk.

Mijn vader doet dat ook altijd. Het enige wat ik altijd zeg is "Ben ik weer tien geworden?" En dan begint hij meestal te lachen. Onder het mom van: Je hebt helemaal gelijk, ik moet even dimmen. Maar ze bedoelen het altijd goed. Dat is het probleem een beetje. Ik zou geen kwade mail sturen als ik jou was. Puur omdat het bedoeld is als lief gebaar.

Ik heb m'n mail veranderd. Heb er nog wel iets ingezet over dat mensen "ronselen" maar verder is het een normale mail.

Dijn82 schreef:Dat probeer ik ook, om het me niet zo aan te trekken, maar dat is best moeilijk

Ik denk dat ik inderdaad zo'n luchtige mail ga sturen, is ook niet zo slim om hier een week voor m'n verhuizing moeilijk over te gaan doen, maar ik ga wel iets zeggen over die vrijblijvendheid, want dat vind ik echt stom.

***

Ik kreeg een hele relaxte mail terug, dus volgens mij heeft het wel iets geholpen

Fijn

Maura schreef:Mijn vader doet dat ook altijd. Het enige wat ik altijd zeg is "Ben ik weer tien geworden?" En dan begint hij meestal te lachen. Onder het mom van: Je hebt helemaal gelijk, ik moet even dimmen. Maar ze bedoelen het altijd goed. Dat is het probleem een beetje. Ik zou geen kwade mail sturen als ik jou was. Puur omdat het bedoeld is als lief gebaar.

Haha, goede opmerking. Mijn vader heeft er ook een handje van. Mooi dat het gelukt is met het mailtje.

Herkenbaar haha. Mijn moeder is precies zo. Alles moet in details tot in den puntjes georganiseerd worden en als je dan probeert aan te geven dat het echt niet nodig is, is ze nog gepikeerd ook . Uiteindelijk geef ik haar tegenwoordig altijd haar zin omdat ik het zo lullig vind om te kwetsen en eigenlijk ook gewoon zat ben om er tegen in te gaan, dan komt achteraf steevast de opmerking: "Ja als ik er niet bij was dan was het allemaal niks geworden."
Nou mam, gelukkig dat jij er bent. Haha.
Bloedirritant dus eigenlijk, maar ach, ze bedoeld het goed.

Lief bedoeld, maar wel irritant en het spreekt weinig vertrouwen uit in je.

Ik zou tegen hem zeggen dat je het waardeert dat hij meedenkt maar dat je dat soort dingen best zelf weet. Hoe denk je dat hij daarop zal reageren?

RYW: dat zeg ik altijd, maar dat haalt weinig uit. Ik denk dat hij gewoon zeker wil weten dat alles goed gaat en ik heb het idee dat hij alleen zijn manier goed genoeg vindt.

Hij was met de verhuizing zelf ook weer zo bezig, alles moest precies op zijn manier. Zelfs mijn vrienden ergerden zich eraan. Ik heb het maar een beetje laten gaan, was ziekig en het was 30 graden, dus had niet veel energie om me druk te maken. Toen hij vroeg "wat ik ging doen voor de mensen die geholpen hadden" heb ik maar even gezegd dat dat aan mij is en dat hij zich daar niet mee hoeft te bemoeien. Ook nu weer met een wasmachine en droger. Ik heb een keuze gemaakt die hij niet zou maken, het merk en dat ik geen warmtepompdroger wil, en dan gaat hij dat helemaal uitzoeken, krijg ik telefoontjes en een mail met een overzicht van de merken die ik beter kan kopen. Ik heb al aangegeven waarom ik specifiek dat merk en type heb gekozen, maar dat komt schijnbaar niet over. Allemaal enorm lief bedoeld dat hij het uitzoekt voor me, maar zo betuttelend en onnodig. Ik ben blij met alle hulp die ik heb gekregen, maar ik kan hier gewoon niks van zeggen, dan heb ik gelijk ruzie en krijg ik nog een jaar te horen hoe ondankbaar ik ben. Nu moet ik nog een jaar horen hoeveel ze voor me gedaan hebben, dus het is hoe dan ook nooit goed.

Een tijd terug hebben we hier ruzie over gehad en toen heb ik aangegeven dat het misschien wel de generatiekloof is: dat zij vroeger weinig hulp kregen van hun eigen ouders (bij mijn moeder thuis hadden ze 8 kinderen en mijn vader heeft geen contact meer met zijn ouders) en het dus enorm bijzonder vinden wat ze allemaal doen, misschien ook om het anders te willen doen dan hun eigen ouders of omdat ze bang zijn dat ze te weinig doen, en verwachten dat ik met hun hulp ook helemaal mee in de gloria ben en op m'n knieën ga van dankbaarheid, terwijl het voor mijn generatie normaler is om geholpen te worden door je ouders met dat soort dingen, dat zie ik bij vrienden ook. Niet dat ik dan niet dankbaar ben, ik vind het enorm fijn en dat laat ik ze ook geregeld weten, maar ik voldoe toch nooit aan hun verwachting wat dat betreft.

Ik heb ook van die bemoeizuchtige ouders met verhuizen. Tot nu toe hebben ze 2x geholpen en ik ga er altijd maar in van: over twee dagen is het klaar en dan gaan ze lekker naar huis.