Altijd gevaar zien....

Komt er eens een dag dat ik gewoon kan genieten van een wandeling??? Op vakantie meerdere uitstapjes gedaan, bijv met een kabelbaan omhoog. Ik ben dan zo gespannen, zit me helemaal te bedenken wat er gebeurt als Laurens valt, en of hij door het hekje kan vallen....

Wandeling langs het water gemaakt, en dan wil ik niet dat mijn man te ver voorover buigt. Laurens zou eens uit de rugdrager kunnen vallen. En dat kan gewoon echt niet, maar ik zie het al wel helemaal voor me.

Herkenbaar?

Ja voor mij heel herkenbaar! Ik ben ook altijd bezorgd..

nee, eigenlijk niet. Ik kan heel goed relativeren, dingen waarvan de kans echt heel klein dat ze gebeuren ben ik ook niet bang voor dat ze gebeuren. En kleine ongelukjes horen erbij, daar leert ze van.

* edit: mijn fantasie slaat trouwens wel eens op hol, dan verzin ik de meest absurde verhalen, maar tegelijkertijd weet ik ook heel goed dat dit bijna onmogelijk is en ben ik ook niet écht bang dat het gebeurd.

Voor mij ook. Ik zie vaak doemscenario's voor me en zie ze overal vanaf vallen in mijn hoofd. Ook als ik een ambulance hoor ik de buurt en de kinderen zijn net fietsen of wandelen met iemand maar zonder mij schiet mn hart meteen in mn keel. Ik weet mezelf dan wel weer te kalmeren, vind niet dat ik erin doorschiet of een te beschermende ouder word, maar ik ken het wel.

Het viel me juist op tijdens de vakantie, dat ik de meest absurde ideeen bedacht. Zag al helemaal de krantenkoppen voor me... 'jong gezin verongelukt in een grot'.....

Thuis heb ik er niet zoveel last van, loop hem ook niet achter de broek aan.

Nee, dat is niet heel herkenbaar. Ik ben voor zulke dingen niet bang. Maar ik kan dan wel weer bang zijn dat er zoiets gebeurt als ik er niet bij ben. Als Yara met haar tante op pad is kan ik wel gaan nadenken of ze goed oplet dat Yara niet opeens oversteekt bijvoorbeeld.

Storm schreef:Ja voor mij heel herkenbaar! Ik ben ook altijd bezorgd..

+1. Ik zie altijd van alles gebeuren, de meest bizarre ongelukken en weet ik wat ... Heel frustrerend.

Storm schreef:Ja voor mij heel herkenbaar! Ik ben ook altijd bezorgd..

+1, voor mij ook heel herkenbaar!

Ik heb dat niet zo sterk eigenlijk.

Wat ik wel een tijd heb gehad is dat ik elke avond, als ik voor het slapen gaan nog even in hun kamertjes keek, dacht dat ik ze niet meer levend zou aantreffen. En elke ochtend eigenlijk hetzelfde. Dat is de laatste tijd een stuk minder gelukkig.

Dromertje schreef:nee, eigenlijk niet. Ik kan heel goed relativeren, dingen waarvan de kans echt heel klein dat ze gebeuren ben ik ook niet bang voor dat ze gebeuren. En kleine ongelukjes horen erbij, daar leert ze van.

* edit: mijn fantasie slaat trouwens wel eens op hol, dan verzin ik de meest absurde verhalen, maar tegelijkertijd weet ik ook heel goed dat dit bijna onmogelijk is en ben ik ook niet écht bang dat het gebeurd.

+1, en vooral van die verhalen van enge mannen.

Minneke schreef:

Wat ik wel een tijd heb gehad is dat ik elke avond, als ik voor het slapen gaan nog even in hun kamertjes keek, dacht dat ik ze niet meer levend zou aantreffen. En elke ochtend eigenlijk hetzelfde. Dat is de laatste tijd een stuk minder gelukkig.

Oh dat had ik bij de oudste zo erg. De eerste zes maanden ging ik elke tien minuten bij hem kijken, hield hem continue in de gaten door het raam. Was zo bang dat ik hem dood aan zou treffen. Toen heb ik dat los kunnen laten en bij de jongste heb ik dat eigenlijk nooit zo gehad.

Zo herkenbaar!!

Alex schreef:

Storm schreef:Ja voor mij heel herkenbaar! Ik ben ook altijd bezorgd..

+1. Ik zie altijd van alles gebeuren, de meest bizarre ongelukken en weet ik wat ... Heel frustrerend.

+1, zelfs fietsen vind ik heel eng met hem op de fiets. Niet dat we zouden vallen maar ik ben meer bang voor het verkeer om ons heen

Nee ik heb dat niet echt eigenlijk, zie niet zo snel gevaar. Af en toe als hij smiddags lang slaapt (wat ik niet gewend ben) ga ik wel even kijken of alles goed gaat, maar verder niet.

Heel herkenbaar, maar nou is het zo dat ik zelf ook heel angstig ben voor dingen en bedenk me altijd wat er mis kan gaan, hopelijk breng ik dat niet over op mijn zoontje, maarja zo ben ik nou eenmaal.

Ik ben ook best angstig dat D. wat overkomt, ik weet niet of het overdreven angstig is. Ik houd er bijvoorbeeld niet van als er grote honden in haar buurt komen, ik let altijd heel goed op of er geen kleine prullaria rondslingeren waar ze in zou kunnen stikken, met koken let ik heel goed op dat ze nooit bij de steel van een pan zou kunnen of bij een mes enzovoorts.

Bij andere mensen heb ik het nog erger, ik zou haar bijvoorbeeld liever niet uit handen geven aan mijn schoonmoeder om een dagje uit te gaan. Die ziet naar mijn mening te weinig gevaar.