Nog steeds niet helemaal oke na zwangerschap..

Aanstaande vrijdag word mijn dochter alweer 1 jaar, en ik voel me nog steeds niet helemaal mezelf .

Ik loop er eigenlijk al bijna een heel jaar mee te worstelen dat ik gewoon niet lekker in mijn vel zit, ene moment kan ik om niets in huilen uitbarsten, voel ik me een waardeloze moeder, slechte vrouw enz enz.

Op de een of andere manier ben ik gewoon mezelf niet en voel ik me soms gewoon doodongelukkig en ik weet gewoon niet waarom...tussen mijn man en mij gaat het de laatste maanden vrij goed, ik heb 2 schatten van kinderen, een baan...alles wat ik altijd heb willen hebben, maar ik voel me gewoon k*t, heb nergens zin in, en heb dagen dat ik soms gewoon de hele dag in bed zou willen liggen en dat iedereen mij met rust laat....op die dagen denk ik ook vaak dat mijn man en kinderen beter af zijn bij een andere vrouw en allemaal van die dingen....

Mijn man blijft nu maar doorhameren dat ik naar de huisarts moet gaan...maar ik durf niet....ben bang dat ze vind dat ik me aanstel ofzo...tja moet dit gewoon even van me afschrijven, herkent iemand het misschien ? En hoe kan ik me in godsnaam weer gelukkig gaan voelen ??

IK herken een stukje van mn zus erin, en ik kan me alleen maar aansluiten bij je man, ga naar de huisarts!! Die verklaard je heus niet voor gek of vind dat je aanstelt.

Ik herken het gelukkig niet...alhoewel, ik denk dat iedereen wel eens zo'n dag heeft maar als het vaak of altijd zo is dan zou ik idd even naar de ha gaan. Die vindt echt niet dat je je aanstelt. Ik kan me voorstellen dat het voor jou misschien wel een hele grote stap is maar het zal waarschijnlijk ook als een opluchting voelen als je er geweest bent. En, hoe eerder je er vanaf bent hoe beter.
Ik vind t in elk geval al goed dat je man op de hoogte is en dat je het hier plaatst.

Teddyaapje schreef:Ik herken het gelukkig niet...alhoewel, ik denk dat iedereen wel eens zo'n dag heeft maar als het vaak of altijd zo is dan zou ik idd even naar de ha gaan. Die vindt echt niet dat je je aanstelt. Ik kan me voorstellen dat het voor jou misschien wel een hele grote stap is maar het zal waarschijnlijk ook als een opluchting voelen als je er geweest bent. En, hoe eerder je er vanaf bent hoe beter.
Ik vind t in elk geval al goed dat je man op de hoogte is en dat je het hier plaatst.

Mijn man weet dit pas sinds kort, ik heb het altijd goed verborgen kunnen houden...maar ik kan nu gewoon niet meer, ben op, heb gewoon nergens zin meer en voel me zooo vreselijk iedere dag

Ik heb een tijd lang gelopen met een depressie, wilde het ook niet toegeven voor mezelf en anderen, en herken veel uit je verhaal.
Maar ga naar de dokter, en wacht niet te lang!! Het wordt namelijk niet vanzelf minder als je er al zo lang mee tobt, en alleen maar erger. En de stap naar hulp alleen maar groter.
Morgen gewoon bellen, dat ben je vooral jezelf en daarna ook je gezinnetje verplicht hoor

ProudMama schreef:Ik heb een tijd lang gelopen met een depressie, wilde het ook niet toegeven voor mezelf en anderen, en herken veel uit je verhaal.
Maar ga naar de dokter, en wacht niet te lang!! Het wordt namelijk niet vanzelf minder als je er al zo lang mee tobt, en alleen maar erger. En de stap naar hulp alleen maar groter.
Morgen gewoon bellen, dat ben je vooral jezelf en daarna ook je gezinnetje verplicht hoor

DAt is ook waarom ik het nu hier wou neerzetten, ik ben ook bang als ik niets doe mijn relatie straks kapot gaat, maar ik vind het zooo moeilijk om de huisarts te bellen, weet ook totaal niet wat zij eraan kan doen....

Voor mij is dit ook herkenbaar, de tijd dat onze jongste dochter zo ziek was en ziekenhuis uit en ziekenhuis in ging was erg zwaar, daarna begon het héle therapie traject en begon onze relatie ook nog aan alle kanten te wankelen. Alles greep mij naar de keel, ik kreeg angst en paniek aanvallen van héle kleine dingen zoals naar school lopen/boodschappen doen/ een telefoontje plegen. Ik ben wel naar de huisarts gestapt, ik hoopte op 'iets' wat mij geestelijk 'beter' zou maken. Mijn huisarts heeft geluisterd/gezegd dat ik niet meer mocht gaan werken, en ik heb medicijnen voorgeschreven gekregen. Dit alles heeft mij goed geholpen, ik ben nu 4 maanden helemaal van de medicijnen af en ik voel me stukken beter, en ik kan veel meer aan. Geloof me, de huisarts kijkt echt niet raar op van jou verhaal

1982Angel1982 schreef:

ProudMama schreef:Ik heb een tijd lang gelopen met een depressie, wilde het ook niet toegeven voor mezelf en anderen, en herken veel uit je verhaal.
Maar ga naar de dokter, en wacht niet te lang!! Het wordt namelijk niet vanzelf minder als je er al zo lang mee tobt, en alleen maar erger. En de stap naar hulp alleen maar groter.
Morgen gewoon bellen, dat ben je vooral jezelf en daarna ook je gezinnetje verplicht hoor

DAt is ook waarom ik het nu hier wou neerzetten, ik ben ook bang als ik niets doe mijn relatie straks kapot gaat, maar ik vind het zooo moeilijk om de huisarts te bellen, weet ook totaal niet wat zij eraan kan doen....

Ze kan in elk geval luisteren, je evt iets rustgevends geven en doorverwijzen naar iemand die je wel kan helpen. Ik zou, als ik jouw was, ook eens vragen of je bloed kan prikken op oa vit B12 te kort, daar kan je ook heel moe en down van worden.

als ik de stap durf te zetten, ga ik morgen de huisarts bellen, heb er al maanden voor nodig gehad om het mijn man te vertellen en heb hier ook al 6 x mijn verhaal getypt en vervolgens weer gewist, omdat ik het gewoon erg moeilijk vind om hier over te praten.

En sommige van jullie weten misschien dat wij een rot kraamweek hebben gehad inclusief ziekenhuis opname dankzij onze slechte kraamhulp, en ik merk nog steeds dat ik daar ook nog altijd zoo kwaad en verdrietig om kan worden, ik kan het nog steeds geen plek geven wat er die dagen gebeurt is allemaal

Ik herken dit heel erg....
Succes bij de huisarts!

Ik ben ook een toen l 1 was naar de huisarts gegaan en heb een doorverwijzing naar de psycholoog gekregen en ben daar een paar x geweest. Wat mij enorm geholpen heeft is een homeopaat. Dat wil ik je aanraden. Maar kom op, onderneem alsjeblieft actie!!! Sterkte!

ik herken het zeker,en kan je alleen maar zeggen ga naar de huisarts,vraag desnoods je man om te bellen dat je zelf niet durft.bij mij heeft mijn moeder gebeld en het heeft mij zeker geholpen.en ik weet niet of je man je helpt met het huishouden en de kids,maar zorg dat je iets meer rust krijgt,het heeft mij bijna me relatie gekost,niet dat me vriend weg wilde maar ik wilde weg,want ik begreep niet wat hij met mij moest ik had zijn leven verwoest dacht ik(door hem een kind te geven)

ProudMama schreef:Ik heb een tijd lang gelopen met een depressie, wilde het ook niet toegeven voor mezelf en anderen, en herken veel uit je verhaal.
Maar ga naar de dokter, en wacht niet te lang!! Het wordt namelijk niet vanzelf minder als je er al zo lang mee tobt, en alleen maar erger. En de stap naar hulp alleen maar groter.
Morgen gewoon bellen, dat ben je vooral jezelf en daarna ook je gezinnetje verplicht hoor

+1

Ik herken het....

Paar weken geleden heb ik aan de bel getrokken, ben naar de huisarts gegaan en hij heeft me doorverwezen. Ik dacht eerst naar de psycoloog ( niet goed opgelet tijdens gesprek ) maar het is naar praktijkondersteuner psychologie. Ben er nu 2x keer geweest en ik voel me al een stukje meer in m''n vel zitten. Tuurlijk heb ik ook dagen dat ik me echt rot voel maar ik kan er nu beter mee omgaan.

heb gebeld, kan dinsdag terecht ( moet morgen en maandag werken dus dinsdag was het eerste wat ik kon )

Goed dat je gebeld hebt, de eerste stap heb je genomen... Op naar vele goede stappen in de juiste richting!

Pien schreef:Goed dat je gebeld hebt, de eerste stap heb je genomen... Op naar vele goede stappen in de juiste richting!

ik moet eerlijk bekennen, ik vind het doodeng...

Het is ook eng, maar het is ook de enige optie om weer jezelf te worden!

Heel veel sterkte morgen, en gooi gewoon alles eruit he?! Duim voor je!!