Samenwonen: leuk, maar ook spannend!

Het plan is dat mijn vriend per september bij ons intrekt, na ruim 2,5 jaar relatie. Ik heb er enorm veel zin in en ben er ook aan toe, maar vind het tegelijk erg spannend.

Hiervoor was ik getrouwd maar keihard bedrogen door mijn man (en vader van mijn zoons) en goeie 'vriendin'. Daarna heb ik bijna 3 jaar alleen gewoond met mijn jongens. Ik heb het huis gehouden en me helemaal doodgewerkt om de hypotheek te kunnen betalen, zodat mijn zoons in hun eigen plek konden blijven. Ik was overal alleen verantwoordelijk voor en dat wilde ik ook zo, want ik had op de harde manier geleerd dat je niemand kon vertrouwen behalve jezelf, toch?

Ik vond het daarom soms moeilijk om dingen los te laten ten opzichte van mijn vriend. Hij ziet mijn zoons als zijn eigen zoons, en dat vind ik heerlijk, maar als hij wilde meebetalen aan zwemles, of als hij tegen mij zei dat hij er wel uitging voor de jongens zodat ik kon uitslapen, dan vond ik dat toch moeilijk. Geld pakte ik sowieso niet aan, ik wilde strikte onafhankelijkheid.

Inmiddels gaat dat loslaten steeds beter. Ik durf een beetje op hem te leunen, af en toe. Ik ken hem nu goed, en hij mij, we houden van elkaar en van de jongens, en zij houden ook van ons. We zijn nu klaar om een gezin te gaan vormen. Maar toch vind ik het soms wel eng, dat ik weer iemand toelaat in mijn huis en dat van de jongens, dat veilige plekje waarvoor ik zo hard geknokt en gewerkt heb. Maar ook heel fijn om het te gaan delen met de man waarvan ik hou.

Is dat raar, die dingen? Of begrijpelijk en normaal? Ik ben er helemaal aan toe, dat weet ik zeker.

Ik stem voor begrijpelijk en normaal voor alle gegeven redenen. Het is toch je vriend, hoe dierbaar en dichtbij ook, nog dichterbij laten komen en letterlijk 24/7 in je kwetsbare zone toelaten, ook al ben je er helemaal klaar voor. Ik vind het hartstikke leuk voor je en het zal ook zeker slagen. Probeer er ook van te genieten!

Lieve reactie van je. Ik maak me misschien ook teveel zorgen, misschien. Mijn jongens kunnen overigens niet wachten tot hij bij ons intrekt, die willen dit al een jaar

zegmaar_ schreef:Ik stem voor begrijpelijk en normaal voor alle gegeven redenen. Het is toch je vriend, hoe dierbaar en dichtbij ook, nog dichterbij laten komen en letterlijk 24/7 in je kwetsbare zone toelaten, ook al ben je er helemaal klaar voor. Ik vind het hartstikke leuk voor je en het zal ook zeker slagen. Probeer er ook van te genieten!

+1

Ik denk dat je er vooral op moet letten wat voor spannend is het is. Als het leuk spannend (jeeejjj, hij komt hier wonen!) is, is het goed. Als het negatief spannend (oh help, ik wil het helemaal niet!) is het niet goed.

Heb je al 'proefgedraaid'? Hoe gaat het als hij een weekend of een week bij jullie is?

Heel logisch.
Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Door zo hard te knokken voor jezelf en je zoontjes ben je daar gekomen waar je nu bent.
Respect!

En ondanks dat het allemaal zo goed voelt en is, zul je waarschijnlijk nog hele lange tijd dat gevoel hebben.
Maar dat geeft toch niks? Als hij dit weet en je in je waarde laat en steunt, wat ik zeker opmaak uit je verhaal, dan denk ik dat het helemaal goed gaat komen!

Geniet er van!

Zoals ik het allemaal lees vind ik het vooral begrijpelijk en heel normaal dat je je zo voelt. ALs er geen kids bij kwamen kijken was de situatie ook volkomen anders geweest, nu voel je je niet alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk en tevredenheid, maar ook voor die van je 2 mannetjes. Ik denk dat ik het vooral erg raar zou vinden als je daar niet zo tegen over zou staan zoals je nu doet....

Girli: gelukkig is het geen 'spannend' als in 'ik wil niet', want ik wil wel. Heel graag. Het is meer een bepaalde angst die eerder nog te groot was om te gaan samenwonen. Inmiddels is die angst zo klein dat ik 'm niet verder kan gaan verkleinen zonder daadwerkelijk die stap te nemen. Dan zal het pas echt verdwijnen, denk ik.

Hazeltje (grappig, als ik jouw naam intyp op mijn iPhone autocorrect hij het naar 'bazelend' ) : lieve reactie! Hij weet hiervan en steunt me zeker en heeft ook begrip. Sterker nog, hij heeft vergelijkbare gevoelens gehad ivm een traumatische ervaring met zijn ex, dus we herkennen elkaars gevoelens. Ook hij wil het graag, trouwens.

Pien: dat klopt, de kinderen zijn er een belangrijk onderdeel van. Zij hebben het al eens meegemaakt dat het gezin uit elkaar viel, en dat verdriet wil ik ze koste wat kost een tweede keer besparen. Als het alleen hij en ik waren, en stel het gaat fout, dan heb je een gebroken hart en vreselijk veel verdriet maar ooit krabbel je weer op. Maar de jongens, die mogen dat niet nog eens meemaken. Er staat veel meer op het spel dan alleen mijn gevoelens. Ik vertrouw hem overigens 100% met mijn zoons, hoor. Ik weet zeker dat hij hier niet aan zou gaan beginnen als hij het niet waar kon maken.

Volgens mij heb je enorm goed over alles nagedacht.
Ik snap heel goed dat je je kids en jezelf een 2e keer ellende wilt besparen, maar dit kun je nooit voor 100% uitsluiten.
Het is een sprong in het diepe die je nou eenmaal moet wagen om er achter te komen hoe het in het echt zal gaan. Zo vond ik het al spannend om in mijn eentje te gaan wonen, maar door het niet te doen, kom je er nooit achter of het wel of niet leuk is en wel of niet goed zal gaan. Je moet het nou eenmaal ervaren!

Volgens mij gaat het helemaal goed komen!

Dat is het precies, ZiZ. Je kan het nooit helemaal voorbereiden zonder het uiteindelijk gewoon te doen. En op dat punt zit ik nu.

Ergens ben ik wel bang dat hij ineens zegt dat hij er toch niet klaar voor is, juist nu ik me zo kwetsbaar opstel en aan mezelf toegeef er wel klaar voor te zijn. Dat hij, net als ik op hem durf te gaan leunen, er ineens niet is. Die angst is verder nergens op gebaseerd want hij wil ook en had het er gisteren nog over, dus geen enkel teken dat hij niet wil, maar die angst om te vertrouwen en dat het misplaatst blijkt, die zit gewoon diep.

Mijns inziens is het heel erg logisch dat je het zo voelt, samenwonen is altijd spannend en helemaal met jouw verleden. Het siert je ook juist dat je er zo goed over nadenkt omdat die twee mannetjes van je erbij betrokken zijn. Maar uit je andere verhalen hier en dit verhaal weer maak ik op dat het wel echt goed tussen jullie zit en er zijn geen overhaaste beslissingen genomen. Dus mijn advies: Probeer er lekker van te genieten en laat de tijd je gerust stellen!

Ik vind het super van je dat je die stap gaat zetten en ik wens jullie alle geluk toe !!

Je gevoel daar in tegen is zo herkenbaar. En ik zit nog maar in de begin fase. De fase waarin je niemand meer vertrouwd alleen jezelf en je kind. Ergens kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit nog met iemand samen kom en een toekomst ga opbouwen.

Ik denk dat je gevoel vrij logisch is ! En je kunt het allemaal heel goed relativeren !
Meid geniet ervan en ga ervoor je hebt het verdiend !

Allereerst: wat fijn dat je vriend en jouw jongens zo goed met elkaar overweg kunnen. Dat hoor je niet altijd, dus dat vind ik echt heel fijn voor jou.
Het is volkomen begrijpelijk dat het eng is om iemand toe te laten in jou veilige haventje, die je zelf hebt gecreeerd zonder de vader. Zoals iemand hier boven al zei; samenwonen is altijd spannend, maar het maakt het nog extra spannend voor jou omdat je al kindjes hebt en omdat je eerder bent bedrogen door mensen die je vertrouwde. Zo te lezen doe je alles in kleine stapjes en ik denk dat dit heel goed is, zo kan je langzaam aan wennen aan jullie nieuwe leventje. Heel veel geluk gewenst in ieder geval, ik denk dat het helemaal goed gaat komen.