Buurman heeft een dwangneurose

En ik wordt er toch nu inmiddels wel gek van!!
In het begin toen we erachter kwamen konden we er wel om lachen maar nu ga ik me toch wel ergeren.

Zo moét hij altijd zijn autodeuren 6 keer dichtslaan als hij aankomt. Als er veel mensen in de straat zijn dan doet hij alsof hij naar zijn deuren kijkt (alsof er iets mis mee is) en slaat ze dan weer dicht. Of hij loopt weg en komt even later weer terug om alsnog de overige aantal keren een deur open te doen en weer dicht te klappen.
Helaas heeft hij een oude volvo dus die klappen zijn ook niet bepaald zacht...
Nou is dat nog niet eens zo storend, eerder lachwekkend. De andere buren weten het ook en we maken er een dolletje over.

Maar nu heeft hij weer iets nieuws. Hij moét s'avonds (of eerder s'nachts) bij zijn achterdeur (goed) tot 3 tellen en dan heel hard de achterdeur dicht slaan.
Ook dit gebeurd niet 1 keer maar meerdere keren achter elkaar omdat hij vind dat hij soms niet "goed" tot 3 telt en het dan dus opnieuw moet doen. Soms wel 6 keer.

Dat begint me nu toch echt wel te storen omdat ik er wakker van wordt. (en met een klein kindje ben ik al blij als ik aan slaap kom )

Nu weet ik eigenlijk niet wat ik moet doen.
Hem hierop aanspreken durf ik niet. Ook omdat ik hem dan in verlegenheid breng. Dat vind ik ook weer lullig.
Vragen of hij ermee op wil houden helpt denk ik niet aangezien het een dwangneurose is en hij er niet mee kán stoppen.

Ik dacht er zelf aan een (anonieme) brief in zijn bus te doen en vragen hiermee te stoppen en hulp te zoeken.

Wat vinden jullie?

Dat lijkt me inderdaad een vervelende situatie! En ik me voorstellen dat je er niet blij van wordt als iemand 's avonds laat gaat staan tellen en met de deur gooit.

Als ik jouw buurman zou zijn dan zou ik het denk ik prettiger vinden om rechtstreeks op mijn gedrag aangesproken te worden dan via een anoniem briefje. Bij zo'n briefje zou ik toch steeds als ik één van mijn buren zou zien me afvragen of diegene het is geweest.

Hij zal zelf ook wel weten dat andere hier last van hebben en dit vervelend vinden voor jullie als buren. Natuurlijk kan hij er in zoverre niets aan doen omdat het een dwangneurose is. Maar als hij weet dat hij andere hiermee tot last is, is hij wellicht bereidt om hulp te zoeken. Of wellicht ontvangt hij al hulp en kan hij het er met zijn hulpverlener over hebben.

Ik kan me voorstellen dat je liever niet in je eentje gaat, wellicht dat één van je buren dan mee wil? Ik zou niet met een hele groep gaan want dan komt het misschien wel aanvallend naar hem toe over. Maar als je met z'n tweetjes gaat en uitlegt dat jullie begrijpen dat dit door zijn ziekte komt maar het toch graag bespreekbaar willen maken met hem dan kan hij daar best voor open staan lijkt me.
Ik zou het in ieder geval fijn vinden wanneer ik zoiets zou hebben en ik andere daarmee tot last zou zijn, ze dit persoonlijk tegen me zouden zeggen. Dan zou ik ook uit kunnen leggen hoe het komt en samen naar 'n oplossing kunnen zoeken.

Succes!

Ik zou hem persoonlijk aanspreken en aangeven dat je last hebt van het slaan met deur 's avonds laat. Ik zou het verder niet hebben over zijn dwangneurose, maar gewoon aangeven dat het vervelend is omdat je een kindje hebt die daardoor wakker wordt. Hij weet het dan en kan er op een bepaalde manier vast rekening mee houden.

Ja, hem persoonlijk aanspreken is denk ik ook het beste, maar dat durf ik gek genoeg niet. haha!!
Die anonieme brief lijkt me nu ook niet echt een goed idee om de reden die Angela_1986 aangeeft.
Ik zal eens kijken of iemand misschien met me mee wil.

Ik heb hier zelf wel min of meer ervaring mee, van de kant van de buurman dus, al heb ik het niet zo heftig, maar ik zou het denk ik niet erg vinden als ik er op een vriendelijke manier op aangesproken zou worden. Hou er wel rekening mee dat het voor die buurman echt heel moeilijk is om dit los te laten. Hulp zoeken geeft geen korte termijnoplossing, want sowieso zijn er vaak wachtlijsten en als hij dan eenmaal in therapie gaat dan gaat er ook wel weer wat tijd overheen voordat het echt effect heeft, maar ik vind desondanks wel dat je mag aangeven dat het overlast geeft. Wie weet is hij inventief genoeg om een minder luidruchtig alternatief te vinden voor deze handeling.

Ik zou dat zelf ook moeilijk vinden hoor, om iemand daar persoonlijk op aan te spreken.

Wat Susan aangeeft, dat het voor hem moeilijk zal zijn om los te laten en hulp niet direct beschikbaar zal zijn, is inderdaad ook zo. Maar ik zou het in ieder geval wel prettig vinden als ik Chelle zou zijn dat ik merk dat mijn buurman het probleem erkent en er aan wil werken. Daarom zou ik juist ook vermelden dat je weet dat hij er niets aan kan doen, je toont dan ook begrip voor hem en hij hoeft zich dan niet te verdedigen over het waarom. Communicatie lijkt me hierin erg belangrijk, dat je weet dat je er met elkaar over kunt praten, daarmee los je het concrete probleem op korte termijn niet op maar het zorgt er wel voor dat er geen langdurige, onuitgesproken irritaties ontstaan.

Wat wel zo is, als hij weet dat het vervelend is als hij 's avonds heel laat met de deur gaat slaan, kan hij er misschien rekening mee houden dat hij niet superlaat thuiskomt? Je hebt aangegeven dat hij ook 'wacht' met de autodeuren als er veel mensen in de straat staan, dus hij wil niet dat mensen het weten/er last van hebben. Misschien dat hij daarom wel bereid is er wat mee te doen?
Succes in elk geval, want het lijkt me best spannend om zoiets aan je buurman te vertellen, maar dan voornamelijk omdat ik nooit echt lekker uit m'n woorden kom.