Wat te doen met.....

150 euro, het enige wat je erft van je vader?

Ik kom er niet uit. Ik durf het bijna niet uit te geven, uit angst dat ik spijt krijg. Het is het allerlaatste wat ik ooit 'kado' zal krijgen van hem.

Even ter uitleg: Toen mijn vader gevonden werd zat er 300 euro in zijn portemonnee. 150 euro voor mij en 150 euro voor mijn zusje. Zij heeft van het geld inmiddels aan tatoeage met zijn as laten zetten. Voor de rest laat mijn vader alleen schulden achter.

Ik wil er graag een mooi sieraad voor kopen, maar eigenlijk ben ik bij alles bang het ooit te verliezen. Aan de andere kant ben ik misschien een beetje te obsessief bezig nu met wat ik van dat geld wil doen...Ik geloof dat ik al minstens 6 uur heb besteed aan het afstruinen van internet pagina's vol sieraden, hopende op het 'ahaa' gevoel....





Deze ring vind ik bijvoorbeeld heel erg mooi...Maar ook een ketting van Pandora, zodat ik mijn bedels ook aan de ketting kan hangen....Pfff ik weet het gewoon echt niet....

Lastig. Is er niet iets wat je al heel lang graag wilt hebben? Dat je dat van dat geld kan kopen? Anders zou ik denk ik ook aan een sieraad denken. Nou heb ik zelf niet veel met sieraden dus zit ik te denken dat ik ook zo overwegen om een fotoalbum ofzo met foto's van diegene zou laten maken als herinnering.

Je hoeft het toch ook niet gelijk nu te doen? Je kan het toch ook gewoon bewaren tot je een keer iets tegen komt?
Vaak als je juist gaat zoeken, kom je er niet uit...

Of is dat heel makkelijk gedacht?

ProudMama schreef:Je hoeft het toch ook niet gelijk nu te doen? Je kan het toch ook gewoon bewaren tot je een keer iets tegen komt?
Vaak als je juist gaat zoeken, kom je er niet uit...

Of is dat heel makkelijk gedacht?

Nee hoor, ik ben het met je eens! Ik zou het geld in een envelop stoppen en het even laten rusten, wie weet kom je binnenkort iets tegen waarvan je denkt dát wil ik van het geld kopen/doen..

Storm schreef:

ProudMama schreef:Je hoeft het toch ook niet gelijk nu te doen? Je kan het toch ook gewoon bewaren tot je een keer iets tegen komt?
Vaak als je juist gaat zoeken, kom je er niet uit...

Of is dat heel makkelijk gedacht?

Nee hoor, ik ben het met je eens! Ik zou het geld in een envelop stoppen en het even laten rusten, wie weet kom je binnenkort iets tegen waarvan je denkt dát wil ik van het geld kopen/doen..

Heb ik ook al aan gedacht inderdaad. Ik weet het niet, ik probeer het te verwerken en daarom dan steeds weer iets als 'troost' te zoeken, maar uiteindelijk wordt de pijn er weinig minder om

Foto's van papa heb ik niet genoeg om een foto-album te vullen, hij wilde nooit op de foto. Ik heb wel kleren van hem en zijn vest (waarin hij overleden is) en die draag ik vaak en sleep ik overal mee...Of nou ja, overal...Niet ergens waar ik m kwijt kan raken....

ProudMama schreef:Je hoeft het toch ook niet gelijk nu te doen? Je kan het toch ook gewoon bewaren tot je een keer iets tegen komt?
Vaak als je juist gaat zoeken, kom je er niet uit...

Of is dat heel makkelijk gedacht?

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Ik denk dat het juist nog rotter wordt als je nu iets koop omdat je het gevoel hebt dan je dat 'moet' doen, waar je over een paar weken spijt van hebt.

Anders kan je toch ook met jezelf 'afspreken' dat je iets koopt als het een jaar geleden is als dat meer rust geeft?

_Leaf_ schreef:

Storm schreef:

ProudMama schreef:Je hoeft het toch ook niet gelijk nu te doen? Je kan het toch ook gewoon bewaren tot je een keer iets tegen komt?
Vaak als je juist gaat zoeken, kom je er niet uit...

Of is dat heel makkelijk gedacht?

Nee hoor, ik ben het met je eens! Ik zou het geld in een envelop stoppen en het even laten rusten, wie weet kom je binnenkort iets tegen waarvan je denkt dát wil ik van het geld kopen/doen..

Heb ik ook al aan gedacht inderdaad. Ik weet het niet, ik probeer het te verwerken en daarom dan steeds weer iets als 'troost' te zoeken, maar uiteindelijk wordt de pijn er weinig minder om

Foto's van papa heb ik niet genoeg om een foto-album te vullen, hij wilde nooit op de foto. Ik heb wel kleren van hem en zijn vest (waarin hij overleden is) en die draag ik vaak en sleep ik overal mee...Of nou ja, overal...Niet ergens waar ik m kwijt kan raken....

Ik ben het ook met ProudMama en Storm eens. Ik denk dat als je nu hard op zoek gaat naar 'troost', je spijt gaat krijgen van je aankoop en dat zou zo zonde zijn.

Misschien wil je het iets te graag/snel verwerken? Laat het verdriet komen zoals het komt, neem je tijd, doe waar jij je goed bij voelt en doe het niet omdat je 'het wil verwerken' of omdat je 'troost' wilt want ik denk dat je daardoor juist alleen maar het tegenovergestelde bereikt.

Hmm, lastig om goed te omschrijven wat ik precies wil zeggen maar ik hoop dat je het een beetje begrijpt. Begrijp me niet verkeerd, ik wil jouw manier van verwerken absoluut niet be- of veroordelen en ik weet uit ervaring hoe moeilijk zo'n proces is en hoe ieder dat weer op 'n andere manier verwerkt.

Zelf zou ik het nu ook even opzij leggen, zolang je niet zoiets hebt van DAT wil ik van papa hebben, zou ik het zeker niet doen.

Ook zou ik denk ik juist iets simpels kopen, een mooi horloge of simpele gouden ketting. Iets wat je levenslang mooi zult vinden en zult dragen. Iets klassieks, niet iets moderns... Maar dat is meer mijn persoonlijke gevoel..

Lieve Leaf,

Verwerking zit hem niet in het kopen van iets t.w.v. 150 euro als troost. Verwerking zit hem in het doorstaan van de tijd, leren leven met een immens verlies en het verdriet dat daarbij hoort. Juist als je nu intensief gaat lopen zoeken met het idee dat je iets 'moet' vinden, zal je niet vinden wat je werkelijk zoekt.
Mijn advies is dan ook om het geld weg te leggen en er niet meer bewust mee bezig te zijn. Over een tijdje (lang of kort) kom je vanzelf iets tegen waarvan je denkt: 'Ja! Dát is het!' en dan kun je er gerust op zijn dat je een goede keuze hebt gemaakt.

En wat je er ook van koopt of mee gaat doen, je vader zit voor altijd in je hart en in je herinnering. En dat is veel meer waard dan iets dat je koopt van zijn geld.

Heus lieverd, het komt allemaal op z'n plek terecht maar dat het nu nog niet zo voelt is logisch

Ga op zoek naar zo'n .. hoe heet 't nou? Zo'n holle lijst ding... Waar je die ene foto van jullie in doet, waar-ie zo liefdevol naar je kijkt.. En de roos.. Haal dáár je herinneringen uit en koop gewoon die ketting, je weet dat je 't wilt! Wees er zuinig op en wissel 't af met de armband.. Bovendien leeft papa in je hart, in jou, dat weet je zelf ook..

Ik zou er ook nog even goed over nadenken!

Krijgen jullie niet nog zijn spulletjes die niks waard zijn (maar voor jullie wel veel waarde hebben)? Zoals een ketting/horloge/(zonne)bril/kandelaar ik noem maar even wat.

Sjaantje schreef:Lieve Leaf,

Verwerking zit hem niet in het kopen van iets t.w.v. 150 euro als troost. Verwerking zit hem in het doorstaan van de tijd, leren leven met een immens verlies en het verdriet dat daarbij hoort. Juist als je nu intensief gaat lopen zoeken met het idee dat je iets 'moet' vinden, zal je niet vinden wat je werkelijk zoekt.
Mijn advies is dan ook om het geld weg te leggen en er niet meer bewust mee bezig te zijn. Over een tijdje (lang of kort) kom je vanzelf iets tegen waarvan je denkt: 'Ja! Dát is het!' en dan kun je er gerust op zijn dat je een goede keuze hebt gemaakt.

En wat je er ook van koopt of mee gaat doen, je vader zit voor altijd in je hart en in je herinnering. En dat is veel meer waard dan iets dat je koopt van zijn geld.

Heus lieverd, het komt allemaal op z'n plek terecht maar dat het nu nog niet zo voelt is logisch

helemaal mee eens, wat een lief berichtje.

(Het volgende is niet negatief bedoeld, maar ik weet gewoon niet zo goed hoe ik het anders moet opschrijven)
Het valt me op (door dit topic, maar ook andere die ik de laatste tijd van je heb gezien) dat je enorm bezig bent met beslissingen nemen en het komt op me over alsof je jezelf daarbij een beetje onder druk zet. Alsof je er mee bezig moet zijn van jezelf een een beslissing moet nemen. Ik kan me voorstellen dat je jezelf gek maakt met je gedachten en het niet kunnen kiezen.
Ik ben het met de meiden hierboven eens die zeggen dat je niet nu een beslissing hoeft te nemen. Niet op gebied van die 150 euro, maar ook niet met de asbedel en andere dingen. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat je hier wel 'graag' mee bezig wilt zijn, het is de laatste houvast naar je vader toe.
Zorg goed voor jezelf en alles komt wel goed op de juiste tijd

Odilia schreef:Ik zou er ook nog even goed over nadenken!

Krijgen jullie niet nog zijn spulletjes die niks waard zijn (maar voor jullie wel veel waarde hebben)? Zoals een ketting/horloge/(zonne)bril/kandelaar ik noem maar even wat.

Nee, niks. Alles ligt in een container wegens de ontruiming en er moet duizenden euro's voor betaald worden willen we dat krijgen, dus dat doen we niet, want dat geld hebben we niet. Daar liggen ook zijn schilderijen in, die hij gemaakt heeft. En dingen die voor hem dierbaar waren....

Veel meer dan zijn kleding, 2 kapotte horloges en een zonnebril hebben we dus niet.

Het is ook mijn laatste houvast naar hem toe, dat is het hem nou juist. Uiteindelijk kan niets me troosten, dat weet ik ook wel. Het is een soort bezigheidstherapie....

Maar lieffie, Zininzon (ik lees echt nog steeds Zinzion of zo...) heeft wel een punt. Leg niet zoveel druk op jezelf, met dingen moeten of zo... Eens zal dit gevoel slijten, zal je het een plekje kunnen geven, tijd heelt alle wonden... Dat ik je net leerde kennen was je ook maar een hoopje Leaf en ik zal niet alle scheidingsbende vergelijken met dit soort pijn, maar kijk hoe sterk je daar bent uitgekomen!

_Leaf_ schreef:Het is ook mijn laatste houvast naar hem toe, dat is het hem nou juist. Uiteindelijk kan niets me troosten, dat weet ik ook wel. Het is een soort bezigheidstherapie....

Ik snap je hier wel in, maar ik heb het gevoel dat jij denkt dat het je helpt (of dat je dit moet doen), maar volgens mij maakt het je alleen maar verdrietiger en doet het je nog rotter voelen!
Je hebt hier alle tijd voor, neem die alsjeblieft!

Zininzon en Sjaantje, wat hebben jullie dat mooi verwoord! Wat jullie zeggen, is mijn gedachte maar ik kreeg het niet zo goed op papier gezet...

_Leaf_ schreef:

Nee, niks. Alles ligt in een container wegens de ontruiming en er moet duizenden euro's voor betaald worden willen we dat krijgen, dus dat doen we niet, want dat geld hebben we niet. Daar liggen ook zijn schilderijen in, die hij gemaakt heeft. En dingen die voor hem dierbaar waren....

Jeetje, wat keihard eigenlijk, dat die spullen in zo'n tragische schrijnende situatie niet gewoon worden vrijgegeven...

Zininzon schreef:

_Leaf_ schreef:Het is ook mijn laatste houvast naar hem toe, dat is het hem nou juist. Uiteindelijk kan niets me troosten, dat weet ik ook wel. Het is een soort bezigheidstherapie....

Ik snap je hier wel in, maar ik heb het gevoel dat jij denkt dat het je helpt (of dat je dit moet doen), maar volgens mij maakt het je alleen maar verdrietiger en doet het je nog rotter voelen!
Je hebt hier alle tijd voor, neem die alsjeblieft!

+1
Zininzon, je vult me heel goed aan!

Susan schreef:

_Leaf_ schreef:

Nee, niks. Alles ligt in een container wegens de ontruiming en er moet duizenden euro's voor betaald worden willen we dat krijgen, dus dat doen we niet, want dat geld hebben we niet. Daar liggen ook zijn schilderijen in, die hij gemaakt heeft. En dingen die voor hem dierbaar waren....

Jeetje, wat keihard eigenlijk, dat die spullen in zo'n tragische schrijnende situatie niet gewoon worden vrijgegeven...

Dat lijkt me inderdaad heel cru als nabestaanden. Kun je niet regelen dat je voor je €150 een aantal van de persoonlijke spullen van je vader terug kan krijgen bijv. zijn zelfgemaakte schilderijen?

Okidoki schreef:

Susan schreef:

_Leaf_ schreef:

Nee, niks. Alles ligt in een container wegens de ontruiming en er moet duizenden euro's voor betaald worden willen we dat krijgen, dus dat doen we niet, want dat geld hebben we niet. Daar liggen ook zijn schilderijen in, die hij gemaakt heeft. En dingen die voor hem dierbaar waren....

Jeetje, wat keihard eigenlijk, dat die spullen in zo'n tragische schrijnende situatie niet gewoon worden vrijgegeven...

Dat lijkt me inderdaad heel cru als nabestaanden. Kun je niet regelen dat je voor je €150 een aantal van de persoonlijke spullen van je vader terug kan krijgen bijv. zijn zelfgemaakte schilderijen?

Omdat hij overleden is, en omdat ze kleding en administratie ed niet in beslag mogen nemen, hebben we dat wel terug gehad. Foto's ook trouwens.

Verder valt er met dat bedrijf echt niet te praten of te onderhandelen, mijn zwager heeft er gewerkt vroeger en heeft er nog contacten, maar zelfs dan niet. Toen papa net gevonden was hebben we moeten lullen als brugman om uberhaupt kleding van hem op te mogen halen, anders had hij gecremeerd moeten worden in de kleding waar hij al 11 dagen in had gelegen...Bij wijze van uitzondering hebben we toen zijn pak gekregen, mede omdat ze die toevallig net tegenkwamen omdat ze de container aan het uitsorteren waren. Een boxer, sokken en een shirt heb ik moeten kopen. Schoenen had hij volgens mij ook niet aan...

Ik heb idd besloten om maar even niets met het geld te doen.

Susan schreef:

_Leaf_ schreef:

Nee, niks. Alles ligt in een container wegens de ontruiming en er moet duizenden euro's voor betaald worden willen we dat krijgen, dus dat doen we niet, want dat geld hebben we niet. Daar liggen ook zijn schilderijen in, die hij gemaakt heeft. En dingen die voor hem dierbaar waren....

Jeetje, wat keihard eigenlijk, dat die spullen in zo'n tragische schrijnende situatie niet gewoon worden vrijgegeven...

Ik vind het onmenselijk. Die mensen hebben duidelijk geen gevoel in hun donder!

Mammalin schreef:

Susan schreef:

_Leaf_ schreef:

Nee, niks. Alles ligt in een container wegens de ontruiming en er moet duizenden euro's voor betaald worden willen we dat krijgen, dus dat doen we niet, want dat geld hebben we niet. Daar liggen ook zijn schilderijen in, die hij gemaakt heeft. En dingen die voor hem dierbaar waren....

Jeetje, wat keihard eigenlijk, dat die spullen in zo'n tragische schrijnende situatie niet gewoon worden vrijgegeven...

Ik vind het onmenselijk. Die mensen hebben duidelijk geen gevoel in hun donder!

Wat verschrikkelijk dat bijna alles in die container ligt! Ik heb zelf een ring met as van mijn vader er in laten maken. Dit heb ik pas ongeveer driekwart jaar nadat mijn vader is overleden gedaan. Pas toen wist ik wat ik wilde.. Succes met het maken van een beslissing, je kunt het inderdaad ook prima even laten rusten.

Ik dacht eigenlijk aan een mooie foto, misschien heb je geen foto van hem. Maar wat misschien ook een mooi symbool is, is een foto zoeken/maken van een plek waar hij graag kwam en deze laten afdrukken op canvas. Voor een onbekend persoon is het dan een mooie foto aan de muur, terwijl het voor jou dan een speciale betekenis heeft! Daarbij kan je dit ook niet zomaar verliezen!