Wat zou jij doen?

Ik weet dat een situatie als hieronder je moeilijk voor te stellen is, maar ik vraag me toch af wat je zou doen.

Vorige week was er een aflevering van Private Practice op tv, daarin kwam een alleenstaande moeder met haar dochter (met syndroom van Down) naar de praktijk. Dochter bleek zwanger en de vraag was wat te doen. De moeder gaf aan dat ze niet wist of ze het kon opbrengen om voor haar dochter én de baby te zorgen. De dochter en haar vriend werden ingelicht en ze waren dolgelukkig met het nieuws dat ze een baby hadden gemaakt. De artsen deden een vlokkentest om te bekijken of het kindje wel of niet gezond was. Ze wilden de uitslag persoonlijk vertellen en toen ze bij de moeder en dochter thuis waren en vertelden dat het kindje gezond was, vertelde de moeder dat ze die ochtend het kindje weg had laten halen.

Ik heb werkelijk zitten brullen, ik vond het zó erg. En ik was van mening dat ik nooit tot zo'n beslissing zou kunnen komen. Nu ik er een beetje over na heb zitten denken, weet ik het eigenlijk nog steeds niet. Ik hoop nooit in zo'n situatie te komen, maar ik vraag me toch af wat ik zou doen. Kiezen voor mijn rust en de wetenschap dat ik mijn dochter alles kan geven? Of bewust kiezen voor een gezond kindje van mijn gehandicapte dochter en daarmee dubbele zorgen, een hele zware tijd doormaken etc.

Wat zou jij doen?

Ik zou het denk ik niet over m'n hart kunnen verkrijgen om het weg te laten halen. Wel zou ik ervoor zorgen dat m'n dochter daarna niet meer zwanger zou kunnen worden.

Ik denk dat als het haalbaar is qua tijd en geld en het kind is gezond dan zou ik het geboren laten worden. Als ik het financieel nu al zwaar heb en mezelf nu al een slag in rondte moet werken dan gaat het weg.
Heb ik wel de tijd en het geld maar is het kindje niet gezond dan weet ik het eerlijk gezegd niet........

Deze situatie is natuurlijk wel wat ingewikkelder.
Ik denk toch wel over zulke dingen na, maar dan meer in de trant van zwanger zijn van een kindje met een afwijking ofzo.
Of zwanger zijn van een kindje met het Down-syndroom.

Sommigen vinden dit misschien heel hard en zij zullen me vast egoïstisch vinden, maar ik zou in zo'n geval voor mijn eigen rust kiezen. Ok, zo'n kindje kiest er zelf niet voor, maar ik weet niet of ik de zorg wel aan zou kunnen.
Daarom twijfel ik ook nog steeds over het krijgen van kinderen.

In het bovenstaande verhaal snap ik niet waarom ze de gezondheid van het kindje niet af hebben gewacht.
Waarom zijn er trouwens geen maatregelen genomen? Ik dacht dat ze dit bij mensen met Down-syndroom vaak deden of ben ik nu in de war met iets anders?

vroeger werden mensen met down syndroom vaak gesteriliseerd...

Even een zijspoor: als je het down syndroom hebt, kun je dan wel een gezond kindje krijgen (omdat 't een genetische afwijking is)? (is natuurlijk een serie, snap ik, maar vroeg 't me zomaar af...)?

Jerry schreef:

Even een zijspoor: als je het down syndroom hebt, kun je dan wel een gezond kindje krijgen (omdat 't een genetische afwijking is)? (is natuurlijk een serie, snap ik, maar vroeg 't me zomaar af...)?

Dat vroeg ik me ook al af inderdaad.

On topic: ik zou het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor die moeder heel erg zwaar is.

Even wat off-topic, maar een tijdje terug bij de TV-show was een man met het syndroom van Down (ik meen dat hij uit Spanje kwam) en hij had een universitaire master afgerond. Ik vond dat heel bijzonder!

Ja, een vrouw met het downsyndroom kan een gezond kind krijgen, maar de kans dat het kindje ook het downsyndroom heeft is veel groter dan bij een gezonde vrouw, namelijk 1 op 3.

Ik vind het zelf lastig om hierover te oordelen omdat je nu niet weet in hoeverre zij beperkt is en wat zij wel en niet kan. Daar ligt natuurlijk het grote verschil. Wel heb ik eens een documentaire gezien over een stel dat beiden licht verstandelijk beperkt was en ook een kindje kregen. Hoewel ze onder toezicht van Jeugdzorg stonden, werd het kindje toch erg ondervoed en slecht verzorgd. Een kind mag er natuurlijk nooit de dupe van worden ben ik van mening.

Ik werk zelf met mensen met het Syndroom van Down. Zelf zou een kindje met het Syndroom van Down bij mij welkom zijn, omdat zij ook zoveel te bieden hebben.

Jeanette schreef:Ik vind het zelf lastig om hierover te oordelen omdat je nu niet weet in hoeverre zij beperkt is en wat zij wel en niet kan. Daar ligt natuurlijk het grote verschil. Wel heb ik eens een documentaire gezien over een stel dat beiden licht verstandelijk beperkt was en ook een kindje kregen. Hoewel ze onder toezicht van Jeugdzorg stonden, werd het kindje toch erg ondervoed en slecht verzorgd. Een kind mag er natuurlijk nooit de dupe van worden ben ik van mening.

Ik werk zelf met mensen met het Syndroom van Down. Zelf zou een kindje met het Syndroom van Down bij mij welkom zijn, omdat zij ook zoveel te bieden hebben.

Voor zover ik het begrijp zou het er in dit voorbeeld ook op neerkomen dat de moeder van het meisje met Down zowel voor de baby als voor haar eigen dochter zou zorgen.

Susan schreef:

Jeanette schreef:Ik vind het zelf lastig om hierover te oordelen omdat je nu niet weet in hoeverre zij beperkt is en wat zij wel en niet kan. Daar ligt natuurlijk het grote verschil. Wel heb ik eens een documentaire gezien over een stel dat beiden licht verstandelijk beperkt was en ook een kindje kregen. Hoewel ze onder toezicht van Jeugdzorg stonden, werd het kindje toch erg ondervoed en slecht verzorgd. Een kind mag er natuurlijk nooit de dupe van worden ben ik van mening.

Ik werk zelf met mensen met het Syndroom van Down. Zelf zou een kindje met het Syndroom van Down bij mij welkom zijn, omdat zij ook zoveel te bieden hebben.

Voor zover ik het begrijp zou het er in dit voorbeeld ook op neerkomen dat de moeder van het meisje met Down zowel voor de baby als voor haar eigen dochter zou zorgen.

Ja, maar dan nog vind ik het belangrijk in hoeverre dat meisje dan nog beperkt is.

Dat snap ik, maar ik bedoel te zeggen dat als het kind gekomen was, er dus in ieder geval volledige supervisie was geweest van die moeder, dus verwaarlozing en ondervoeding hadden dan neem ik aan niet plaatsgevonden.

De kans is idd groter dat als iemand met het syndroom van Down een kindje krijgt, het syndroom krijgt. Echter, het is ook afhankelijk van de genen van de vader (of die Down heeft of niet).

Ik weet niet wat ik zou doen. Ik zou denk ik ook kijken naar wat de dochter zou kunnen samen met de vader. Als zij hulp nodig hebben, maar het wel zelf kunnen dan zou ik het kindje sneller geboren laten worden dan wanneer ik alles zou moeten doen.

Susan schreef:Dat snap ik, maar ik bedoel te zeggen dat als het kind gekomen was, er dus in ieder geval volledige supervisie was geweest van die moeder, dus verwaarlozing en ondervoeding hadden dan neem ik aan niet plaatsgevonden.

Zo inderdaad, dat klopt helemaal.

Susan schreef:

Jerry schreef:

Even een zijspoor: als je het down syndroom hebt, kun je dan wel een gezond kindje krijgen (omdat 't een genetische afwijking is)? (is natuurlijk een serie, snap ik, maar vroeg 't me zomaar af...)?

Dat vroeg ik me ook al af inderdaad.

On topic: ik zou het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor die moeder heel erg zwaar is.

Ja dat kan, heb er een hartverscheurende reportage over gezien op BNN dacht ik, een gezond meisje is opgegroeid met 2 ouders die beiden het downsyndroom hadden.

Ik heb die aflevering ook gezien, en volgens mij had de vader van het kind ook het syndroom van down.

Tja, wat zou ik doen.. het is een gezonde baby.. ik denk dat ik het kindje wel zou laten komen en het zelf grotendeels opvoeden. Ik weet niet of ik het zou kunnen laten weghalen als je dochter er zo blij mee is, en het ook nog een gezonde baby blijkt te zijn.

Ik begrijp op zich wel dat de moeder/oma in dit verhaal deze keuze heeft gemaakt. Als je het niet aan kunt om voor je dochter én je kleinzoon/dochter te zorgen, dan moet je daar ook niet toe worden 'gedwongen'.

Of ik zelf die keuze zou maken weet ik niet, geheel afhankelijk van de situatie. Ik wil niet zeggen dat mensen met het syndroom van down geen kinderen moeten/mogen krijgen, maar ik vind wel dat dit in heel duidelijk overleg moet gaan en in een situatie waarbij de omgeving heeft ingestemd te helpen daar nodig (en nodig zal het zijn).
Wat ik begreep van dit verhaal is dat de oma in kwestie nergens van af wist en ook de zorg niet op zich kon nemen. Dus kwalijk zal ik het haar niet nemen, maar nogmaals, of ik het zelf zou doen weet ik niet.

Omdat mijn dochter haar dochter op latere leeftijd (van het kind) echt niet meer zou kunnen begeleiden en je als oma er dan echt moet zijn lijkt het mij dat ik de keuze voor mijn dochter zou maken om het weg te laten halen, hoe moeilijk ook. Stel dat ik weg zou vallen is er altijd wel iemand (hoop ik) maar de toekomst is voor mij te onzeker.