Wat kan ik hier tegen doen?

Sinds een dikke week heb ik last van mezelf. Ik weet dat als ik zo ben, dat er een punt komt dat ik in hysterisch janken uitbarst. Tot die tijd ben ik mijn irritante zelf waar ik echt helemaal niets mee kan. Ik heb in het verleden weleens geprobeerd om het uit te lokken, dus al eerder janken dan dat het moet, maar dat zorgt er niet voor dat ik het kwijt ben.

Wandelen, fietsen, televisie kijken, vroeg slapen... Het helpt allemaal niets. Misschien dat iemand het gedrag herkent en wel dé tip heeft?

Als je toch zeker weet dat het punt komt dat je hysterisch gaat huilen, dan dat moment gewoon afwachten? En tot die tijd gewoon doen wat je doet. Met misschien wat meer dingen die je op een positieve manier afleiden. Als je toch weet dat het komt, kan je beter in de tussentijd wat andere dingen doen dan het gaan proberen op te wekken.

Het probleem is dat als ik in zo'n bui ben dat ik (negatieve) aandacht ga vragen. Ik zit nu ook niet rustig op de bank, omdat alles in mijn lichaam schreeuwt om (negatieve) aandacht. Het is net of ik erop kick. Terwijl ik later natuurlijk spijt heb. Ik probeer me zo rustig mogelijk te houden. Normaal ben ik er in een paar uur wel vanaf, maar dit duurt al een week. En dat is bijzonder irritant. Puur omdat ik het wel herken, maar er niets mee kan.

Je kickt op negatieve aandacht? Hoe moet ik dat zien?

Als je 'gewoon' aandacht nodig hebt, dan zoek je die toch even? Kan je niet een vriend of vriendin bellen en daar uren tegen kletsen. Of even ergens een wijntje gaan drinken in de kroeg en het gewoon ff een uur over jezelf hebben?

Dan heb je het denk ik gewoon even nodig om gehoord en gezien te worden. Zoek dan iemand op met wie je kunt praten, stort je hart leeg en dan komt die huilbui vanzelf.

Ik kan het denk ik moeilijk uitleggen.

Ik ben van mezelf ontzettend rustig. Ik heb ook eigenlijk nooit iets te vertellen. Niet omdat ik niets te vertellen heb, maar meer omdat ik niet alle aandacht op mezelf wil vestigen. Als ik in deze bui ben dan zal iedereen weten dat ik er ben. Dan kan ik meepraten over 1001 onderwerpen, zelfs als ik er geen verstand van heb. Iedereen zal mijn stem horen. En omdat ik niet zo ben, dus erg op de achtergrond, denk ik dat ik met dat gedrag aardig wat negatieve meningen kan veroorzaken. Maar ik ben niet te stoppen. In gedachten heb ik nu ook alweer 100 verschillende topics bedacht, waarvan ik weet dat ze nergens op slaan.

Een toenmalige vriend van mij vond dit hypergedrag altijd heel erg leuk. Tot hij doorkreeg wat het gevolg van zo'n hyperbui is. Ik kan best heel leuk zijn, maar de uitwerking is altijd hetzelfde. Janken en verwijten maken tot ik erbij neer val. Zo vreemd dat ik hier zo nu en dan eens last van heb. En dat ik het niet kan stoppen. Heb weleens bedacht dat mijn karakter misschien helemaal niet op de achtergrond wil zijn en ik me wat meer moet uitspreken. Maar als ik weer mijn rustige ik ben, dan heb ik niet eens zin om mezelf te laten zien.

Maple schreef:Dan heb je het denk ik gewoon even nodig om gehoord en gezien te worden. Zoek dan iemand op met wie je kunt praten, stort je hart leeg en dan komt die huilbui vanzelf.

Daar heb je wel gelijk in. Ik heb gelukkig wel een klankbord via Whatsapp, dus dat helpt wel even. Maar ik denk dat ik al te laat ben om nu face-to-face met iemand te praten. Ik zit echt al in mijn 'rol'.

Nyx schreef:

Maple schreef:Dan heb je het denk ik gewoon even nodig om gehoord en gezien te worden. Zoek dan iemand op met wie je kunt praten, stort je hart leeg en dan komt die huilbui vanzelf.

Daar heb je wel gelijk in. Ik heb gelukkig wel een klankbord via Whatsapp, dus dat helpt wel even. Maar ik denk dat ik al te laat ben om nu face-to-face met iemand te praten. Ik zit echt al in mijn 'rol'.

Of dat hou je jezelf gewoon voor, dat je te laat bent

Maple schreef:

Nyx schreef:

Maple schreef:Dan heb je het denk ik gewoon even nodig om gehoord en gezien te worden. Zoek dan iemand op met wie je kunt praten, stort je hart leeg en dan komt die huilbui vanzelf.

Daar heb je wel gelijk in. Ik heb gelukkig wel een klankbord via Whatsapp, dus dat helpt wel even. Maar ik denk dat ik al te laat ben om nu face-to-face met iemand te praten. Ik zit echt al in mijn 'rol'.

Of dat hou je jezelf gewoon voor, dat je te laat bent

Dat kan ook inderdaad.

Maar als je me nu op een praatstoel zet dan ratel ik een hele avond door over van alles en nog wat. En ik herhaal mezelf ook graag. Niet moe te krijgen. En zondag is met of zonder kroeg op zaterdag brakdag. Dus denk niet dat iemand me nu wil horen. Ach, en via whatsapp kan ik ook mijn ei even kwijt. En is er nog tijd om adem te halen.