Kinderpsycholoog

Een update: we zijn toch naar de kinderpsycholoog gegaan gezien dat volledig vergoed wordt. Tijdens het intakegesprek met mijn man en mij heeft ze gezegd dat Tomas niet mee hoeft te komen (ook de volgende keren niet). Ze zal niet veel op kunnen maken uit een vrolijk spelend kindje. Ze heeft er dan meer aan als we opschrijven hoe hij doet tijdens een driftbui of er misschien een filmpje van maken. De 'therapie' zal bestaan uit ouderbegeleiding dus: tips voor ons hoe we het aan kunnen pakken. Precies wat ik ook graag wilde. Ben heel benieuwd of dit gaat helpen! De psychologe benadrukte dat we snel een manier moeten vinden om duidelijk te maken dat agressief gedrag absoluut niet kan, want als de baby er straks is mag die geen gevaar lopen. Dat is inderdaad ook mijn grootste zorg.

1 heel zinnige conclusie is vast dat we teveel praten met Tomas. En dat we hem eigenlijk niet echt straffen voor zijn gedrag, want we brengen hem naar zijn kamer en dan kan hij daar lekker spelen. We gaan nu dus minder met hem in discussie en hem op de trap proberen te zetten. Ik zit eraan te denken om dat dan met een timer te doen. Iemand daar ervaring mee? 4 jaar, 4 minuten, is dat een goede regel?

Wat fijn dat het een goed gesprek was en dat je tips hebt gekregen hoe je nu verder moet. 
ik denk dat 4 minuten voor een 4 jarige wel een mooie tijd is om op en strafplek te zitten. Maar ervaring heb ik daar nog niet mee. 
Succes ik hoop dat jullie snel verbetering gaan zien.

Goed om te horen dat het een fijn gesprek was.

Wij zetten de kinderen bijna nooit op de trap, maar als het al gebeurd, dan zeg ik dat ze bij me mag komen als ze er klaar voor is om met me te praten.
Dat is dan vaak al na 20 seconden en als ze heel erg boos is op me, dan duurt dat soms een minuut.

Of zou dat te onduidelijk voor jouw zoon zijn?

Het lijkt mij voor een kind 'prettig' als ze zelf de controle hebben over wanneer ze het willen oplossen.

RiLiJu schreef:
Wij zetten de kinderen bijna nooit op de trap, maar als het al gebeurd, dan zeg ik dat ze bij me mag komen als ze er klaar voor is om met me te praten.
Dat is dan vaak al na 20 seconden en als ze heel erg boos is op me, dan duurt dat soms een minuut.

Zegt ze dan niet snel ok ik ben niet meer boos, zodat ze maar gewoon lekker verder kan spelen? 20 seconden is wel heel kort (zelfs voor een kindje) om over hun daad na te denken.

Filoria, heel fijn dat het zo'n goed gesprek was en dat je er wat aan hebt gehad en waarschijnlijk nog meer aan gaat hebben met die therapie.

RiLiJu schreef:Goed om te horen dat het een fijn gesprek was.

Wij zetten de kinderen bijna nooit op de trap, maar als het al gebeurd, dan zeg ik dat ze bij me mag komen als ze er klaar voor is om met me te praten.
Dat is dan vaak al na 20 seconden en als ze heel erg boos is op me, dan duurt dat soms een minuut.

Of zou dat te onduidelijk voor jouw zoon zijn?

Het lijkt mij voor een kind 'prettig' als ze zelf de controle hebben over wanneer ze het willen oplossen.

Ja precies, ik doe dat ook, maar dat werkt hier niet. Vanochtend kreeg hij om 8.20 toen we naar school moesten een driftbui. Ik zeg: 'als je rustig bent geworden en niet meer slaat mag je bij me komen'. Waarop hij zegt: 'doe ik lekker niet', en een beetje gaat zitten klooien op de trap tot 8.30. Te laat op school dus. Ik begin in te zien dat ik alles zoveel mogelijk in moet kaderen voor hem, want als hij ruimte heeft om te doen wat hij wil, neemt hij die.

Het is zo moeilijk als je merkt dat je opvattingen over opvoeding gewoon niet aansluiten bij het karakter van je kind.

Marin schreef:

RiLiJu schreef:
Wij zetten de kinderen bijna nooit op de trap, maar als het al gebeurd, dan zeg ik dat ze bij me mag komen als ze er klaar voor is om met me te praten.
Dat is dan vaak al na 20 seconden en als ze heel erg boos is op me, dan duurt dat soms een minuut.

Zegt ze dan niet snel ok ik ben niet meer boos, zodat ze maar gewoon lekker verder kan spelen? 20 seconden is wel heel kort (zelfs voor een kindje) om over hun daad na te denken.

Filoria, heel fijn dat het zo'n goed gesprek was en dat je er wat aan hebt gehad en waarschijnlijk nog meer aan gaat hebben met die therapie.

Ze mag van mij best boos zijn en dit mag ze natuurlijk ook uiten, het gaat mij op dat moment vooral om de manier waarop ze dat dan uit. Ze mag best boos zijn als haar broertje haar spullen afpakt, maar ze mag hem daarom niet op de grond duwen. Ze mag best boos op me zijn als ze naar bed moet en ze heeft geen zin, maar ze hoeft daarom geen spullen door de kamer te laten vliegen.
Ik wil dat ze leert dat ze alle emoties mag voelen en uiten, maar dat ze dat uiten wel op een respectvolle manier moet doen, met woorden.
Ze zit wat mij betreft dan ook niet op de trap als straf, maar wel om te laten weten dat ze op dat moment te ver gaat. Een soort 'Time-out', waarbij ze zelf kan en mag bepalen hoe lang ze die nodig heeft. 
En als zij denkt dat ze na 20 seconden wel met woorden met mij kan communiceren, dan mag ze komen. Als ze denkt dat ze dat na vijf minuten kan, dan mag ze dan komen.

Hier werkt het wel heel goed moet ik zeggen, maar dat zal vast per kind verschillend zijn.

Í

Filoria schreef:

RiLiJu schreef:Goed om te horen dat het een fijn gesprek was.

Wij zetten de kinderen bijna nooit op de trap, maar als het al gebeurd, dan zeg ik dat ze bij me mag komen als ze er klaar voor is om met me te praten.
Dat is dan vaak al na 20 seconden en als ze heel erg boos is op me, dan duurt dat soms een minuut.

Of zou dat te onduidelijk voor jouw zoon zijn?

Het lijkt mij voor een kind 'prettig' als ze zelf de controle hebben over wanneer ze het willen oplossen.

Ja precies, ik doe dat ook, maar dat werkt hier niet. Vanochtend kreeg hij om 8.20 toen we naar school moesten een driftbui. Ik zeg: 'als je rustig bent geworden en niet meer slaat mag je bij me komen'. Waarop hij zegt: 'doe ik lekker niet', en een beetje gaat zitten klooien op de trap tot 8.30. Te laat op school dus. Ik begin in te zien dat ik alles zoveel mogelijk in moet kaderen voor hem, want als hij ruimte heeft om te doen wat hij wil, neemt hij die.

Wat goed dat je dat ziet! Want dan kun je zoeken naar een manier die voor jullie werkt. Al lijkt het me inderdaad moeilijk als dat een manier is die minder goed bij je opvattingen past. Aan de andere kant, als het T. helpt en jullie dus ook...is het wel een manier waardoor je na de driftbui weer rustiger verder kan.

Ik snap het!

Filoria schreef:

RiLiJu schreef:Goed om te horen dat het een fijn gesprek was.

Wij zetten de kinderen bijna nooit op de trap, maar als het al gebeurd, dan zeg ik dat ze bij me mag komen als ze er klaar voor is om met me te praten.
Dat is dan vaak al na 20 seconden en als ze heel erg boos is op me, dan duurt dat soms een minuut.

Of zou dat te onduidelijk voor jouw zoon zijn?

Het lijkt mij voor een kind 'prettig' als ze zelf de controle hebben over wanneer ze het willen oplossen.

Ja precies, ik doe dat ook, maar dat werkt hier niet. Vanochtend kreeg hij om 8.20 toen we naar school moesten een driftbui. Ik zeg: 'als je rustig bent geworden en niet meer slaat mag je bij me komen'. Waarop hij zegt: 'doe ik lekker niet', en een beetje gaat zitten klooien op de trap tot 8.30. Te laat op school dus. Ik begin in te zien dat ik alles zoveel mogelijk in moet kaderen voor hem, want als hij ruimte heeft om te doen wat hij wil, neemt hij die.

Maar dat 'doe ik lekker niet' zegt hij waarschijnlijk op het moment dat jij hem op de trap zet, als hij nog helemaal of half in zijn driftbui zit?
Hij blijft in ieder geval zitten, dat is al best positief;) 
Is hij om half negen zelf naar je toegekomen?

Ik zou hem neerzetten om 20 over acht, dat 'doe ik lekker toch niet' negeren, hem sowieso verder negeren tot hij bij je komt, ook al duurt het een half uur. Je bent dan tenslotte toch al te laat op school, dan maakt dat kwartier ook al niet meer uit.
Maar ik heb natuurlijk makkelijk praten vanaf de zijlijn.

Ik heb hem om 8.30 weggehaald daar. Ik moest zelf ook naar mijn werk. Hij begint mijn tijdschema te bepalen met zijn driftbuien en daar doe ik niet aan mee. Verder schopt hij me dus in mijn buik en bijt hij me. Het kan me dan eigenlijk niet meer schelen of hij de consequenties als straf ervaart of als mogelijkheid om tot rust te komen: als hij maar inziet dat agressief gedrag niet acceptabel is. Ik heb het heel lang op de begripvolle/kindcentrale manier geprobeerd. Dat werkt niet. Vanaf nu dus een andere manier. Dan maar met zo'n stomme timer.

Sorry als het klinkt alsof ik niet opensta voor tips!  Ik merk dat ik er doorheen zit en wel een beetje klaar ben met alle unconditional-parenting-achtige methodes die in theorie prachtig zijn, maar niet voorschrijven wat je het beste kunt doen als je kind van 1 meter 20 als een wilde om zich heen slaat en je bloedneuzen bezorgt. Natuurlijk houd ik onvoorwaardelijk van Tomas. En natuurlijk is er ruimte voor zijn verdriet of woede, maar niet als dat betekent dat zijn babyzusje gevaar loopt.

Wel heerlijk om erover te kunnen spuien hier, en LindaK bedankt voor je lieve reactie! Marin ook.

Zoals jij nu omschrijft doen we het met R ook. Hij krijgt eerst een waarschuwing waarin we benoemen wat we niet fijn vinden aan zijn gedrag, daarbij zeggen we de consequentie wat er dus gebeurd wanneer hij niet luistert ( zitten bij de muur) Doet hij het nogmaals herhaal ik; R ik had je gevraagd niet met speelgoed te gooien, je hebt al een waarschuwing gehad maar luistert niet naar mij. Je gaat nu even bij de muur zitten ( zoiets dan)

Hij moet daar, ongeveer 3 min zitten, want hij is drie. Ik hurk bij hem neer, herhaal waarom hij daar zit/ of laat hem het herhalen, kus en knuffel en klaar. Beetje op de Nanny manier dus.

Wat fijn dat je een goed gesprek gehad hebt. Ik hoop dat het jullie helpt om een weg te vinden om hiermee om te gaan.
Hoe gaat het tijdens een driftbui als je hem apart wil zetten? Moet je hem naar de trap tillen of gaat hij uit zichzelf?

Als hij eenmaal in de driftbui zit doet hij eigenlijk niks meer wat ik van hem vraag, ook niet zelf naar de trap lopen dus. Er blijven zitten ook niet. Dat maakt het extra lastig.

Filoria schreef:Als hij eenmaal in de driftbui zit doet hij eigenlijk niks meer wat ik van hem vraag, ook niet zelf naar de trap lopen dus. Er blijven zitten ook niet. Dat maakt het extra lastig.

Mmm das lastig. Bij the nanny moesten ze het kindje dan steeds zonder iets te zeggen terugzetten geloof ik. Maar ja als ze hun gewicht in de strijd gooien lijkt me dat ook weer lastig.

Helpt het, dat werkte bij een kindje uit de klas heel goed, om hem heel diep in en uit te laten ademen? en dan jij tot 10 tellen en hij heel diep in en uit ademen.

Lastig zeg Filoria, ook vooral omdat je hem dus pas apart kan zetten als hij is uitgeraasd. Eigenlijk zou je dus iets moeten vinden dat de driftbui voorkomt. Misschien ook handig om op te schrijven wat er gebeurt voor de driftbui, dus waar hij mee bezig is en waar hij zo boos om wordt. Misschien kan de psycholoog jullie ook handvatten geven om het te voorkomen.

Wat een vervelende situatie Filoria en zeker omdat je eigenlijk je eigen veiligheid en die van je dochtertje niet kan garanderen. In zo'n situatie als vanmorgen is je man zeker al naar het werk? (Dat bedoel ik niet vervelend) Ik vroeg me namelijk af of het mogelijk en handig is of je man voorlopig de fysieke confrontatie aangaat en hem dus herhaaldelijk terug op de trap of in een hoek zet. Het is in elk geval fijn dat je een kinderpsycholoog hebt die jullie hiermee kan helpen als startpunt. Verder heb ik natuurlijk geen advies, het lijkt me alleen doodeng om te weten dat hij je zo zou kunnen trappen!

Even  een tip, misschien doe je dat ook wel, maar om jezelf en je buik een beetje te beschermen zou je hem van de zijkant kunnen benaderen. Is voor hem minder bedreigend en hij kan jou moeilijker trappen.   Misschien helpt het iets.

Je gaat door een hele lastige periode en ik denk dat hij mietersgoed snapt waar hij je mee kan pakken. Dat pakken klinkt cru maar van wat je schrijft merk ik op dat hij een sterke wil heeft en ook weet hoe hij het moet uiten (dmv slaan en schoppen) hij is ook geen baby meer, dus kan dat ook gewoon hard. Je moet het wel nu aanpakken want nu zijn jullie mikpunt, maar straks ook een weerloos zusje dat hem straks ook in de weg gaat staan. 

Laat los wat je in je hoofd heeft, want hij deelt de kaarten wel uit maar jij bepaalt of je meespeelt of niet. Ik ben tegen geweld, maar ik denk dat je wel eens in een moment ook je geduld kunt verliezen en dan een tik terug geeft. 

Mijn oom en tante hebben ook een zoon, hij is zoals jij omschrijft van T.  hij heeft mij wel eens zo hard in mijn vinderkootje gebeten dat ik een hechting nodig had, kan je nagaan. Hij is erg ontvlambaar en hij wordt getriggert door 'nee' dus nu zeggen we ipv nee, 'als je dat doet, dan gebeurd er dat, en daarom mag dat niet' hij is nu bijna 7 en wordt rustiger. Hij heeft ook een keiharde appel naar zijn pasgeboren broertje gesmeten en toen de appel gepakt en flink op zijn broertje ingeramt, wees daar alert op.

Filoria, wat een vervelende rot situatie zeg! Goed dat jullie ermee verder zijn gegaan. Heb geeb tips voor je, maar wel een dikke knuffel!

Fijn dat jullie nu hulp hebben. Ik hoop dat het een positieve wending gaat hebben.

Filoria schreef:Het is zo moeilijk als je merkt dat je opvattingen over opvoeding gewoon niet aansluiten bij het karakter van je kind.

Ik reageer vanavond inhoudelijk verder op je posts, maar deze zin viel me gelijk op, omdat ik me momenteel ook wel in een soortgelijke situatie bevind. Dat vind ik erg moeilijk.