Kinderpsycholoog

Wat een moeilijke situatie... Het eerste wat ik denk als ik het lees, en dat komt misschien bot of hard over maar het is vanuit mijn gevoel, is dat ik mij niet laat slaan of schoppen door mijn eigen kind. En dat zou inhouden, dat ik hem flink stevig zou vast houden en desnoods een draai om zijn oren zou geven. Jij hoeft je niet te laten slaan door je kind, en dat moet hij dan misschien op die manier in zien, misschien dat dat hem wakker schud. Mijn zoon kan ook boos zijn en hij heeft mij een keer geschopt, en dat heeft ie geweten. Toen heb ik hem zonder pardon naar zijn kamer gestuurd en daar heeft hij een half uur geschreeuwd. Boos zijn mag, maar schoppen en slaan gaat veel te ver.
Ik snap echt dat het heel moeilijk is, en dat het ook allemaal makkelijk gezegd is vanaf de zijlijn want er zijn natuurlijk allemaal nuances en dit gedrag komt niet zomaar uit de lacht vallen dat sluipt er in.

sterkte!

Bolleke schreef:Wat een moeilijke situatie... Het eerste wat ik denk als ik het lees, en dat komt misschien bot of hard over maar het is vanuit mijn gevoel, is dat ik mij niet laat slaan of schoppen door mijn eigen kind. En dat zou inhouden, dat ik hem flink stevig zou vast houden en desnoods een draai om zijn oren zou geven. Jij hoeft je niet te laten slaan door je kind, en dat moet hij dan misschien op die manier in zien, misschien dat dat hem wakker schud. Mijn zoon kan ook boos zijn en hij heeft mij een keer geschopt, en dat heeft ie geweten. Toen heb ik hem zonder pardon naar zijn kamer gestuurd en daar heeft hij een half uur geschreeuwd. Boos zijn mag, maar schoppen en slaan gaat veel te ver.
Ik snap echt dat het heel moeilijk is, en dat het ook allemaal makkelijk gezegd is vanaf de zijlijn want er zijn natuurlijk allemaal nuances en dit gedrag komt niet zomaar uit de lacht vallen dat sluipt er in.

sterkte!

Hier ben ik het mee eens. Ze kunnen bij mij ver gaan, maar ik heb me nooit laten slaan of schoppen.

Kwebbeltje en Ella: lief, dankjullie.
PC: wat heftig zeg, dat met die appel ook  Wat hebben je oom en tante ermee gedaan? Met het agressieve gedrag in het algemeen bedoel ik? Hoe jij het omschrijft is ook hoe ik het nu begin te zien: zijn gevoelens wil ik absoluut niet afkeuren of negeren, maar hij gaat nu echt een grens over en dat kan ik niet langer tolereren. Ik merk inderdaad ook dat ik soms mijn geduld verlies, maar hem pijn doen wil ik absoluut niet omdat ik dan het verkeerde voorbeeld geef.
May: ik zie het niet helemaal voor me, maar ga het proberen! 
Printje: als ik hem zwijgend terugzet gaat hij lachen alsof hij het een leuk spelletje vindt, dat meen ik ook wel eens gezien te hebben in die tv-programma's, geloof dat je dan toch door moet zetten he? Dat met uitademen heb ik nog niet geprobeerd, maar dat zou ik dan eerst eens met hem moeten oefenen als hij rustig is denk ik, denk je ook niet?
Liadan: we schrijven inderdaad op hoe de buien 'getriggerd' worden, wat hij doet en wat wij doen, in opdracht van de psych. En hetzelfde voor soortgelijke situaties waarbij we een bui weten te voorkomen. Dat geeft inzicht hoop ik!
Mzcharlotte: als mijn man er is neemt hij het over zodra het gevaarlijk voor mij wordt, dus dat is heel fijn. Maar bijvoorbeeld vanochtend was hij inderdaad al naar zijn werk. Omdat mijn man óf heel vroeg begint óf juist tot middernacht werkt ben ik vrij vaak alleen met Tomas op de lastige tijdstippen: als hij naar school moet, of juist weer mee naar huis moet nadat hij ergens heeft gespeeld etc.
Bolleke: dat is dus precies het frustrerende: natuurlijk vind ik zijn gedrag niet acceptabel. Ik ben ook echt niet lief of zo hoor, als hij zo doet. Ik pak hem stevig vast en spreek hem streng toe, maar het maakt geen indruk. Als ik hem naar zijn kamer stuur gaat hij daar vrolijk zitten spelen. Als ik hem probeer in bedwang te houden / wat hardhandig ben gaat hij zich énorm aanstellen dat hij zo'n vreselijke pijn heeft en verandert de boze bui in een ellenlange huilbui want o wat heeft hij een afschuwelijke pijn dan (ik heb hem dan bijvoorbeeld even bij zijn kin gepakt zodat hij me aankijkt). En als die huilbui over is gaat hij weer verder met schoppen en slaan. Ik zou bijna zeggen: kom het maar eens proberen hier. Het is makkelijk om je in te prenten 'ik accepteer dit niet', maar hoe laat je dat op zo'n manier aan je kind merken dat hij ook echt stopt?
Parisienne: wat vervelend dat jij er ook mee zit. Ik dacht eigenlijk dat jouw dochter juist enorm veel baat had bij UP? Ben benieuwd waar je tegenaan loopt.

Zo lief dat jullie allemaal meedenken. Ik vind het echt heel fijn dat ik nu wat dingen heb om uit te proberen.

Surya schreef:Hier ben ik het mee eens. Ze kunnen bij mij ver gaan, maar ik heb me nooit laten slaan of schoppen.

Van dit soort reacties raak ik enorm gefrustreerd, kun je je dat voorstellen? Denk je dat ik het oké vindt dat hij me slaat en schopt?

Ik heb in de kinderopvang gewerkt en als kinderen daar zoiets probeerden kon ik het prima af met alle bekende trucs (apart zetten, oogcontact maken en streng toespreken etc.) Het is dus niet zo dat ik me maar constant pijn laat doen door kinderen hoor.

Ik weet heel goed waar mijn grens ligt en dat hij die overschrijdt, maar ik weet niet hoe ik dat duidelijk kan maken. Als ik dat wist had ik dit topic niet geopend.

Filoria: fijn dat jullie terecht kunnen bij de kinderpsycholoog. Wordt ook de oorzaak van zijn driftbuien aangepakt?

Volgens mij moet je idd gewoon steeds doorzetten net zolang totdat hij geluisterd heeft. Volgens mij is het wel zo dat alleen de tijd dat hij zit telt zeg maar, das als hij wegrent blijft de tijd dat hij op de trap moet blijven zitten hetzelfde.

Met dat ademen heb ik eigenlijk niet eerst geoefend maar ben bij het kind gaan zitten op ooghoogte, rustige stem en gezegd we gaan even heel diep in en uitademen en dan tel ik tot tien, dan ben je misschien wel rustig en kunnen we samen praten.

Kan hij uitleggen waarom hij zo boos wordt? Ik probeer ook weleens het te doorbreken door te zeggen Ik vind het zelf ook altijd vervelend om snel te moeten opruimen, ik snap je wel maar het is nu echt tijd om..... vul maar in. Door de ik vorm te gebruiken en begrip te tonen lukt het me op school ook om kinderen rustig te krijgen.

Filoria, daarom zei ik, iedere situatie is anders. Jouw zoon is anders dan de mijne. Gaat hij nog steeds vrolijk spelen als je hem een paar uur boven laat zitten? Christian heeft het bij mij wel eens zo bont gemaakt, niet met schoppen of slaan dat was maar eenmalig, dat ik hem echt even niet wilde zien of om mij heen hebben. Toen heeft hij ook geschreeuwd boven, maar dan moet ik echt tot rust komen en dan mag hij daar uitrazen. Agressie bij je kind lijkt mij echt heel moeilijk.
Je zegt ook je wil hem geen pijn doen, welke moeder wil dat? Maar hij moet ook leren dat zijn daden gevoelens oproepen bij jou en dat jij dan ook je grens voorbij kunt gaan.

Filoria schreef:

Surya schreef:Hier ben ik het mee eens. Ze kunnen bij mij ver gaan, maar ik heb me nooit laten slaan of schoppen.

Van dit soort reacties raak ik enorm gefrustreerd, kun je je dat voorstellen? Denk je dat ik het oké vindt dat hij me slaat en schopt?

Ik heb in de kinderopvang gewerkt en als kinderen daar zoiets probeerden kon ik het prima af met alle bekende trucs (apart zetten, oogcontact maken en streng toespreken etc.) Het is dus niet zo dat ik me maar constant pijn laat doen door kinderen hoor.

Ik weet heel goed waar mijn grens ligt en dat hij die overschrijdt, maar ik weet niet hoe ik dat duidelijk kan maken. Als ik dat wist had ik dit topic niet geopend.

Ik kan me dat heel goed voorstellen, echt waar. Ik besefte me dat ook op het moment dat ik het plaatste.

Ik weet dat je bij UP niet behoort te straffen, maar ik heb wel altijd consequenties aan het gedrag van mijn kinderen verbonden. Ze mogen boos zijn of verdrietig, maar op het moment dat ze gaan gillen of slaan wil ik dat ze de huiskamer verlaten. Dus gaan ze naar de gang en zet ik ze ook gewoon 10 keer terug tot ze daar blijven tot ik ze kom halen. Boos zijn mag, maar ongepast gedrag niet. Slaan, kan ik een keer pikken met een waarschuwing, maar een tweede keer krijgen ze een tik op hun vingers terug en leg ik ook uit dat ik het niet leuk vind dat ze me slaan omdat het dus pijn doet.

Ik snap echt wel dat e met je rug tegen de muur staat en dat het voor mij waarschijnlijk makkelijk praten is, omdat het bij mij wel heeft gewerkt.

Bolleke: ik ben zelf geslagen als kind en weet heel zeker dat dat niet de manier is waarop ik dit op wil lossen (niet quoten graag).
Wat je zegt over zelf rustig worden is heel herkenbaar: heerlijk als hij even weg is en ik kan kalmeren. Daarom stuurde ik hem tot nu toe ook altijd naar zijn kamer. Hij ging dan inderdaad gerust urenlang spelen, want spelen op je kamer is leuker dan - bijvoorbeeld - mee naar de supermarkt moeten.
Daarnaast is zijn kamer inmiddels geen optie meer, omdat ik hem niet de trap op krijg (en hoewel hij het dus fijn vindt op zijn kamer wil hij dan weer niet zelf de trap op). Vandaar dat we nu proberen hem op een van de onderste traptreden te zetten.
Printje: oke, dus ik zou de timer steeds opnieuw moeten zetten als hij wegloopt? Denk dat hij dat ook een prachtig toneelstukje vindt, maar we gaan het gewoon proberen! Kwestie van volhouden?
Praten doen we juist teveel volgens de psycholoog en ook wel volgens onszelf. Tomas is normaal een enorme prater - ook als het gaat om zijn gevoelens, frustraties etc. - maar als hij eenmaal in zo'n bui zit heeft het helemaal geen zin meer. Probeer maar eens een gesprek te voeren of ademhalingsoefeningen te doen (en uit te leggen) aan een kind dat als een enorme wilde om zich heen slaat en nergens op reageert. Voor hem is praten dan alleen maar ruis volgens mij, hij zit dan in een soort roes.
Surya: met uitleg is je reactie al fijner, dankje. Lees mijn eerste zin bovenaan deze post even. Verder wil ik het inderdaad gaan proberen zoals je zegt: op een soort strafplek neerzetten en dan steeds terugzetten. Die manier heb ik nog niet geprobeerd namelijk (stuurde hem tot nu toe steeds naar zijn kamer en daar bleef hij dan wel omdat het daar leuk is). Merkte jij dat dat terugzetten na verloop van tijd minder nodig was, omdat ze door kregen dat weglopen geen zin had?

Ja zeker! Mijn oudste ging op een gegeven moment zelfs zelf naar de gang als hij boos was, voordat hij uit zijn plaatje ging. Daarna konden we er dan over praten.

Overigens gebruikte ik in het begin ook een kookwekkertje en legde ik uit dat hij terug mocht komen als het wekkertje ging.

Ja dat is natuurlijk ook weer zo.

Maar idd hoe lastig ook je moet het idd proberen vol te houden. Zo doet zij het tenminste wel.

Dat klinkt goed Surya. Ik heb vandaag twee pogingen gewaagd met de trap, maar zonder wekkertje en het terugzetten ging ook niet al te best. Goede voornemens voor morgen dus.

Ze hebben hem genegeerd op een gegeven moment. Mijn tante vroeg 1x wil je mee naar de supermarkt en dan zat hij bijv te kleuren en dan was het antwoord: 'nee' dan vroeg mijn tante: waarom niet? En dan zei hij: ik zit te kleuren en dan vroeg mijn tante: zullen we dan gaan als het *noem een begrijpbaar tijdstip* en dan gingen ze. Het is heel lastig, het is gewoon vervelend als je niet de grenzen wil overschrijden maar je kind haalt op zo'n moment wel het bloed onder je nagels.
Key was. hem dus steeds 4 stappen voor zijn. Wat je zegt over dat dramatische, toen hij mij zo hard beet en niet losliet heb ik hem zo'n ram verkocht (ik was toen al 23, maar hij deed me zooooveel pijn) en toen heeft hij 2 uur gejankt en vloog me ook nog aan terwijl we het bloeden probeerden te stelpen, en de trigger was, ja ja.. Ik had de laatste abrikoos gegeten... En hij wilde er perse nog een.

Ik zal proberen het iets duidelijker uit te leggen wat ik bedoel. Je hebt uit jezelf de neiging om iemand van voren te benaderen, dus recht op iemand af lopen, als je hem bijvoorbeeld voor straf ergens laat zitten recht voor hem te gaan zitten als je daarna wat tegen hem wil zeggen. Het kan soms helpen als je van de zijkant op iemand afloopt en naast iemand gaat zitten ipv er recht voor. 
Hoop dat je nu beter snapt wat ik bedoel.

Wat ontzettend lastig Filoria. Ik denk dat het goed is dat je hier hulp voor hebt gezocht. Op zich zijn driftbuien bij kinderen niet ongebruikelijk, maar de driftbuien zoals jij ze omschrijft, zijn wel heel heftig. 

Misschien een tip om de driftbuien te voorkomen. Je zegt dat het vaak gebeurt als er iets moet wat hij niet wil. Het kan helpen om dan wel duidelijk te zijn over hetgeen dat er gaat gebeuren, maar hem vervolgens wel keuzes daarin te bieden. Bijvoorbeeld: We gaan nu naar school, wil je met de auto of met de fiets? Wil je zelf je schoenen aandoen of zal ik je helpen? Wil je je groene jas aan of je blauwe? Het gaat er hierbij om dat het relatief onbelangrijke keuzes zijn, dat er gebeurt wat jij wil dat er gebeurt, maar dat hij het gevoel heeft dat hij ook een stem heeft. Als kind kan het heel frustrerend zijn dat volwassenen altijd maar beslissen wat er gebeurt, en je als kind je daar naar te schikken hebt. Ik weet niet of je dit al geprobeerd hebt en of dit werkt bij hem, maar goed, ik wilde het in elk geval met je delen. 

Succes ermee, het lijkt me niet makkelijk.