Ik ben 'm aan het flippen...

Artemis schreef:

Weetjewel schreef:Eecht, ik heb de laatste tijd weinig aandacht aan het forum gegeven. Maar damnz, wat maak jij er een bende van. Slim ook voor jezelf omheen ex in te lichten! Echt zoek een psycholoog en ga aan jezelf werken.

 Wat ontzettend laag om op zo'n anonieme manier dergelijk commentaar te leveren. Als je iets te melden hebt, doe dat dan met open vizier en met respect, in plaats van achterbaks en anoniem.

Volgens mij is het niet anoniem hoor? Deze forumnaam heb ik eerder voorbij zien komen.

Oh nee, ik ga absoluut niet met hem verder!!! Ik bedoelde met fijn meer dat het gewoon een rustig gesprek was, geen verhit onconstructief gesprek (zoals de laatste keer met maatschappelijk werk erbij). Ik voelde me gehoord, daarom fijn. 

En ja, ik heb er een bende van gemaakt. En ja, ik doe wat mijn hart me ingeeft als het om mijn ex als vader van dit kindje gaat. Ik vind het namelijk wel heel belangrijk dat het ook een vader heeft. Call me stupid, maar dat vind ik.

Ik ken de naam niet. Maakt ook niet uit, ik blijf het weinig respectvol commentaar vinden.

Je gaat het kind houden dus? Maak ik op uit je laatste bericht? Op doen wat je hart je ingeeft met je ex als vader van het kind?

Poppy, weet je nu (aan de hand van de echo) wel zeker dat je ex de vader is?

_Poppy_ schreef:En ja, ik heb er een bende van gemaakt. En ja, ik doe wat mijn hart me ingeeft als het om mijn ex als vader van dit kindje gaat. Ik vind het namelijk wel heel belangrijk dat het ook een vader heeft. Call me stupid, maar dat vind ik.

En toch zou ik hem het kind niet laten erkennen en zorgen dat je alleen het gezag hebt. Want ik kan me zo voorstellen dat je hier als het kindje geboren is heel anders over gaat denken.

Artemis schreef:Je gaat het kind houden dus? Maak ik op uit je laatste bericht? Op doen wat je hart je ingeeft met je ex als vader van het kind?

 Heb ik eigenlijk nooit aan getwijfeld. Dat ze 't wilde houden.

Paper Crown schreef:

Artemis schreef:Je gaat het kind houden dus? Maak ik op uit je laatste bericht? Op doen wat je hart je ingeeft met je ex als vader van het kind?

 Heb ik eigenlijk nooit aan getwijfeld. Dat ze 't wilde houden.

 Nou, zo gek is dat toch niet..?

En ik ben er overigens nog steeds niet uit. Ik probeer me in beide scenario's te verplaatsen. 

Ik ga wel verder met mijn eigen kuilen graven. En drama op te zoeken. Want het is natuurlijk ook helemaal mijn eigen kuil dat mijn vader zelfmoord pleegde...om maar even iets te noemen. 

Echt, met dat soort opmerkingen kan ik echt helemaal niks. 

En mijn psycholoog heb ik gesproken. Afhankelijk van mijn beslissing gaan we een vervolgtraject inzetten voor meer concrete hulp voor mij. En nee, medicatie ga ik sowieso niet afbouwen. Dat is stressvoller voor het kindje dan door te blijven slikken. En ja, ik baar dan een verslaafd kind in een ziekenhuis dat 2 dagen moet blijven. Maar dan ben ik wel stabiel en ik geloof in een goede wisselwerking tussen moeder en kind wat dat betreft. Een ongelukkige moeder is vaak ook een ongelukkig kindje.

Volgens mij is het alleen maar goed dat de vader is ingelicht. Wat had ze dan moeten doen? Stiekem weghalen en nooit meer omkijken? Of zwangerschap verbergen, verhuizen naar de andere kant van de wereld en het kind voorhouden dat hij uit een bloemkool geboren is? Of nog erger; Het kind vertellen dat hij een andere papa heeft en dat hij er dan als 18 jarige erachter moet komen dat zijn leven deels een leugen is geweest? Of dat papa er na 18 jaar achter komt hij een kind heeft en hem heeft moeten missen? Ook lekker handig en veel pijnlijker. Lijkt mij tenminste. Zo is alles open en eerlijk en kunnen ze samen kijken hoe ze het verder gaan doen. De relatie mocht dan destructief zijn, maar dat houdt niet in dat ze hem per definitie uit haar leven moet bannen omdat hij slecht is?

Ik vind het pijnlijk om vanachter een beeldscherm te stellen dat iemand instabiel is. Maken we haar dagelijks mee? Weten we hoe haar leven er echt uitziet? Het enige wat we van Poppy hebben meegekregen is dat ze in een slechte relatie zat en dat ze heel veel verdriet had om het verlies van haar vader. Lijkt me toch heel menselijk.

Poppy, succes met je keuze!

Luce schreef:

Paper Crown schreef:

Artemis schreef:Je gaat het kind houden dus? Maak ik op uit je laatste bericht? Op doen wat je hart je ingeeft met je ex als vader van het kind?

 Heb ik eigenlijk nooit aan getwijfeld. Dat ze 't wilde houden.

 Nou, zo gek is dat toch niet..?

 Nou, zeg ik dat dan?! Ik bedoel te zeggen, ik twijfelde niet of ze 't wel of niet wilde houden. Meestal, als je het kind niet wilt houden maak je sneller progressie in je keuze + uitvoer, snap je? Klinkt cru maar dan hebben de meesten zoiets van: let's get it over with.

Tania schreef:

_Poppy_ schreef:En ja, ik heb er een bende van gemaakt. En ja, ik doe wat mijn hart me ingeeft als het om mijn ex als vader van dit kindje gaat. Ik vind het namelijk wel heel belangrijk dat het ook een vader heeft. Call me stupid, maar dat vind ik.

En toch zou ik hem het kind niet laten erkennen en zorgen dat je alleen het gezag hebt. Want ik kan me zo voorstellen dat je hier als het kindje geboren is heel anders over gaat denken.

 Mocht ik het houden dan wordt er helemaal niets erkend totdat ik gezien heb dat hij er voor wil gaan en zich aan de afspraken houdt. 

En ja, gezien de termijn is het zijn kindje. 

Ik wil het dolgraag houden, echt. Maar ik ben er nog niet van overtuigd dat dit ook het beste is voor het kindje. En dat is het enige wat telt.

Heel goed dat je al concrete afspraken hebt gemaakt met je psycholoog. En ik bedoelde ook niet te zeggen dat een kind geen recht heeft op zijn vader. Maar dat het duidelijk is dat hij niet goed voor je is (om het maar even zacht uit te drukken) en dat dit niet een reden is om het nog een keer de kans te geven omdat je misschien zou denken dat hij nu wel kan veranderen in zijn gedrag tov jou.

En natuurlijk is het een hele moeilijke keuze maar zoals je zelf al zegt je moet doen wat het beste is voor het kindje en hopelijk helpen de gesprekken met de psycholoog en de mensen in je omgeving je om de voor jou en het kindje juiste keuze te maken.

Ik ben het ook wel eens met PC, met wat zij zegt over het opzoeken van. Dat je het kindje niet weg kúnt laten halen, dat je het niet over je hart kunt verkrijgen, begrijp ik. Maar dat je er dan ook nog bewust voor kiest om je gewelddadige ex onderdeel van zijn of haar leven te laten zijn, niet. En het maakt dat ik me er wel een beetje over op zit te vreten, jouw kindje verdient zoveel beter dan dat. Op deze manier is het bijna gegarandeerd dat jeugdzorg vroeg of laat in beeld komt. Is dat de verantwoordelijke moeder die je voor je kindje zou willen zijn?

_Poppy_ schreef:En ik ben er overigens nog steeds niet uit. Ik probeer me in beide scenario's te verplaatsen. 

Ik ga wel verder met mijn eigen kuilen graven. En drama op te zoeken. Want het is natuurlijk ook helemaal mijn eigen kuil dat mijn vader zelfmoord pleegde...om maar even iets te noemen. 

Echt, met dat soort opmerkingen kan ik echt helemaal niks. 

En mijn psycholoog heb ik gesproken. Afhankelijk van mijn beslissing gaan we een vervolgtraject inzetten voor meer concrete hulp voor mij. En nee, medicatie ga ik sowieso niet afbouwen. Dat is stressvoller voor het kindje dan door te blijven slikken. En ja, ik baar dan een verslaafd kind in een ziekenhuis dat 2 dagen moet blijven. Maar dan ben ik wel stabiel en ik geloof in een goede wisselwerking tussen moeder en kind wat dat betreft. Een ongelukkige moeder is vaak ook een ongelukkig kindje.

Ik vind het heel erg vervelend voor je maar je bent echt heel erg dom als je denkt dat ik doel op wat je vader heeft gedaan. Ik bedoelde alle ellende met je ex.

Paper Crown schreef:

Luce schreef:

Paper Crown schreef:

Artemis schreef:Je gaat het kind houden dus? Maak ik op uit je laatste bericht? Op doen wat je hart je ingeeft met je ex als vader van het kind?

 Heb ik eigenlijk nooit aan getwijfeld. Dat ze 't wilde houden.

 Nou, zo gek is dat toch niet..?

 Nou, zeg ik dat dan?! Ik bedoel te zeggen, ik twijfelde niet of ze 't wel of niet wilde houden. Meestal, als je het kind niet wilt houden maak je sneller progressie in je keuze + uitvoer, snap je? Klinkt cru maar dan hebben de meesten zoiets van: let's get it over with.

 Dat zeggen wel meer mensen, maar ik ben het dit kindje verschuldigd om alle opties goed na te gaan, en dat kost tijd. Ik wilde ook graag een echo bij een echopraktijk en niet bij een abortuskliniek pas, mijn kindje verdient either way meer respect dan dat. Even snel kijken, je mag zelf vaak niet eens meekijken, en hup de stofzuiger erop. Nee, dat wilde ik gewoonweg niet. Ik bewandel hierin heel erg mijn eigen weg, dat moet ook wel, ik moet met welke beslissing ook leven...

Poppy, nu doe je het eigenlijk weer, door de zelfmoord van je vader te benoemen. Daar kan je inderdaad niets aan doen, maar daar wordt ook niet op gedoeld. Je leeft in een achtbaan, je maakt een hoop heftige dingen mee en die 'overkomen' je niet. Deels heb je daar natuurlijk wel zelf wat over te zeggen door de keuzes die je maakt en door de mate waarin je dingen toelaat in je leven en beleving.

In je reactie begin je meteen weer in het rond te slaan. Ik heb soms zo met je te doen. Nu krijg je inderdaad ook wel een hoop over je heen, maar dat wordt (tactisch of niet) wel ergens op gebaseerd. Ik heb het forum op andere personen ook wel eens anders zien reageren.

Paper Crown schreef:

_Poppy_ schreef:En ik ben er overigens nog steeds niet uit. Ik probeer me in beide scenario's te verplaatsen. 

Ik ga wel verder met mijn eigen kuilen graven. En drama op te zoeken. Want het is natuurlijk ook helemaal mijn eigen kuil dat mijn vader zelfmoord pleegde...om maar even iets te noemen. 

Echt, met dat soort opmerkingen kan ik echt helemaal niks. 

En mijn psycholoog heb ik gesproken. Afhankelijk van mijn beslissing gaan we een vervolgtraject inzetten voor meer concrete hulp voor mij. En nee, medicatie ga ik sowieso niet afbouwen. Dat is stressvoller voor het kindje dan door te blijven slikken. En ja, ik baar dan een verslaafd kind in een ziekenhuis dat 2 dagen moet blijven. Maar dan ben ik wel stabiel en ik geloof in een goede wisselwerking tussen moeder en kind wat dat betreft. Een ongelukkige moeder is vaak ook een ongelukkig kindje.

Ik vind het heel erg vervelend voor je maar je bent echt heel erg dom als je denkt dat ik doel op wat je vader heeft gedaan. Ik bedoelde alle ellende met je ex.

 Nee, zo dom ben ik niet. En gelukkig zijn er vrouwen die eerder zijn weggegaan dan ik. Er zijn ook vrouwen die nog veel langer blijven dan ik gebleven ben. Je kunt daarover niet oordelen totdat je het zelf hebt meegemaakt. 

Sterker nog: ik begreep dat de meeste vrouwen in mijn situatie gemiddeld pas na de 3e aangifte weggaan. Ik ben tenminste nog na de 1e aangifte weggegaan. (Ik bekijk het dan maar positief)

En ik had mijn vader voor geen goud willen missen, dat maakt dat ik hem er wel bij wil betrekken mocht het zover komen.

Maple schreef:Ik ben het ook wel eens met PC, met wat zij zegt over het opzoeken van. Dat je het kindje niet weg kúnt laten halen, dat je het niet over je hart kunt verkrijgen, begrijp ik. Maar dat je er dan ook nog bewust voor kiest om je gewelddadige ex onderdeel van zijn of haar leven te laten zijn, niet. En het maakt dat ik me er wel een beetje over op zit te vreten, jouw kindje verdient zoveel beter dan dat. Op deze manier is het bijna gegarandeerd dat jeugdzorg vroeg of laat in beeld komt. Is dat de verantwoordelijke moeder die je voor je kindje zou willen zijn?

Op zich was hij er natuurlijk toch wel achtergekomen, in elk geval als ze het houdt. Je kunt zoiets niet verborgen houden, tenzij je heel ver weg wil verhuizen of zo, en dan nog is er altijd een kans dat hij erachter komt. En als hij vervolgens contact wil met het kind dan kan ze dat ook niet tegenhouden. Dit was denk ik wel onvermijdelijk, in elk geval in het scenario dat het kind geboren wordt.

Blixum schreef:Poppy, nu doe je het eigenlijk weer, door de zelfmoord van je vader te benoemen. Daar kan je inderdaad niets aan doen, maar daar wordt ook niet op gedoeld. Je leeft in een achtbaan, je maakt een hoop heftige dingen mee en die 'overkomen' je niet. Deels heb je daar natuurlijk wel zelf wat over te zeggen door de keuzes die je maakt en door de mate waarin je dingen toelaat in je leven en beleving.

In je reactie begin je meteen weer in het rond te slaan. Ik heb soms zo met je te doen. Nu krijg je inderdaad ook wel een hoop over je heen, maar dat wordt (tactisch of niet) wel ergens op gebaseerd. Ik heb het forum op andere personen ook wel eens anders zien reageren.

 In het rond te slaan? Ik krijg hier dingen in mijn bek gegooid die ik nog niet eens zou denken over mensen, laat staan uitspreken. 

Ik snap het gewoon niet. Ik HEB de keuze gemaakt om weg te gaan. Ik HEB een eigen, ander huis. Ik heb een ander telefoonnummer. Ik heb het patroon doorbroken. 

Ik HOEF niet te horen wat jullie gedaan zouden hebben als je mij was en je zat in zo'n relatie. Dat ben en was je immers niet. Sterker nog; je kent me niet eens.

Ik vind het heel goed van je dat je alle opties bekijkt, dat moet ook en dat doen andere mensen ook, voel je daar maar niet superieur mee. 

Besef alleen wel, dit is een zwangerschap, een tikkende tijdbom, 9 maanden lijken lang maar voor je het weet ligt er een onschuldige baby in een wiegje. Romantiseer het niet, het is best wel hard werken, zelfs met zijn tweeen. Ik stuur niet aan op abortus, maar wil je door mijn eigen ervaring wel 'dwingen' op te schieten met je keuzes. Want elke dag groeit het kindje, en elke dag raak je meer gehecht. Sorry Poppy, maar om eerlijk te zijn, door wat ik hier lees, vind ik jou, (deels) maar des te meer 'vader' van je kind ongeschikt als ouders. In ieder geval wens ik je veel succes bij 't maken van je keus.

_Poppy_ schreef:En ik ben er overigens nog steeds niet uit. Ik probeer me in beide scenario's te verplaatsen. 

Ik ga wel verder met mijn eigen kuilen graven. En drama op te zoeken. Want het is natuurlijk ook helemaal mijn eigen kuil dat mijn vader zelfmoord pleegde...om maar even iets te noemen. 

Echt, met dat soort opmerkingen kan ik echt helemaal niks. 

En mijn psycholoog heb ik gesproken. Afhankelijk van mijn beslissing gaan we een vervolgtraject inzetten voor meer concrete hulp voor mij. En nee, medicatie ga ik sowieso niet afbouwen. Dat is stressvoller voor het kindje dan door te blijven slikken. En ja, ik baar dan een verslaafd kind in een ziekenhuis dat 2 dagen moet blijven. Maar dan ben ik wel stabiel en ik geloof in een goede wisselwerking tussen moeder en kind wat dat betreft. Een ongelukkige moeder is vaak ook een ongelukkig kindje.

Lees nou eens door wat je hier zegt....

Weet de mevrouw van het Fiom trouwens alles? Want hulpverleners kunnen ook niet in 1 gesprek alles doorhebben, en als ik beperkte informatie geeft of de boel net even in een ander daglicht zet, dan is haar advies natuurlijk niet gegrond.

In 1 gesprek is het heel makkelijk om over te komen als een sterke persoonlijkheid die het wel gaat redden. Niet dat je dat bewust doet misschien, maar de kans is behoorlijk aanwezig. 

En de zelfmoord van je vader is niet ren kuil die je zelf graaft, maar je trekt het verder wel zelf aan. Ik roep ook altijd dat chaos mij overkomt en dat alles altijd tegelijk komt, maar als ik heel held kijk weet ik ook wel dat ik die chaos zelf veroorzaak....

Bijv de vroeggeboorte van mijn kind was niet iets wat ik zelf bedacht heb, of veroorzaakt... Maar dat dat toen zoveel extra stressvol was kwam wél door keuzes die ik zelf maakte, zwanger worden met twee tijdelijke contracten, niet eerst mijn studie afmaken, niet eerst sparen, niet eerst bijkomen van kind nr 1, enzovoorts.

Daardoor, door mijn eigen keuzes kwam toen ales tegelijk, raakten we beiden een baan kwijt werd het erg krap qua geld, is mijn studie jaren vertraagd, enzovoorts.

Geen ramp en allemaal goedgekomen, maar het is niet zo dat het me allemaal maar 'overkwam', het waren gevolgen van mijn eigen keuzes.

Jij staat nu voor zo'n keuze en je kunt hierna dus niet meer zeggen 'het overkomt me allemaal maar' want als je dit kind krijgt heeft dat grote gevolgen voor jou en voor dat kind. Want je weet hoe je er voorstaat, dat je medicatie slikt om stabiel te blijven, dat je geen relatie hebt en een gewelddadige ex, dat je zonder steun uit je omgeving het niet kan redden en dat je geldzorgen hebt. Dat heeft niet alleen te maken met dingen die je overkomen, jij hebt keuzes, die had je en die heb je nu ook weer.

Maar doe je dan helemaal niets met de reacties hier? Dit is juist een scenario waar veel in het begin van dit topic al voor gewaarschuwd hebben, en toch zoek je hem doelbewust op, zou je ervoor kiezen het kindje te houden. Ik heb eigenlijk het idee dat het opzoeken van alle narigheid, alle ellende waar je keer op keer in beland (los van de zelfmoord van je vader natuurlijk) steeds weer een schreeuw om aandacht is. Zo ook dat je de keuze overweegt waarvan iedereen al aangeeft dat je dat niet moet doen.

Echt, ik kan begrijpen dat je gezien wilt worden, gehoord wilt worden. Maar je draagt de verantwoordelijkheid voor een klein mensje. Maak dan de keuzes die jouw kindje een veilige basis kunnen bieden, zodat het later kan zeggen: mama, ik heb een fijne, gelukkige en onbezorgde jeugd gehad ondanks die weinige middelen die je had en de moeilijke keuzes die je moest maken, dank je wel.

Artemis schreef:

_Poppy_ schreef:En ik ben er overigens nog steeds niet uit. Ik probeer me in beide scenario's te verplaatsen. 

Ik ga wel verder met mijn eigen kuilen graven. En drama op te zoeken. Want het is natuurlijk ook helemaal mijn eigen kuil dat mijn vader zelfmoord pleegde...om maar even iets te noemen. 

Echt, met dat soort opmerkingen kan ik echt helemaal niks. 

En mijn psycholoog heb ik gesproken. Afhankelijk van mijn beslissing gaan we een vervolgtraject inzetten voor meer concrete hulp voor mij. En nee, medicatie ga ik sowieso niet afbouwen. Dat is stressvoller voor het kindje dan door te blijven slikken. En ja, ik baar dan een verslaafd kind in een ziekenhuis dat 2 dagen moet blijven. Maar dan ben ik wel stabiel en ik geloof in een goede wisselwerking tussen moeder en kind wat dat betreft. Een ongelukkige moeder is vaak ook een ongelukkig kindje.

Lees nou eens door wat je hier zegt....

Weet de mevrouw van het Fiom trouwens alles? Want hulpverleners kunnen ook niet in 1 gesprek alles doorhebben, en als ik beperkte informatie geeft of de boel net even in een ander daglicht zet, dan is haar advies natuurlijk niet gegrond.

In 1 gesprek is het heel makkelijk om over te komen als een sterke persoonlijkheid die het wel gaat redden. Niet dat je dat bewust doet misschien, maar de kans is behoorlijk aanwezig. 

En de zelfmoord van je vader is niet ren kuil die je zelf graaft, maar je trekt het verder wel zelf aan. Ik roep ook altijd dat chaos mij overkomt en dat alles altijd tegelijk komt, maar als ik heel held kijk weet ik ook wel dat ik die chaos zelf veroorzaak....

Bijv de vroeggeboorte van mijn kind was niet iets wat ik zelf bedacht heb, of veroorzaakt... Maar dat dat toen zoveel extra stressvol was kwam wél door keuzes die ik zelf maakte, zwanger worden met twee tijdelijke contracten, niet eerst mijn studie afmaken, niet eerst sparen, niet eerst bijkomen van kind nr 1, enzovoorts.

Daardoor, door mijn eigen keuzes kwam toen ales tegelijk, raakten we beiden een baan kwijt werd het erg krap qua geld, is mijn studie jaren vertraagd, enzovoorts.

Geen ramp en allemaal goedgekomen, maar het is niet zo dat het me allemaal maar 'overkwam', het waren gevolgen van mijn eigen keuzes.

Jij staat nu voor zo'n keuze en je kunt hierna dus niet meer zeggen 'het overkomt me allemaal maar' want als je dit kind krijgt heeft dat grote gevolgen voor jou en voor dat kind. Want je weet hoe je er voorstaat, dat je medicatie slikt om stabiel te blijven, dat je geen relatie hebt en een gewelddadige ex, dat je zonder steun uit je omgeving het niet kan redden en dat je geldzorgen hebt. Dat heeft niet alleen te maken met dingen die je overkomen, jij hebt keuzes, die had je en die heb je nu ook weer.

Dit is dus ook mijn punt.

Er speelde ook al veel vóór dat je vader kwam te overlijden.

Je hebt het patroon inderdaad net doorbroken, en dat is knap en moedig. In mijn ogen is een kind krijgen met hem een grote kans op weer in dat patroon komen. 

Je hebt het patroon nog niet definitief verbroken, je zegt dat vrouwen gemiddeld pas na aangifte 3 weggaan en jij al bij 1. Dat is mooi, maar je bent nét weg. Niet al jaren. De kans is alsnog levensgroot dat je over een paar jaar 2 aangiftes en nog een kind rijker bent voordat je definitief weggaat. 

Je kunt pas zegen dat je definitief weg bent gegaan als je echt een tijd los van hem bent. Het kost de gemiddelde persoon soms jaren om een normale relatie te verwerken, jij komt uit een heel destructieve relatie én krijgt een kind van hem, dus hoezo ben je los van hem? Je zit dichterbij hem dan ooit, ookal is het nu geen relatie.