Kunstmatig coma

Mijn oom heeft ruim 2 weken geleden een heel ernstig motorongeluk gehad en is vrijwel meteen in een kunstmatig coma gebracht. Onder andere zijn longen waren erg beschadigd en hij raakte erg in paniek doordat hij geen lucht kreeg. Na een week hebben de artsen hem langzaam uit dit coma gehaald (ik heb er geen verstand van, dus hoe dat precies is gegaan, weet ik ook niet...). Die avond had hij voor het eerst zijn ogen open toen mijn tante er was, maar hij reageerde verder nog nergens op. De dag erop was er weinig verandering, de dag daarna leek hij iets meer te reageren (met iets meer expressie in zijn gezicht, verder nog niks). Inmiddels zijn we dus weer een week verder en praat hij ook een beetje, maar het meeste is nog wartaal. Hij heeft geen idee wat er is gebeurd en zegt het grootste deel van de tijd dingen die nergens op slaan (beetje cru, maar daar komt het wel op neer). Hij gaf wel een duidelijke blijk van erkenning toen hij zijn kleinzoon zag en ook mijn tante en nichtje herkent hij. Maar mijn vader is er gisteren geweest en die had niet de indruk dat mijn oom hem herkende, terwijl ze toch een hele goede en nauwe band hebben samen.

Volgens de artsen duurt het altijd even voordat patiënten helemaal bij zijn uit zo'n coma, maar mijn tante en nichtje zijn zo bang dat hij blijvende hersenbeschadiging heeft opgelopen (al gaan de artsen daar niet vanuit). Ik snap hun angst wel, maar ik hoop toch dat de artsen gelijk hebben en dat dit erbij hoort. Is er iemand die hier ervaring mee heeft of iets soortgelijks heeft meegemaakt in haar omgeving?

Heftig hoor.

Zowel mijn oom als mijn moeder zijn, om verschillende redenen, kunstmatig in coma gehouden. Bij allebei heeft het een tijd geduurd voordat ze weer helemaal helder waren. Bij mijn moeder, en volgens mij ook bij mijn oom, verschilde het erg per dag hoe helder ze was. Ook waren er dagen bij dat ze iets meer slaapmedicatie kregen omdat ze onrustig waren of pijn hadden. Dan waren ze dus ook veel afweziger. Het zeggen van dingen die nergens op sloegen deden ze allebei, dit hing bij hun allebei ook samen met andere medicatie die ze kregen. Ik ben totaal niet medisch onderlegd, maar de situaties die ik heb meegemaakt verschilden niet veel van hoe je oom nu reageert.

Heel veel sterkte!

Bedankt voor je reactie, het is toch ietwat geruststellend te lezen dat het anderen ook zo is vergaan, dat geeft weer wat moed. Het is gewoon heel heftig allemaal, heel onwerkelijk en vooral ook onzeker. Er valt nog steeds zo weinig te zeggen over hoe hij hieruit gaat komen. We kunnen helaas niets anders doen dan afwachten...

Mijn moeder was de eerste tijd met vlagen ook verward nadat ze bij was gekomen uit coma. Volgens mij is dat zelfs vrij normaal na elk hele zware lichamelijk slag (weet het even niet beter uit te drukken).

Mijn zus was ook heel erg verward en wazig toen ze bij kwam. Zij lag bijna 3 weken in (kunstmatige) coma. Zij heeft helaas wel blijvende schade.

Ja, ik heb zelf in een kunstmatig coma gelegen. Op zich was ik wel snel weer redelijk bij kennis, maar wel ontzettend in de war, ik kan me van die eerste dagen ook helemaal niks herinneren en ik weet van horen zeggen dat ik een heleboel wartaal heb uitgeslagen. In de weken daarna ging het wel vooruit, al ben ik nog een hele tijd heel snel moe geweest. Het was toen ook hoogzomer en ik weet nog dat ik toen echt niet tegen de hitte kon.

Ik was toen trouwens wel een kind van elf, dus het is niet helemaal te vergelijken (voor zover je überhaupt twee verschillende gevallen met elkaar kan vergelijken).

Bij mijn vader duurde het heel lang voordat hij weer echt besef had van de wereld om zich heen. Hij was ook boos en soms agressief en hij zei ook dingen die nergens op sloegen.
Uiteindelijk kwam dat wel goed en heeft hij daar geen blijvende schade aan overgehouden.

Ik heb zelf afgelopen eind december in een kunstmatige coma gelegen. In totaal 4 dagen waarvan ze mij op dag 3 hebben laten bijkomen, maar omdat ik erg onrustig bleek hebben ze me weer in slaap gebracht. Ik schijn die dag dat ik bijkwam geprobeerd te schrijven, maar dat lukte niet. Ik kon namelijk niet praten vanwege de tube die nog in mijn keel zat.

Ik kan me er zelf niks van herinneren en weet het allemaal omdat mijn man en ouders dit aan mij verteld hebben. Aan de coma zelf heb ik gelukkig niks overgehouden. Wel heb ik een lange tijd moeite gehad om op de simpelste woorden te komen, echt heel irritant vond ik dat.

Heftig! Een vriend van ons heeft vorig jaar 4 weken, waarvan enkele weken gedeeltelijk kunstmatig, in coma gelegen na een auto-ongeluk. Hij is daar uiteindelijk uitgehaald, maar is meer dan 8 weken compleet kwijt uit zijn geheugen. Je weet nooit hoe iemand er uit komt en wat de beschadiging is. Die vriend van ons heeft ontzettend mazzel gehad, hij heeft zijn herinneringen nog en kan weer normaal functioneren. Het heeft wel ongeveer een halfjaar geduurd voordat hij echt weer de oude begon te worden. Hij was eerst behoorlijk wazig, was erg mager, kon niet lopen, had vreselijke hoofdpijnen en kon zich niet goed focussen.

Hopelijk komt jouw oom er ook zo goed van af. Sterkte in elk geval.

Wat zijn er veel meiden die hier ervaring mee hebben gehad, heftig hoor! Bedankt in ieder geval voor het delen van jullie ervaringen en verhalen. Mijn oom gaat vandaag over naar een gewone kamer, dus lichamelijk gaat hij al heel goed vooruit. Maar hij blijft ontzettend verward en heeft echt geen idee wat hem overkomt, laten we maar hopen dat dat nog terugkomt. De ene dag is hij overigens helderder dan de andere, want gisteren herkende hij mijn vader wel en hij wist 's avonds ook nog dat hij langs was geweest.

Die vriend van ons was in het begin ook ontzettend verward. Hij bleef maar vragen wat er gebeurd was en hij wilde ook elke dag weten wie het al wist. Wanneer je langs kwam, (dat mocht pas na een week of 12) vroeg hij standaard: 'Wanneer hoorden jullie het?'

Toen mijn moeder wakker werd dacht ze dat ze maar een paar uurtjes had geslapen. Ze wist dus ook niet welke dag het was.
Ze weet nog dat ze achterover tegen het kozijn viel en daarna weet ze niks meer.

Die verwardheid en wazigheid kan nog wel een tijdje duren, maar hoeft niet te betekenen dat het helemaal niet meer goedkomt. Ik heb een "gat" van zo'n 4 dagen in mijn geheugen, dus dat is ook relatief heel erg kort. Alleen de restverschijnselen zoals niet op bepaalde woorden komen en verschrikkelijk moe zijn heeft bij mij wel een paar maanden geduurd.

Nou moet ik er wel bij zeggen dat ik vlak voordat ik ziek werd ben bevallen (ik heb een vruchtwater-embolie gehad), dus ik had ook nog eens een baby'tje waar ik voor moest zorgen. Dat was in het begin heel erg zwaar, maar nu na bijna 7 maanden kan ik zeggen dat het heel erg goed met mij gaat.

Ik hoop dat het ook weer helemaal goedkomt met je oom Pineco!

Dat klinkt heel heftig Pinkel! Lijkt me zo raar als je echt een stukje kwijt bent. Fijn dat het nu weer goed gaat met je!

Pineco schreef:Dat klinkt heel heftig Pinkel! Lijkt me zo raar als je echt een stukje kwijt bent. Fijn dat het nu weer goed gaat met je!

Het was ook best wel heftig inderdaad! Maar nog veel heftiger voor mijn man en ouders die mij zo hebben zien liggen. In het begin wist ik ook niet of ik mij nu anders voelde omdat ik zo ziek geweest ben of omdat ik moeder geworden was. Dat vond ik wel heel erg moeilijk in het begin, maar heb alles nu een plekje kunnen geven.