Gedrag en huilen baby 10 maand

Mijn dochter is bijna 10 maand en waar ik dacht dat het huilen na een aantal maanden wel zou stoppen (altijd al veel gehuild), lijkt er op dit moment geen einde aan te komen. Ze huilt meerdere keren per dag, vaak zonder enige aanleiding. Soms is er wel aanleiding, ze is dan bijv. gefrustreerd omdat iets nog niet lukt (optrekken, kruipen). Het ene moment kan ik haar in de box zetten en vindt ze het erg leuk en gaat ze lekker spelen en kletsen, het andere moment blijft ze maar in de box voor zich uit zitten huilen. Zo gaat het eigenlijk met alles en de hele dag door. Jantje lacht, Jantje huilt. Een paar maand geleden is het een stuk minder geweest, maar op het moment vind ik dat ze erg veel huilt, klaagt en ontevreden is. Slapen en eten gaat gelukkig wel goed.

Wie herkent dit en hoe was het gedrag van jullie kinderen rond deze leeftijd?

volgens mij is 10 maanden ook best wel een frustrerende leeftijd voor veel kinderen. Vaak kunnen ze dan nog net niet zelf gaan zitten, nog net niet zelf kruipen, maar wel voor elkaar krijgen om half in zit- of kruipstand te komen, om vervolgens niet verder te komen. Mijn ervaring is dat het echt een heel stuk beter wordt als kinderen kunnen kruipen, omdat ze dan zelf naar speelgoed kunnen en zelf op ontdekking kunnen.

Vanaf zo'n 6 maand tot 1,5 jaar vond ik erg pittig achteraf gezien.

Volgens mij had onze dochter al erg vroeg verlatingsangst. Naarmate ze ouder werd zag je dat steeds duidelijker eigenlijk.
Ze begrijpen net niet genoeg en kunnen inderdaad ook net niet alles. Zij wilde ook alleen maar bij mij zijn. Ik heb mijn dochter bijna nooit in de box gehad, want ze ging al huilen zodra ik haar erin zette tenzij ik er zelf naast ging zitten en haar actief aandacht gaf. Ook nam ik haar overal mee naartoe met wat ik ook deed dat hielp wel, want dan zag ze tenminste waar ik was/wat ik deed.

Vanaf 1,5 jaar vind ik het zo makkelijk geworden ter vergelijking met het eerste 1,5 jaar. Nu zeg ik alles tegen haar en accepteerd ze gelukkig ook een hoop.

Ik herken het niet echt, maar S heeft eigenlijk nooit zomaar gehuild.
Hij is nu 10 maand en kan al best veel voor zijn leeftijd.
Hij uit zijn frustratie wel eens, maar dan gaat hij gewoon boos schreeuwen dat iets niet lukt

Met 10 maanden was het hier ook een drama, kostte me bakken met energie. Vooral kort geinteresseerd in iets, vaak was niks goed, wilde van alles dat ie niet kon etc. Hier ging het beter vanaf een jaar, hij kon tot die tijd ook niet kruipen/loslopen etc.

Supertalentje schreef:Met 10 maanden was het hier ook een drama, kostte me bakken met energie. Vooral kort geinteresseerd in iets, vaak was niks goed, wilde van alles dat ie niet kon etc. Hier ging het beter vanaf een jaar, hij kon tot die tijd ook niet kruipen/loslopen etc.

Heel herkenbaar. Iets kan ze de ene keer heel leuk vinden en de andere keer is het direct janken geblazen. Het kost mij ook heel veel energie en voel me er ook gespannen en een beetje ongelukkig door. Er zijn maar zo weinig leuke momenten met haar op de dag en hierdoor vind ik de dagen echt oneindig . Gelukkig wordt ze over 2 maanden een jaar .

Ook herkenbaar hoor, ik keek de minuten weg tot hij weer naar zn bed kon Ik heb geen oplossing ofzo, bedenk dat het een fase is, je kind het niet doet om je te pesten en maak er het beste van. Ik heb zoveel mogelijk gepland om maar iets te doen te hebben, op bezoek, uren wandelen, kinderboerderij, eendjes voeren, ladingen nieuw speelgoed, tv aangezet, zwemmen, lang in bad en ook weleens een middagje spelen bij opa en oma. Maar het gaat echt over (en dan komt het volgende, haha)!

Zeker herkenbaar. Zit momenteel als een soort zombie op de bank. Sinds een maandje is m'n zoontje ook veranderd in een kleine jankebal terwijl hij ervoor juist altijd vrolijk was. Hij is nog steeds vrolijk, maar hij piept zo enorm snel! Bal rolt weg? Brullen! Sok wil niet uit? Brullen! Hij mag niet op mijn telefoon: brullen! En zo is er een enorme lijst, ik word er gek van. Het is ook geen doen meer om elke keer te troosten. Als hij zich pijn doet doe ik dat wel uiteraard, maar die kleine teleurstellinkjes, daar moet hij zelf maar overheen komen.
Hier merk ik trouwens ook wel dat hij wel snel moe is en wat meer slaapt dan een paar weken geleden. Dus soms leg ik hem gewoon wat eerder weer terug in bed. Als ik moe ben ben ik ook wat geprikkelder

Bedankt voor de reacties. Erg fijn die herkenning! Ik merk dat in mijn omgeving mensen het lang niet zo zien en ervaren als ik. Dat maakt mij ook onzeker en aan het twijfelen of ik het niet overdrijf. Denk dat dat verschil zit in het feit dat anderen haar maar een paar uurtjes zien en ik veel dagen met haar alleen ben. Ik probeer er ook wel regelmatig met haar uit te gaan enzo en ik merk dat ze die afleiding en prikkels van buitenaf ook wel nodig heeft.

@ Urban Naked; ik troost ook niet meer elke keer hoor. Soms laat ik haar gewoon even en zie ik uit m'n ooghoek dat ze al weer ander speelgoed pakt. Soms kan ik het ook gewoon niet meer opbrengen en loop ik gewoon even naar boven .

@ Supertalentje: Ben je niet bang dat het eerste jaar met je nieuwe baby weer zo zwaar wordt? Wij zouden ook nog heel graag een kindje willen, maar op het moment word ik al spaansbenauwd bij het idee weer een baby te hebben die zoveel huilt en ontevreden is, zeker in combinatie met een peuter. Hoe ervaar jij dat?

Robin_ schreef:Bedankt voor de reacties. Erg fijn die herkenning! Ik merk dat in mijn omgeving mensen het lang niet zo zien en ervaren als ik. Dat maakt mij ook onzeker en aan het twijfelen of ik het niet overdrijf. Denk dat dat verschil zit in het feit dat anderen haar maar een paar uurtjes zien en ik veel dagen met haar alleen ben. Ik probeer er ook wel regelmatig met haar uit te gaan enzo en ik merk dat ze die afleiding en prikkels van buitenaf ook wel nodig heeft.

@ Urban Naked; ik troost ook niet meer elke keer hoor. Soms laat ik haar gewoon even en zie ik uit m'n ooghoek dat ze al weer ander speelgoed pakt. Soms kan ik het ook gewoon niet meer opbrengen en loop ik gewoon even naar boven .

@ Supertalentje: Ben je niet bang dat het eerste jaar met je nieuwe baby weer zo zwaar wordt? Wij zouden ook nog heel graag een kindje willen, maar op het moment word ik al spaansbenauwd bij het idee weer een baby te hebben die zoveel huilt en ontevreden is, zeker in combinatie met een peuter. Hoe ervaar jij dat?

Anderen ervaarden het ook niet zoals ik, maar dat maakte voor mij niet dat ik ging twijfelen. Of je 24/7 met een kind zit (ook snachts) terwijl je zelf nergens aan toe komt, alleen maar aan het entertainen bent met gehuil en gezeur als resultaat of je ziet een kindje een paar uur op visite terwijl je eigen leven daarna doorgaat. Ja, dan snap ik wel dat je het niet zo ervaart Wat ik wel echt probeerde, weet niet of ik het kan uitleggen, maar dat was steeds met goede moed opnieuw beginnen. Cesar Milan (die hondenfluisteraar) zegt steeds 'je bent al bang met uitlaten omdat ie een keer een hond heeft willen bijten', dus dat je er bijvoorbaat al vanuit gaat dat iets gebeurd en dat je je ook zo gedraagt. Ik probeerde steeds 'te vergeten' dat mijn zoon zo huilerig/niks goed/ontevreden was geweest, dus iedere keer als ik 'm uit zn bedje haalde dan zag ik uit naar onze tijd samen ipv al bij voorbaat in de stress te schieten zodra hij wakker was. Maargoed, dat was meer mijn mindset dan dat het echt iets uithaalde En soms lukte het me niet, dan baalde ik gewoon en vond ik het juist extra leuk dat al die mensen (die vonden dat ik overdreef) zich even lekker met geduld en aandacht op hem konden storten. Want dat vond ik wel, mijn zoon kon er niks aan doen, het voelde wel als mijn gebrek dat ik niet nog meer eindeloos geduld had, een leuk humeur en eindeloze entertainment-skills.

Ik denk dat ik realistisch ben als ik zeg dat het eerste jaar met nieuwe baby minstens zo zwaar wordt. Ik ben er alleen niet meer bang voor. Aan de ene kant vergeet je hoe zwaar dingen waren aan de andere kant kun je het nu anders doen. Ik heb bijv een draagdoek aangeschaft, die had ik niet bij de eerste en daar heb ik uren meegezeten en gelopen als kleine baby. Ik hoop dat ik zo baby bij me kan houden en handjes vrij heb voor mijn dreumes. En ik kan wel opzien tegen weinig slaap, huilen en bijv deze fase, maar ik weet dat het overgaat en dat het afzien wordt, daar heb ik me bij neergelegd.

Je kijkt nu naar je kind en je denkt, 2 daarvan gaat 'm niet worden Maar je groeit mee met je kind. Je kunt het je niet voorstellen, maar over een half jaar loopt je kleine wrs, eet ie je bord leegt, veegt zelf zn toet af met een doekje, ruimt zn speelgoed op etc. Serieus, ik heb allang weer het leukste kind van de wereld! En ook het eerste jaar kent leuke dingen, ook dan zijn er nog opa's en oma's die kunnen oppassen, partners die het je even uit handen kunnen nemen en eendjes die je kunt voeren

Nou Supertalentje, ik krijg gewoon weer een beetje hoop na het lezen van je berichtje. Dank.