Ouders confronteren bij kindermishandeling

Vandaag een debat moeten voeren en daar kwam eigenlijk deze stelling nog deels uit naar voren, en ik ben benieuwd hoe jullie er naar kijken.

Stel, je kind heeft verdachte blauwe plekken etc. (dus de verpleegkundige en arts vermoeden kindermishandeling) en ze confronteren jou er mee. Jij bent onschuldig en weet écht niet hoe dit kan. Raak jij dan je vertrouwen in de zorg kwijt omdat je valselijk beschuldigd wordt van zo iets ernstigs, of heb je door het confronteren juist meer vertrouwen in de zorg omdat ze goed op jouw kind letten?

De meningen hier van waren nogal uiteenlopend, vandaar dat ik het hier ook wel eens wilde pijlen.

Ik weet trouwens niet of dit de goede pijler er voor is, maar ik wist niet goed waar ik hem anders bij moest zetten.

Leuk topic, erg interessant. Wij zijn toevallig op mijn opleiding bij kindergeneeskunde er net mee bezig geweest. Casussen kindermishandeling vs. ziektebeelden die op kindermishandeling kunnen lijken. En we konden heel interessant met de vader praten van een jongen die een botafwijking had, waartegen ook wel uitgesproken was dat mishandeling een optie was die ze als artsen moesten overwegen. Deze man is daar nooit boos of teleurgesteld door geraakt, hij wist OOK niet waardoor zijn zoontje steeds dingen brak en hij snapte ook wel dat dat ook een DD was. Maar het is mij ook wel heel duidelijk geworden dat het niet zo simpel is als blauwe plekken/breuken --> kindermishandeling. Er komen veel meer dingen bij kijken die het verdacht maken, bijv. pas laat naar het ziekenhuis komen, verhalen die niet overeenkomen met het trauma, sowieso inconsistentie met verhalen, het is ook een beetje intuitief "of de ouders adequaat reageren" en heeel belangrijk: hoe ouders op een confrontatie reageren. Die laatste inconsistenties zijn een stuk veelzeggender dan een keer een breuk of een flinke blauwe plek (want als er van mishandeling sprake is, zie je vaak niet eens meermaals trauma, omdat ouders dan nog wel zo slim zijn om het zelf te laten genezen/verschillende ziekenhuizen te bezoeken).

Wat ik ook nog wel een interessante vind. Qua fysieke mishanedling is het me nu vrij duidelijk dat dat in Nederland qua supervisie in de ziekenhuizen vrij goed geregeld is met bijv. standaard vragenlijsten bij kinderen met trauma om verdenking van kindermishandeling niet over het hoofd te zien (SPUTOVAMO) en adequate reactie van artsen (eventueel opnames om het kind te beschermen, behandeling van het letsel, bescherming van het kind, AMK melding etc.).. Maaaaaaaaar, hoe denken jullie dat het zit met emotionele mishandeling? Zouden scholen dat vooral moeten oppikken? En weet een van de docenten of er op basisscholen ook protocollen zijn voor dit soort dingen?

Oh, en om je vraag te beantwoorden. Nee, ik zou hierdoor niet mijn vertrouwen in de gezondheidszorg verliezen. Mits ik wel het idee heb dat er óók gezocht wordt naar mogelijke andere verklaringen voor het letsel van mijn kind. Ik ben rationeel genoeg om te snappen dat als je een kind met blauwe plekken/breuken in het ziekenhuis ziet, dat je dan in het belang van het kind moet handelen en ook mishandeling moet overwegen. Helemaal als het kind al ouder is en ik er zelf niet meer 100% van de tijd bij ben, dan snap ik dat het een mogelijkheid is, zou het voor mij ook zijn zelfs.

Wat jij zegt, over dat ziektebeelden heel erg op mishandeling kunnen lijken is ook precies hoe ik op deze stelling in dit debat ben gekomen. Eigenlijk ging het over het shaken baby syndroom, want bepaalde vaccinatieprogramma's kunnen dezelfde symptomen veroorzaken.

In ieder geval mijn mening is dat ouders ten alle tijden (voorzichtig) geconfronteerd moeten worden met de symptomen en dat deze symptomen aan kindermishandeling kunnen doen denken. In een gesprek waarbij een 'vriendelijke' confrontatie is en niet gelijk met een vingertje wordt gewezen, is de kans aanwezig dat een ouder aangeeft inderdaad moeite te hebben met de opvoeding en soms uit zijn/haar slof te schieten. Ouders hebben meestal het beste voor met hun kind, extreme gevallen er buiten gelaten, en zijn erg blij met iemand die ze een luisterend oor biedt, iemand die de gevoelens erkent. Rust in een gesprek biedt meer openingen dan een gesprek waarbij gelijk beschuldigd wordt. En gaat het om beschuldigen? Ik vind van niet, het gaat er om dat je er achter komt wat het verhaal van de ouders en het kind is. Het gaat er om dat je het kind zo goed mogelijk probeert te beschermen.

Persoonlijk zou ik me niet direct aangevallen voelen als het op zo'n manier gebracht werd, met de mededeling dat dit iets is waar ze naar moeten vragen omdat de symptomen er op lijken. Ik snap dat het nodig is om dat te vragen en dat het alleen met de beste bedoelingen is.

Lissa schreef:Wat jij zegt, over dat ziektebeelden heel erg op mishandeling kunnen lijken is ook precies hoe ik op deze stelling in dit debat ben gekomen. Eigenlijk ging het over het shaken baby syndroom, want bepaalde vaccinatieprogramma's kunnen dezelfde symptomen veroorzaken.

In ieder geval mijn mening is dat ouders ten alle tijden (voorzichtig) geconfronteerd moeten worden met de symptomen en dat deze symptomen aan kindermishandeling kunnen doen denken. In een gesprek waarbij een 'vriendelijke' confrontatie is en niet gelijk met een vingertje wordt gewezen, is de kans aanwezig dat een ouder aangeeft inderdaad moeite te hebben met de opvoeding en soms uit zijn/haar slof te schieten. Ouders hebben meestal het beste voor met hun kind, extreme gevallen er buiten gelaten, en zijn erg blij met iemand die ze een luisterend oor biedt, iemand die de gevoelens erkent. Rust in een gesprek biedt meer openingen dan een gesprek waarbij gelijk beschuldigd wordt. En gaat het om beschuldigen? Ik vind van niet, het gaat er om dat je er achter komt wat het verhaal van de ouders en het kind is. Het gaat er om dat je het kind zo goed mogelijk probeert te beschermen.

Persoonlijk zou ik me niet direct aangevallen voelen als het op zo'n manier gebracht werd, met de mededeling dat dit iets is waar ze naar moeten vragen omdat de symptomen er op lijken. Ik snap dat het nodig is om dat te vragen en dat het alleen met de beste bedoelingen is.

Kun je me iets meer vertellen over die vaccinatieprogramma's en shaken baby syndrome? Iets van een artikel of iets? Want dat vind ik wel interessant (en mijn docent vast ook haha). Shaken baby syndrome gaat vooral om de combinatie van meerdere factoren, niet alleen het hersenletsel maar vooral ook eventuele hersenbloeding in combinatie met retinale bloedingen en wervelkolomtrauma en vooral die laatste zie ik niet snel van een vaccinatie komen eigenlijk.

Even de bronnen terug opzoeken hoor!

Edit:
http://www.nvic.org/doctors-corner/Shaken-Baby-Syndrome.aspx

http://www.bibliotecapleyades.net/salud/esp_salud33d.htm

http://blog.seniorennet.be/opabio/archief.php?ID=1336577 (niet zo heel betrouwbaar, maar mijn klasgenootje is niet zo goed in Engelse teksten lezen)

Lissa schreef:Even de bronnen terug opzoeken hoor!

Edit:
http://www.nvic.org/doctors-corner/Shaken-Baby-Syndrome.aspx

http://www.bibliotecapleyades.net/salud/esp_salud33d.htm

http://blog.seniorennet.be/opabio/archief.php?ID=1336577 (niet zo heel betrouwbaar, maar mijn klasgenootje is niet zo goed in Engelse teksten lezen)

Hmm jammer, hier kan ik niets mee eigenlijk. Die eerste staat eigenlijk niets in. Die tweede is van een mevrouw die een bekende discutabele reputatie heeft in de medische/research sector en de derde vind je zelf ook al niet heel betrouwbaar (ik inderdaad ook niet)..

Edit: maar wel bedankt voor het terugzoeken! Was wel interessant geweest anders (dus als je nog iets anders aan bronnen hebt ben ik nog steeds geinteresseerd ) En doet niets af aan hoe interessant dit topic an sich is natuurlijk.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dit tijdstip niet echt zin heb om terug te lezen, maar misschien dat er in deze bron nog wel wat kan staan:
http://www.medicalveritas.com/R0014.pdf


Edit: Mijn oog viel hier op, in de conclusie. Dus misschien is er in de hoofdtekst iets meer terug te vinden.
"temporary increased fragility of the bones due to acute scurvy caused by the toxic effect of vaccines and the observed brain and retinal haemorrhages may also be a result of vascular injuries due to the toxic effect of the administered vaccines"

Lissa schreef:Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dit tijdstip niet echt zin heb om terug te lezen, maar misschien dat er in deze bron nog wel wat kan staan:
http://www.medicalveritas.com/R0014.pdf


Edit: Mijn oog viel hier op, in de conclusie. Dus misschien is er in de hoofdtekst iets meer terug te vinden.
"temporary increased fragility of the bones due to acute scurvy caused by the toxic effect of vaccines and the observed brain and retinal haemorrhages may also be a result of vascular injuries due to the toxic effect of the administered vaccines"

Haha, kan ik me goed voorstellen hoor, ik ga nu ook zo lekker slapen. Moet over 7 uur alweer in de les zitten, auw!! Dit is die mevrouw van je vorige bron inderdaad, die ik echt stront-toevallig bij mijn vorige vak over infectie/immuunsysteem dus al eens langs heb horen komen als een bekende anti-vaccinatie-protestant. Je kunt haar (en de kritieken op haar) ook op wikipedia terugvinden. Maar ze heeft valse qualificaties gebruikt, referenties klopten niet met wat ze beschreef, dingen bleken niet reproduceerbaar. Kan dan best zijn dat DIT wél waar is natuurlijk, maar dat moet je dan wel van iemand anders horen dan van haar eigenlijk, want zij heeft haar onbetrouwbaarheid eigenlijk al bewezen. Iets over "the boy who cried wolf" enzo..

Anyway, trusten!

Hmm, ik vind het wel interessant om te horen dat deze mevrouw daar dus bekend om staat, want daar wist ik dus helemaal niets van af. Die laatste bron zou ik namelijk als behoorlijk betrouwbaar beschouwen (op basis van mijn criteria die ik op school voor onderzoek krijg).
Ai, ik ben morgen lekker vrij, dus dan ga ik me eens lekker verdiepen in die mevrouw want ik ben daar dus wel benieuwd naar. En misschien dat ik dan nog wat andere dingen tegen kom, maar die zal ik in een persoonlijk berichtje doen, anders zitten we heel dit discussietopic te vervuilen, haha!

Slaap lekker en succes in de les morgen!

Ruben heeft de eerste week onder de blauwe lamp "warmte vlekken" opgelopen. Eigenlijk is hij gewoon verbrand. Hierdoor heeft hij over zijn hele lijf, maar voornamelijk in zijn nek hele bruine vlekken.
In het begin leek het dus ook op blauwe plekken die al bruin waren geworden.
Binnen een jaar zou dit weg trekken. Maar na bijna 4 jaar zitten ze er nog.

Elke keer op het CB bij een andere arts of vkp kreeg ik ook de vraag hoe mijn zoon blauw kon zijn.
In het begin leg je het nog netjes uit, maar je wordt wel flauw van alle vragen elke keer.
Aan d andere kant vind ik het wel goed dat ze er zo goed op letten.
Het staat nu vermeld in zijn dossier, dus de laatste tijd krijg ik er geen vragen over.

Vroeger was ik zelf ook erg blauw, bij de minste aanraking of val had ik al blauwe plekken.
Mijn vader werd daar vroeger ook op aangekeken.

Ik vind het wel raar dat je schrijft 'confronteren bij kindermishandeling' alsof je als arts dan gaat staan roepen 'u slaat uw kind hè!?! Geef maar toe!'

Zo werkt dat niet. Natuurlijk kun je arts ofzo iemand bevragen als het gaat om dit soort dingen, maar dat doe je niet als in 'confronteren' het doel lijkt me namelijk het helpen van kind en ouder als het wel mis is, dat is wat anders dan confronteren en er een bekentenis uit trekken.

Dus als een arts mij zou vragen hoe de blauwe plekken van mijn kind komen, en vraagt hoe het gaat qua opvoeding, en of ik het zwaar vind, en of ik weleens het gevoel heb dat het me teveel wordt en wat er dan gebeurt als ik boos word, dan vind ik dat helemaal niet erg. En dat is de manier waarop je dergelijke gesprekken voert.

Leuk topic.

Wij zijn op de SEH verplicht een S.putovamo in te vullen bij kinderen onder de 18, die langskomen op de SEH. Bij verdenking kindermishandeling doen wij een verplichte AMK melding. Ook bij volwassen die bij ons komen die minderjarige kinderen hebben en waarbij sprake blijkt van huiselijk geweld, drugs en/pf alcoholmisbruik en tentamen suicide, doen wij een AMK melding.

Vorig jaar hebben wij ons kindermishandeling protocol, inclusief bovenstaande situaties flink aangescherpt en zijn we veel vaker gaan melden bij het AMK. In 9 van de 10 gevallen blijken dit terechte meldingen te zijn en gaat er vervolgonderzoek plaatsvinden door Bureau Jeugdzorg. Het is fijn om te merken dat we er bijna nooit naast zitten.

Wij zijn verplicht ouders in te lichten over het feit dat we een melding doen en ouders krijgen dan ook een folder met informatie. Het doel van een AMK melding is niet om kinderen bij hun ouders weg te halen, integendeel. Het is juist het doel om met wat hulp de gezinssituatie weer tot een veilige situatie te maken voor opgroeiende kinderen. Veel ouders worden dan ook niet kwaak om zo'n melding, maar blijken de hulp vaak graag te aanvaarden.

In de praktijk gaan 9 van de 10 meldingen over huiselijk geweld, drugs en/of alcohol misbruik en tentamen suicide. Slechts een heel klein percentage bedraagt daadwerkelijk de verdenking kindermishandeling/verwaarlozing. Ik denk dat wij daar nog steeds best veel van missen.

Ik heb het een jaren terug van dichtbij mee gemaakt.
Dat jongetje was uit een klimtoestel bij een vriendje gevallen, en had zijn arm gebroken. Zijn moeder is met hem naar het ziekenhuis gegaan, en uit de foto's bleek dat het ging om een afwerende breuk.
De moeder en dat jongetje (toen 5 jaar) zijn uit elkaar gehaald, en in verschillende ruimtes gevraagd naar de oorzaak van de gebroken arm. Allemaal weinig tactvol. Dat jongetje overstuur, en de moeder was razend dat ze haar kind mee namen. Ik vond het wel begrijpelijk, deze beide reacties. Ik denk dat het idee op zich wel goed was, maar de uitvoering wel erg te wensen overliet.

Andere kant; Wij zijn door de jaren heen meerdere malen met onze dochter op de spoedeisende hulp geweest. Oa met een snee in haar voorhoofd en het zogenoemde 'zondagsarmpje' Ik heb me er beide keren over verbaasd dat niemand heeft gevraagd hoe ze aan deze verwondingen kwam. Dat had ik namelijk wel verwacht, al helemaal omdat deze dingen binnen een jaar van elkaar gebeurden.

Ik denk dat de manier waarop, je een bepaald beeld krijgt van de zorgverlening.

Antibes schreef: Maaaaaaaaar, hoe denken jullie dat het zit met emotionele mishandeling? Zouden scholen dat vooral moeten oppikken? En weet een van de docenten of er op basisscholen ook protocollen zijn voor dit soort dingen?

Even een reactie hierop. Ik werk op een kinderdagverblijf en wij hebben een protocol kindermishandeling en dat gaat o.a. ook over emotionele mishandeling. Ik weet dat de school waar wij bij in het gebouw zitten ook een protocol kindermishandeling hebben.

Lady4 schreef:
Wij zijn op de SEH verplicht een S.putovamo in te vullen bij kinderen onder de 18, die langskomen op de SEH. Bij verdenking kindermishandeling doen wij een verplichte AMK melding. Ook bij volwassen die bij ons komen die minderjarige kinderen hebben en waarbij sprake blijkt van huiselijk geweld, drugs en/pf alcoholmisbruik en tentamen suicide, doen wij een AMK melding.

Moeten jullie dat invullen of ook de patient? Bij ons op de SEH hangt een briefje dat alle ouders een vragenlijst in moeten vullen als je er komt met je kind. Daar stond ook bij dat het was i.v.m. kindermishandeling (weet niet precies hoe het er stond maar daar kwam het op neer). Maar toen wij daar met ons zoontje van 1,5 kwamen hebben we helemaal niks in hoeven vullen en hebben ze alleen gevraagd wat er gebeurd was maar dat lijkt me een vrij standaard vraag.

Ik zou me wel aangevallen voelen als ik zou merken dat ze me verdenken van kindermishandeling maar ik zou er niet minder vertrouwen door krijgen in de gezondheidszorg. Het is alleen maar fijn als er kinderen geholpen kunnen worden doordat artsen en verpleegkundige hier alert op zijn.

Ik vind het heel goed dat dit soort dingen aangegeven wordt bij ouders. Het moet dan natuurlijk wel op een open manier zonder een oordeel, echt als vraag dus.

Wij hebben op school ook een protol de veilige school waarin dus ook een stuk mishandeling naar voren komt. Laatst hebben wij als team ook nog voorlichting gehad van een schoolverpleegkundige en een schoolarts over het signaleren van huiselijk geweld/kindermishandeling.

Het was onze ib'er namelijk opgevallen dat er bij ons op school eigenlijk nooit een melding gemaakt wordt bij het AMK terwijl als je de cijfers er op nakijkt er wel gezinnen moeten zijn bij ons op school waar het niet goed gaat. We zijn namelijk een school met ruim 500 leerlingen. De grote vraag is dus of het er niet is of dat wij het als leerkrachten niet signaleren. Of dat wij het wel signaleren maar niet als ernstig genoeg beschouwen om er een melding van te maken. Ik blijf dit ook altijd erg lastig vinden en was dus ook erg blij met de voorlichting.

Ik vind het goed dat men steeds alerter is op kindermishandeling. Confronteren vind ik ook prima, mits het op zo'n manier gebeurt als Artemis omschrijft. Als er gelijk met een beschuldigende vinger wordt gewezen of men gelijk laat weten dat de breuk/blauwe plekken o.i.d. aan kindermishandeling doen denken, dan zou ik dat niet echt op prijs stellen.

Ik vind het alleen maar goed! Zou me ook niet beledigd voelen als ouder, mits de toon normaal is.

Als kind moest ik een keer apart van mijn moeder met de schooldokter praten, ik denk dat ik toen een jaar of vijf was. Die bleef vragen of ik echt eerlijk was geweest over hoe ik aan al die blauwe plekken kwam. Terwijl ik al een keer of vijf had gezegd dat ik gewoon heel erg van racen met mijn fiets hield en van boomklimmen, maar het nog niet zo goed kon

Ik zit nu in de bus, zal vanavond even uitgebreider reageren en alles doorlezen, dat heb ik nu nog niet gedaan. Ik vond dit namelijk wel een interessant onderwerp, ik volg momenteel een cursus mbt het signaleren van kindermishandeling en de vervolgstappen daarin. Cursus of niet, ik hoop nooit dat ik een gesprek hoef te voeren waarin er blijkbaar twijfel heerst of de ouder z'n kind mishandelt, zo'n cursus heldert misschien een hoop op, maar het blijft nog altijd een kutonderwerp.

Ik vind het wel goed dat ze het vragen/aangeven, maar eerlijk gezegd zou ik wel beledigd zijn. En dan niet boos op de hulpverlener ofzo en ik zou 'm niet aanvliegen, maar ik zou het niet leuk vinden als iemand denkt dat ik ertoe in staat zou zijn mijn kind opzettelijk letsel toe te brengen.

Ik denk dat het heel erg uitmaakt op de manier waarop het gebracht wordt. Ik heb de laatste jaren zelf mee gemaakt hoe het voelt als dingen zonder weinig tact, niet rekening houdend met de personen die je voor je hebt en vrij veroordelend gebracht worden.
Mede hierdoor is alles rondom mijn kinderen in combinatie met zorgverleners een heel gevoelig punt voor mij en ben ik best wantrouwend. Ik zou het dus heel erg vinden als ik verdacht zou worden van kindermishandeling en zou ik waarschijnlijk nog wantrouwender worden naar hulpverleners.

Tania, wij vullen het formulier digitaal in. Ouders vullen bij ons niks in.

Lady4 schreef:Tania, wij vullen het formulier digitaal in. Ouders vullen bij ons niks in.

Dan heb ik het misschien verkeerd gelezen toen, dan zal dat hier ook wel zo geweest zijn. Kwamen we d'r vast niet goed vanaf met onze "hij is van de trap gevallen"

Toen mijn jongste dochter drie of vier maanden was, is ze van een hoogte gevallen. Ze kon namelijk al van buik naar rug en andersom rollen en ineens had ze blijkbaar door hoe ze die twee kon combineren om zich te verplaatsen. Ze was echt helemaal rood / bont en blauw en heeft toen twee dagen in het ziekenhuis gelegen ter observatie.

Zowel de arts als verpleegkundige stelden me vragen, bijvoorbeeld hoe ze aan de grote blauwe plek op haar zij was gekomen. Nou, van de val dus. En ze stelden nog wel meer vragen waar ik uit op kon maken dat ze aan het uitsluiten waren dat mijn dochter niet opzettelijk letsel was toegebracht.

Ik heb dat helemaal niet als vervelend ervaren, ik heb er open en eerlijk antwoord op gegeven en ik neem aan dat van me af te lezen was dat ik de waarheid sprak. Het lijkt me logisch dat artsen hier naar peilen, beter tien ouders vragen waar niets aan de hand is dan die ene die wel zijn / haar kind heeft mishandeld niets vragen.