Je oudste tekort doen

Ik weet even niet hoe ik het anders moet noemen, maar dit dekt het meest de lading.

Ik heb steeds de angst dat ik dochter tekort doe, sinds zoon er is. Het maakt me zo onzeker en verdrietig soms. Ik heb er moeite mee dat zij niet meer de onverdeelde aandacht krijgt. Ze is in 1 keer zo groot geworden nu zoon er is. Terwijl ik aan de andere kant m'n kleine meisje zie die de aandacht moet verdelen. Ze doet het echt super, ze geeft haar broertje kusjes en aait hem. Maar toch krijg ik steeds dat nare gevoel over me heen.

Hoe zat dat bij jullie? Hoe voelden jullie je naar de oudste toe?

heel herkenbaar! ik voelde me ook echt rot daar om.
Mijn oudste was ook best wel jaloers, dus dat versterkte dat gevoel heel erg! nu we een paar maanden verder zijn hebben we daar wat meer balans in gevonden en nu ga ik soms bewust even iets met hem alleen ondernemen.
het wordt echt wel beter! maar ik snap je gevoel precies!

Ik heb me heel erg schuldig gevoeld naar de oudste omdat er veel aandacht naar de jongste ging omdat hij veel huilde. Net als bij jou deed Y. het super en ze bleef altijd lief voor haar broertje. Ik heb ook wel geprobeerd om ondanks het huilen van K ian ook veel met Y ara te blijven doen. Hij ging vaak in de draagdoek en dan gingen we wandelen en heel veel speeltuintjes af. Maar dat schuldgevoel heb ik lang gehad.

Ik heb dit ook heel erg gehad en nu nog. Ik probeer de oudste goed individuele aandacht te geven als de jongste op bed ligt of als mijn man thuis is.

Wat nu zo leuk is, is dat de oudste het geweldig vindt dat de jongste naar hem toe komt en ze samen gaan 'spelen'. Nu is er echt interactie tussen die twee en dat had ik hen ook nooit willen ontnemen

Ik moet er nog aan geloven...maar ik heb het nu wel al...en heb er ook wel al tranen om gelaten met het gevoel wat doe ik mijn zoon aan, hij is toch mijn enige kindje en mijn alles...en straks voelt hij zich achtergesteld...brrr ik krijg er wel echt knoop van in mijn maag. Toen ik zwanger raakte was hij nog maar 9 maanden, echt een baby nog...nu is het al zo'n eigen persoontje.

Misschien even van de andere kant: ik ben zelf de oudste en sommige van jullie misschien ook wel. Minder aandacht geven en verantwoordelijkheid dragen is op een gegeven moment de rol die je krijgt. Ik heb dat zelf nooit als traumatisch ervaren (zolang het binnen de perken blijft natuurlijk). Het lag me ook wel, en je schikt je ernaar. Zo werkt het gewoon en ik denk dat je kindje het veel minder vervelend ervaart dan jij.

Ik ben het met je eens Rood. Ik denk dat het precies zo is. Het is alleen zo lastig om dat te rijmen met je eigen gevoel, je hebt je oudste altijd alle aandacht kunnen geven en dan opeens kan dat niet meer. Dat is logisch maar even een omschakeling.

Ik denk dat dat inderdaad zo is Rood.

Sterker nog, het is volgens mij zoals Rood zegt, maar ook andersom. Je jongere kindjes zullen die onverdeelde aandacht nooit hebben, die het eerste kindje wel heeft gehad. Dat hoort er gewoon bij. Ik zou proberen om met je oudste af en toe wat leuks te doen, terwijl de jongste bij papa blijft. Ik denk dat dat sowieso belangrijk is, om af en toe wat met een kind alleen te ondernemen.

Ik heb meer een naar gevoel richting de jongste. L ver veel meer aandacht, j kun je wegleggen en die vermaakt zich wel met de muziekmobiel of rondkijken...
Met l kon ik heerlijk uren kroelen toen hij baby was....met j niet....mis extra handen ogen en .... Tijd

Ik herken het niet, ik gaf juist extra aandacht aan r. N lag natuurlijk veel in bed boven, en nu nog dus tijd genoeg voor r. Ik heb hem vanaf het begin geleerd dat soms hij moet wachten en soms n. Dus als ik iets met hem aan het doen was en ze begon wat te huilen maakte ik.eerst af waar we mee bezig waren voordat ik naar n ging. Ik zei dan ook nu moet n even wachten. Dit ging vanaf het begin super, ik vlieg sowieso niet meteen op wanneer ze begint met huilen dus daardoor had ik ook gewoon aandacht genoeg voor r.

Rood, verstandelijk gezien weet ik dat je gelijk hebt. Maar net wat Liadan al zegt, gevoelsmatig is het moeilijk te rijmen.

Naar zoon heb ik dat gevoel helemaal niet, terwijl hij inderdaad nooit zoveel aandacht zal krijgen als dochter. Ik vind ook niet dat hij ook iets tekort komt. Als man dochter naar bed brengt dan heeft hij alle aandacht. En hij slaapt ook naast me, de hele nacht.

Alleen iets met dochter samen doen is nu nog wat lastig, aangezien zoon afhankelijk is van de borstvoeding. Maar als dat beter loopt en hij een flesje kan drinken, dan zal ik dat zeker doen.

Het is ook gewoon m'n labiele gevoel op dit moment. Die hormonen en kraamtranen zijn op dit moment erg heftig...

O, ik zie nu dat je zoon pas een week oud is. Dat verklaart al een hoop. Ik zou je emoties gewoon lekker hun gang laten gaan, komt allemaal wel weer op orde.

Waarom zal je zoon nooit zoveel aandacht krijgen als je dochter?

Sea of Trees schreef:Waarom zal je zoon nooit zoveel aandacht krijgen als je dochter?

Ik denk omdat haar dochter als oudste kind eerst de onverdeelde aandacht kreeg en zoon moet het gelijk delen met dochter.

Pritt schreef:

Sea of Trees schreef:Waarom zal je zoon nooit zoveel aandacht krijgen als je dochter?

Ik denk omdat haar dochter als oudste kind eerst de onverdeelde aandacht kreeg en zoon moet het gelijk delen met dochter.

Maar de jongste krijgt natuurlijk ook weer aandacht van de oudste