Vaderschap

Zijn weleens topics over hoe je het moederschap ervaart, wat je mist van voor de eerste zwangerschap, etc...
Maar hoe zijn de papa's veranderd? Moesten ze er echt aan wennen? Zien ze vaderschap echt als positieve verandering of?

Mijn vriend heeft toch wel heel lang moeten wennen. Louise was pas 7 maand toen hij de klik kreeg dat hij vader was. Sindsdien is hij erg veranderd; veel bezig met Louise en haar opvoeding, maar hij helpt mij nu ook veel met dingen die ik niet kan, accepteert het gewoon dat ik héél erg kribbig ben als Louise een moeilijke nacht heeft gehad, ...

Mijn man heeft helemaal niet hoeven wennen. Het ging hem van begin af aan heel goed af. Ook bleken we later over heel veel dingen hetzelfde te denken (samen slapen, niet laten huilen, rapley enz). Dat was erg prettig.
Helaas merk ik de laatste weken dat het minder goed gaat. Dochter is gigantisch aan het peuterpuberen en hij blijkt opeens heel weinig geduld te hebben. Gevolg is dat ik hem ga corrigeren, wat natuurlijk ook niet goed is. Dat komt bij hem verkeerd aan en dan hebben wij daar weer woorden over. Ik vind het op het moment alles behalve gezellig in huis.
Eergister heeft hij wat op internet zitten lezen over peuterpuberteit en toen zag hij gelukkig ook in dat z'n aanpak niet de juiste is. Dus ik hoop op verbetering...

Mijn man heeft laatst nog gezegd dat hij het in het begin wel heel moeilijk vond dat hij minder vrijheid had. Hij heeft nog heel lang de behoefte gevoeld om weg te willen gaan wanneer hij wilde (stappen, vakanties, uitslapen, dat soort dingen)

Mijn man was direct handig...ik liep in het begin meer te klungelen en was onzeker. Hij pakte de baby's gewoon meteen vast en durfde ze in bad te doen.

Qua band ging het bij mij sneller. Ook omdat ik meer met ze thuis ben natuurlijk. Ik merk dat sinds een maandje hij steeds closer met ze is en hij er steeds meer 'plezier' aan beleeft. Ook wordt hij in toenemende mate alerter. Voorheen stond ik als eerste op als ik iets hoorde 's nachts ofzo. Nu staat hij al aan hun bedjes zodra ze een kik geven en ik nog lig wakker te worden.

Mijn man heeft zeker een jaar moeten wennen aan het vaderschap. Pfft wat een zwaar jaar was dat zeg. Heeft ons bijna ons huwelijk gekost
Maar nu is hij echt een leuke papa. F is ook altijd blij als hij papa ziet.

Rejoy. schreef:Mijn man heeft laatst nog gezegd dat hij het in het begin wel heel moeilijk vond dat hij minder vrijheid had. Hij heeft nog heel lang de behoefte gevoeld om weg te willen gaan wanneer hij wilde (stappen, vakanties, uitslapen, dat soort dingen)

Dat had mijn vriend ook.
En hij voelde zich ook behoorlijk nutteloos de eerste maanden. Ik gaf BV en kon elke 1,5 a 2 uur aanleggen. Dus ik was alleen maar aan het voeden en hij kon verder weinig. Hij zegt nu dat hij het met zo'n 8 maanden pas echt leuk vond worden. Ik merk ook dat ze nu steeds meer naar elkaar toe gaan trekken!

Hij deed het vanaf de eerste dag echt heel goed. Hij heeft iets minder geduld dan ik heb maar hij doet het echt goed. Hij vind het wel zwaar, door de week, want dan is hij alleen met onze zoon (ik werk namelijk en hij zit werkloos thuis). Als ik thuis ben is hij ook blij dat ik er weer ben en het een en ander kan doen. Hij vind het weleens zwaar in die zin dat hij niet altijd kan doen wat hij wil maar toch echt rekening moet houden met onze zoon. Over het algemeen hoor ik hem echt niet klagen en vind hij het geweldig. Hij heeft al een paar keer gevraagd wanneer de tweede komt.

Mijn man was vanaf de geboorte van onze zoon meteen een echte vader. Hij heeft de eerste week ook voor hem gezorgd omdat ik weinig kon. In het ziekenhuis waren ze verbaasd dat een man die voor de eerste keer vader werd dat allemaal al wilde doen en zo makkelijk deed. Nu gaat het nogsteeds prima, we denken tegenwoordig over veel dingen hetzelfde (is wel eens anders geweest) en het gaat eigenlijk allemaal heel makkelijk en soepel.
Hij vindt het nogsteeds lastig dat hij niet zo makkelijk weg kan. Ik werk de helft van de weekenden en dan willen we natuurlijk ook nog wel is wat tijd met het gezin, dus hij kan niet meer zo vaak een dagje weg. Maar dat is het enige eigenlijk.

Rejoy. schreef:Mijn man heeft laatst nog gezegd dat hij het in het begin wel heel moeilijk vond dat hij minder vrijheid had. Hij heeft nog heel lang de behoefte gevoeld om weg te willen gaan wanneer hij wilde (stappen, vakanties, uitslapen, dat soort dingen)

Dit heeft mijn vriend helaas nog steeds. Qua verzorging deed mijn vriend het allemaal vanaf het begin prima hoor, evenals het knuffelen, spelen, etc. Hij was/is op dat gebied een echte papa! Toen N. in zijn ogen wat minder afhankelijk van mij werd (na een paar maanden dus), wilde hij in mijn ogen iets teveel vrijheid. Hij wil eigenlijk geen rekening houden met het feit dat zijn leven veranderd is, dat niet alles zomaar meer kan. Hij denkt makkelijker over wegbrengen, logeren, oppassen, meenemen, etc. Hij is wel wat veranderd, maar op bepaalde gebieden niet of negatief.

Mijn vriend was vanaf dag 1 papa! We zijn het niet over alles eens maar daar kunnen we gelukkig over praten.

Parisienne, hoe bedoel je dat dan? Want je zegt dat hij makkelijk denkt over logeren/ meenemen etc, maar betekent dat dan voor jou automatisch dat hij niet wil accepteren dat z'n leven veranderd is?

Chipa, dat weet ik nog ja. Wat fijn dat het nu zoveel beter gaat! Hier gaat het ook pas echt goed sinds Tomas 1 is. Mijn man heeft gewoon niks met baby's. Gelukkig duurt de babytijd het kortst.

Urban Naked schreef:Parisienne, hoe bedoel je dat dan? Want je zegt dat hij makkelijk denkt over logeren/ meenemen etc, maar betekent dat dan voor jou automatisch dat hij niet wil accepteren dat z'n leven veranderd is?

Ja. Hij zegt het zelf ook overigens. Hij wil/kan niet accepteren dat hij zijn leven aan heeft moeten passen. Hij denkt net iets te makkelijk: "Dan breng je haar toch een nacht naar je moeder" hoor ik iets te vaak. Dit doen we ook, N. gaat geregeld logeren. Alleen ik denk ook aan de andere partij, die kan ik niet zomaar even 's middags bellen met de mededeling dat N. vanavond bij hen komt logeren omdat wij even iets voor onszelf willen doen. Mijn moeder zit ook met haar werk en opleiding. Daarnaast kijk ik ook of N. het 'aan kan'. Na een lastige of vermoeiende dag wil ik haar het liefst rust en structuur geven, niet weer ergens mee naartoe nemen of laten logeren. Vriend houdt in mijn ogen iets te weinig rekening met N. en met het feit dat we een gezin zijn. Verder is 'ie hartstikke leuk als vader hoor, hij heeft haar altijd prima kunnen verzorgen en zou nog steeds de dag prima met haar door kunnen komen.

Mijn vriend wss eerder gewend dan ik, had sneller een hechte band met L. en heeft echt engelengeduld met haar. Ze zijn echt jut en jul samen. Ik had dit tot op zekere hoogte verwacht, maar dat hij het zó leuk zou vinden en er gemakkelijk dingen voor kan laten, had ik niet verwacht.

Hier heeft het echt een jaar geduurd. Een jaar waarin ik ALLES alleen heb gedaan, van elke ochtend eruit, tot luiers... Tot ik na een jaar helemaal zat van was. Sindsdien is hij echt als een blad aan de boom omgedraaid. Hij geniet nu ook echt ontzettend van haar, is niet meer zo ontzettend onzeker over wat hij doet.

Mijn man heeft er niet aan hoeven wennen, vanaf dag 1 is hij een echte papa. En doet alles.

Filoria schreef:Chipa, dat weet ik nog ja. Wat fijn dat het nu zoveel beter gaat! Hier gaat het ook pas echt goed sinds Tomas 1 is. Mijn man heeft gewoon niks met baby's. Gelukkig duurt de babytijd het kortst.

Hier hetzelfde , die eerste maanden vindt mijn man, en ik eigenlijk ook, echt het allerminst leuke van alles. Hij wordt steeds meer een echte papa wanneer ze ouder worden. Maar de babytijd is gelukkig niet zolang hahha

Mijn vriend heeft eigenlijk niet echt hoeven wennen, vanaf dag een ging het hem allemaal heel natuurlijk en goed af. Als het aan hem lag was er al een 2e geweest.
De peuterpubertijd vind hij ook wel iets lastiger, hij is sneller geïrriteerd als ze de hele tijd aan het zeuren is en weet dan op dat moment ook nooit zo goed wat te doen.

Mijn man is een fantastische papa! Omdat ik na de bevalling natuurlijk niks kon met L. heeft hij alles vanaf het begin moeten doen samen met de verpleging. Hij is ontzettend gek op zijn kleine meisje, en die kleine meid is ook dol op hem! Als mijn man thuis komt uit zijn werk en ik ben L de fles aan het geven, zodra ze papa ziet duwt ze de fles uit dr mond en geeft hem een mega glimlach!

Ella schreef:Mijn man heeft er niet aan hoeven wennen, vanaf dag 1 is hij een echte papa. En doet alles.

Mijn man ook. Het ging hem meteen zó makkelijk af allemaal. En hij doet echt alles met S. Samen naar de bouwmarkt, samen douchen, stuk wandelen naar het park, s'nachts als S. ziek is is hij er voor hem en noem maar op. En S. is ook super gek op hem. Echt een papa's kindje

Ik ben echt blij dat sommige meiden hier zo eerlijk reageren (ik bedoel overigens niet dat alle negatieve verhalen eerlijk zijn, en alle positieve verhalen gelogen hoor!). Maar vaak merk ik dat moeders de neiging hebben alles een beetje rooskleuriger te schetsen dan het in werkelijkheid is. Waardoor ik dus ontevreden wordt omdat het bij mij helemaal niet perfect is. En daarmee bedoel ik dat ik hier ook wel eens vertelde dat mijn man tijdens de zwangerschap niet mr. zorgzaam voor mij was enzo. Ik dacht serieus dat ik een rotkerel had en zag door al die fantastische verhalen om me heen soms niet eens meer zijn goede kanten. Ik denk dat het belangrijk is dat we als vrouwen onder elkaar gewoon eerlijk zijn, daar heb je veel meer aan. Soms IS het toch gewoon niet allemaal rozegeur en maneschijn? En soms ook wel. Punt.

Mijn man isgeen babyvader, het kwam grotedeels op mijn schouders neer. Toen w wat groter werdt is dat omgedraait.

Charles schreef:Ik ben echt blij dat sommige meiden hier zo eerlijk reageren (ik bedoel overigens niet dat alle negatieve verhalen eerlijk zijn, en alle positieve verhalen gelogen hoor!). Maar vaak merk ik dat moeders de neiging hebben alles een beetje rooskleuriger te schetsen dan het in werkelijkheid is. Waardoor ik dus ontevreden wordt omdat het bij mij helemaal niet perfect is. En daarmee bedoel ik dat ik hier ook wel eens vertelde dat mijn man tijdens de zwangerschap niet mr. zorgzaam voor mij was enzo. Ik dacht serieus dat ik een rotkerel had en zag door al die fantastische verhalen om me heen soms niet eens meer zijn goede kanten. Ik denk dat het belangrijk is dat we als vrouwen onder elkaar gewoon eerlijk zijn, daar heb je veel meer aan. Soms IS het toch gewoon niet allemaal rozegeur en maneschijn? En soms ook wel. Punt.

Mijn man was tijdens de zwangerschap wel heel zorgzaam voor mij maar had maar weinig interesse in de baby. Naar de echo's ging hij wel mee omdat ik dat wilde maar hij zat vooral met z'n telefoon te spelen. Meteen na de bevalling draaide dat gelukkig helemaal om, ik maakte me daar toen wel zorgen om bij de eerste. Bij de tweede was de interesse in de baby misschien nog wel minder, hij ging toen ook niet meer mee naar de verloskundige en de echo's is hij ook niet allemaal meegeweest. De keren dat mijn man de kinderen heeft voelen schoppen toen ze in mijn buk zaten zijn op 1 hand te tellen en dat was dan nog omdat ik het wilde. Hij vond het gewoon niet interessant.

Parisienne schreef:Ja. Hij zegt het zelf ook overigens. Hij wil/kan niet accepteren dat hij zijn leven aan heeft moeten passen. Hij denkt net iets te makkelijk: "Dan breng je haar toch een nacht naar je moeder" hoor ik iets te vaak. Dit doen we ook, N. gaat geregeld logeren. Alleen ik denk ook aan de andere partij, die kan ik niet zomaar even 's middags bellen met de mededeling dat N. vanavond bij hen komt logeren omdat wij even iets voor onszelf willen doen. Mijn moeder zit ook met haar werk en opleiding. Daarnaast kijk ik ook of N. het 'aan kan'. Na een lastige of vermoeiende dag wil ik haar het liefst rust en structuur geven, niet weer ergens mee naartoe nemen of laten logeren. Vriend houdt in mijn ogen iets te weinig rekening met N. en met het feit dat we een gezin zijn. Verder is 'ie hartstikke leuk als vader hoor, hij heeft haar altijd prima kunnen verzorgen en zou nog steeds de dag prima met haar door kunnen komen.

Aah ja dan snap ik hem. Ik was even bang dat het uitspreken van die zin ('we kunnen haar toch laten logeren') al direct betekende dat hij zijn leven niet wilde aanpassen.
Maar zoals jij het beschrijft begrijp ik je goed. Dat lijkt me lastig. Wij laten ons zoontje ook wel eens logeren en dat gaat prima, maar dan zorg ik ook dat de rest van de week zo rustig mogelijk is voor hem.