Dit is niet normaal geloof ik..

Sinds Julian geboren is, is er bij mij ook een soort angst geboren. Ik bén zo bang dat hem wat overkomt.. Het begon met wakker blijven of worden en naar zijn ademhaling te luisteren maar het gaat van kwaad tot erger. Gisteren was ik met Julian weg en normaal gesproken doet mijn man hem in de Familyfix omdat Julian + Maxicosi best zwaar is en ik hem vrij hoog moet tillen in onze auto, maar gisteren had ik het zelf gedaan.. Dan stop ik gewoon aan de kant van de weg omdat ik zéker weet dat hij niet goed vastzit, en we echt een ongeluk krijgen dat hij het niet overleefd, vervolgens zit hij dus wel goed. Een soort dwangmatigheid. Ik leg hem nu boven neer, in zijn eigen bedje overdag zodat hij kan wennen aan zijn kamertje met de babyfoon naast me, ik erger me dood als ik 100x naar boven moet voor zijn speentje, maar wanneer het dan stil is, loop ik NOG 100x naar boven om te checken, waardoor door het gekraak van de vloer boven, het kind nog steeds van mij wakker wordt. Eerst hadden we een beeldbabyfoon maar die heb ik weggeruimd omdat ik ongeveer 3 uur van de 3 uur en 5 min dat hij sliep op dat ding aan het turen was. Gisternacht sliep Julian in zijn wiegje naast mij en mijn man ging wat later naar bed, ik was blijkbaar zo diep in slaap dat ik niet doorhad dat mijn man bij zijn wiegje stond te kijken naar hem toen hij naar bed kwam en ik mijn man bijna een karatetrap vanuit bed verkocht had omdat ik dus dacht dat het een vreemde was die hem kwam stelen.. en paar weken geleden toen hij bij mijn moeder sliep heb ik ze midden in de nacht gebeld met een kutsmoes maar stiekem wilde ik gewoon checken of er geen brand was daar..
Maar eergisteren schrok ik van mijn eigen gedachten.. Julian slaapt aan onze tuinkant overdag maar zal uiteindelijk in zijn eigen kamertje moeten slapen want zijn wiegje wordt al kleiner, de woonkamer beneden heeft een uitbouw waardoor er aan zijn raam dus het dak van onze uitbouw grenst en je hierop kunt staan.. ik bedacht me dat ze hem hiermee wel heel makkelijk kunnen stelen, want ik zou het niet merken als iemand daar stond.. dus ik bedacht dat hij dan maar in onze kamer moest gaan slapen en dat wij dan in zijn kamer moesten. Dus ik zat echt te bedenken hoe ik dit mijn man moet wijsmaken en toen bedacht ik me gewoon dat ik kon zeggen dat ik zijn kamertje te druk vond (wat niet zo is, hij heeft maar aan 1 muur behang en aan de andere muur letters op een witte muur) natuurlijk had mijn man me door en hij werd echt pissig. Hij wordt knettergek van mij en de ideeen die ik heb dus hij heeft me erg streng toegesproken dat het nu een sklaar moest zijn en dat hem echt niets overkomt. Ik kan het niet loslaten.. het begon met een droom dat Julian dood was toen hij nog maar net geboren was, die droom achtervolgt me als ik zo''n intense liefde voor hem voel, dan komt die droom weer naar voren..
Ik denk dat dit niet normaal is.. het is namelijk niet alleen dit wat ik vertel hier maar veel meer ideeen die ik erop na hou.. Is dit herkenbaar? Misschien moet ik naar een dokter.. Ik heb geenr ust in mijn lijf zo..

Ik had de eerste weken wel dat ik in een soort flits " zag" dat ik haar met haar hoofdje ergen tegen aan stootte bijv. Als ik haar vast heb en de trap af liep. Ook heb ik af en toe een nachtmerrie maar ik heb het niet zoo erg als jij beschrijft.lijkt me heel naar.

Heb je al een nannycarematje.misschien geeft dat wat rust als hij boven slaapt.

bolus26 schreef:Ik had de eerste weken wel dat ik in een soort flits " zag" dat ik haar met haar hoofdje ergen tegen aan stootte bijv. Als ik haar vast heb en de trap af liep. Ook heb ik af en toe een nachtmerrie maar ik heb het niet zoo erg als jij beschrijft.lijkt me heel naar.

Heb je al een nannycarematje.misschien geeft dat wat rust als hij boven slaapt.

Het gekke is, ik ben niet bang dat hem wat overkomt tijdens zijn slaap, daarin ben ik rustig (waarschijnlijk omdat ik 780x naar boven loop..) maar ik ben dus bang dat z ehem in de nacht komen wegnemen. Of dat er iets gebeurd als ik niet bij hem ben (zoals bij mijn moeder) of als ik slaap.

Ik heb er geen verstand van, maar ik zou twee dingen doen, die jij misschien ook kunt doen.

Allereerst zou ik proberen te erkennen dat ik deze gedachten heb. Accepteer het van jezelf dat je Julian graag wilt beschermen en dat je daar (nu) een beetje in doorslaat. Die neiging heb je wellicht en dat mag.

Als tweede zou ik echter wel een soort grens voor mezelf trekken, en die geeft jouw man denk ik heel goed aan. Dus dat je er even over nadenkt en met je man bespreekt wat jouw/jullie grens zou zijn. Heel rationeel. Maar als je heel emotioneel reageert, is het soms handig om gewoon puur een koude regel in te stellen. Voel je bv. dat je je moeder wilt bellen of er geen brand is? Pak die telefoon NIET. Zeg het tegen je man: "Schat, ik wil m'n moeder bellen, maar dat slaat nergens op. (tenminste, het is denk ik normaal om te bellen of het goed met je zoontje gaat als hij ergens logeert, maar niet midden in de nacht omdat je denkt dat er brand is ) Wil je me helpen om aan iets anders te denken/tegenhouden/whatever?"

Dat laatste is een goeie Rood, maar ik ben wel weer zo dat ik het niet ga zeggen omdat ik weet dat hij me gaat stoppen en ik toch wel ga bellen, al is het stiekem. Ik weet namelijk wel dat het niet normaal is. De hele zwangerschap vanaf het begin ging het steeds kut, met 4 weken begon dat al, ik was wel zwanger, maar hij liep 3 dagen achter, het HCG steeg niet goed, dus het zou misgaan, toen het 11 weken was en ik hartstikke zwanger was, bleek bij de combinatietest dat het 1 op 30 was dat hij downsyndroom zou kunnen hebben, toen dat werd uitgesloten, ben ik tot 17 weken bang geweest dat hij niet ter wereld zou komen, vanaf 17 weken voelde ik hem dus dan was ik rustig en thank God had ik een baby in de buik die echt een enorme druktemaker was en zelfs op de dag dat hij geboren zou worden, tot het moment dat ik hem hoorde huilen was ik gewoon bang dat we hem toch gingen verliezen.. En nu issie daar en ben ik alsnog bang..

Dat je bang bent dat hem iets overkomt als hij bij je moeder slaapt vind ik niet gek, ik slaap ook nog niet rustig als elena bij mijn ouders slaapt. De rest van de angst zal gewoon moeten slijten en je vertrouwen groeien denk ik. Wel denk ik dat je je man moet vertellen als je zo'n irrationele angst hebt, zodat hij je gerust kan stellen. Dus niet afleiden maar gerust stellen.

Ik denk dat dat gewoon een oer-moederinstinct is, en dat iedere moeder ongetwijfeld die gedachten wel eens heeft. In jouw geval is het ook zo dat je natuurlijk ook nog eens niet zo één-twee-drie zwanger bent geraakt, en nu is een baby natuurlijk sowieso al kostbaar voor iedere moeder, maar misschien dat die gedachte onbewust ook meespeelt en je daarom J.ulian als iets éxtra kostbaars ziet en een éxtra angst voelt hem kwijt te raken.

Dat die gedachten als een flits door je hoofd gaan, kun je denk ik niet voorkomen. Je kunt wel proberen te voorkomen dat je die gedachten verder uit gaat denken. In plaats van 'shit, wat als...' Probeer je het om te buigen naar een 'silly, natuurlijk ligt hij daar gewoon veilig, en mocht het zo zijn dan gaat J. echt wel huilen omdat hij zelf ook schrikt, en zo niet, dan hoor ik alsnog gestommel op de babyfoon'. Helpt dit niet, dan kun je alsnog naar de huisarts gaan natuurlijk, dat zou ik dan ook zeker doen. Maar ik denk niet dat jouw angsten iets geks of abnormaals zijn, maar ergens in de afgelopen weken is de angst van je meester gaan maken, en dat moet je proberen om te zetten.

Ik moest overigens wel een beetje lachen om hoe je het op geschreven had! Maar ik geloof dat ik je angst wel een beetje kan begrijpen.

Lennox schreef:Dat die gedachten als een flits door je hoofd gaan, kun je denk ik niet voorkomen. Je kunt wel proberen te voorkomen dat je die gedachten verder uit gaat denken. In plaats van 'shit, wat als...' Probeer je het om te buigen naar een 'silly, natuurlijk ligt hij daar gewoon veilig, en mocht het zo zijn dan gaat J. echt wel huilen omdat hij zelf ook schrikt, en zo niet, dan hoor ik alsnog gestommel op de babyfoon'.

Nou, inderdaad. Dit overlapt met die twee dingen die ik net beschreef.
1. Die gedachten heb je, dat is ook niet erg, angst bestaat nu eenmaal, en zeker als je veel moeite hebt gedaan en je alsnog bang bent om het kwijt te raken.
Maarrr 2. Je kunt wel je best doen om die gedachten maar tot een bepaalde hoogte te laten gaan. En daar kan je man jou bij helpen, denk ik.
Maar dan moet je wel bereid zijn om Julian 'samen' te gaan doen, en niet soms 'spelletjes' achter je mans rug om in je hoofd spelen. Hij heeft recht op jouw gedachten over Julian, want het is ook zíjn kind. Dit klinkt een beetje streng, maar ik bedoel het goed. Ik denk echt dat iedereen er iets mee opschiet als jij eerlijk gaat zijn op de momenten dat je een sneaky plannetje wilt bedenken. En het helpt vooral jezelf, want als je je angst deelt, lucht dat op.

Overigens herken ik je angst wel. Soms moet ik het kindje van een ander de trap opdragen, en dan ben ik zo bang dat ik uitglijd of iets ongecontroleerds doe, en dat het kindje dan met z'n hoofd op de grond valt. Dan slaat de schrik je om het hart.

De gedachten die Bolus omschrijft, had ik in het begin ook heel erg. Ik was steeds zo bang dat ik met H. tegen de deur zou stoten, dat ik haar zou laten vallen ofzo en dat ze dat niet zou overleven. En die gedachten zijn echt afgenomen. Het werd steeds een beetje minder totdat het me ineens opviel dat ik die gedachten niet meer had. Daar is wel enige tijd overheen gegaan.

Jouw gedachten vind ik niet heel raar. Tijdens een zwangerschap en na de geboorte zie je ineens gevaren die je niet eerder zag. Als ik met mijn dochter in de draagdoek langs water loop, flitst ook wel eens door me heen dat een gek me zo in het water kan duwen en dat ik H. dan haast onmogelijk uit de doek krijg. Dat soort gedachten kun je rationaliseren. Hoe groot is die kans nou? En wat ik tegenwoordig ook denk, ik kan mijn kind niet tegen alles beschermen. Ik doe heel hard mijn best om haar een veilige omgeving te bieden en haar in veiligheid op te laten groeien, maar tegen een echt bizar gevaarlijke gek kan ik haar niet beschermen, dus die gedachte heb ik ook maar losgelaten.

Vanaf dat C. net geboren was was ik er "zeker" van dat hem iets zou overkomen en dat ik hem daardoor kwijt zou raken, ik wist het gewoon. Ook totaal niet rationeel natuurlijk, en in het dagelijks leven was ik er niet eens zo veel mee bezig maar onbewust en in mijn slaap wel. Toen is hij met 11 maanden van de trap gevallen en het eerste wat ik dacht was "zie je wel!" maar hij had niks, op een paar bulten na. Ik denk dat ik er 3 jaar zo ongeveer onbewust bang voor ben geweest en nu is dat eigenlijk weg. Natuurlijk ben ik nog steeds bezorgd en hoop ik dat hem niks gebeurd maar die onbewuste angst is weg. Misschien komt het vanzelf bij je als je in de gaten hebt dat er geen gekke dingen gebeuren.
Overigens ben ik ook eens bang geweest dat iemand hem had mee genomen, ik ging naar zijn kamer voordat ik ging slapen en hij lag niet in zijn bed, echt raar dat ik dan niet dacht van "Oh hij zal vast in mijn bed liggen" wat zo was, maar dat ik dacht dat een inbreker hem had mee genomen . Zal toch met instinct en oergevoel te maken hebben misschien.

Ik herken het wel. Ik heb het ook gehad ( volgens mij nog een topic over geopend). Ik dacht dat hij gestolenzou worden, dat ik aangevallen zou worden en ze R pijn zouden doen en nog meer rare dingen.. Het werd minder toen hij naar het kdv ging en ik de controle niet meer had. Ik micht van mezelf ook niet bellen want ik zou wel gebeld worden als er iets was. R was een jaar toen hij naar het kdv ging. Ik heb er verder niet veel mee gedaan en uiteindelijk heb ik nog maar sporasisch last van. Misschien kan het helpen om er met iemand over te praten? Sterkte/succes want het is echt klote.

Ik reageer even heel kort en snel want er hangt een dochter over mijn schoot die op deze laptop Pingu wil kijken.

Wat hierin denk ik heel belangrijk is, is dat het niet steeds erger wordt. Als je steeds onwaarschijnlijkere scenarios's gaat bedenken en steeds meer hier ook naar wilt en gaat handelen, zou ik hulp gaan zoeken.

Ik heb hier geen ervaring mee na de geboorte van de baby, maar ik heb wel een angststoornis gehad tijdens de zwangerschap en dat ging van kwaad tot erger. Ik herken het bedenken van smoezen om maar een beetje acceptabel en normaal over te blijven komen. Fijn dat je man er wel een rem op zet.

Bedankt allemaal voor de antwoorden. Ik heb een heel goed gesprek met mijn man gehad. Hij zei dat Julian maar heel even van ons is. Daarmee wil hij zeggen dat hij nu baby is en we hem eigenlijk voor alles kunnen beschermen, hem in zijn boxje leggen als we weglopen, hem goed toedekken, zorgen dat hij altijd schoon en gevoed is maar er komt een moment dat hij vanzichzelf wordt. Ik kan hem geen kussen ombinden en hopen dat hij zich nooit stoot, of dat hij nooit valt of ziek wordt. Hij vond de angsten als hij bij mijn moeder is wel wat normaler, we zien hem niet als hij daar is, en dat is ook best lastig maar er breekt echt niet zomaar brand uit. En niemand zal hem stelen, ons huis is beveiligd, we hebben een alarmsysteem (die we overigens vaak vergeten aan te zetten maar nu heeft mijn man beloofd het altijd aan te zetten als hij naar bed komt..)
Hopelijk ebt het hiermee weg.

Vergeet niet dat je nog vól met hormonen zit he, dit gedrag komt me best bekend voor, in iets mindere mate dan, maar ik ben vrij nuchter.
1 tip, vermijd programma´s als spoorloos, vermist, csi, flikken maastricht, moordvrouw etc. Als ik dat heb gekeken, vooral voordat ik ga slapen, slaap ik een stuk minder lekker.
Voor de rest succes, het ebt vanzelf allemaal weg, je mag dit voelen!

Parel schreef:Vergeet niet dat je nog vól met hormonen zit he, dit gedrag komt me best bekend voor, in iets mindere mate dan, maar ik ben vrij nuchter.
1 tip, vermijd programma´s als spoorloos, vermist, csi, flikken maastricht, moordvrouw etc. Als ik dat heb gekeken, vooral voordat ik ga slapen, slaap ik een stuk minder lekker.
Voor de rest succes, het ebt vanzelf allemaal weg, je mag dit voelen!

Toen mijn zoontje een maand was ofzo heb ik hem wel is uit bed gehaald toen ik criminal minds had gekeken, ik was er van overtuigd dat er een psychopaat zou komen die hem zou ontvoeren anders. Hij heeft toen bij me gezeten tot mijn man thuis was, die heb ik verteld dat J. niet wilde slapen

Tania schreef:

Parel schreef:Vergeet niet dat je nog vól met hormonen zit he, dit gedrag komt me best bekend voor, in iets mindere mate dan, maar ik ben vrij nuchter.
1 tip, vermijd programma´s als spoorloos, vermist, csi, flikken maastricht, moordvrouw etc. Als ik dat heb gekeken, vooral voordat ik ga slapen, slaap ik een stuk minder lekker.
Voor de rest succes, het ebt vanzelf allemaal weg, je mag dit voelen!

Toen mijn zoontje een maand was ofzo heb ik hem wel is uit bed gehaald toen ik criminal minds had gekeken, ik was er van overtuigd dat er een psychopaat zou komen die hem zou ontvoeren anders. Hij heeft toen bij me gezeten tot mijn man thuis was, die heb ik verteld dat J. niet wilde slapen

Na moordvrouw check ik het hele huis, àlles gaat dicht en dubbel op slot, inclusief alle gordijnen haha