Pleeg- en adoptiekinderen.

.

Ik zelf niet maar de nicht van mijn moeder heeft 4 pleeg kinderen. Die wonen echt bij hun en zijn daar tot ze het huis uit gaan.
Verder weet ik er niet veel vanaf. Lijkt me best heftig soms en vind het altijd heel nobel.

Ik heb genoeg aan mijn eigen 3 koters!

Ik ben zelf pleegkind geweest. Ik vind het dus ook een goed iets.

Als het bij ons niet was gelukt om zelf zwanger te raken dan was adoptie zeker een optie geweest (mits financiëel haalbaar, want zoiets is ontzettend duur). Nu het wel is gelukt denk ik niet dat we er nog voor zullen kiezen. We willen wel graag een groot gezin maar dan het liefst met allemaal kindjes van onszelf. En als ons dat niet gegund is, dan niet.

Op zich vind ik het opvangen van pleegkinderen heel nobel, net als Mamsie zegt. Maar ik denk dat je je er niet in moet vergissen dat het opvoeden van zulke kinderen wel anders is dan het opvoeden van je eigen kinderen. Ze hebben vaak al een hoop meegemaakt en hebben naast liefde ook andere soorten aandacht nodig. Een oom en tante van mij hebben een tijdje een pleegkind in huis gehad maar dit is helemaal mis gelopen. Nu was dat meisje al een jaar of 13 toen ze bij hen kwam en had dus al een heel (vervelend) verleden. Het fijne weet ik er niet van omdat ik zelf toen een jaar of 10 was. Pas hoorde ik hen wel zeggen dat ze toen door de organisatie waardoor het geregeld werd ook helemaal verkeerd zijn begeleid en dat iemand met haar verleden nooit bij hen geplaatst had mogen worden.

De combinatie eigen en pleegkinderen lijkt mij persoonlijk niet ideaal. Je hoort/leest toch vaak verhalen van adoptiekinderen die ondanks een goede relatie met hun adoptieouders zich toch nooit echt familie voelen en problemen hebben/krijgen. Als ze dan een broertje of zusje hebben die wel een biologisch kind is van de ouders dan lijkt me dat niet heel bevordelijk voor de situatie. Ik zeg niet dat het niet kan (zoveel verstand heb ik er niet van) maar het lijkt me wel heel pittig.

Het hele idee vind ik prachtig, maar echt zelf pleeg- of adoptiekinderen zullen we nooit doen. Wellicht in de toekomst wel een soort weekend- of vakantie-opvang voor kinderen die dan even uit een moeilijke situatie kunnen.

Misschien als ik zelf geen kinderen zou kunnen krijgen dat het een overweging zou zijn, maar nu heb ik een kind en komt er hopelijk een tweede over een tijdje. Met twee kinderen is ons gezin compleet en hoe nobel ik het ook vind, ik zou het niet willen.

Een vriendin van mijn moeder heeft met haar man drie pleegkinderen. Ik heb het allemaal van dichtbij meegemaakt, vanaf het moment dat de eerste bij hun in huis kwam wonen. Het is een heel mooie gedachte, maar ontzettend zwaar! Toen ze bij hen kwamen (na een jaar kwam de volgende) was de eerste 4 jaar, de tweede 3 jaar en de derde ook 3 jaar. Zij blijven sowieso tot hun 18e.

Ze hebben allemaal een slechte jeugd en opvoeding gehad. Zo is 1 kindje tot zijn tweede behandeld als baby (heeft zwakbegaafde ouders) en niks is gestimuleerd. Hij kon niet praten, kon niet lopen of kruipen, etc. Van een ander kindje waren haar ouders ook zwakbegaafd, daarnaast dronk haar vader ook ontzettend veel. Het oudste jongetje komt uit een gezin van inmiddels 11 kinderen. Hij is de oudste van de tweede 'lading' van 5 kinderen. Zijn 5 oudere broers en zussen zijn uit huis geplaatst, waarna ze weer 5 kinderen kregen. Hierbij gebeurde hetzelfde. Zijn jongste zusje werd geboren toen hij al bij die vriendin van mijn moeder woonde en dit meisje is na de geboorte direct uit huis geplaatst. Als ik het goed heb is zijn moeder nu weer zwanger van de 12e. Vreselijk toch?! Maargoed, hij heeft ook ontzettend zware eerste jaren gehad.

Elk pleegkindje heeft vaak wel iets. Ze hebben allemaal een eigen 'rugzakje' met problemen die voortgekomen zijn uit hun jeugd. Deze kindjes hebben het dus emotioneel ook erg zwaar, daar moet je als pleegouders heel goed mee om kunnen gaan. Daarnaast zit je ook met praktische dingen waar je rekening mee moet houden; veel kinderen hebben namelijk nog gewoon ouderbezoeken. Dit vergt veel tijd en energie. De kindjes van de vriendin van mijn moeder zijn de twee weken erna helemaal uit hun doen, emotioneel kunnen ze de ouderbezoeken niet goed aan. Ze snappen niks van hun ouders en van de hele situatie. Je kan ook te maken krijgen met rechtszaken van bijv. een oma die haar kleinkind terug wil.

Het ligt er dus ook maar net aan wat voor kindje je krijgt. Die vriendin van mijn moeder heeft het dan zwaar met drie moeilijke kindjes, maar er zullen vast ook kindjes zijn (hoe jonger, hoe beter) die dit niet hebben.

Het is in veel gevallen heel pittig en zwaar, zeker als je een balans moet vinden tussen je eigen kindjes en je pleegkind(jes). Maar de gedacht is erg mooi! Je geeft het kindje sowieso een veel gelukkiger leven dan dat het had. In dat opzicht is het al geslaagd! Als je het aan wil en aan kan moet je er zeker voor gaan.. heb ontzettend veel bewondering voor mensen die dit doen!

Een vriendin van mij is geadopteerd, het gezin waar zij uitkomt bestaat uit twee biologische kinderen van haar ouders, twee blonde lange Hollandse jongens, dan komt die vriendin van mij, zij is geadopteerd uit Korea en heeft dus ook een Oosters uiterlijk en dan hebben ze nog twee pleegbroertjes die dezelfde biologische moeder hebben maar een andere vader, zij hebben alle twee zwart haar en een iets getinte huid.

Mijn vriendin is meteen na haar geboorte naar Nederland gekomen, haar pleegbroertje is ook meteen na zijn geboorte bij hun moeder weggehaald en toen zij weer zwanger bleek te zijn wisten de ouders van mijn vriendin al dat ze het broertje erbij zouden krijgen. De broertjes zijn nu 17 en 20 en hebben dus hun hele leven bij haar ouders gewoond.

Helaas hebben ze ook nog een half zusje die niet bij de moeder is weggehaald en waar het nu wel slecht mee gaat, ze is inmiddels 14 en de ouders van mijn vriendin worden waarschijnlijk ook haar pleegouders, maar dat is een heel ander en veel moeilijker verhaal, door haar leeftijd en wat ze al meegemaakt heeft.

Het is echt een geweldig gezin, ze zijn super hecht met elkaar en je merkt echt geen verschil tussen biologische banden en niet, het is gewoon 1 gezin.

Als ik daar naar kijk dan zou ik nu zeggen, mochten we geen kinderen kunnen krijgen dan sta ik daar zeker voor open. Maar dan inderdaad het liefst kinderen die heel jong al bij je komen en die waarschijnlijk tot hun 18de blijven. Dit omdat ik het anders denk ik emotioneel te zwaar zou vinden om elke keer een kindje los te laten. En omdat ik er aan twijfel of ik een kindje wat in zijn of haar jonge leven waarschijnlijk al veel heeft meegemaakt de juiste zorg kan bieden.

Het is wel jammer dat adoptie zo ontzettend duur is en zo een ontzettend lang traject is waardoor het niet voor iedereen weggelegd is, terwijl er denk ik heel veel mensen zijn die deze kinderen wel heel veel te bieden hebben.
Aan de andere kant blijf ik het een interresant vraagstuk vinden of je kinderen weg moet halen uit hun geboorte land, of je ze in een land moet plaatsen waar mensen niet op je lijken en je in je omgeving ook niemand hebt die op je lijkt en wat dat uiteindelijk op de lange termijn met een kind doet.

minoessepoes schreef:
Aan de andere kant blijf ik het een interresant vraagstuk vinden of je kinderen weg moet halen uit hun geboorte land, of je ze in een land moet plaatsen waar mensen niet op je lijken en je in je omgeving ook niemand hebt die op je lijkt en wat dat uiteindelijk op de lange termijn met een kind doet.

Er is een verdrag gesloten waarin staat dat eerst moet worden geprobeerd het kind in de eigen familiekring op te vangen en vervolgens om het kind binnen het land van herkomst te plaatsen, pas als dat niet kan, kan worden overgegaan tot internationale adoptie. In feite is het dus niet echt een vraagstuk.

het is een heel zwaar proces de selectie. Je mag geen kinderwens meer hebben etc. Kennissen waren al jaren bezig in de medische molen wilden voor pleegkinderen gaan maar dat kon/mocht dus niet omdat ze niet zeker waren of ze nog kinderen van hunzelf konden/wilden krijgen.

Heel knap en nobel als je dit kan en aandurft.

Susan schreef:

minoessepoes schreef:
Aan de andere kant blijf ik het een interresant vraagstuk vinden of je kinderen weg moet halen uit hun geboorte land, of je ze in een land moet plaatsen waar mensen niet op je lijken en je in je omgeving ook niemand hebt die op je lijkt en wat dat uiteindelijk op de lange termijn met een kind doet.

Er is een verdrag gesloten waarin staat dat eerst moet worden geprobeerd het kind in de eigen familiekring op te vangen en vervolgens om het kind binnen het land van herkomst te plaatsen, pas als dat niet kan, kan worden overgegaan tot internationale adoptie. In feite is het dus niet echt een vraagstuk.

Ow dat wist ik niet!
Tenminste niet dat er eerst moet worden geprobeerd kinderen hun eigen land land te plaatsen.

Bij die vriendin van mij is het zo dat ze dus een heel fijn gezin heeft, haar ouders ook echt als haar ouders ziet en zo ook met haar broers. Ze zegt voor nu dat ze geen enkele behoefte heeft om haar biologische ouders en familie te ontmoeten of te gaan zoeken. Maar toch heeft ze het moeilijk met zichzelf. Ze reist de hele wereld over, heeft totaal geen rust en ze zegt zelf zich in de Oosterse landen toch meer op haar plek te voelen en meer rust te vinden of zo. Dat ze daar herkenning ziet, dat mensen er net zo uit zien als haar enz. Het is een bepaald gevoel en een onrust die waarschijnlijk wel te maken heeft met haar adoptie.

Natuurlijk is dat per persoon verschillend maar ik vraag me af hoe dat dat "gemiddeld" (in hoe verre je bij zoiets over gemiddeld kan spreken, eigenlijk niet natuurlijk) is voor adoptie kinderen en wat het verschil is met kinderen die binnen hun eigen land geadopteerd worden. Daar zijn vast studies naar gedaan hoor, maar daar weet ik te weinig vanaf.

Nu wij weten dat we zelf geen kinderen kunnen krijgen zijn we aan het kijken op pleegouderschap iets voor ons is. Adoptie is financieel niet haalbaar en daar staan we beiden ook niet voor open. We hebben nu informatie aangevraagd over pleegouderschap en gaan kijken of we dat zien zitten.

Ik vind het ook heel nobel dat mensen dit kunnen en willen doen, maar zelf weet ik nog niet of het echt iets voor ons/mij is. Het lijkt me erg moeilijk om een kind na een tijd weer af te moeten staan. Al zijn er natuurlijk verschillende vormen van pleegzorg, dus er zal ook vast wel iets tussen zitten waar we ons wel in kunnen vinden.

Los daarvan komt dan nog de vraag of we wel goedgekeurd gaan worden, aangezien er voor pleegouders een medische selectie geldt .

missmarm schreef:het is een heel zwaar proces de selectie. Je mag geen kinderwens meer hebben etc. Kennissen waren al jaren bezig in de medische molen wilden voor pleegkinderen gaan maar dat kon/mocht dus niet omdat ze niet zeker waren of ze nog kinderen van hunzelf konden/wilden krijgen.

Heel knap en nobel als je dit kan en aandurft.

ik weet niet hoe het zit bij een pleegkind, maar bij adoptie is dit niet zo.
Een collega zat al heel ver in de adoptie procedure (had alle cursussen etc al) en zijn vrouw is toch zwanger geraakt(volgens de natuurlijke weg)


Mijn vader en Stiefmoeder hebben ook een pleegkind, maar dit is ook hun kleinkind.
Dit zijn ook een aantal moeilijke jaren geweest, wil er verder niet op ingaan, maar het is helemaal in hun situatie erg lastig(geweest). Het scheelt wel dat hij meteen vanaf de geboorte al bij hun is gekomen.

Las ergens een reactie dat een pleegkind erg duur is. Bij mijn weten krijg je er per maand nogal een flink bedrag voor + de rest van de onkosten(psz/fiets/studiekosten) welke je vergoed krijgt. Nu weet ik niet hoe het traject is om een pleegkind te krijgen, bij mijn vader/stiefmoeder is het via een verkorte weg gegaan.

Pleegkinderen (ik ga er vanuit dat ze op latere leeftijd in huis worden 'geplaatst') lijkt mij niets voor ons persoonlijk.

Maar adoptie kinderen lijkt me erg prachtig. (Natuurlijk is dit ook zwaar in bijv. de puberteit als ze zich niet kunnen identificeren met iemand - maar bij pleegkinderen gaat het vaak echt om kinderen die bijv. misbruikt zijn etc. dat lijkt me nog 100x zwaarder) Mijn moeder heeft op haar werk een gezin wat bestaat uit 2 biologische kinderen en 2 adoptie kinderen (beide zuid amerikaans, maar wel uit andere landen) en als ik die verhalen hoor is het een ontzettend hecht gezin.

Ik zal mijn adoptiekinderen ook altijd laten weten waar ze vandaan komen etc. En als ze op zoek willen gaan naar biologische famillie ze altijd steunen.

blauwwitrood schreef: Adoptie is financieel niet haalbaar en daar staan we beiden ook niet voor open.

Mag ik vragen waarom jullie wel open staan voor pleegouderschap en niet voor adoptie(als het financieel haalbaar zou zijn)? Ik bedoel het niet aanvallend hoor, maar ben gewoon nieuwsgierig.

Ik vind het echt ontzettend nobel dat mensen kinderen adopteren of pleegkinderen opvangen. Die mensen moeten er toch zijn, want waar moeten die kids anders heen?
Ik vind het heel knap van mensen die het doen, heb daar echt bewondering voor.

Zelf denk ik dat het hier geen optie is. Adoptie zou ik denk ik alleen overwegen wanneer ik zelf geen kinderen kon krijgen, plus dat het traject heel zwaar en duur is. En nu ik mijn meisje heb hoef ik daar dus niet over na te denken. Pleegkinderen weet ik nog niet, maar ook dat is vooralsnog geen optie hier. Komt denk ik vooral door mijn ex, zijn moeder vangt pleegkinderen op. Ze is daar ontzettend goed voor hoor en voor haar eigen kinderen zal ze vast ook heel goed geweest zijn. Maar doordat mijn ex al praktisch zijn hele leven met pleegkinderen om zich heen zat had hij nu geen kinderwens meer, hij had wel 'genoeg' van al die kids. Zoals hij erover vertelde zou het zijn keuze niet geweest zijn om pleegkinderen in huis te hebben. Dus mocht ik het ooit overwegen, dan moet mijn meisje het ook goed vinden en dus een stuk ouder zijn voordat ze hier wat over kan zeggen.

Maar in de toekomst wil ik misschien nog meer eigen kids, dus dat eerst maar eens zien en daarna kijken we wel weer verder.

PapillonRose schreef:Ik vind het echt ontzettend nobel dat mensen kinderen adopteren of pleegkinderen opvangen. Die mensen moeten er toch zijn, want waar moeten die kids anders heen?
Ik vind het heel knap van mensen die het doen, heb daar echt bewondering voor.

Zelf denk ik dat het hier geen optie is. Adoptie zou ik denk ik alleen overwegen wanneer ik zelf geen kinderen kon krijgen, plus dat het traject heel zwaar en duur is. En nu ik mijn meisje heb hoef ik daar dus niet over na te denken. Pleegkinderen weet ik nog niet, maar ook dat is vooralsnog geen optie hier. Komt denk ik vooral door mijn ex, zijn moeder vangt pleegkinderen op. Ze is daar ontzettend goed voor hoor en voor haar eigen kinderen zal ze vast ook heel goed geweest zijn. Maar doordat mijn ex al praktisch zijn hele leven met pleegkinderen om zich heen zat had hij nu geen kinderwens meer, hij had wel 'genoeg' van al die kids. Zoals hij erover vertelde zou het zijn keuze niet geweest zijn om pleegkinderen in huis te hebben. Dus mocht ik het ooit overwegen, dan moet mijn meisje het ook goed vinden en dus een stuk ouder zijn voordat ze hier wat over kan zeggen.

Maar in de toekomst wil ik misschien nog meer eigen kids, dus dat eerst maar eens zien en daarna kijken we wel weer verder.

Dat is voor mij dus geen rede om geen adoptiekinderen te "willen". Op de eerste plaats zou staan dat ik die kinderen help om op te groeien in een veilige omgeving. Pas ver daarna dat ik het wel leuk vind om het gezin wat uit te breiden (bij wijze van..)

Punk'd schreef:

PapillonRose schreef:Ik vind het echt ontzettend nobel dat mensen kinderen adopteren of pleegkinderen opvangen. Die mensen moeten er toch zijn, want waar moeten die kids anders heen?
Ik vind het heel knap van mensen die het doen, heb daar echt bewondering voor.

Zelf denk ik dat het hier geen optie is. Adoptie zou ik denk ik alleen overwegen wanneer ik zelf geen kinderen kon krijgen, plus dat het traject heel zwaar en duur is. En nu ik mijn meisje heb hoef ik daar dus niet over na te denken. Pleegkinderen weet ik nog niet, maar ook dat is vooralsnog geen optie hier. Komt denk ik vooral door mijn ex, zijn moeder vangt pleegkinderen op. Ze is daar ontzettend goed voor hoor en voor haar eigen kinderen zal ze vast ook heel goed geweest zijn. Maar doordat mijn ex al praktisch zijn hele leven met pleegkinderen om zich heen zat had hij nu geen kinderwens meer, hij had wel 'genoeg' van al die kids. Zoals hij erover vertelde zou het zijn keuze niet geweest zijn om pleegkinderen in huis te hebben. Dus mocht ik het ooit overwegen, dan moet mijn meisje het ook goed vinden en dus een stuk ouder zijn voordat ze hier wat over kan zeggen.

Maar in de toekomst wil ik misschien nog meer eigen kids, dus dat eerst maar eens zien en daarna kijken we wel weer verder.

Dat is voor mij dus geen rede om geen adoptiekinderen te "willen". Op de eerste plaats zou staan dat ik die kinderen help om op te groeien in een veilige omgeving. Pas ver daarna dat ik het wel leuk vind om het gezin wat uit te breiden (bij wijze van..)

Dat zou voor mij ook heel belangrijk zijn als ik wel adoptiekinderen zou willen, dat zou ik dan eerder doen om die kinderen te helpen dan puur en alleen als uitbreiding van het gezin. Maar ik vind het veel te leuk om zelf kinderen te krijgen en groot te brengen, omdat je dan vanaf dag 1 het hele proces van je kindje meemaakt. Ik weet wel dat er ook adoptiekinderen zijn die hard een warm nest nodig hebben, maar toch trekt adopteren (of pleegkinderen opvangen) mij een stuk minder dan zelf kinderen krijgen. Heb helemaal niks tegen adoptie of pleegzorg, maar het is denk ik gewoon (nog) niet echt iets voor mij.

Punk'd schreef:
Dat is voor mij dus geen rede om geen adoptiekinderen te "willen". Op de eerste plaats zou staan dat ik die kinderen help om op te groeien in een veilige omgeving. Pas ver daarna dat ik het wel leuk vind om het gezin wat uit te breiden (bij wijze van..)

Volgens mij is het juist helemaal niet zo goed als mensen een kind adopteren als liefdadigheidsproject, ik denk dat het voor het kind veel beter is als ze het doen omdat ze in de eerste plaats zelf gewoon heel erg graag een kind willen. Sowieso zijn er veel meer aspirant-adoptieouders dan beschikbare adoptiekinderen, vooral als het om baby's gaat, dus vraag je ook af wie je ermee helpt als je een kindje adopteert puur omdat je zo graag iets goeds wil doen voor de wereld.

@Monte: Ik weet niet precies waarom niet, het is meer een gevoel. Je krijgt toch een kind met een hele andere achtergrond, die waarsch al veel heeft meegemaakt. Dit is bij pleegzorg natuurlijk ook zo, maar op een of andere manier voelt dat toch anders. Een adoptiekind blijft altijd bij jou, een pleegkind is (meestal) maar tijdelijk. Ik kan het niet zo goed uitleggen, het is meer een gevoelskwestie denk ik.

@Studiebol: ik denk ook dat pleegzorg vaak onderschat wordt. Daarom zeg ik er ook eerlijk bij dat we niet zeker weten of het wel wat voor ons is, dat gaan we nu dus uitzoeken. Over die medische keuring, dat zei ik. Ik ben chronisch ziek, waardoor het een probleem zou kunnen gaan zijn.

Susan schreef:

Punk'd schreef:
Dat is voor mij dus geen rede om geen adoptiekinderen te "willen". Op de eerste plaats zou staan dat ik die kinderen help om op te groeien in een veilige omgeving. Pas ver daarna dat ik het wel leuk vind om het gezin wat uit te breiden (bij wijze van..)

Volgens mij is het juist helemaal niet zo goed als mensen een kind adopteren als liefdadigheidsproject, ik denk dat het voor het kind veel beter is als ze het doen omdat ze in de eerste plaats zelf gewoon heel erg graag een kind willen. Sowieso zijn er veel meer aspirant-adoptieouders dan beschikbare adoptiekinderen, vooral als het om baby's gaat, dus vraag je ook af wie je ermee helpt als je een kindje adopteert puur omdat je zo graag iets goeds wil doen voor de wereld.

Nee natuurlijk bedoel ik het niet zo zwart/wit (excuses als het zo overkwam ).. Ik zou natuurlijk een kindje adopteren omdat ik kinderen ontzettend leuk vind, en het prachtig vind om het gezin dan uit te breiden en ik daarbij een kind aan een nieuw 'thuis' kan helpen.

Ik vond de zin van papillon rose alleen wat apart "Ik hoef er niet over na te denken, want ik heb mijn kindje".. Na toelichting begrijp ik overigens wat zij bedoelt hoor.

@Studiebol: dank je, ik weet het dus ook niet zeker, maar het mede-patiënten er wel eens over gehoord. Aan wat voor ziektes moet ik denken dat ze je wél afkeuren?? Voorlopig zijn we ons nog aan het oriënteren en dan horen we 't vanzelf