Nooit "normaal"bevallen

V blijft zoals het er nu naar uitziet ons enigste kind.Hij is geboren middels een keizersnee waarbij ik volledig onder narcose was,ik heb dus niks mee gekregen van de bevalling.Ik weet dat het niet anders was toen,maar ik begin nu wel steeds meer te beseffen dat ik nooit zal weten hoe het is om je kindje geboren te zien worden,of dat nou vaginaal of door middel van een keizersnee is maakt niet eens zo veel verschil.Toen ik V voor het eerst zag en vasthield,had hij al een luier om.Ik heb hem wel even bij me gehad,met huid op huid contact,maar naar mijn idee was dat ook maar een paar minuten.

Opzich zal ik best nog een kindje willen,maar ik vind dat dan ook weer zo egoïstisch omdat het alleen maar zal zijn voor een "normale" bevalling.

iemand ook deze gevoelens gehad,en wat heb je er mee gedaan?

Jup, zeer herkenbaar... Soms denk ik welles we nemen nog een kindje, puur om alles een keer op de normale manier mee te kunnen maken.
Maar er is niemand die je die garantie geeft, en een kindje willen we er (nog) niet bij.

Wat ik er mee gedaan heb, tja, nog niet zoveel.
Er over praten vooral.

Ja precies,niemand geeft je die garantie dat je dan alles normaal verloopt.We hebben een tijd gezegd,van als we groter wonen willen we nog wel een kindje.Maar financieel gaat het niet goed bij ons,dus geen 2e kindje voor ons.Al zouden we misschien wel een 2e hebben gewild als de situatie beter was.

Het is hier niet herkenbaar, omdat ik een goede bevalling heb gehad. En als ik al naga hoe heftig (qua emoties) een gewone 'boekjes-bevalling' is, kan ik me voorstellen dat je graag eens normaal zou willen bevallen. Wie weet, Mauwmauw (en Lejow) komt dat ooit nog. Ik kan me jullie gedachten wel indenken. Dikke knuffel voor jullie.

Ik heb het verschil wel meegemaakt. De eerste is met een spoedkeizersnee te vroeg geboren. Dus en de bevalling niet normaal en de kraamtijd ook niet.

Toen ik zwanger werd van de tweede ben ik er vanuit gegaan dat het nu weer zo zou zijn, dan kon het alleen maar meevallen.
(Wij wilden wel graag een tweede)

Bij de tweede is het wel allemaal heel normaal verlopen. Heel gek maar voor mij werd toen pas het andere stukje afgesloten en kreeg ik er rust bij.

Al moet ik ook bekennen dat ik het nu ook graag nog een keer zou willen meemaken, zo mooi vond ik het.

Hoeveel te vroeg kwam je kindje shadow?

Heel eerlijk.... ik heb bij de 1e een drama zwangerschap gehad.. 40 weken kotsmisselijk en oa vriend weg na 11 weken zwangerschap en tot de avond vd bevalling nooit meer iets van vernomen of gezien.

Wij kwamen na de geboorte direct weer bij elkaar, hij had zijn toenmalig vriendin terug naar haar eigen huis gestuurd en wij woonden binnen 3 weken weer samen als gezin. Doordat ik een normaal gezellige zwangerschap had gemist en ik mijn vriend ook echt gemist had in de zwangerschap ( geen foto's samen, geen echo's, niet samen dingen uitzoeken als het kamertje, kaartje, namen etc) zijn wij wel eerder voor een 2e gegaan als dat we wellicht anders hadden gedaan in een "normale" situatie.



Dit gaat dan niet over de bevalling , maar puur de zwangerschap... mijn bevallingen waren nog beter als uit de boekjes , niet altijd voldragen en niet op de juiste locatie, maar we mogen niet klagen!

shadow, daar ben ik wel bang voor inderdaad.Dat ik het pas echt los kan laten,als ik het andere heb mee kunnen maken.

Jaren geleden wel, nu niet meer. Ik weet dat ik nooit natuurlijk zou kunnen bevallen.

Dat gevoel heb ik na de bevalling heel erg gehad, ik wilde zo graag zwanger zijn om nog eens normaal te bevallen. Dat gevoel is inmiddels wel weg. Nu hebben ze gezegd dat de kans op een vaginale bevalling bij mij 40 % is dus ik heb liever een geplande keizersnee. Ik heb wel de keizersnee meegemaakt gelukkig maar mijn zoontje is ook eerst meegenomen voor onderzoek. Kreeg hem later wel naakt bij me anderhalf uur later.

Hier komt er waarschijnlijk wel ooit een tweede kindje bij (als het ons gegunt is) en ik hoop dan op een beter verloop van de bevalling.

Mijn kindje is met33 weken geboren. Dus op zich valt dit nog wel mee. Ze mocht na 3 weken mee naar huis.

Ik had dan nog als voordeel dat ondanks mijn ks spoed was ze toch eerst de ruggeprik hebben geprobeerd. Hierdoor heb ik het wel bewust meegemaakt maar helaas was de eerste kennismaking met n toen ze al in de couveuse even naast me gereden werd.
Ook eer je dan van de recovery mag. Ik kon pas na lange tijd mijn knieen optillen en mocht toen pas na n. Dit duurde blijkbaar ook wat langer dan standaard. Maar goed ik was al lang blij dat mijn man bij n. Was.

shadow schreef:Mijn kindje is met33 weken geboren. Dus op zich valt dit nog wel mee. Ze mocht na 3 weken mee naar huis.

Ik had dan nog als voordeel dat ondanks mijn ks spoed was ze toch eerst de ruggeprik hebben geprobeerd. Hierdoor heb ik het wel bewust meegemaakt maar helaas was de eerste kennismaking met n toen ze al in de couveuse even naast me gereden werd.
Ook eer je dan van de recovery mag. Ik kon pas na lange tijd mijn knieen optillen en mocht toen pas na n. Dit duurde blijkbaar ook wat langer dan standaard. Maar goed ik was al lang blij dat mijn man bij n. Was.

Nou ja, ook best flink te vroeg nog! Wat fijn dat ze na 3 weekjes al mee mocht!
Mijn vriend was gelukkig ook bij B!

Niet herkenbaar voor mij. Bevallen was voor mij slechts een deel van het hele proces van een kindje 'krijgen' en speelde geen grote rol voor mij gevoel. Eerder een manier om naar het doel toe te werken, hoe dat zou gebeuren was me eigenlijk om het even.

Ik herken wat Shadow zegt helemaal. Bij de eerste ben ik bevallen door een spoed keizersnede onder algehele narcose. Toen ik zwanger werd van de tweede zag ik als een berg op tegen de bevalling en ben ik die ingegaan met het idee dat het hetzelfde zou kunnen gaan verlopen. Gelukkig heb ik bij haar een hele goede en normale bevalling gehad. Dit heeft er bij mij ook voor gezorgd dat ik de eerste bevalling af kon sluiten en er nu geen verdriet meer van heb.

Hier een wens voor een derde en ik hoop het allemaal nog eens mee te mogen maken!