Ben jij grenzeloos verliefd?

Ik bedoel niet grenzeloos als in het buitenland maar.... Ga jij voor de volle 100% voor je partner? En je partner voor jou? Is jullie relatie bestand tegen voor- en tegenspoed? Doen jullie moeite voor de relatie? Hoe houd je het leuk en spannend? En stel, je partner moet voor zijn werk naar het buitenland of heeft als droom om te emigreren, ga jij dan voor de liefde?

Vertel, ben jij grenzeloos verliefd?

Nee, we zijn allebei best standvastig en houden ons vast aan onze eigen dingen. We hebben aparte hobby's van elkaar, die we in principe ook niet afzeggen, dus we spreken daar omheen af. Dan wil ik bijvoorbeeld best 's avonds afspreken, maar na mijn spinningles. We wonen een uur van elkaar af.

Dat eigenwijze/standvastige is ook de reden dat we na bijna 9 jaar samen zijn, nog niet samen wonen. Mijn vriend is nu aan het verhuizen naar een stad, 1,5 uur rijden vanaf mij, om een huis te delen met een vriend van ons. Ik heb dan echt iets van: doe dat alsjeblieft, ik wil er niet wonen, dus doe dat nu met die vriend.

Ik kan er ook echt van genieten om alleen in mijn eigen huis te zijn, een rondje door de stad te maken, op mijn gemak naar m'n verzorgpaard te gaan, 2x spinning in de week etc. Ik vind het goed om te weten dat ik voor mezelf kan zorgen, zelf kan zorgen dat ik het naar m'n zin heb. Natuurlijk is het dan ook weer fijn als hij bij mij logeert. Ik kan er echt van genieten als ik thuis kom en hij is er al. Maar ik kan er op een gegeven moment ook een beetje ongeduldig van worden als we samen zijn: dan heeft hij een relaxte zondag en wil ik van alles. Ik vraag me soms af of ik er wel gelukkig van zou worden om samen in een huis te wonen. Misschien is dat laatste ook wel een beetje mijn achtergrond. Ik ben opgegroeid als enig kind, was vanaf mijn 11e regelmatig 's middags alleen thuis en vanaf de middelbare school zag ik mijn ouders vaak pas rond het avondeten. Ik moet me altijd wat aanpassen als er ineens meerdere mensen 's ochtends moeten douchen, of mensen ineens al kletsend aan tafel willen ontbijten.

Ja wij hebben dat wel. Ik wilde juist zo snel mogelijk samenwonen. Dat deden we dus ook toen we 19 waren. We hebben al heel wat dingen samen meegemaakt en ook echt wel rottige tijden gehad maar daar zijn we weer uit gekomen. Verder doen we vaak samen dingetjes in huis (koken, wii-en, series kijken) of we gaan lekker op date (uit eten , bioscoopje, samen naar een andere stad, of even snel hier in Nijmegen.. en dan lekker lunchen).

Ik zou voor mijn vriend ook overal mee naar toe verhuizen (nu zou hij zelf al nooit in een derde wereld land gaan wonen, en ik ook niet.. dus dat scheelt). Maar als hij een baan in het Buitenland krijgt dan vind ik dat helemaal geen probleem. Ik zie dat meer als een uitdaging, een nieuwe koers samen

Hij zou dat trouwens andersom ook voor mij doen. Wij hebben allebei wel iets met Londen en zouden daar beide heel graag willen werken/wonen. Wie weet, ooit in de toekomst haha. Maar als ik een leuke baan vind aan de andere kant van het land zou hij daar ook gaan solliciteren. (of heen en weer reizen als hij op dat moment echt een gave baan heeft). Nu zoeken wij wel redelijk in dezelfde branche dus dat scheelt.

Haha, allebei al lang een relatie, maar toch een totaal ander antwoord, Punk'd.

Ik vergat nog een stukje over de leuke dingen:
- Naar de bios of thuis films kijken (liefst arthouse, of actie)
- Muziek luisteren, nieuwe muziek ontdekken of gewoon even old-skool System of a Down tijdens het eten aan.
- Naar optredens, festivals. Of ik mee naar optredens van zijn band.
- Samen koken.
- Uitwaaien op het strand, of meer iets sportiefs: ik skeeleren en hij op zijn longboard.
- Soms 's winters ook samen een appeltaart/muffins bakken en dan een film kijken.

Wij hebben wel veel voor elkaar over, maar proberen ook zo veel mogelijk onze eigen dingen te houden. Zo hebben we beiden bepaalde hobby's waar we ieder veel tijd aan besteden. Ik zou niet zonder mijn hobby's kunnen, dit is echt mijn ding en dan voel ik mij ook nog een individueel persoon ipv continue 'ons' zijn (lastig uit te leggen). Maar soms zie ik wel eens koppels die alles opgeven voor elkaar en daar zouden wij dan weer ongelukkig van worden.

Ik hou heel veel van mijn vriend en zou ook met hem mee verhuizen naar het buitenland. Toch hecht ik ook veel waarde aan vrijheid in mijn relatie. Zo gaan we wel eens apart op vakantie en ben ik vaak bij vriendinnen en hij bij vrienden.

Nee, wij hebben veel voor elkaar over en wij gaan inderdaad 100% voor elkaar. We hebben het ontzettend leuk samen en we kunnen altijd bij elkaar terecht. Ik doe veel voor mijn vriend en hij veel voor mij maar ik heb absoluut mijn grenzen. Als onze relatie uit eindelijk ten koste gaat (of blijft gaan) van mijn eigen geluk, dan kies ik voor mezelf. Maar ik denk dat wanneer er 1 partner niet gelukkig is binnen de relatie, het sowieso niet werkt.

Mijn man en ik gaan 100% voor elkaar. Ik heb veel voor hem over, zou 1 van ons naar het buitenland moeten/kunnen voor werk zouden we dat ook allebei wel doen. Om de relatie goed te houden vind ik het wel ook heel belangrijk allebei een eigen (sociaal) leven te hebben.

We hebben veel voor elkaar over, maar emigreren dan weer niet.

Ik ben het trouwens wel eens met SoGood. Mijn eigen geluk blijft gewoon op 1 staan. Maar daarom vind ik het juist zo prettig dat mijn vriend zich kan 'aanpassen' (Hij vind het niet erg dat ik 'grote' dromen heb). Hij heeft ook dromen voor de toekomst maar die wil hij samen met mij uit laten komen. Stel hij had een andere vriendin die in Nijmegen zou blijven willen wonen, dat had hij dat waarschijnlijk ook gedaan. Maar omdat ik graag eens wat anders wil, wonen op een andere plek. Verhuisd hij mee en kijkt daarbij wat er voor hem te halen is.

Op veel vragen in de openingspost kan ik volmondig JA antwoorden, maar toch heb ik ook mijn grenzen binnen de relatie. Ik zou er bijvoorbeeld niet in mee gaan wanneer hij steeds nieuwe grote dromen wil najagen en van mij zou vragen om me maar aan te passen. Of wanneer hij zonder mij een jaar zou willen gaan reizen.

Ik heb gemerkt dat ik in eerste instantie nooit zo supportive reageer wanneer hij een plan heeft waar ik niet zo blij mee ben, maar uiteindelijk vind ik altijd dat hij het gewoon moet doen. Vaak moet ik alleen maar even aan het idee wennen. Ik wil hem ook niet te erg beperken en dat doet hij ook niet bij mij. Maar wel binnen bepaalde grenzen dus.

Grenzeloos natuurlijk niet, maar we gaan wel ver om elkaar gelukkig te maken. En dat onze relatie tegen een stootje kan is ook al bewezen. Hij is bij me gebleven toen ik ruim een jaar depressief was (vanaf dat we 3 maanden bij elkaar waren ) en ook een half jaar met 1782 kilometer tussen ons zijn we goed doorgekomen. We hebben veel voor elkaar over en als mijn man naar het buitenland zou moeten, of een bepaalde droom zou willen najagen zou ik (daarin) meegaan. Uitzonderingen daargelaten. De grootste sleutel tot een succesvolle relatie is communicatie volgens ons. En laten we daar nou erg goed in zijn . Het enige waar we op dit moment nog wel moeite mee hebben is de sleur te verslaan. We zijn beiden niet zo 'out-going' dus dat veroorzaakt soms wat saaiheid. Vind ik dan. Hij heeft daar minder problemen mee.