Heb jij...

je hele leven aangepast toen je kinderen kreeg? Waarom wel of niet?


Ik (groten)deels wel maar niet helemaal, ik vind het belangrijk om zelf ook nog een leven te hebben naast het moeder zijn. Dit kan natuurlijk bijv. door je hobby/je werk etc etc. Ik vind het belangrijk om daar een soort van balans in te vinden. Ik heb mezelf dus grotendeels wel aangepast maar R past zich natuurlijk ook net zo goed wat aan aan ons leven, en dat geldt dadelijk voor de baby natuurlijk ook. Misschien nog wel meer als toen R een baby was, nu zullen we er toch vaker uitgaan, moet ze mee wanneer R naar school moet etc etc.

Een gedeelte van mijn leven wel, het neemt nu eenmaal veel tijd in beslag, kinderen .

Ik heb nog wel dezelfde hobby's, zie mijn vriendinnen nog regelmatig en werk (wel minder dan voorheen).

Ja, ik heb mijn leven aardig aangepast. Anders was ik nu waarschijnlijk al afgestudeerd en had ik een geweldige fulltime baan. Helaas studeer ik nu nog steeds en zal ik straks parttime gaan werken. Onze toekomstplannen hebben we dus enigszins aan moeten passen. Daarentegen doe ik nog wel de leuke dingen met vriendinnen, familie of met mijn vriend. Uiteraard moet alles gepland worden en kunnen we niet zomaar even spontaan een avondje weg.

Parisienne schreef:Ja, ik heb mijn leven aardig aangepast. Anders was ik nu waarschijnlijk al afgestudeerd en had ik een geweldige fulltime baan. Helaas studeer ik nu nog steeds en zal ik straks parttime gaan werken. Onze toekomstplannen hebben we dus enigszins aan moeten passen. Daarentegen doe ik nog wel de leuke dingen met vriendinnen, familie of met mijn vriend. Uiteraard moet alles gepland worden en kunnen we niet zomaar even spontaan een avondje weg.

Nou ja als je het zo stelt hebt ik het ook veel aanpast..anders werkte ik ook nog fulltime en konden we idd veel vaker weg. Ik bedoel mee met kleine dingen zoals je dagindeling oid.

Ja ik heb mijn leven aangepast toen onze zoon werd geboren. Dat vond/vind ik belangrijk maar ik kan me indenken dat andere mensen het anders doen.

Floor schreef:Ja ik heb mijn leven aangepast toen onze zoon werd geboren. Dat vond/vind ik belangrijk maar ik kan me indenken dat andere mensen het anders doen.

+1! En ik ben óók moeder als ik werk, afspreek met vriendinnen en mijn hobby's beoefen. Ook dat is veranderd.

Mijn leven is niet meer hoe het was voordat ik zwanger raakte, maar dat lijkt me logisch Voorheen werkte ik 40u per week, daarnaast een beetje winkelen, regelmatig vrienden over de vloer, totaal geen ritme en regelmaat.
Ik heb totaal nog geen behoefte om heel veel te ondernemen zonder mijn zoontje. Ik moet al genoeg missen door de uren die ik nog werk, de uren die ik vrij ben besteed ik graag aan Luuk. Af en toe in de avond ergens wat drinken met vriendinnen ofzo vind ik natuurlijk wel gezellig, maar een heel 'eigen leven' naast mijn gezinsleven hoeft van mij niet.

Ja, heel erg. Voor Louise ging wekelijks 1 à 2 keer uit. Ik deed waar ik zin in had, deed graag tegendraads. Nu ben ik plots gaan samenwonen en kan ik niet meer tegendraads doen en zoveel uitgaan gaat ook niet meer en wil ik ook niet meer. Ik ben volwassener geworden en verantwoordelijker.

Aimee schreef:Mijn leven is niet meer hoe het was voordat ik zwanger raakte, maar dat lijkt me logisch Voorheen werkte ik 40u per week, daarnaast een beetje winkelen, regelmatig vrienden over de vloer, totaal geen ritme en regelmaat.
Ik heb totaal nog geen behoefte om heel veel te ondernemen zonder mijn zoontje. Ik moet al genoeg missen door de uren die ik nog werk, de uren die ik vrij ben besteed ik graag aan Luuk. Af en toe in de avond ergens wat drinken met vriendinnen ofzo vind ik natuurlijk wel gezellig, maar een heel 'eigen leven' naast mijn gezinsleven hoeft van mij niet.

Eens. Tuurlijk ga ik graag heerlijk af en toe wat eten met alleen mijn man of met vriendinnen, maar omdat ik voor mijn verlof vier dagen werkte was ik zo blij mijn ventje weer te zien dat de meeste dingen die ik ondernam samen met hem waren.

Ja ik werkte in een discotheek, had een ontzettend onregelmatig leven dat bestond uit studeren, stappen, drinken (tijdens werktijd haha), shoppen en uitjes. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was ben ik per direct gestopt bij de discotheek (vond het nachtleven niet verstandig, daarnaast werd er binnen gerookt en stond de muziek knoerthard). Pas toen R werd geboren ben ik alles gaan plannen en gestructureerd gaan leven. Toen vond ik dat heel lastig (maar dat is ook doordat R een verassing was) en nu vind ik het wel prettig. Alleen onze vrienden hebben geen kinderen dus als er spontaan een uitje wordt geplant kan maar 1 van ons mee, tenzij het een uitje is waar R bij mee kan.

Ik bedoelde meer de kleine dingetjes, want ik doe het liefste ook dingen met R maar ik bedoelde meer van soms moet hij in mijn dingen mee en ga ik het niet compleet omgooien. Zo had ik vorige week sollicitatiegesprekken voor mijn verlof en dan moet R gewoon mee naar school, hij speelt dan mee in de klas en ik voer de gesprekken.

Verder doe ik dingen zoveel mogelijk rondom N. heen. Ik houd eigenlijk altijd rekening met haar, al komt het wel eens voor dat ze mee moet naar de huisarts of een ziekenhuisbezoek (mits mogelijk). Ook is ze weleens mee geweest naar mijn decaan, maar die vond dat alleen maar gezellig

Hoe kun je je níet aanpassen als je kinderen krijgt?



Bij ons is het twee dingen ineens: we kregen én een kind én beiden onze eerste baan rond dezelfde tijd. Dus we gingen van student naar werkende ouders, en dat is best een grote aanpassing. We woonden ook nog ergens op een studentenkamer boven een kroeg, gingen 3/4x per week uit, enzovoorts. Dus dan is het best een aanpassing

Mijn leven is behoorlijk ingekakt. Mijn vriendinnen zie ik nauwelijks door de afstand, met mijn studie moest ik stoppen en door de werktijden van mijn man kan ik ook niet iets in de avonduren doen en we hebben alleen mijn ouders als oppas en die wonen aan de andere kant van het land, dus samen kunnen mijn man en ik ook niet vaak weg.

Ja, heel erg, wij hebben daarin sowieso vrij weinig keuze.

Ja mijn leven is wel veranderd maar met de meeste dingen heb ik niet zoveel moeite. Ik ben minder gaan werken, vaker thuis overdag en zomaar weggaan gaat niet meer zo makkelijk maar dat is op zich allemaal niet zo erg. Het enige wat ik jammer vind is dat het lastig is om met vriendinnen af te spreken. Ik heb geen vriendinnen met kinderen dus ik wil ook wel is zonder kinderen afspreken maar dat is vaak lastig. De meeste wonen ook niet echt in de buurt dus zomaar even langsgaan kan ook niet, dat mis ik wel.

Mijn leven is niet zo heel veel veranderd. Enige grote verschil is dat ik minder ben gaan werken. Stappen deden we al haast niet meer en een regelmaat hadden we al.

Ik kan natuurlijk nu niet meer overal zo heen, maar dat is met een beetje planning al weer goed te doen. Ik sport gewoon weer zoals eerst en zie vriendinnen genoeg, met of zonder S. Scheelt dat mijn man elke avond thuis is en in het weekend. Leven is alleen er veel leuker op geworden met al dat geknuffel met ons ventje:heart:

Ben minder gaan werken,maar voor de rest niet veel aangepast.wij hebben niet de behoefte om zonder haar iets te ondernemen.kwa hobby taarten makken,sieradenmaken dat doe ik alleen savonds omdat ik dan der lekker voor zitten kan in alle rust

Ja, ik heb mijn leven compleet aangepast naar de meisjes. Ik ga natuurlijk straks weer aan het werk, maar dan nog zal de meeste zorg op mijn schouders vallen. Mijn kinderen zullen en gaan voor alles wat dat betreft. Ik heb mezelf even iets naar de achtergrond geplaatst, maar dat vind ik, tot op heden, nog niet zo heel erg.

Ja. Ik móest wel, ik was 20 toen ik zwanger werd, en we woonden nog in een studentenwoning. Het zou niet goed zijn geweest als we ons niet hadden aangepast, nog steeds 3 keer per week uitgaan enzo....

Ik ben meteen gestopt met roken, drinken en met medicijnen.

mijn leven is niet heel veel verandert met de komst van D.
Ik werkte al part-time en ik ging ook niet veel meer uit. Wat wel verandert ben en waar ik wel erg blij mee heb, ik heb meer dag invulling en meer "tijd verdrijf".
met vriendinnen spreek ik gewoon overdag af, de meeste zijn ook moeder en werken part-time of werken in de zorg.

Zelda schreef:Ja. Ik móest wel, ik was 20 21 toen ik zwanger werd, en we woonden nog in een studentenwoning. Het zou niet goed zijn geweest als we ons niet hadden aangepast, nog steeds 3 keer per week uitgaan enzo....

Hier hetzelfde.

Ben ook gestopt met mijn studie. Die beslissing heeft het meeste impact gehad op mijn leven. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me afvraag of het de juiste keuze was om te stoppen...

Filoria schreef:

Zelda schreef:Ja. Ik móest wel, ik was 20 21 toen ik zwanger werd, en we woonden nog in een studentenwoning. Het zou niet goed zijn geweest als we ons niet hadden aangepast, nog steeds 3 keer per week uitgaan enzo....

Hier hetzelfde.

Ben ook gestopt met mijn studie. Die beslissing heeft het meeste impact gehad op mijn leven. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me afvraag of het de juiste keuze was om te stoppen...

Het is niet makkelijk, jong moeder zijn. Ik heb al een paar keer de vraag gekregen of mijn zoontje soms mijn broertje is, te brutaal voor woorden eigenlijk.

Zelda schreef:Het is niet makkelijk, jong moeder zijn. Ik heb al een paar keer de vraag gekregen of mijn zoontje soms mijn broertje is, te brutaal voor woorden eigenlijk.

Wat stom! Zijn er in jouw woonplaats ook weinig jonge moeders? Hier zijn veel moeders met peuters en kleuters de 40 gepasseerd, vooral de hoger opgeleiden. Ze vragen gelukkig nooit of ik Tomas' zus / oppas ben.

Je ziet mensen wel eens puzzelen als ik (25) met mijn broertje (15) en Tomas (bijna 4) op stap ben. Zo van: 'wat zijn die van elkaar?'