Hebben jullie dit ook?

Ik ben ook nooit meteen naar R toegegaan wanneer hij begon te huilen maar ik vond het wel fijn om te weten toen. Nu zou ik dat niet meer doen denk ik, werd er alleen maar nerveus van.

Bij H. was mijn man `s avonds vrijwel altijd thuis dus daar was het niet aan de orde. Bovendien huilde ze weinig tot niet.
Bij A. was ik al blij als ik 10 seconde de tijd had om naar de toilet te gaan. Hij huilde zowat de hele dag waardoor ik overdag ging douchen als mijn man thuis was. Toen dat minder werd en hij goed sliep `s avonds durfde ik wel te gaan douchen als ik alleen thuis was maar nam wel de babyfoon mee.

Nu neem ik de babyfoon niet meer mee maar ik douche bijna altijd overdag.
Ik ben bang om bijvoorbeeld uit te glijden en bewusteloos te raken...

Heel herkenbaar. Ik heb dat ook af en toe. En dat douchen doe ik wel altijd als ik alleen met haar ben. Ook als ze slaapt meestal. En dan heb ik nu de babyfoon mee, vanwege dat ik anders hetzelfde heb als jou idd.

Ik had het ook de eerste maanden. Maar nu niet meer. Hij slaapt elke nacht heerlijk door dus hoor hem ook niet in mijn slaap ofzo.

Als ze eigenlijk ligt ze slapen en ze gaat ineens huilen dan ga ik er wel zo goed als direct naartoe.

Bij de oudste had ik dit ook, die huilde zoveel, dat ik haar ook hoorde huilen als ze eens stil was. De jongste huilt zo weinig dat het niet eens in mijn systeem zit. Die hoor ik dan ook nooit huilen als ze niet huilt.