Zo bijzonder!

Zo bijzonder!

Ik kan er af en toe nog steeds niet bij dat wij nu ouders zijn. Dat er nu een klein mannetje ligt te slapen in zijn bedje in ons huis. Dat hij totaal afhankelijk is voor ons en dat wij met alle liefde die we maar in ons hebben er zijn voor hem.

Dat je leven zo kan veranderen door zoiets moois wat ons is overkomen. Soms geloof ik het gewoon niet. Dan kijk ik naar mezelf in de spiegel en dan denk ik "ik moeder?" Maar het is echt! Zo bijzonder om hem te zien ontwikkelen, om dingen van ons te herkennen. Als hij wakker wordt en meteen naar ons lacht zodra hij ons ziet.

Ik ben denk ik verliefd

Herkenbaar of heb ik gewoon nog heeeel erg last van mn hormonen?

Wat ontzettend lief
Ik kan echt niet wachten om het straks ook te ervaren en hetzelfde gevoel te hebben als jij

Heeeeeeeeel herkenbaar ! Ik ken dat gevoel, heel intens
Ik heb er ook last van, had het voornamelijk toen D bijna een half jaar was. En in de aanloop naar zijn 1e verjaardag (was een emotioneel wrak en kon om alles wel janken). Uiteindelijk 4 dagen na D.'s 1e verjaardag kwamen 's avonds de tranen, zat ik snikkend op bed 'hij is al zoooo grooohoooot'

haha zoooooooooooo herkenbaar! Ik heb het nog steeds en die van ons wordt in december 2!

Ik vind het vaak ook bijzonder en kan soms echt tranen krijgen als hij bijvoorbeeld alleen al heeeeel lief kijkt hahaha. Heerlijk gevoel toch, zo verliefd zijn op je kindje!

Ja herkenbaar.
Ik dacht het net ook weer toen ik bij haar bedje stond.
Maar ook de gedachte dat ze gewoon 'echt' is, en op gaat groeien, en een eigen willetje en karaktertje heeft, en een eigen persoontje is.

Nee hoor, herkenbaar. Mijn zoontje moet altijd even wakker worden als ik hem uit bed haal 'smiddags. Dan zit hij op schoot, helemaal tegen me aan gekropen en vanmiddag zei hij opeens "mama lieverd" Echt bijzonder zijn zulke momenten

Heeeeel herkenbaar... Maar ik zit soms nog gewoon te janken van geluk, neem aan dat dit wel nog de hormonen zijn haha! Of het gaat gewoon nooit meer over :p

chococupcake schreef:Heeeeel herkenbaar... Maar ik zit soms nog gewoon te janken van geluk, neem aan dat dit wel nog de hormonen zijn haha! Of het gaat gewoon nooit meer over :p

Gaat nooit meer over..
Je bent gedoemd..

heel herkenbaar! Zelf na bijna 2 jaar denk ik dat nog wel eens als ik naar D. kijk!
Ik vind het zo geweldig en voel me zo trots dat ik haar moeder ben, van mijn mooie meiske!

Lejow, jij bent ook nog lang geen 9 maanden mama he, dus die hormonen zitten er bij jou ook nog!

Ik vind het vooral nog steeds heel erg onwerkelijk. Dat ze inderdaad straks ook 16 wordt en waarschijnlijk alles gaat doen wat god verboden heeft, dat er jongetjes aan de deur staan straks (die wij natuurlijk allemaal 3 huizen verderop sturen haha)..

Ik ben met flinke vlagen ook wel heel erg verliefd hoor op ons kind, vooral als ze heerlijk aan het slapen is of zelf aan het spelen is, heel erg schattig!

De hormoonkaart zet ik de eerst komende 18 jaar in, bij alles wat toepasselijk is..
Jankbui: zwangerschapshormonen
vergeetachtigheid: zwangerschapshormonen

Ja, ik vind het met vlagen ook nog enorm bizar...
Vandaag op kraamvisite geweest en dan kan ik me gewoon niet voorstellen dat ons bulletje ook zo klein is geweest. Dat heb ik ook als ik foto's kijk van toen hij net geboren was, kan me gewoon niet meer voorstellen dat dat dezelfde baby is!

En ik vind dit zo'n enorm leuke leeftijd! Elke dag kan hij weer wat nieuws en komt er meer interactie. Dat hij nu zijn armpjes uitsteekt als ik hem wil pakken, dat hij steeds bijna zit en dan zo weer omrolt, bijna kruipt maar niet begrijpt dat hij zijn armen moet bewegen, om elke scheet die ik laat moet lachen... het is gewoon zo'n heeeeeerlijk kind Haha!

Aimee schreef:Ja, ik vind het met vlagen ook nog enorm bizar...
Vandaag op kraamvisite geweest en dan kan ik me gewoon niet voorstellen dat ons bulletje ook zo klein is geweest. Dat heb ik ook als ik foto's kijk van toen hij net geboren was, kan me gewoon niet meer voorstellen dat dat dezelfde baby is!

En ik vind dit zo'n enorm leuke leeftijd! Elke dag kan hij weer wat nieuws en komt er meer interactie. Dat hij nu zijn armpjes uitsteekt als ik hem wil pakken, dat hij steeds bijna zit en dan zo weer omrolt, bijna kruipt maar niet begrijpt dat hij zijn armen moet bewegen, om elke scheet die ik laat moet lachen... het is gewoon zo'n heeeeeerlijk kind Haha!

Hahahaha ik krijg nu echt zo beeld voor me dat je heel de dag door scheten laat

Wat schrijf je dat lief!!
En zooooooo herkenbaar!!
Het klinkt heel klef, maar ik ben iedere dag weer meer verliefd en ik dacht dat het niet erger kon ;-).
Ik vind het ook nog steeds zo bijzonder, als ik naar ze kijk en bedenk dat ik hun moeder ben, IK! Zo gek!
Het is de natuur, maar toch blijft het allemaal een wonder.

Ik zou dit ook geschreven kunnen hebben! Jij vertelt het mooier maar ik voel hetzelfde

Oh heel herkenbaar. Wij kunnen allebei zo naar ons kind kijken. Het jochie waar we zo lang van gedroomd hebben en zo lang op gewacht hebben. Kan het soms niet geloven dat hij echt van ons is.

chococupcake schreef:Heeeeel herkenbaar... Maar ik zit soms nog gewoon te janken van geluk, neem aan dat dit wel nog de hormonen zijn haha! Of het gaat gewoon nooit meer over :p

+1

Heel herkenbaar!

Wat CCC zegt heb ik nog steeds en H is al 2½.
En als A. in mijn arm zijn flesje drinkt... Heerlijk.
Of als hij zo boevig kijkt. Of als H. vol overtuiging een verhaal aan het vertellen is, zoals over de dolfijnen die ze gezien heeft dinsdag.

Ik kan wel 100x janken op een dag

Zoals nu is ze al wakker vanaf vijf uur en ligt ze te kletsen, te praten en te lachen in de wieg. De hello kitty projector is een succes haha n ik gluur stiekem mee om te genieten van deze momenten.... Dan geniet ik dus helemaal ondanks het zo vroeg is...

Het gaat dus nooit meer over

Ik jank ook nog best vaak hoor en dan is T nog maar 4 maanden (bijna). Ook toen Oreo de foto's stuurde om te kiezen, wat ben ik trots op dat kleine mooie mannetje en dan is hij ook nog is van mij!