Al een poos ziek

Sinds dec zit ik thuis. Die maand heb ik een flinke terug val gekregen en was ik weer binnen no time uitgeschakeld.
Zoals de meeste weten ben ik vorig jaar ook ziek geweest. Mijn relatie was toen uit gegaan na 10 jaar en ik stond er nog maar alleen voor met mijn zoon. Daarnaast nog alle andere problemen en mijn verleden wat naar boven kwam. Kortom ik trok het toen niet meer.
In die periode ben ik door een diep dal gegaan en heb ik zelfmoord neigingen gehad omdat ik gewoon geen uitweg meer zag. Goddank overwon ik het van mezelf. Op mijn werk werkte ze niet echt mee toen en na 3 maanden ziek te zijn geweest waarvan ik geen enkele week thuis heb gezeten maar gewoon door gewerkt had (therapeutisch en minder uren) werd ik weer zonder pardon aan het werk gezet.
Mijn therapie begon net en het ging nog helemaal niet goed met me. Maar ik moest en ik deed het.
3 maanden heb ik het volgehouden en toen kwamen de lichamelijke klachten. Ik kon het nog niet plaatsen maar het werd me duidelijk dat ik het allemaal niet meer trok. Ik deed zo mijn best maar ik was op. Halverwege dec zat ik wederom thuis en ging het binnen no time weer ontzettend slecht met me.

Mijn therapie is heftig elke week weer en ik krijg er nog een therapie vorm bovenop. Er is inmiddels een diagnose Post traumatische stress stoornis uit gekomen.
Het thuis zitten heeft me goed gedaan en ik ben aan mijn rust toe gekomen. Bijna niemand is echt op de hoogte dat ik thuis zit (buiten mijn werk dan) want ik schaam me ervoor. Ik voel me zo ontzettend gefaald.

Gelukkig gaat het nu wat beter en merk ik vooruitgang. Ik draag niet langer een masker en kan langzaam maar zeker mijn ware ik tonen en eraan toe geven.
Nu vond ik dat ik zelf weer eraan toe was een paar therapeutische uurtjes te gaan werken en had met mijn bazin afgesproken om 3x 2 uur te werken per week. Boventallig en mag mijn diensten zelf helemaal invullen.
Ik heb vandaag de 2e dag erop zitten maar ik ben zo gesloopt. Mijn hoofd loopt over heb ik het idee en val recht op in slaap. Mijn energie is weer helemaal gekelderd en ik moet eigenlijk poetsen maar ik kan me er niet toe zetten.
En dat terwijl het toch beter met me ging.
Ik wil zo graag maar mijn lichaam en geest werken gewoon niet mee.

Wat ik met mijn verhaal wil weet ik niet, misschien herkent iemand het en heeft evt tips.

Voor de mensen die niet weten wie ik ben, mijn vorige naam was Stuiterbal.

Dit herken ik van vroeger.

Het enige wat ik kan zeggen is rust nemen. Heel top dat je weer probeert om een paar uur per week dag te werken. Maar het is donderdag en je bent op. Ga dan werken op ma, wo, vrij. 2u max. En daaruit opbouwen. Je wilt teveel voor jezelf, omdat je schaamte hebt (waarom, je bent ziek en trekt het gewoon allemaal niet en dat hoeft niet iedereen te weten, maar het hoeft ook geen geheim te zijn). Kies voor jezelf!

Ik herken het ook wel, op 'n bepaalde manier. Zelf heb ik nooit helemaal thuis gezeten, op 'n weekje na, maar ben ik dagelijks wel 'n aantal uur aan het werk geweest, al was dit aangepast werk. Maar als ik dan thuis kwam was ik gesloopt! En ik kon dan ook écht niets meer, kon me er gewoon niet toe zetten. Ik denk dat het tijd nodig heeft... Zoals Gisele ook zegt, je moet langzaam je uren gaan opbouwen en dit goed gaan verdelen. Zelf zou ik er ook eerder voor kiezen om op maandag, woensdag en vrijdag te gaan werken dan heb je er steeds min. 1 dag tussen zitten om weer bij te tanken. En voor mezelf vond ik het prettig om 's morgens te gaan werken zodat ik in de middag kon rusten.
Als ik een tijdje op die manier had gewerkt dan ging het beter. Dan bleef ik nog 'n tijdje zo werken en dan ging ik er weer 'n stapje bij doen. Vervolgens had ik dan inderdaad wel weer een terugval omdat het me meer energie kostte en ik hier weer aan moest wennen.

Maar als ik eerlijk ben vind ik het wel een beetje dubbel wat je zegt; je geeft aan dat de therapie helpt en je geen masker meer draagt. Maar tegelijkertijd zeg je dat er buiten je werk eigenlijk zeer weinig mensen van je ziek-zijn weten. Wil je niet te hard? Ik bedoel het niet vervelend en wil niet betweterig overkomen, ik hoop alleen dat je niet te snel wilt gaan! Neem de tijd om te herstellen, gun het jezelf om beter te worden! En ik weet dat het een lange, vermoeiende weg is... maar het is de moeite waard om hem te bewandelen!

Thnnxx meiden ik realiseer me nu maar al te goed dat het heel veel tijd nodig heeft.
En ja miss wil ik idd ook sneller gaan dan dat mogelijk is, maar dat komt doordat ik heel moeilijk mijn grenzen herken dus laat staan aangeven. De balans zoeken tussen draagkracht en draaglast is een issue bij mij.

Wat betreft de therapie die helpt en het masker wat ik draag bedoel ik mee, dat ik normaal altijd gewoon door ging. Deed en zei dat het prima met me ging en alles wel aankon. Kon ik ook op dat moment dacht ik.
Nu kan ik dat niet meer. Ik kan niet langer doen dat het goed met me gaat, en begin hier en daar ook grenzen te voelen en soms kan ik ik er ook al aan toegeven. Dus wat dat betreft begint de therapie zijn vruchten af te werpen.
Maar het blijft een issue nu nog.

Ma-woe- vrij werken is een optie. Alleen de maandag word lastig omdat ik die dag altijd mijn therapie heb en daarna helemaal gesloopt ben.
Ik kan me ook voorstellen dat ik zeker moet wennen. Ik heb 6 weken thuis gezeten, en geen druk op me gehad. En nu het de betere kant op ging wilde ik graag de volgende stap zetten om te kijken of ik het al aankon.
Maar blijkbaar is het toch to much !

Dan doe je toch gewoon woe-vrij?

Een werkgever vindt het allang fijn als een werknemer iets doet om terug te keren in de maatschappij. Maak het gewoon bespreekbaar. Ze zijn niet gek, zien meer dan wij zouden willen.

Ik werk nu op de dinsdag, donderdag en vrijdag.

Dinsdag voor het eerst geweest 2 uurtjes en ik was de hele dag en de woensdag dood op.
Nu vandaag weer fit, gewerkt en weer gesloopt.

Ik probeer morgen anders is het miss beter dat ik alleen de dinsdag en donderdag ga werken. Tot ik daar genoeg energie voor heb en dan de vrijdag erbij.

Ik weet dat ik het idd gewoon bespreekbaar kan maken mijn bazin heeft me dat zelfs op mijn hart gedrukt. Maar ik wil zo graag en baal nu echt dat het niet lukt.

Dat snap ik helemaal. Maar je kunt niet meer dan je lichaam en geest aankan. Zorg voor jezelf, Stella.

Dank je en ja je hebt ook gelijk.

Het heeft inderdaad gewoon heel veel tijd nodig en dat terwijl je zo graag wilt, stappen vooruit wilt zetten! Het gaat alleen vaak met 2 stapjes vooruit en 1 weer terug of soms zelfs 1 vooruit en 2 terug...

Het herkennen van grenzen was voor mij ook heel erg moeilijk! En nog wel eens hoor. Maar zeker op het moment dat ik zó ver over m'n grenzen heen was gegaan kon ik ze niet meer vinden. Ik had er ook heel erg behoefte aan dat iemand me als het ware aan de hand meenam en met me op zoek ging naar mijn grenzen, het liefst had ik dat zíj mijn grenzen aangaven maar ja zo werkt het natuurlijk niet, dat kan niemand voor 'n ander.
Op sommige momenten dacht ik ook dat het te veel voor me was, weer een stapje erbij, en wilde ik heel hard terug gaan rennen maar ik ben heel blij dat ik dat niet heb gedaan en dat er tegen me is gezegd dat ik die stap wel moest doen. Want als ik een soort van 'comfort-zone' had gevonden dan bleef ik daar graag maar ja, als ik dat echt had gedaan dan was ik nu niet geweest waar ik ben.
Het lastige aan dit soort situaties is dat het voor iedereen weer anders is dus ik weet niet in wat in deze wijsheid voor jou is... zou je er graag bij helpen maar meer dan mijn ervaring vertellen kan ik helaas niet voor je doen.

En therapie op een andere dag of ná je werk is geen optie? Ik deed mijn therapie ook na m'n werk want daarna was ik inderdaad compleet gesloopt, werken gaat dan écht niet meer nee.

Ik vroeg me al af waar je gebleven was

Ook ik herken veel in je verhaal. Ik heb eigenlijk niets toe te voegen aan wat de meiden boven mij zeggen. Maar ik wil je (ook) op het hart drukken om goed naar je lichaam te luisteren! Waak ervoor dat je nu (terwijl je zoveel doet aan je herstel) niet weer over je grenzen gaat. Het is heel logisch dat je moet wennen om weer aan het werk te zijn, maar het moet wel willen en als het nog even teveel is om 3 x 2 uur te werken dan werk je eerst 2 x 2 uur. Het gaat om jouw herstel en dus gaat het erom wat jij "aan" kunt op dit moment.

@Angela: Nee de therapie heb ik op maandag omdat ik dan vrij ben de hele dag en mijn zoontje op het kdv is. Zo kan ik de rest van de dag bijkomen. De woensdag ben ik ook vrij maar dan is mijn zoontje thuis.
En die andere 3 dagen werk ik dan normaal gesproken.

Dat stukje over dat je graag zou willen dat iemand je aan je hand vast houd herken ik. Ik heb dat vooral nu bij mijn psycholoog.
Ik merk dat ik haar echt nodig heb en dat zij mij tot halt roept als ik zelf niet in zie dat ik weer te ver ga.
Ik vind het prettig die gedachten dat zij op me let. Maar ik moet het natuurlijk wel zelf gaan leren. Het begin is er maar het is zo moeilijk. Ik ben altijd over mijn grenzen gegaan door mijn jeugd. Ik deed niks anders dan overleven en dan overtreed je alleen maar grenzen. En om dat nu terug te vinden is lastig. Zelfs in de kleine dingen.

@Koffieleut: Hahaha hier ben ik. Mijn lichaam geeft duidelijke signalen aan. Vanmiddag heb ik weer 2,5 uur geslapen. En behoorlijk vast want ik heb niet eens de deurbel gehoord. Dat geeft aan dat het me gewoon enorm sloopt nog. En ergens denk ik dan, oke ik moet gewoon weer wennen aan die indrukken enz dus doorzetten. Maar iets zegt me ook, Nee Stella_ dit is toch nog te veel een stapje terug graag. Ik ga morgen weer proberen, en dan kijken hoe het me af gaat. Dan heb ik 3 dagen erop zitten en kan ik mijn bazin een duidelijk beeld geven hoe het me is afgegaan.

Als je morgen weer (nog) helemaal gesloopt bent, zorg dan wel dat je dit ook aangeeft aan je bazin. Waarschijnlijk ziet zij het wel aan je, maar voor hetzelfde geld vindt zij het wel lekker makkelijk als jij het niet aangeeft, en gaat ze op deze manier ge/misbruik van je maken.

ik begrijp hoe je je voelt, ik ben sinds een aantal weken overspannen , door alsmaar door te gaan en alles op laten stapelen. ik werk nu minder , van 30 uur naar 12/15 uur en dat red ik nog net! alles wat ik nog moet doen doe ik nu stapje voor stapje en in eigen tempo.

ik doe vaak hele dagen rustgevende dingen zoals luisteren naar klassieke muziek, puzzelen, en middagdutjes! ook spreek ik minder vaak af met vrienden -collegas. meestal 1 x per week. probeer dus echt dingen te doen waar je rustig van word!

je hebt echt de tijd nodig om er weer bovenop te komen, dus echt goed voor jezelf zorgen, veel rust nemen en pas op met uitgaan....want dat hakt er ook in, dat doe ik voorlopig ook niet meer...

Ik kan nu de juiste woorden niet voor je vinden, maar deze kan ik je wel geven! Je bent een hele sterke meid!

Misschien moet je eerst die schaamte en het idee dat je gefaald hebt loslaten. Ik heb namelijk het idee dat jouw beslissing om weer op therapeutische basis aan het werk te gaan mede daarop is gebaseerd. Het gaat nu om jou, jij moet eerst leren dat het om jou gaat en dat jij hier bovenop moet komen en dat andere mensen daar helemaal niks van te zeggen of te vinden hebben.

Neem de rust die je nodig hebt en laat alle ideeën over de buitenwereld, alle druk, alle bezwaarde gevoelens, alle schuldgevoelens en alle schaamte volledig los. Pas dan kun je weer helder beslissingen nemen over wat goed is voor jou. Nu word je nog veel te veel beïnvloed door het idee dat je altijd maar door moet gaan. Het gaat nu om jou en om niemand anders. Pas als je dat idee durft toe te laten kan je door.

Dank jullie wel.

@Shygirl jij ook sterkte !

@Susan: Deze keuze is naar mijn gevoel niet gebaseerd op het faalgevoel wat ik heb en de schaamte. Hier stond ik zelf echt achter omdat het de betere kant met me op ging door thuis te zitten en ik wilde een volgende stap proberen om te kijken of ik het al aan kon en wat ik aan kon. Nu blijkt dat het toch te veel is en zal ik idd weer een stap terug moeten doen.
En nu komt wel dat faalgevoel weer. Omdat ik graag wil maar het gewoon niet lukt.


Gisteren weer 2 uurtjes gewerkt en die gingen me beter af. Ik was fit toen ik opstond. Na het werken ben ik de hele dag op pad geweest. En ondanks dat me dat eigenlijk tegenstond daarvoor, ging het me goed af en ben ik zelfs nu niet vermoeid.
Wel heb ik me nu een rustig weekend met mijn zoon ingelast.