1 jaar

Het is vandaag 1 jaar geleden dat ik mijn geliefde paard heb moeten laten inslapen. Het jaar is voorbij gevlogen, ook al wist ik van week tot week hoe lang het geleden was. Voor mijn gevoel heeft m'n leven stilgestaan van het moment van haar dood tot nu. Verdriet en pijn en gemis zijn eigenlijk de enige emoties die ik gevoeld heb. Ik kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laast blij, gelukkig of vrolijk heb gevoeld. Of wanneer ik echt gemeend heb gelachen.
Ik m'n omgeving kan ik er eigenlijk niet over praten, mensen snappen niet dat ik na 'al die tijd' nog steeds verdriet heb om een paard. Maar voor mij was mijn paard mijn meissie, mijn alles, mijn rots in de branding en vooral mijn grote liefde.
Ik ben hiervoor in therapie maar ik heb niet echt het idee dat het veel helpt.

Jullie kunnen hier niet zo veel mee maar het is fijn om het even van me af te kunnen schrijven.

Ik weet niet zoveel te zeggen, maar ik kan me goed voorstellen dat je er nog wel verdrietig om bent. Veel sterkte!

Sterkte

Ik voel het gemis, Sorella. Schaam je niet. Heel veel sterkte.

Een paard snappen mensen vaak beter dan een tamme rat. Ik heb veel tamme ratten gehad maar de eerste groep, 5 dames die ik had mis ik nog steeds enorm. Ik had echt een band met ze en ze luisterden ook naar mij. Dat waren echt mijn schatjes en ik krijg vrijwel altijd de reactie: Bah die vieze beesten, ik ben blij dat ze weg zijn.

Nou wil ik je verdriet niet bagatelliseren, juist niet. Ik snap dat je er verdriet van hebt, het is voor mij ook al weer zeker 3 jaar geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van de laatste van die groep maar als ik de foto's terug zie of er aan denk dan mis ik ze nog steeds.

Ik snap dat je haar mist en dat je er behoorlijk verdrietig om bent (geweest), maar ik hoop dat je het wel snel een plekje kunt gaan geven en dat je je weer gelukkig kunt gaan voelen. Sterkte!

Sterkte, Sorella. Ik kan me voorstellen dat je er nog steeds verdrietig om bent, maar ik hoop voor jou dat het niet lang mee zo je leven blijft beïnvloeden

Ik weet hoe het voelt. Mijn eerste paard is ook al een tijdje dood. Mijn eerste pony leeft nog maar ik denk dat ik gek word als hij doodgaat.
Sterkte!

Dank jullie wel voor jullie steun en begrip. Doet me wel goed.

Tazz, ik heb ook altijd ratten gehad (in totaal ongeveer 17) en één daarvan was voor mij ook heel belangrijk. Daar heb ik ook lang verdriet van gehad. Dus ik begrijp je zeker!
Helaas vinden veel mensen dat je om dieren niet zoveel verdriet mag/hoort te hebben.

Sterkte Sorella .
Het is nooit leuk om een mens of dier te moeten verliezen want een dier kan zo ontzettend veel voor je betekenen.
Het verbaasd me aan mijzelf hoe snel je je aan een dier kunt hechten.
Wij hebben 2 katten en sinds kort een hond, het zijn net kindjes voor me en ik zou er niet aan moeten denken om ze te moeten verliezen!