Voogdijtoestanden, help!

Megan schreef:

Ik wil dit niet hebben. Hij is nog steeds onhandig, en begrijpt echt niet wat er in een kind kan omgaan. Als ik erin mee zou gaan dan krijg ik een overprikkeld kind terug wat in het ergste geval de hele dag overstuur is geweest en niet gegeten of gedronken heeft. Ik wil het dan ook niet hebben. Hij krijgt van mijn de kans om bij ons thuis te komen, en verder niet.

Megan schreef:Mediation heb ik niet aan gedacht. Als het kan helpen is het te proberen, al ben ik bang dat we elkaar hierdoor niet beter gaan begrijpen. We willen allebei iets anders en of een mediator daar wat in kan veranderen, ik weet het niet. Alleen alles beter dan een rechtzaak, dus als we er niet uitkomen zal ik het voorstellen.
Dat is precies waar mediators voor zijn he, als je allebei hetzelfde wil hoef je uberhaupt niet naar een mediator toe natuurlijk en op zich is het natuurlijk niet zaligmakend, maar het is een idee.

Ik vind dat ik hem al tegemoet gekomen ben, maargoed dat vind je misschien al gauw van jezelf.
Ik ben er zeker van dat een rechter zal vinden dat je hem bij lange na niet genoeg tegemoet gekomen bent (als je het contact wil beperken tot bij jou thuis/in jouw bijzijn). En belangrijker: dat je zeker niet je kind genoeg tegemoet gekomen bent. Want nogmaals: op de korte termijn is het misschien moeilijker voor je kind (huilen, overstuur zijn) maar op de lange termijn is het echt veel, veel beter voor je kind om een goede band met vader te hebben.

Ik heb bedacht dat hij bijvoorbeeld om te beginnen bij mij thuis op kan passen zonder mij erbij. Of dat ik naar zijn huis kom en dan ook blijf. En een volgende keer blijf ik dan even en ga ik daarna weg, en weer een andere keer blijf ik niet. Zoiets bijvoorbeeld. En dan steeds verder opbouwen.
Dat zou ik doen, ja. Maar wel een plan van aanpak afspreken, inclusief evaluatiemomenten, en dat opschrijven en je daaraan houden.

Gezamelijk gezag lijkt me in onze situatie echt een heel slecht plan. Ik vertrouw hem wel, maar door gezamelijk gezag krijgen we vast meer gedonder dan minder. Dan moet je verplicht over alles overleggen. Nu overleggen we ook gewoon over belangrijke dingen hoor. Maar als ik A zeg, wil mijn ex vaak B zeggen puur om mij in de weg te zitten. En als je dan over veel meer moet overleggen dan denk ik dat er veel discussies en misschien wel ruzies gaan komen. Terwijl het goed ging zoals het ging. En ik heb een hekel aan conflicten en ruzies, en toch bevind ik me er in 1. Ik hoop echt dat hij voor rede vatbaar is als we het er weer over gaan hebben.
Logisch dat jij het goed vond gaan. Jij hebt je kindje bij je, mag alle beslissingen maken etc., en hij heeft niets te zeggen. Hij vindt het dus waarschijnlijk niet zo prima gaan. Kan je hem dat echt kwalijk nemen? Wat als het andersom was?
Ik heb gezamenlijk gezag met mijn ex, en ik ondervind er weinig hinder van. Ik overleg met hem over dingen waar ik sowieso al met hem zou overleggen, zoals school/rapport, zwemles, consultatiebureau, doktersbezoekjes, wat ze allemaal meemaken, dat soort dingen. Ik vertel hem nu niet opeens meer dan dat ik anders zou doen, of overleg meer dan dat ik anders zou doen, want ik wil dat hij betrokken is in het leven van zijn kinderen. Dat ging niet altijd zo soepel, dat moet je tijd geven, maar na verloop van tijd gaat het echt wel beter.

Mamsie, ik vind jouw idee eigenlijk wel goed. Inderdaad een keer zo'n dagje doen en dan ziet hij wel in dat je niet een hele dag een kind van hot naar her moet slepen. Is wel even een keer vervelend, maar dat komt ook zo weer goed.
Precies, laat het hem maar eens ervaren. Ik zou niet eens meegaan als ik jou was, dan mag hij ook in zijn eentje voor de gevolgen opdraaien. Is in eerste instantie ook niet leuk voor je kindje, maar daar komt hij/zij zo overheen, en je ex weet gelijk precies wat je bedoelt.

RYW ik snap wat je bedoelt. En ik begrijp het ook wel, het verhaal van de andere kant. Het is alleen wel verrot moeilijk om je kind af te geven aan iemand die het eigenlijk had willen laten aborteren, er buiten de bezoekjes om nooit naar vraagt en een hele andere kijk op opvoeden heeft (boodschappen gaan doen en je kind laten slapen thuis zou prima zijn bijvoorbeeld, net als laten huilen of eten in de mond duwen als er niet gegeten wordt). Maar ik begin ook wel te beseffen dat ik geen keus heb, ik kan hem moeilijk dingen gaan verbieden. Maar ik zal in elk geval de eerste tijd mijn hart vasthouden en pas weer rust hebben als mijn kind weer thuis is. En zijn familie was ook tegen op de komst van ons kind, daarom hebben ze nauwelijks ernaar omgekeken heb ik begrepen. Maar nu is er ineens wel interesse. Ik heb ook gezegd dat ze welkom zijn, of dat wij daar op bezoek kunnen komen. Dat mij ex op termijn op visite gaat daar, ook niet erg. Alleen het liefst zoveel mogelijk mensen op 1 dag lijkt me meer in zijn belang dan dat van ons kind, dat ook nog best eenkennig is wat vreemden betreft.
Hou op schei uit, dat is vreselijk moeilijk, om je kind af te geven, en je zit inderdaad je hart vast te houden tot kindje thuis is. Maar op een gegeven moment zie jij ook wel dat vader en kind hun draai vinden en dan voel je je er veel geruster op. Mijn zoons wilden eerst ook écht niet naar hun vader (huilen en smeken, heartbreaking) maar ik heb doorgezet, en nu gaan ze er best gemoedelijk heen en hebben ze gewoon best een redelijk goede band met hun vader. Dat gaat echt vanzelf.
En inderdaad, jij hebt geen zeggenschap over hoe hij het doet in 'zijn' tijd. Dat is moeilijk, om dat los te laten. Ik wilde me het liefste overal tegenaan bemoeien. Maar ik heb het op een gegeven moment losgelaten en zelf altijd mijn eigen ding gedaan, en dat gaat nu best goed. Bij papa zijn andere regels, maar ze weten mama's regels ook en het gaat best zo. Zolang hij zijn kindje niet in gevaar brengt zou ik hem lekker laten doen wat hij denkt dat goed is in zijn tijd. Als kindje overstuur raakt door het bezoek, dan laat hij dat wel in de toekomst. Je verwijt hem dat hij dingen niet snapt en niet weet, maar je hebt hem ook niet de gelegenheid gegeven om dat zelf uit te zoeken, he. Oefenen gaat verder dan leren een luier om te doen.
Zijn familie zijn vreemden, ja. Over een tijdje ook niet meer. Ik snap dat je het moeilijk vindt dat er nu pas interesse is, maar probeer het van de positieve kant te bekijken en blij te zijn dat kindje ook die kant van de familie mee gaat krijgen.

Ik snap alle reacties wel. Ik wil hem ook echt niet ontzeggen een band op te bouwen, voor zover ik dat al zou kunnen. Een omgangsregeling wordt nog wel een lastige, want hij heeft zijn leven niet bepaald op orde. Dat zou betekenen dat het elke week een andere dag zou kunnen worden om maar iets te noemen. Dat houdt me ook tegen om al afspraken te maken en vast te leggen. Ik hou van regelmaat, vooral voor ons kind. Maar ook voor mezelf, ik heb bijvoorbeeld ook werk waar ik rekening mee moet houden bij dingen plannen. Daarnaast is zijn woning op het moment niet geschikt om ons kind te laten overnachten. Gelukkig is hij het daar mee eens. Dus als dat al gebeurt, moet daar eerst iets voor veranderen zodat het wel kan.
Natuurlijk is de voorwaarde wel dat zijn huis gewoon in orde is, en dat er een bepaalde duidelijkheid voor de kleine is, dat lijkt me logisch. Maar daar wil hij ook wel zijn best voor doen begrijp ik uit je verhaal.

Megan schreef:Ja, die mediators zijn er inderdaad niet voor niks, hihi. Ik hou de optie open in elk geval.

Dat een rechter zou vinden dat ik hem nog niet genoeg tegemoet gekomen ben zou ik erg jammer vinden. Natuurlijk zijn we nog niet waar hij zou willen zijn, maar ik vind dat we dat moeten opbouwen. We hebben er zelf voor gekozen om het contact voornamelijk bij mij te laten plaatsvinden. Hij had daar gewoon een stem in en vond het prima zo. Als dat niet zo was, dan had hij het kunnen zeggen. Ik heb hem niks opgelegd, en tot dit conflict was ons contact zeer goed en zelfs vrij vriendschappelijk. Omdat zijn eigen thuissituatie niet zo ideaal was, en nu nog steeds niet helemaal is hebben we ervoor gekozen vooral bij mij af te spreken. Dat hij nu meer wil, ok. Maar het is niet zo dat hij de oude situatie niet goed vond, hij heeft het zelf goedgekeurd en toen ik hem er van de week naar vroeg gaf hij ook aan dat hij ook tevreden was zoals het ging. Alleen wil hij dan nu wel meer. Daar kan ik ook wel inkomen.
Ik zei dat een rechter dat zou vinden als jij er helemaal niet voor openstaat om kindje ook bij papa thuis te laten zijn, zoals je in je eerste post zegt. Ik ben met je eens dat je het wel moet opbouwen (en dat gebeurt volgens mijn advocaat wel vaker, dat de rechter oplegt dat de omgangsregeling eerst moet worden opgebouwd), maar dat je het wel moet doen en het niet bij jou thuis moet houden als het enigszins kan. Dat hij er toen mee instemde wil natuurlijk niet zeggen dat het voor altijd zo zal blijven, maar dat had je vast toch ook niet verwacht?

Ik zou ook niet denken dat je bij gezamelijk gezag meer moet overleggen dan anders. Wat belangrijk is bespreken we nu ook al. Alleen ben ik bang dat hij het anders ziet, als hij weet dat hij officieel gezag heeft dan vind ik hem er wel het type voor dat ik voor elk wissewasje toestemming moet vragen. Terwijl ik belangrijke dingen echt vanzelf al bespreek. Ik hoop dat dit niet zal gebeuren, want daar word ik niet vrolijker op en is ook niet goed voor ons kind.
Dat is ook iets waarmee je leert omgaan. Ik dacht ook dat mijn ex enorm dwars ging liggen en in het begin deed hij dat ook, maar hij zag zelf ook wel dat hij het contact op die manier frustreerde en dat hij er niks mee bereikte. En je hoeft heus niet overal toestemming voor te vragen, hoor... het gaat voornamelijk over dingen als 'kindje moet op zwemles' en 'naar welke school gaat kindje', en bij dat soort dingen lijkt het me niet meer dan logisch dat hij ook inbreng heeft. Hij moet dan op zijn beurt weer verantwoordelijk met die inbreng omgaan en niet gaan lopen klieren, natuurlijk.

Een band opbouwen gun ik hem en ons kind ook echt wel, alleen zie ik het niet zitten om dat te gaan 'forceren'. Een kindje dat eenkennig is en snel van slag is wil ik niet graag in situaties plaatsen waar het zich daardoor niet fijn voelt. Voor niemand eigenlijk. Ik ben dan ook hard aan het denken hoe ik hen toch die band kan gunnen, zonder dat ons kindje zich in het begin vervelend hoeft te voelen. Want als dat vermeden kan worden, dan graag. En ik denk dat dit inhoudt dat het echt rustig opgebouwd moet worden. Bijvoorbeeld bij mij thuis als ik er niet ben, dat papa er dan is maar ook de vertrouwde omgeving. Om mee te beginnen dan, uiteindelijk zal dat natuurlijk veranderen naar met papa mee naar huis..
Tuurlijk wil je vermijden dat je kindje er last van heeft, dat altijd natuurlijk. Maar zelfs áls hij/zij er in het begin last van heeft, dan is dat altijd nog te prefereren boven geen volwaardige band met papa hebben. Nu is hij/zij 11 maanden, maar op een gegeven moment komen de vragen, de aannames en de behoeften. Opbouw is zeker goed, maar nogmaals: ik zou afspreken hoe je dat dan gaat doen en op welke momenten en welk tempo.

Ik ben vandaag inderdaad niet zo aardig over mijn ex. Normaal was ik best te spreken over hem. Maar hij kwam ineens met allerlei eisen, heel dwingend en zonder ruimte voor overleg. Waar dat dan ineens vandaan kwam, terwijl hij zei het ook eerlijk waar goed te vinden gaan in de oude situatie? Dan had ik het op zijn minst verwacht op een normale manier te kunnen bepraten in plaats van het meteen te brengen op de manier die hij deed.
Ik weet niet hoe hij het ineens bracht, maar ik vind jou eerlijk gezegd nu ook een stuk redelijker dan in je openingspost. Maar misschien zit het hem hoger dan hij jou laat merken. En dat is ook niet zo raar, want het is ook zijn kind, en dat gaat hem aan het hart.

Voor mij is ons kindje ook de allerbelangrijkste. Met die ex was ik allang klaar geweest als ons kindje er niet was. Daarom probeerde ik er ook het beste van te maken en ik had het idee dat het best goed ging, ook omdat hij zelf regelmatig zei dat hij vond dat we het goed deden. Maar nu, ik wil eruit komen voor ons kindje. Maar wel zonder ons kindje zich ongemakkelijk te laten voelen, en ik vraag me af of dit wel mogelijk is.
Ik denk dat een zekere mate van ongemakkelijkheid er altijd wel zal blijven. Maar daar zal hij/zij een keer doorheen moeten. Je weet zelf ook wel dat zo doorgaan dat hij alleen bij jou op bezoek mag geen lange termijn-optie is, en je had vast niet verwacht dat dat zo zou doorgaan tot je kindje 18 is, of wel? Als je er echt het beste van wil maken allebei, dan zet je in op een omgangsregeling met papa, niet zomaar ineens maar rustig opgebouwd, maar wél afgekaderd. Dan ga je écht voor het beste op de lange termijn, in plaats van voor het hier en nu.

Ik schrijf hier hele verhalen merk ik al.. Het zit me ook gewoon erg hoog, dat merk ik wel weer.