Het contact verbreken met een ouder, hoe doe je dat?

Emotioneel gezien? Fysiek is het simpel, maar emotioneel is het een ander verhaal.
Volgens mijn moeder ben ik een ziek mens en lijk ik op mijn oma die haar gezegd heeft dat ze zichzelf maar op moest hangen. Terwijl ik niet weet wat ik fout doe.
Ik wil het contact dus helemaal verbreken, maar na tig pogingen is me dat emotioneel nog niet gelukt. Zijn er mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten en die me tips kunnen geven?

Mijn vriend heeft het gedaan...

Te persoonlijk.

Ik heb het anderhalf jaar geleden het contact verbroken met mijn vader en dit jaar op mijn verjaardag met mijn moeder.

Nu is er bij beide een lange lijdensweg aan vooraf gegaan waardoor ik er echt klaar mee was en het emotioneel gewoon niet meer wou (ben nu zwanger en alle stress was teveel). Ondanks dat, zijn ze altijd allebei weer welkom in mijn leven, op de voorwaarde dat ze zich normaal gedragen.

Ik heb het contact met beide helemaal verbroken door middel van een brief en het verzoek geen contact meer met me te zoeken. Mijn moeder heb ik dus ook van FB en hyves gegooid, mijn vader maakte hier geen gebruik van dus dat was heel simpel.
Mijn opa's en oma's weten er ook van en vinden het erg vervelend, maar begrijpen het wel. Het zal de eerste tijd erg zwaar voor je zijn, maar heb je topics deels meegelezen en denk wel dat het beste voor je is.

Mocht je vragen hebben of er over wilt praten, kun je me wel een PM sturen.

Thnx Purple, ik heb je reactie net op tijd nog gelezen. Ik weet niet of ze het te bont heeft gemaakt. Voor mijn gevoel heeft ze dat al meerdere keren gedaan. Maar op gegeven moment ga je het als ''normaal'' beschouwen dat ze zo tegen je tekeer gaat. Nu ik al een tijdje in een goede omgeving leef, merk ik pas wat voor vreselijke dingen ze écht zegt en dat het gewoon écht niet normaal is wat ze doet.

Eerlijk gezegd doet het me ook steeds minder. Ik kan het nu meer van me afzetten door te denken dat ze niet spoort dan dat ik het bij mezelf leg. Ondanks dat ik weet dat ik de hoop niet moet hebben dat ze ooit zal veranderen (doet ze niet, ken ik ook een kant van haar die wel normaal is. Ik hoop er altijd nog op dat die kant zal zegevieren. Maar ik denk dat ik die hoop moet laten varen.

Het lijkt me alleen zo heerlijk rustig als ik nooit meer met dat soort onzin hoef te dealen. Alleen dat betekent wel dat ik dat normale stukje in mijn moeder moet missen en dat vind ik zo'n naar idee..

Fearie, heb je nu het gevoel dat het je rust gebracht heeft?

Giacomo schreef:Fearie, heb je nu het gevoel dat het je rust gebracht heeft?

Ja, zeker weten. Het heeft me erg veel moeite gekost, maar ik moest het nu wel doen. Ik ben nu zwanger en heb deze keuze bewust gemaakt (mijn moeder mag mijn vriend niet en stond dus ook niet te springen dat ik zwanger van hem ben). Zij heeft ondanks dat ze zegt van wel, geen respect voor mijn keuzes en ik wil daar niet continue mee worden geconfronteerd.
Het was bij ons steeds zo dat ze mijn vriend negeerde en nare dingen zei, ik moet eerlijk zeggen dat ik het erg vond om deze stap te zetten. Maar zo nog jaren doorgaan was voor mij geen optie meer. Het voornaamste wat ik vervelend vindt is dat ons zoontje zijn oma straks niet zal kennen. Ik hoop ook net als bij jou dat het haar tot inzicht brengt dat ze moet veranderen. Maar als ik realistisch ben, zie ik dat niet gebeuren.

Eigenlijk is het wel goed dat het je steeds minder doet, misschien heel erg maar ik had zelf het gevoel dat mijn moeder mij steeds meer begon tegen te staan. Dat deed het uiteindelijk voor me en dat maakte de keuze een stuk makkelijker.
Kan me heel goed voorstellen dat het idee erg fijn is dat je nu rust hebt, maar dat je aan de andere kant ook de leuke dingen van je moeder gaat missen. Alleen houd wel in gedachten dat uiteindelijk al het negatieve het (beetje) positieve overschaduwt.

Hoop dat ik het nog een beetje duidelijk heb beschreven zo

Ik heb het gedaan, 2x toe. Nu de laatste keer erg definitief. Ik heb het contact met mijn moeder verbroken, en eigenlijk is ze het niet eens waard om moeder te worden genoemd. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad, kort verhaal samen, teleurstellingen afwijzingen kritiek jaloezie onstabiel niet zorgzaam, zomaar een aantal steekwoorden waar ik mee te maken heb gehad, dus een weloverwogen beslissing.

Hoe ik er emotioneel mee om ben gegaan? Na lang wikken en wegen ben ik naar de huisarts gegaan, die mij doorverwees naar een eerstelijnspsycholoog. Er ging een wereld voor me open, en kan er nu mee omgaan. Ik kan het boek uit de kast pakken wanneer ik wil, en het ook weer terug zetten. Ofwel me gedachtes/gevoelens een plaatsje geven. Erg moeilijk confronterend en hard, maar dat was is mijn situatie nodig, om hier mee te leven.

Ik hou het topic in de gaten, en ik hoop dat je wat aan tips en adviezen heb.
Vragen mag altijd.

Gr ChocoChip

Ik heb het contact met beide ouders verbroken... afzonderlijk van elkaar trouwens

ChocoChip schreef:Ik heb het gedaan, 2x toe. Nu de laatste keer erg definitief. Ik heb het contact met mijn moeder verbroken, en eigenlijk is ze het niet eens waard om moeder te worden genoemd. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad, kort verhaal samen, teleurstellingen afwijzingen kritiek jaloezie onstabiel niet zorgzaam, zomaar een aantal steekwoorden waar ik mee te maken heb gehad, dus een weloverwogen beslissing.

Je omschrijft de situatie precies voor mij, alleen heb ik nu voor het eerst al het contact ineens verbroken. Ik heb het ook zo tegen mijn moeder gezegd, je bent mijn moeder maar een mama (dus een zorgsame geinteresseerde moeder) ben je al jaren niet meer.
Mijn moeder is de laatste jaren erg veranderd in negatieve zin en erg egoistisch geworden. Jammer genoeg moeten ik en mijn zusje hier voor boeten en hebben we nu beide geen contact meer met haar.

FoolishSam schreef:Ik heb het contact met beide ouders verbroken... afzonderlijk van elkaar trouwens

Ik ook, eerst mijn vader en nu mijn moeder.

Al moet ik zeggen dat ik mijn vader soms wel begin te missen, mijn moeder niet (dat is gewoon een valse vrouw ).

Mijn moeder is de laatste jaren erg veranderd in negatieve zin en erg egoistisch geworden. Jammer genoeg moeten ik en mijn zusje hier voor boeten en hebben we nu beide geen contact meer met haar.

Had ik kunnen schrijven, het is erg moeilijk en vooral lastig om het te begrijpen, het te snappen. Vragen stellen, je moeder ergens mee confronteren en dan word gewoon de hoorn erop gegooid, of gezegd ja maar. Met mijn vader heb ik sinds ik dus niet meer bij me moeder woon (4 jaar) een super goed contact, ook die ogen gingen open, zij maakte mijn vader zwart, achteraf gezien was dat allemaal niet waar, en heeft mijn vader nooit een kans gehad, om zich als vader te gedragen. Mijn ouders zijn 10 jaar geleden gescheiden,toen is de ellende begonnen.

Zijn jullie ook ooit "jaloers" bij vriendinnen ed als je ziet dat die wel een zorgzame leuke moeder hebben?

In zekere zin ben ik wel eens jaloers ja, als ik hoor dat mijn vriendinnen leuk met hun moeder uit eten gaan of een dagje shoppen dan denk ik wel eens 'waarom kan dat nou niet met mijn moeder?'. Maar ondertussen heb ik me daar al bij neergelegd, mijn moeder is al zeker 10 jaar zo (al is het de laatste 5 jaar erg extreem).

Mijn ouders zijn gescheiden in 2007 en mijn moeder heeft mijn vader erg zwart gemaakt, andersom ook wel. Het vervelende van mijn moeder vind ik dat toen ik haar een brief schreef dat ik geen contact meer wou ik als antwoord kreeg, dat ze voor haar gedrag en opmerkingen een reden had (maar deze niet wou zeggen). Dat zou ooit nog wel een keer uitkomen
Ik bedoel, hoe moeilijk is het nu eens eerlijk te zijn, ook al is het voor 1x?

Fearie schreef:
Ik bedoel, hoe moeilijk is het nu eens eerlijk te zijn, ook al is het voor 1x?

Ja, een vraag die ik me vaak heb afgevraagd. Jij kreeg enigzins nog een redelijk antwoord, in zekere zin ze heeft toch wel zelf in de gaten dat ze fout zit. Maar kan me voorstellen dat het enorm frustrerend moet zijn, zo'n antwoord, waar JIJ nu niks mee kan.

Toen ik mijn moeder ermee confronteerde kreeg ik als antwoord: Dat ik mijn eigen aandeel moet bekijken, en ze ging gruwelijk in de slachtoffer rol. Verdraaide heel de boel. Met als gevolg een email, dat ik en mijn zusje, alles bij elkaar liegen en bedriegen, zij altijd negatief in de kijker word gezet, en als laatst het gaat jullie goed.

Afijn ik naar een psycholoog en een aantal sessie's later, werd en voorzichtig gemeld, dat ze wrs aan borderline lijd.

Heel simpel: niets meer laten horen. Mijn vriend heeft meerdere malen richting zijn ouders aangegeven dat het initiatief ook bij hen ligt om te bellen/langs te komen etc. Toen hij zijn moeder belde met haar verjaardag en zij meteen begon te zeiken ipv haar felicitatie in ontvangst te nemen, heeft hij dit aangegeven en vervolgens nooit meer iets gehoord (op een kerstkaart na). Hij is heel koppig en heeft ook niets meer laten horen. Inmiddels hebben we ze meer dan een half jaar niet gesproken en ook met de rest van de familie heeft hij gebroken. Daar is natuurlijk wel jarenlange ellende aan vooraf gegaan.

Ik denk dat het door al die ellende die hij met zijn ouders heeft gehad en het voor hem ook heel makkelijk is geweest om de knoop door te hakken. Als ik hem vraag of hij ze mist of er moeite mee heeft is het standaard antwoord ook altijd dat hij het alleen maar heerlijk rustig vindt. Ook ik ervaar het als een gesloten boek, dat ik niet meer wil openen. Met deze mensen valt niet te praten, ze zullen nooit veranderen en het gekonkel in de familie zal altijd blijven. Daar passen wij beide voor.
Ik denk dat je op een gegeven moment het wel voelt wanneer je er echt klaar mee bent. Zolang het te veel pijn blijft doen, ben je er nog niet helemaal klaar voor.

Ellebel schreef: Zolang het te veel pijn blijft doen, ben je er nog niet helemaal klaar voor.

Ben ik het niet helemaal mee eens, het contact met mijn moeder deed idd pijn, de teleurstellingen, de leugens ed. Dat doet pijn om er mee om te gaan, het vreet ook enorm veel energie. Dus was het mijn keus om het contact te verbreken (nog wel meer redenen). En ook dat doet pijn, en blijft voor mij pijn doen, omdat zij een "moeder" is die niet wil vechten voor haar kinderen. Ik kan er nu mee omgaan, en het wegzetten, maar die pijn en teleustelling gaat niet weg.Daar moet ik mee leren omgaan. En mijn keuze is weloverwogen, ik leef en adem weer, ben weer energiek. Het is een juiste keus geweest. Ik was er klaar voor. Maar die pijn die blijft.

Ik had het ook gedaan. Niks meer laten horen en alle contact wat ze zocht negeren en afwijzen.
Eerst was het heel moeilijk. Maar ik had geen keuze. Mijn gezin (ik was zwanger) of mijn moeder. Samen kon op dat moment echt niet. Ik heb er heel veel verdriet om gehad.
Voor mij was het een pijnlijke maar makkelijke keuze. Mijn gezin staat op 1.

Mijn vriend heeft het gedaan. Vorig jaar februari. Met het contact verbreken met zijn moeder is hij ook zijn vader en zus kwijt geraakt, maar het geeft zoveel rust in ons leven dat het gewoon beter is. Wel zijn er soms nog moeilijke momenten als we bijvoorbeeld met mijn ouders iets leuks gaan doen of als we met mijn broer op stap gaan bijvoorbeeld. Dan denkt hij; 'vroeger deed ik dat nog met mijn vader of zus' oid.

ChocoChip schreef:

Ellebel schreef: Zolang het te veel pijn blijft doen, ben je er nog niet helemaal klaar voor.

Ben ik het niet helemaal mee eens, het contact met mijn moeder deed idd pijn, de teleurstellingen, de leugens ed. Dat doet pijn om er mee om te gaan, het vreet ook enorm veel energie. Dus was het mijn keus om het contact te verbreken (nog wel meer redenen). En ook dat doet pijn, en blijft voor mij pijn doen, omdat zij een "moeder" is die niet wil vechten voor haar kinderen. Ik kan er nu mee omgaan, en het wegzetten, maar die pijn en teleustelling gaat niet weg.Daar moet ik mee leren omgaan. En mijn keuze is weloverwogen, ik leef en adem weer, ben weer energiek. Het is een juiste keus geweest. Ik was er klaar voor. Maar die pijn die blijft.

Ik geloof dat ook niet zo. Ik denk dat ik altijd wel pijn blijf houden van het feit dat ik gewoon geen moeder heb en dat ze is waarom ze is. Ik denk dat dat alleen maar menselijk is. Ik kan me niet voorstellen dat het je niets meer doet als kind van je ouder. Die mensen hebben je op de wereld laten komen, ik denk dat je er altijd wel een bepaalde band mee blijft houden ondanks dat je het contact hebt verbroken.

ChocoChip schreef:

Fearie schreef:
Ik bedoel, hoe moeilijk is het nu eens eerlijk te zijn, ook al is het voor 1x?

Ja, een vraag die ik me vaak heb afgevraagd. Jij kreeg enigzins nog een redelijk antwoord, in zekere zin ze heeft toch wel zelf in de gaten dat ze fout zit. Maar kan me voorstellen dat het enorm frustrerend moet zijn, zo'n antwoord, waar JIJ nu niks mee kan.

Toen ik mijn moeder ermee confronteerde kreeg ik als antwoord: Dat ik mijn eigen aandeel moet bekijken, en ze ging gruwelijk in de slachtoffer rol. Verdraaide heel de boel. Met als gevolg een email, dat ik en mijn zusje, alles bij elkaar liegen en bedriegen, zij altijd negatief in de kijker word gezet, en als laatst het gaat jullie goed.

Afijn ik naar een psycholoog en een aantal sessie's later, werd en voorzichtig gemeld, dat ze wrs aan borderline lijd.

Oh brr mijn moeder is ook zo. Alles naar mij draaien. Mij verwijten maken van gebeurtenissen die waren gebeurd toen ik nog kind was. Alles vanuit de slachtofferrol bekijken. Maar ze heeft niet alleen met mij ruzie, maar ook haar familie wil geen contact meer met haar. Ze schopt iedereen van zich af. Mijn broer kan veel maken, want zoals ze zelf zegt is hij haar lievelingetje en ik ben haar dochter dus ik moet gewoon aan haar eisen voldoen. En aan die eisen is niet te voldoen, want ze zijn constant anders. Ze zegt ook gerust tegen andere mensen dat zij altijd gelijk heeft. Het is gewoon lachwekkend eigenlijk..

Ik heb 1 keer met haar een gesprek gehad met mijn therapeut 1,5/2 jaar terug. Hij stelde dat voor, misschien dat er wat te redden valt. Na 1 keer zei hij al dat hij dacht dat mijn moeder een persoonlijkheidsstoornis had. Hetzelfde met al haar psychologen in het verleden. Die schold ze vervolgens verrot om nooit meer wat zich te laten horen. Echt heel bizar..
Ik denk ook wel eens aan borderline bij haar. Is het bij jou ook zo dat je moeder van het een op het andere moment kan omslaan qua bui?

Het is in mijn situatie verder niet van toepassing. Ik zou niet zonder mijn ouders kunnen.

Maar het lijkt mij heel moeilijk om het contact met 1 ouders te verbreken als je ouders nog wel bij elkaar wonen. Of is dat in jouw geval niet zo? Mocht dit zo zijn dan lijkt het mij namelijk wel een last voor je vader waar hij zelf niet voor gekozen zou hebben.

Ik wil je in iedergeval veel sterkte wensen met de keuze die je maakt!

Punk'd schreef:Het is in mijn situatie verder niet van toepassing. Ik zou niet zonder mijn ouders kunnen.

Maar het lijkt mij heel moeilijk om het contact met 1 ouders te verbreken als je ouders nog wel bij elkaar wonen. Of is dat in jouw geval niet zo? Mocht dit zo zijn dan lijkt het mij namelijk wel een last voor je vader waar hij zelf niet voor gekozen zou hebben.

Ik wil je in iedergeval veel sterkte wensen met de keuze die je maakt!

Nee, mijn ouders zijn gescheiden want mijn vader kon ook niet met haar leven. Mijn vader is weer hertrouwd en ik heb goed contact met mijn vader en stiefmoeder nu. Mijn stiefvader weet niet hoe mijn moeder zich misdraagt tegen ons en hoort alleen de zogenaamde slechte verhalen die mijn moeder over ons vertelt.

Gatver, wat achterbaks zeg. Wel fijn dat je nog wel goed contact hebt met je vader.

Kun je er met je vader verder wel over spreken? Omdat je moeder je zo zwart maakt bij hem?

Punk'd schreef:Gatver, wat achterbaks zeg. Wel fijn dat je nog wel goed contact hebt met je vader.

Kun je er met je vader verder wel over spreken? Omdat je moeder je zo zwart maakt bij hem?

Ja mijn stiefvader bedoel je . Met mijn vader heeft ze geen contact. Ze wil zo min mogelijk contact met mijn vader.
Mijn stiefvader weet niet wat ze allemaal tegen ons zegt. Dat bleek vanmiddag wel weer. Mijn zoontje was gisteren jarig en de dag ervoor had mijn moeder me voor alles uitgescholden en toen heb ik gezegd dat ze absoluut niet welkom was op mijn zoontjes verjaardag. Mijn stiefvader echter wel, want die had niks gedaan. Belt mijn stiefvader op, begrijpt totaal niet waarom mijn moeder niet op mijn zoontjes verjaardag mag komen. Ik denk dat dat al genoeg zegt over wat ze tegen hem zegt..

Mijn moeder snapt niét dat ze niet iemand ontzettend kan beledigen om vervolgens de volgende dag gewoon poeslief op een verjaardag te zitten. Dat snapt ze niet. Dat is toch raar?

Ja echt heel erg raar. Volgens mij heeft ze gewoon een psychisch probleem. Lijkt me niet normaal als je zoveel liegt tegen je partner en je eigen dochter ontzettend zwart kan maken. (Plus wat ze allemaal wat niet tegen jouw zelf zegt.)

Is ze zelf al eens in therapie geweest, of denkt ze echt dat er niets mis met haar manier van handelen is?