Contact verbreken met een ouder, hoe?

Fearie schreef:Allereerst vervelend om te lezen dat je besloten hebt die stap te nemen en dat het blijkbaar nodig is.

Ik kreeg vanuit mijn vader altijd de verwijten dat ik geen interesse in hem toonde en nooit langskwam (terwijl hij hetzelfde deed, dus de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet). Ook kreeg ik altijd last van een benauwd en stressig gevoel als hij belde of langskwam, ik liep op mijn tenen en alles moest thuis tiptop in orde zijn. Alles om te voorkomen dat hij me kon afkraken en zeggen dat ik mijn leven niet op orde had. Bij mijn vader kwam het dus eigenlijk van zijn en mijn kant tegelijkertijd.

Mijn vader heb ik ook een paar keer gezien, hij vroeg wel naar me (maar heeft me bijv. op mijn B-day gezien en toen niet eens gefeliciteerd). Het contact met beide zal de komende jaren niet meer goed komen, althans niet vanuit mijn kant.

Parels schreef:
Moet eerlijk zeggen dat het contract verbreken me zoveel rust heeft gegeven, geen druk meer op mijn schouders, leef mijn eigen leven, en voel me voor het eerst echt fijn, relaxt en tevreden. Jarenlang ben ik ongelukkig, gehaast en gestresst geweest en nu is dat allemaal verdwenen, het is echt een bevrijding geweest![/i]

SnowWhite schreef:Tot op de dag van vandaag heb ik mijn moeder vader niet meer gezien en ik heb daar ook helemaal geen behoefte aan. Voor mijn gevoel heb ik geen moeder vader meer, hoe hard dit ook mag klinken, maar hij heeft mij echt heel veel pijn gedaan.

Fearie schreef:Allereerst vervelend om te lezen dat je besloten hebt die stap te nemen en dat het blijkbaar nodig is.

Ik heb in dezelfde situatie gezeten, ik heb in november 2009 het contact met mijn vader verbroken en in april dit jaar met mijn moeder.
Het contact met beide ouders bezorgde mij zoveel stress en legde zo'n druk op mijn relatie dat ik het allemaal niet meer wou.

Ik kreeg vanuit mijn vader altijd de verwijten dat ik geen interesse in hem toonde en nooit langskwam (terwijl hij hetzelfde deed, dus de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet). Ook kreeg ik altijd last van een benauwd en stressig gevoel als hij belde of langskwam, ik liep op mijn tenen en alles moest thuis tiptop in orde zijn. Alles om te voorkomen dat hij me kon afkraken en zeggen dat ik mijn leven niet op orde had. Bij mijn vader kwam het dus eigenlijk van zijn en mijn kant tegelijkertijd.

Met mijn moeder was het iets anders, zij liep na de scheiding van mijn vader continue te verkondigen dat het een hel was geweest en dat ze blij was bevrijdt te zijn van mijn vader. Dat terwijl ze zelf het grootste aandeel had gehad, ook kon/kan ze mijn vriend niet uitstaan en heeft ze kwetsende dingen gezet over mijn zwangerschap (en dus het feit dat mijn vriend de vader van ons kind is). Ik heb haar hiermee geconfronteerd en aangegeven dat ik zo niet verder wou, met als gevolg dat ze stampvoetend wegliep en we ons gesprek niet eens af hebben gemaakt. Mijn moeder was verbaasd dat ik deze stap nam (en is er wss van overtuigd dat mijn vriend mij opgestookt heeft) en had voor al haar acties een goede reden (die ze niet met me deelt).

Mijn moeder heb ik na april nog 1x gezien op een verjaardag van een vriendin van ons beide. Mijn vader heb ik ook een paar keer gezien, hij vroeg wel naar me (maar heeft me bijv. op mijn B-day gezien en toen niet eens gefeliciteerd). Het contact met beide zal de komende jaren niet meer goed komen, althans niet vanuit mijn kant.

Atelier Madame schreef:

SnowWhite schreef:Tot op de dag van vandaag heb ik mijn moeder vader niet meer gezien en ik heb daar ook helemaal geen behoefte aan. Voor mijn gevoel heb ik geen moeder vader meer, hoe hard dit ook mag klinken, maar hij heeft mij echt heel veel pijn gedaan.

Dit is echt precies hetzelfde bij mij! Ik heb sinds 15 jaar al geen contact meer met mn vader. Destijds heeft hij de hele boel belazerd en mij ook, ik heb geen behoefte meer aan er is simpelweg te veel gebeurd. Inmiddels speelt hij al zo lang geen rol meer in mijn leven dat ik niet eens meer kan voorstellen dat hij er nog wel zou zijn.

Lindsya schreef:Heel veel sterkte. Het is altijd een moeilijke beslissing.

Ik heb sinds 10 jaar het contact met mijn vader verbroken. Ik ging rond die periode ook het huis uit en hij vond mijn vriend (nu man) geen goede keuze en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Hij wilde ook totaal niet dat ik het huis uit ging omdat ik altijd voor hem zorgde omdat mijn moeder ziekelijk is. Mijn vader leef ook helemaal in zijn eigen wereld en alls moet om hem draaien. Het was heel moeilijk voor mij omdat we altijd een hele goede band hadden dus dat maakte het nog extra moeilijk. Maar ik moet zeggen dat het de beste beslising ooit is geweest. Hij heeft ook nooit geen moeite gedaan om contact te zoeken en is me ook totaal vergeten en als mensen vragen of die kinderen heb zeg die altijd dat die kinderloos is.
Mijn ouders zijn 5 jaar geleden gescheiden en ik heb wel weer goed contact met mijn moeder. Ik raakte ook rond die tijd in verwachting en toen heeft die zelf nog geprobeerd om mijn kindje uit mijn buik te trappen wat bijna gelukt was omdat ik een jongetje kreeg dat was de eerste reden en de tweede reden was dat het van de man was waar ik voor het huis was uit gegaan.
Er zijn nog meer erge dingen gebeurd die ik hier niet allemaal wil neer zetten maar ik sta voor 100 % achter mijn beslissing en ik zou er ook niet snel op terug gekomen en zijn kleinkind heeft die nog nooit ontmoet en dat wil ik ook graag zo houden. We wonen helaas dicht bij ekaar in de buurt dus we zien elkaar regelmatig dat is balen maar hopelijk gaat die binnenkort verhuizen daar hopen we maar op.

PluDan schreef:

Fearie schreef:Allereerst vervelend om te lezen dat je besloten hebt die stap te nemen en dat het blijkbaar nodig is.

Ik heb in dezelfde situatie gezeten, ik heb in november 2009 het contact met mijn vader verbroken en in april dit jaar met mijn moeder.
Het contact met beide ouders bezorgde mij zoveel stress en legde zo'n druk op mijn relatie dat ik het allemaal niet meer wou.

Ik kreeg vanuit mijn vader altijd de verwijten dat ik geen interesse in hem toonde en nooit langskwam (terwijl hij hetzelfde deed, dus de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet). Ook kreeg ik altijd last van een benauwd en stressig gevoel als hij belde of langskwam, ik liep op mijn tenen en alles moest thuis tiptop in orde zijn. Alles om te voorkomen dat hij me kon afkraken en zeggen dat ik mijn leven niet op orde had. Bij mijn vader kwam het dus eigenlijk van zijn en mijn kant tegelijkertijd.

Met mijn moeder was het iets anders, zij liep na de scheiding van mijn vader continue te verkondigen dat het een hel was geweest en dat ze blij was bevrijdt te zijn van mijn vader. Dat terwijl ze zelf het grootste aandeel had gehad, ook kon/kan ze mijn vriend niet uitstaan en heeft ze kwetsende dingen gezet over mijn zwangerschap (en dus het feit dat mijn vriend de vader van ons kind is). Ik heb haar hiermee geconfronteerd en aangegeven dat ik zo niet verder wou, met als gevolg dat ze stampvoetend wegliep en we ons gesprek niet eens af hebben gemaakt. Mijn moeder was verbaasd dat ik deze stap nam (en is er wss van overtuigd dat mijn vriend mij opgestookt heeft) en had voor al haar acties een goede reden (die ze niet met me deelt).

Mijn moeder heb ik na april nog 1x gezien op een verjaardag van een vriendin van ons beide. Mijn vader heb ik ook een paar keer gezien, hij vroeg wel naar me (maar heeft me bijv. op mijn B-day gezien en toen niet eens gefeliciteerd). Het contact met beide zal de komende jaren niet meer goed komen, althans niet vanuit mijn kant.

Jeetje, wat komen deze dingen mij ontzettend bekend voor zeg!
Mijn ouders zijn niet gescheiden, maar hebben oa van dit, beiden een handje van.
Dit is niet het enige wat speelt tussen mij en mijn ouders. Bij mijn ouders moet alles volgens hun straatje, ze begrijpen niet dat ik nu mijn eigen leven leef en mijn eigen keuzes maak voor die dingen die MIJ gelukkig maken. Als het niet is wat hun willen, tonen ze er 0,0 interesse in. Vorige week bijv was mijn moeder jarig en ik ging er maar heen omdat het moest en wel zo netjes is, maar echt niet omdat ik er zelf zin in had. Mijn ouders vragen niks aan mij, niet hoe het met me gaat, of ik mezelf wel red (ik woon sinds kort op mijzelf) en binnenkort krijg ik een kat, tonen ze 0,0 interesse in want dat vinden hun maar niks, mijn vader heeft gezegd van als jij een kat neemt, komen wij niet meer langs.
Ze vragen bijv ook nooit naar mijn relatie, terwijl ik daar zooooow ontzettend gelukkig in en mee ben. Het ligt niet perse aan mijn vriend, want ik weet zeker als ik een andere jongen had gehad hadden ze ook zo gedaan, terwijl mijn broertje en zijn vriendin alles zijn.

Dit zijn oa kleine dingen (er speelt nog wel meer) waar ik zelf ontzettend veel moeite mee heb en het maakt mij diep ongelukkig en weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan.
Bij mij is het al zover dat ik niet fatsoenlijk met hun in gesprek kan omdat ik mijzelf dan volledig kwijt raak door de stress, ik loop op mijn tenen om het hun naar de zin te houden, word hysterisch en onrustig word omdat ik bang ben dat ik het allemaal niet goed genoeg doe in hun ogen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Dit soort dingen heb ik proberen aan te geven bij mijn ouders, maar het word altijd zo gedraaid dat het aan mijzelf ligt en dat het mijn gevoel is. Ik heb er ook wel eens aan gedacht om het contact te verbreken, maar dat doe je niet zomaar, ook al zou me dat wel heel veel rust geven.

Sorry dat ik even inbreek in dit topic, maar ik wilde hier graag even op reageren omdat het me heel erg bekend voorkomt.