Konden jullie zwanger willen worden loslaten?

En gewoon alles op zijn beloop laten? Of waren jullie er heel erg mee bezig allemaal?
Ben je zwanger geworden door alles te berekenen of juist niet?

Ik zou het zo graag allemaal los willen laten iedereen die zegt dat ook maar hoe doe je dat nou? Ik heb geen zin meer in ovulatietesten en op bepaalde dagen vrijen. Maar het lukt me niet echt want ik weet in mijn hoofd wanneer het moet en dat geeft stress.

Hoe ging dit bij jullie? En zijn er misschien tips om het wat losser te laten?
Ik ben zo elke maand veels te verdrietig en heb de 2 weken naar mijn ongesteldheid toe echt stress.

groetjes rituals

Ik kon en kan het goed loslaten. We wisten altijd dat het vanaf dat moment prima was als er een baby over 9 maanden zou zijn op zijn vroegst, maar dat als dat nog twee jaar zou duren het ook prima zou zijn. Natuurlijk ben je er rond je menstruatie wel mee bezig en denk je de eerste dag 'hé, deze maand dus niet'. Maar ik heb nooit ovulatietesten gebruikt, nooit een dag eerder getest, niet persé seks gehad tijdens vruchtbare periode's. Maar gewoon, genieten van elkaar en van de dingen die je doet. Van alles wat er om een baby krijgen heen nog gebeurt.

Je zegt al 'in mijn hoofd weet ik wanneer het moet'. Wanneer wát moet? Seksen? Bijna testen? Ik zou stoppen met dat denken over 'moet'. En proberen om gewoon (weer?) eens seks te hebben omdat je zin hebt. En als daar een baby uit voortvloeit: prima. Als dat niet zo is, dan misschien volgende maand.

Nee.

We hebben er een jaar over gedaan en ik was altijd heel panish met m'n ovulatietesten en op de juiste tijd seks hebben enz. Soms kregen we woorden en was de een weer chagrijnig. Ik ben echt heel blij dat we dit nooit meer samen hoeven te doen, een kindje maken  

Redelijk. Maar het ging ook wel snel, de tweede keer waren we officieel zelfs nog niet eens begonnen, dus dan is het ook makkelijker om het los te laten. Ik kan me voorstellen dat dat anders is als je al een hele tijd bezig bent en je hebt nog geen positieve test.

Toen ik eenmaal zwanger was geweest en een miskraam kreeg, kon ik het minder goed los laten. Ik had immers al kunnen 'ruiken' aan de wens. Na de tweede miskraam ben ik me op mijzelf gaan richten; ik ben gaan afvallen en met iemand gaan praten om de twee verliezen te verwerken. We hebben toen een reis geboekt en afgesproken om pas ná die reis verder te kijken. Ik ging wel verder met temperaturen, maar dat was meer voor mezelf. Het gaf echt een enorme rust en toen was ik ineens toch zwanger - juist zonder op seks op dé momenten dat het 'moest'.

Ik snap je gevoelens wel heel goed hoor, een kinderwens is niet zomaar een wens.

nee. Ik was ook heel blij dat het snel raak was, want ik was er 24/7 mee bezig. Ik deed vanaf een paar dagen na mijn eisprong al testen.

Nee, hoe langer het duurde, hoe moeilijker het werd.

Is toch ook logisch? Zwanger willen worden is gewoon kut als het niet meteen de eerste maanden raak is. Tja, meer kan ik er ook niet van maken. Leuk en aardig dat er een hoop vrouwen zijn die het zogenaamd van zich af kunnen zetten, maar als je iets graag wilt en je doet er veel moeite voor is het gewoon verdrietig als je ongesteld wordt elke maand.

Ik heb je laatste reactie nog wel gelezen Rituals en dat is precies wat ik bedoelde. Het is niet erg om er flink mee bezig te zijn, logisch zelfs, maar misschien heb je er wel baat bij om gewoon alles opzij te leggen en even op adem te komen. Het hoeft geen lange uitstel te zijn, zeg bijvoorbeeld november om de boel weer op te pakken?

Nee, want we liepen in het ziekenhuis, dus ik was verplicht om er veel mee bezig te zijn door alle echo's e.d.

Nee, ik ben er ook best wel mee bezig (ook al is dit officieel pas de eerste ronde). Zeker omdat mijn lichaam raar doet en ik dus totaal niet weet waar ik aan toe ben. Met ovulatietesten ga ik sowieso (nog) niet beginnen, ik ben bang dat ik het dan nog erger maak.

Ik vind het juist wel heel prettig om al ovulatie testen te gebruiken. Het geeft mij inzicht en dat inzicht geeft me rust. Maar verder kan ik het ook totaal niet loslaten. Ik wil het zo graag en het liefst meteen, maar zo werkt het helaas niet.

Nee.   Nou was ons geluk dat zowel bij de eerste als nu ik meteen zwanger was, dus dat scheelde. Ik vond het gewoon zo spannend, elke keer kwam het terug in mijn hoofd. Zeker de periode rond de eisprong en als ik bijna ongesteld moest worden. Ik KON het gewoon niet loslaten...

Bij de eerste wel,niet teveel mee bezig geweest en juist toen ik dacht deze ronde is niets was ik zwanger.
Nu ben ik er redelijk veel mee bezig.  Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn,maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Zijn nu ronde verder als bij de eerste en had stiekem gehoopt dat het nu ook in die ronde raak was.

Nee en ik heb me rot ge-ergerd over opmerkingen zoals je moet er niet teveel mee bezig zijn en ga op vakantie dan zul je zien dat het vanzelf raak is en ga zo maar door, verschrikkelijk!

Nee, ook ik kon het niet loslaten.

ingrid82 schreef:Nee en ik heb me rot ge-ergerd over opmerkingen zoals je moet er niet teveel mee bezig zijn en ga op vakantie dan zul je zien dat het vanzelf raak is en ga zo maar door, verschrikkelijk!

+1!! Brrr ik ben allergisch voor die opmerkingen! Als dat de oplossing was had ik allang een weekendje weg geboekt!

Nee vind dat heel moeilijk. De eerste helft van m'n cyclus kan ik het aardig van me afzetten, maar zodra m'n eisprong is geweest lijk ik van alles te voelen en ben ik er mee bezig.
Heel irritant want nu het zwanger worden langer duurt wil ik er minder mee bezig zijn maar iedere keer die hoop en teleurstelling maken dat niet makkelijker.

Nooit bij stilgestaan, we waren destijds net verhuisd en woonden zo´n 5 maanden in ons nieuwe huis toen ik een positieve test in handen had. Erg snel gegaan bij ons.

Aagje! schreef:

ingrid82 schreef:Nee en ik heb me rot ge-ergerd over opmerkingen zoals je moet er niet teveel mee bezig zijn en ga op vakantie dan zul je zien dat het vanzelf raak is en ga zo maar door, verschrikkelijk!

+1!! Brrr ik ben allergisch voor die opmerkingen! Als dat de oplossing was had ik allang een weekendje weg geboekt!

+2 ik was er al een jaar mee bezig voordat we uberhaupt hadden besloten er voor te gaan. Ik wist alle ins en outs al voordat we er voor gingen. Bij ons ging het dus ook niet relaxt en natuurlijk. Ik wilde zo graag! Al jaren. Vandaar dat ik me al zoveel had georiëenteerd. Ik dacht dan weet ik het alvast als het wel zover is. Toen het zover was MOEST er ook gesekst worden op DE tijden en dat vond mijn vriend moeilijk en dat zorgde voor veel frustraties. Bij ons was het direct raak. Ene kant fijn andere kant jammer. Misschien was het dan met meer plezier verwekt 

Ik kan het ook niet loslaten. Momenteel zie ik ons al zitten bij de huisarts, ik geloof er niet meer in en dat frustreert me. Ik wil geloven, moed houden, positief blijven, maar het gaat me steeds moeilijker af.
Ook merk ik het af en toe met de dagelijkse dingen, vandaag tijdens de kerkdiensten over verlangens moest ik mijn tranen wegslikken en nu trouwens weer. Naar mijn man ben ik tijdens mijn eisprong en in de dagen rond mijn NOD onuitstaanbaar. Mensen die vinden dat ik er minder mee bezig moet zijn kunnen een sneer krijgen. Wanneer iemand een kindje denkt te kunnen plannen, kan ik het ook niet meer laten om een opmerking te maken.
Vandaag wilde ik net zo'n topic openen, ik zit er namelijk weer eens 'doorheen'. Hopelijk is het even een paar dagen en zie ik het daarna weer wat zonniger in.

Niet quoten svp.

Hoe langer het duurde (uiteindelijk zo'n twee jaar), hoe moeilijker ik het kon loslaten. Zeker na de miskraam vorig jaar.

ingrid82 schreef:Nee en ik heb me rot ge-ergerd over opmerkingen zoals je moet er niet teveel mee bezig zijn en ga op vakantie dan zul je zien dat het vanzelf raak is en ga zo maar door, verschrikkelijk!

Die opmerkingen heb ik ook zo vaak gehoord, zelfs van een gyn! Ik ben toen ook nooit meer naar hem toegeweest. Als op vakantie gaat dé oplossing was dan hoefde niemand meer naar het ziekenhuis.
En degene die zeggen: je moet er niet veel mee bezig zijn neem ik niet serieus, dat zijn vaak mensen die zelf binnen een zucht en scheet zwanger zijn geworden en meerdere kinderen hebben. Dan denk ik: weet je wel wat je zegt jij kent niet het gevoel van teleurstellingen, hoop, pijnlijke onderzoeken, jarenlang in het ziekenhuis lopen, spul in je lijf stoppen om überhaupt een eisprong te krijgen en ga zo maar door.  

Bij S was ik er in het begin niet mee bezig, pas toen we in het ziekenhuis raakten. Ja dan moet je wel...

Zelfde gebeurt momenteel, we zijn voor een tweede druk bezig in het ziekenhuis en nu moet ik weer temperaturen, bloed prikken, ovulatietesten etc etc. Ja dan ben ik er meer mee bezig dan toen we gewoon het zelf probeerden. Al is het nu wel sneller gegaan, bij S hebben we 2,5 jaar gewacht voor we naar de dokter gingen. Die tijd gun ik ons nu niet meer.

Ik ben er natuurlijk heel veel mee bezig geweest . Wel kon ik het aan het einde meer loslaten, zo van: ik kan het niet afdwingen, mocht het nu niet lukken, dan proberen we het wel nog een keer etc. Het ongeduldige kon ik dus wat loslaten en dat gaf wel een stukje meer rust en beter gevoel.

Nu ik zwanger ben merk ik pas hoe zeer het me in de greep heeft gehad en ook dat ik me al best wel op een kinderloos bestaan had ingesteld. Nu achteraf denk ik wel aan alles wat we er voor hebben gelaten en moeten doen enz. en het verdriet. Maarja nu weet ik natuurlijk dat we wel ouders gaan worden, maar toen keek ik aan tegen een hele onzekere situatie waarbij de kans op kinderloos blijven met elke mislukking steeg. Had ik toen geweten dat het na ruim 3 jaar ging lukken... Maar dat riep ik toen ook altijd al: als ik maar zou weten dat het ooit ging lukken was het al anders.

Ik denk overigens echt niet dat het uitmaakt of je er wel of niet veel mee bezig bent, dat vind ik zo'n dooddoener. Net als die vakanties, dat het dan ineens wel lukt...tja wie weet ligt dat er wel puur aan dat je dan meer seks hebt ofzo  of je vit D tekort aanvult met meer zon of....haha.

Annie24 schreef:Nee, want we liepen in het ziekenhuis, dus ik was verplicht om er veel mee bezig te zijn door alle echo's e.d.

Idem.