af en toe loop ik vast (peutertje)

N zit midden in de pubertijd, phoe zeg dat is af en toe echt tot 10 tellen voor mama hoor! Ook heeft hij eigenlijk nog een middagslaapje nodig, maar wilt niet meer dus als hij moe wordt is het einde oefening en is er geen land meer met hem te bezeilen en dat vind ik moeilijk.

Net met naar bed brengen deden we ons standaard ritueeltje, omkleden, op de stoel de dag nog doornemen (mama verteld hoe de dag gegaan is en wat we gedaan hebben) dan een liedje en dan kan ik hem altijd zo in bed leggen.
Maar nu was hij boos, schreeuwen, me weg duwen (aanleiding was mij echt onduidelijk). Ik mocht hem niet in bed leggen, maar hij wilde ook niet bij me zitten. Uiteindelijk zat hij wel redelijk tevreden bij me en kon hij weer enigsinds lachen om een grapje die ik maakte . Maar toen viel zijn speentje bijna, ik ving hem net op, ging hij helemaal over de rooie dat ik zijn speentje opving. Hij pakte z'n speen af en gooide die door de kamer. Daarna werd hij boos omdat ik naar hem keek (hij duwde mijn gezicht weg) en toen ik nog een mep in 'm'n gezicht toe kreeg was ik er klaar mee. Ik heb hem dat gezegd, in bed gelegd, gezegd dat ik in de kamer ernaast was en pas terug zou komen als hij rustig was.

Hij is dan te moe en zijn boosheid/ frustratie is niet meer te doorbreken of om te buigen. Ik kan hem uit de situatie halen, een grapje maken, streng toespreken maar dat werkt gewoon echt niet bij hem. Ik verwacht niet dat jullie de oplossing hebben hoor, want een vriendin van me die laatst toevallig bij zo'n uitbarsting was, was ook onder de indruk van zijn standvastigheid. Maar wilde even mijn verhaal kwijt

Het is heel herkenbaar wat je verteld. D. kan ook boos worden om de gekste dingen en als ze eenmaal in een bepaald humeurtje komt, is ze daar voor het eerst nog niet uit. Alles kan dan nieuwe driftbuien veroorzaken en slaan doet ze dan ook. Eerst sloeg ze vooral mij, maar dat heb ik haar nu echt afgeleerd, maar uit pure frustratie gaat ze nu wel eens aan haar eigen haar trekken.

Ik heb ook niet echt goede tips voor je, want je zegt, peuterpubertjes kunnen dan erg standvastig zijn. Ik krijg ook wel vaak de tip van afleiden, maar dat werkt ook niet met de kleine dingetjes. Het enige dat ik kan bedenken wat dan wel eens helpt is echt iets heel anders gaan doen, dus boodschappen gaan doen, ergens op bezoek gaan, naar de speeltuin etcetera. Even weg uit het huis dus.

Klopt iets heel anders wil nog wel eens werken. De hele dag thuis zitten is sowieso niet echt een optie want hij gaat zich vervelen en dan zie je hem echt rondlopen en zoeken naar iets wat reactie van mij uitlokt De psz vind hij ook een erg leuke afwisseling! Maar vandaag ging dat niet omdat het bedtijd was, hij was ook gewoon echt heel erg moe en wilde misschien wel graag slapen maar kon er nog niet aan toe geven. Moeilijke momenten en gelukkig was mijn man thuis want nadat ik weg was gegaan heeft hij hem gekalmeerd en naar bed kunnen brengen.

Ik vind het dan ook zo'n vervelend idee dat hij zo heerlijk tv zat te kijken met papa, blij is en we de dag dan negatief eindigen.

Oh ja, dat soort momenten heb ik met Ezra ook zo vaak gehad toen hij twee was, ik vond dat ook zo vreselijk. Het wordt wel beter, hoor. Nu hij een jaartje ouder is, is hij een stuk rustiger en beter voor rede vatbaar. In die tijd zette ik ze soms maar gewoon in de wagen en ging een flink eind wandelen, daar werd hij rustig van en ik ook.

wij wandelen ook veel, J op m'n rug N in de buggy en hup de deur uit. Gelukkig is het het meeste van de tijd weer mooi weer want bij regenachtige dagen zijn de dagen best lang. Als we bijv naar mijn oma gaan, ze woont hier 4 km vandaan, gaan we ook lopend. Dan komen beide kindjes fris en uitgerust aan

Hier is het op het moment ook zo erg. Om het kleinste dingetje dat niet lukt wordt hij zo kwaad en gefrustreerd. Als iets niet mag, wordt hij nog bozer. Naar bed brengen gaat ook veel moeilijker dan een tijdje geleden... het duurt een eeuwigheid en als je dan uiteindelijk weg gaat is het nog niet goed en gaat hij jammeren wat omslaat in schreeuwen/huilen.. etc.. Alsof niets goed is. Iedere seconde eist hij op, HIJ moet de aandacht en niets of niemand anders. Ik vind het niet zo'n leuke periode, het is vermoeiend en ik vind het gewoon jammer dat de sfeer daardoor zo min is. Ik moet vaak boos op hem worden, wat weer eindigt in een huilbui.. Net als slapen in de middag. Dat doet hij al heel lang niet meer, maar rustig op z'n kamer spelen werkt ook niet, hij loopt gewoon achter me aan.. hij kan ook niet alleen spelen dan. Nu zit hij dan wel lekker in de tuin in de zandbak te spelen, maar het is gewoon zo vervelend dat iedere avond weer een 'strijd' lijkt te zijn. We proberen hem zo goed en zo vaak mogelijk te helpen als iets niet lukt. De ene keer accepteert hij dat, de andere keer mogen we niet eens in z'n buurt komen..Ik moet zeggen dat ik het op sommige momenten echt moeilijk vindt om te bepalen wat ik moet doen. Moet ik dan boos worden, negeren.. helpen..

Ik heb dus ook echt geen tips.. ben ook even mijn verhaal kwijt. Iedere dag beginnen we weer goed denk ik, maar na een kwartier is het alweer gillen of jammeren omdat het niet gebeurt zoals meneer zou willen dat het gebeurt... pff