Opvoedkampen

Omdat ik het forum weer saai begin te vinden, gooi ik er maar weer een discussie-onderwerp in. Zouden er opvoedkampen moeten komen voor ouders die falen in de opvoeding van hun kind? Zo ja, alleen op vrijwillige basis, of ook als anderen denken dat de ouders falen?

Mijn inspiratiebron zijn mijn buren. 2 kinderen gebaard, maar geen flauw benul van opvoeden. Er wordt totaal langs elkaar heen gepraat, er wordt pas naar de kinderen geluisterd als ze schreeuwen. Ze huilen en krijsen de godganse dag (deze kinderen zijn 5 en 6, geen baby's meer). En het gebeurt regelmatig dat ik eerder in bed lig dan deze koters. Die vader maakt overal een grapje van, vooral van het wangedrag van zijn koters, en die moeder is gewoon een slappe vaatdoek. Als die kinderen de hele tuin onder water zetten met een tuinslang, dan zegt die moeder zachtjes: "Anders kunnen jullie misschien beter die slang weer terug leggen..."

Dus ik wil mijn buren graag aanmelden voor een Supernanny-Jo-opvoedkamp!

Maar, de grote vraag daarbij is: wat is een goede opvoeding? Daar heeft iedereen weer andere gedachten over, dus hoe bepaal je zoiets?

Doel jij trouwens op kampen op vrijwillige basis of via overheidsregeling?

Opvoedkamp voor de ouders, de kinderen of gezamelijk als gezin?

Er zijn zó ontzettend veel verschillende manieren van opvoeden en elke manier van opvoeden heeft weer z'n goede dingen. Dus ik vind een opvoedkamp eigenlijk maar een stom gedrilled één-twee-in-de-maat-anders-wordt-je-moeder-kwaad-iets. Je krijgt maar één visie aangereikt, en wie zegt dat die manier van opvoeden bij jouw persoontje past?

Eens met bovenstaande. En verder is mijn moeder ook ooit naar een soort opvoedhuis gestuurd omdat ze een zogenaamd 'bleekneusje' was, zo heetten toendertijd de wat ziekelijke kinderen. De zeelucht zou dan helpen en zodoende heeft ze een hele tijd apart van mijn opa en oma gewoond in zo'n huis. Ze heeft er altijd alleen maar gruwelijke herinneringen van naar boven kunnen halen, omdat het 'opvoeden' en vooral straffen daar volledig uit de hand liep. Ik krijg er dus op basis daarvan een heel naar gevoel van.

Geen drilkamp, en ook niet een uit huis plaatsing oid. Ik dacht meer aan cursusdagen. Van die algemene dingen: bedtijden, hoe-krijg-ik-mijn-kind-stil-als-het-loopt-te-jengelen-om-een-snoepje.

denk je dat de ouders uit jouw inspiratiebron daar wat mee gaan doen als ze daar verplicht heen gestuurd zouden worden?

Op vrijwillige basis aanmelden, of gedwongen, en wanneer dwing je zoiets en wie bepaalt de grens? Denk dat dat heel controversieel zou worden

SuperGrover schreef:Geen drilkamp, en ook niet een uit huis plaatsing oid. Ik dacht meer aan cursusdagen. Van die algemene dingen: bedtijden, hoe-krijg-ik-mijn-kind-stil-als-het-loopt-te-jengelen-om-een-snoepje.

Snoepje geven, kind stil!!

Ik weet wel wat je beodeld SuperGroover.

Ik denk dat dat nog helemaal niet zo verkeerd is maar dan wel de ouders met de kinderen.

Een beetje zoals toen met die amerikaanse man.
Weet niet meer hoe hij heet. (Die toen beschuldigd is van misbruik, dacht ik?)

Bedtijden zijn per kind zo wisselend. Mijn broertje en ik hadden als kind heel veel slaap nodig terwijl klasgenootjes gerust een uur, anderhalf uur later naar bed gingen, die waren eerder gewoon nog echt niet moe te krijgen.
Ik merk de verschillen zelfs op m;n werk, de ene dreumes ligt er om half 7 al in terwijl de tweede pas om half 9 gaat. En 't één is niet fouter dan 't ander.

Oké, alle kinderen verschillen, maar consequent zijn is wel een vak dat veel ouders nog moeten leren!!!
Ik geef zelf opvoedondersteunig op mijn werk, maar dan wel ambulant. Ben het wel met je eens dat veel ouders het absoluut niet handig aanpakken.

Het gaat natuurlijk niet om bedtijden maar om de hele opvoeding.

Het IS niet juist als een ouder zijn of haar kinderen niet onder controle heeft.
En natuurlijk proberen kinderen vanalles uit... Maar ik neem even aan dat SG het over de extreme gevallen heeft.

Niet over een kind dat 1 keer huilt omdat het geen snoepje krijgt, nee over de kinderen die dag in, dag uit niet naar hun ouders luisteren. Waar het ook over gaat.
Dit is uiteraard begonnen bij de ouders, maar daarom zou een soort van cursus voor ouders en kinderen helemaal zo gek niet zijn.

Zeker als ouders de opvoeding totaal niet meer in de hand hebben.

Nee, dat snap ik. Maar mijn opmerking was meer om aan te geven dat je zoiets als bedtijden niet op kunt leggen

Ik denk dat het bij veel mensen niet is dat ze hun kind niet op wíllen voeden, maar dat ze gewoon geen flauw benul hebben hoe zoiets werkt. Ik vind het in ieder geval abnormaal dat kinderen van 5 en 6 vaak om 22:00 nog actief zijn. Daar worden ze ook weer vervelend van, want volgens mij hebben zij gewoon chronisch slaapgebrek. En dat er misschien geleerd kan worden hoe je een kind grenzen leert. "Zou je eventueel, wellicht misschien willen stoppen met het slaan van je broertje?"...

Marin: Nou wat dacht je van de marge van 3 klagende buren?

Oh nee. Natuurlijk niet.
Dat zou ook wel het laatste zijn waar ik me zorgen over zou maken bij H.

Er zullen vast ook wel mensen zijn die vinden dat wij niet kunnen opvoeden. Het staat noch op ons, noch op Ezra's voorhoofd geschreven dat hij een taalachterstand heeft en dat we daarom nog niet met hem kunnen communiceren op het niveau dat bij zijn leeftijd past. Ik heb toen hij twee was maandenlang het strafhoekje van de Supernanny geprobeerd en ik weet nu pas dat hij daar niets van begreep, dat hij ons in die tijd waarschijnlijk niet eens goed kon horen omdat hij een tijdlang gehoorverlies heeft gehad. Al die oordelen over andere, soms wildvreemde ouders die het zogenaamd niet goed zouden doen, ik word daar soms zo moe van.

Dat snap ik ook Susan. De meeste ouders zitten volgens mij ook niet op bemoeienis te wachten. Maar god, ik kan die kinderen soms wel wat aandoen, staan ze om kwart voor zeven 's morgens op de muren te bonzen... Of dan zetten ze de tv zo hard dat ik mijn vriendin aan de telefoon nauwelijks kan verstaan. Of dan krijst dat meisje minstens een half uur, non stop: "IK WIL MIJN GELE LAARZEN AAN"

Oh, ik vind bemoeienis prima hoor, maar wel met de juiste ondertoon.

Susan, ik merk dat dit soort dingen bij jou heel gevoelig liggen vanwege Ezra, wat ik gevoelsmatig wel begrijp, maar dit gaat toch helemaal niet om situaties zoals die met jullie kleine man? Ik ken je alleen van je verhalen hier en nu al weet ik zeker dat het aan de goede sfeer niet ontbreekt bij jullie en dat je kinderen in een veilige omgeving opgroeien.

Dit gaat om ouders die niet weten hoe ze die veilige omgeving moeten creëren, waardoor uiteindelijk het hele gezin niet meer functioneert. Ik ben er zeker voorstander van dat de basisbeginselen, zoals inderdaad het consequent zijn en de erkenning geven, worden uitgelegd en aan ouders die hier behoefte aan hebben. Zelf denk ik dat het gedwongen niet zou werken, maar ik verwacht eigenlijk dat, wanneer het taboe er een beetje vanaf is, de mensen zelf wel zullen komen. De machteloosheid spat er soms vanaf, ik kan me niet voorstellen dat ze dat zelf niet zo voelen.

Merai schreef:Susan, ik merk dat dit soort dingen bij jou heel gevoelig liggen vanwege Ezra, wat ik gevoelsmatig wel begrijp, maar dit gaat toch helemaal niet om situaties zoals die met jullie kleine man? Ik ken je alleen van je verhalen hier en nu al weet ik zeker dat het aan de goede sfeer niet ontbreekt bij jullie en dat je kinderen in een veilige omgeving opgroeien.

Dit gaat om ouders die niet weten hoe ze die veilige omgeving moeten creëren, waardoor uiteindelijk het hele gezin niet meer functioneert. Ik ben er zeker voorstander van dat de basisbeginselen, zoals inderdaad het consequent zijn en de erkenning geven, worden uitgelegd en aan ouders die hier behoefte aan hebben. Zelf denk ik dat het gedwongen niet zou werken, maar ik verwacht eigenlijk dat, wanneer het taboe er een beetje vanaf is, de mensen zelf wel zullen komen. De machteloosheid spat er soms vanaf, ik kan me niet voorstellen dat ze dat zelf niet zo voelen.

Ik weet dat het niet om ons gaat en het ligt in die zin ook niet zo gevoelig, sowieso is Ezra helemaal niet zo'n moeilijk kind en vinden de meeste mensen hem vooral heel schattig en zijn de meeste mensen die ik in het dagelijks leven tegenkom erg aardig en belangstellend en begripvol. Het gaat mij erom dat ik vind dat mensen soms zo snel oordelen over andere ouders en roepen dat men tegenwoordig niet meer kan opvoeden, terwijl je gewoon niet altijd alle ins en outs weet. Wij zijn natuurlijk niet de enige ouders met een verhaal. Niet iedereen zal er zo open over vertellen als ik, niet iedereen zal een kind hebben dat meestal lief en vrolijk is en door de meeste mensen gewoon leuk wordt gevonden.

Ik las een keer een interview in de JAN met Marion Pauw waarin ze vertelde over haar autistische zoon en ze zei: 'Mensen staan altijd heel snel klaar om je te bekritiseren op je ouder-skills. Mede onder invloed van de Supernanny bestaat de indruk dat als je maar de juiste knoppen indrukt, er een perfect kind uitrolt, maar sommige kinderen zijn gewoon retemoeilijk. Ik heb periodes gehad waarin ik dacht dat ik het niet goed deed, maar daar ben ik helemaal vanaf gestapt. Ik doe het hartstikke goed!' Ik was het hier heel erg mee eens.

Los daarvan zijn er natuurlijk mensen die het echt niet zo goed aanpakken, dat wil ik ook niet ontkennen, maar ik denk wel dat er tegenwoordig erg wordt gedacht dat de ontwikkeling van een kind maakbaar is en de opvoeding allesbepalend.

Susan, ik vind het heel knap en bewonderingswaardig dat je zo open en eerlijk over Ezra zijn taalontwikkeling praat. Ook hoe je ermee omgaat, heel knap.

Storm schreef:Susan, ik vind het heel knap en bewonderingswaardig dat je zo open en eerlijk over Ezra zijn taalontwikkeling praat. Ook hoe je ermee omgaat, heel knap.

Dank je wel.

Susan schreef:

Merai schreef:Susan, ik merk dat dit soort dingen bij jou heel gevoelig liggen vanwege Ezra, wat ik gevoelsmatig wel begrijp, maar dit gaat toch helemaal niet om situaties zoals die met jullie kleine man? Ik ken je alleen van je verhalen hier en nu al weet ik zeker dat het aan de goede sfeer niet ontbreekt bij jullie en dat je kinderen in een veilige omgeving opgroeien.

Dit gaat om ouders die niet weten hoe ze die veilige omgeving moeten creëren, waardoor uiteindelijk het hele gezin niet meer functioneert. Ik ben er zeker voorstander van dat de basisbeginselen, zoals inderdaad het consequent zijn en de erkenning geven, worden uitgelegd en aan ouders die hier behoefte aan hebben. Zelf denk ik dat het gedwongen niet zou werken, maar ik verwacht eigenlijk dat, wanneer het taboe er een beetje vanaf is, de mensen zelf wel zullen komen. De machteloosheid spat er soms vanaf, ik kan me niet voorstellen dat ze dat zelf niet zo voelen.

Ik weet dat het niet om ons gaat en het ligt in die zin ook niet zo gevoelig, sowieso is Ezra helemaal niet zo'n moeilijk kind en vinden de meeste mensen hem vooral heel schattig en zijn de meeste mensen die ik in het dagelijks leven tegenkom erg aardig en belangstellend en begripvol. Het gaat mij erom dat ik vind dat mensen soms zo snel oordelen over andere ouders en roepen dat men tegenwoordig niet meer kan opvoeden, terwijl je gewoon niet altijd alle ins en outs weet. Wij zijn natuurlijk niet de enige ouders met een verhaal. Niet iedereen zal er zo open over vertellen als ik, niet iedereen zal een kind hebben dat meestal lief en vrolijk is en door de meeste mensen gewoon leuk wordt gevonden.

Ik las een keer een interview in de JAN met Marion Pauw waarin ze vertelde over haar autistische zoon en ze zei: 'Mensen staan altijd heel snel klaar om je te bekritiseren op je ouder-skills. Mede onder invloed van de Supernanny bestaat de indruk dat als je maar de juiste knoppen indrukt, er een perfect kind uitrolt, maar sommige kinderen zijn gewoon retemoeilijk. Ik heb periodes gehad waarin ik dacht dat ik het niet goed deed, maar daar ben ik helemaal vanaf gestapt. Ik doe het hartstikke goed!' Ik was het hier heel erg mee eens.

Los daarvan zijn er natuurlijk mensen die het echt niet zo goed aanpakken, dat wil ik ook niet ontkennen, maar ik denk wel dat er tegenwoordig erg wordt gedacht dat de ontwikkeling van een kind maakbaar is en de opvoeding allesbepalend.

Dat ben ik ook helemaal met je eens! Als orthopedagoog in opleiding weet ik ook dat een heleboel niet maakbaar is, maar de wisselwerking is er wel degelijk en ik denk dat je met dat besef ouders wel kunt helpen.