ik ben 8 maanden, en ik zeg.....NEE!

hallo! Mijn kleine vent is bijna 8 maanden. Hij is echt enorm aan't veranderen de afgelopen dagen. Bij vreemden gaat hij meuten, en keihard huilen. Als ik hem neer wil leggen, gaat hij mopperen. 5 minuten alleen spelen is ok, maar ook daarna is niets goed meer...en dat is dus met alles! Slapen gaat weer k*t, veel wakker, 5uur klaarwakker zelfs! In slaap krijgen is moeilijk...(in mijn armen is ok, maar zodra ik hem neerleg is het gillen!) Vanmiddag een uur laten huilen maar hij stopte niet! Ja, na een uur vond ik het genoeg en pakte hem en toen was hij stil...
Op het kdv was het huilen met wegbrengen en ook daar gaven ze aan dat hij heel de dag aan het meuten was...

8 maanden sprong, het hoort erbij....I know! Maar hoe kan ik hier nu het beste mee gaan?
(mijn mams zei meteen:' niet aan die eenkennigheid toegeven hoor, gewoon bij andere laten zitten, laten huilen, daar moet hij maar aan wennen!' en daar had ik beetje moeite mee)

ben benieuwd!

ik ga dus precies tegen je moeder in, lekker toegeven aan die eenkennigheid, veiligheid bieden en laten weten dat jij er voor hem bent. Dat ventje snapt er helemaal niks van als jij even uit de kamer verdwijnt, die is er heilig van overtuigt dat zijn lieve mama nooit weer komt. Alles wat niet op papa/mama lijkt is echt, dat kent hij niet en wil dus naar zijn veilige plekje (papa of mama dus). Die eenkennigheidsfase/verlatingsangstfase is een hele gezonde fase. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat wanneer kinderen zich beter kunnen hechten, vervolgens ook beter op eigen benen kunnen gaan staan en zelfstandig te worden. Ze weten immers dat ze dan altijd op hun ouders terug kunnen vallen.

En wat betreft het slapen, welcome to the club. Hier ook zo'n dramaslaapster de laatste dagen/weken. Ik hoop heel hard dat het door de warmte komt en ze komende nacht nu het wat af is gekoeld wat beter gaat, maar als dat niet het geval is en even troosten of een flesje melk helpt niet, komt ze lekker bij ons in bed. Als je dat niet wilt is het bedje naast jullie bed zetten misschien een optie. Dan kun je met je hand bij hem, voelt hij zich misschien niet zo alleen en kunnen jullie in bed blijven liggen. Mijn dochter vleit zich lekker tegen me aan als ze 's nachts niet wil/kan slapen, zucht dan tevreden en valt dan in slaap. Zo hebben we al wel meer van die periodes gehad en na een paar dagen slaapt ze weer super in haar eigen bedje. Ik denk dat kinderen in zo'n periode gewoon even alle liefde en aandacht nodig hebben van hun ouders om alle nieuwe dingen die ze ervaren en kunnen te verwerken.

Wel heel lastig en vervelend dat hij op het KDV ook moet huilen. Ik neem inmiddels uitgebreid de tijd om haar naar de gastouder te brengen. Op die manier kan ze even rustig acclimatiseren met mij erbij, ik hou haar vaak eerst even bij me en als ze wat los komt en niet meer met een pruillipje bij mij op schoot zet, leg ik haar vaak bij het andere kindje en gaat ze vaak met hem 'spelen'. Dan krijgt ze een kus en ga ik weg. Soms moet ze dan nog even huilen, maar vaak is ze dan al wel zo vrolijk aan het spelen dat ze het helemaal niet meer erg vindt als ik weg ga. Ik merk heel duidelijk dat als ik wat aan de late kant ben en haast heb en dus niet even rustig kan blijven, ze over de toeren is zodra ik weg ben. Ik vind dat enorm sneu, dat arme ding snapt er niks van, dus ik zorg ervoor dat ik nog even kan blijven. Misschien is dat ook een optie voor jou.

Ja, dat over die eenkennigheid, las ik al...maar ga dat maar eens uitleggen aan anderen! Pfff...als ik begin, krijg ik meteen te horen da'k niet zo moeilijk moet doen. Huilen is goed voor hem, Niet zo krampachtig, moet nodig eens wat harder worden etc. Ben die eeuwige discussie zo zat! Weet dat ik mij dat niet moet aantrekken maar vind het lastig.
Ook omdat ik gewoon niet goed weet hoe en wat. Maar wat jij, dromertje, schrijft ligt dichtbij wat ik voel! Dus dat lijkt mij een juiste manier! Maar ja...

Over het slapen: ik slaap zelf slecht op 't moment dat 'ie tussen ons in ligt...dus dat houd ik een nacht wel vol, maar langer niet. Als het zo blijft misschien zijn bedje inderdaad ff ernaast zetten. Maar ben bang dat 'ie daarna niet meer in zijn eigen kamer wilt slapen?

Hoop dat deze periode snel voorbij is! Haha!

HG: doe vooral wat voor jou goed voelt joh. Commentaar krijg je sowieso wel, welke aanpak je ook kiest. Dat krijg je voor niks bij het moederschap cadeau

tsjah, dat zeggen ze ook wel eens tegen mij, maar voor mij is de meest relaxe manier van daarmee omgaan, haar toch lekker bij me te nemen en toe te geven aan haar gevoel. Voor mij voelt het laten huilen juist als een krampachtige strijd.

Over dat slapen kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar wij hebben daar nooit problemen mee gehad, terwijl ze toch regelmatig bij ons slaapt. Soms heeft ze een week dat ze liever bij ons ligt en daarna slaapt ze zo weer een maand prima in haar eigen bed op haar eigen kamertje.

Dromertje schreef:
Wel heel lastig en vervelend dat hij op het KDV ook moet huilen. Ik neem inmiddels uitgebreid de tijd om haar naar de gastouder te brengen. Op die manier kan ze even rustig acclimatiseren met mij erbij, ik hou haar vaak eerst even bij me en als ze wat los komt en niet meer met een pruillipje bij mij op schoot zet, leg ik haar vaak bij het andere kindje en gaat ze vaak met hem 'spelen'. Dan krijgt ze een kus en ga ik weg.

Als ik hier iets aan toe mag voegen...
Natuurlijk is het heel goed dat je de tijd neemt om je kindje weg te brengen. Als je gehaast en gestresst bent dan voelt die kleine dat haarfijn aan. Máár...blijf ook weer niet té lang hangen. Ik werk als leidster op een kdv en heb soms ouders die 20 minuten of langer blijven hangen, met een kind aan hun been vastgeklampt, en dan pas weggaan, dit werkt vaak juist weer averechts. Ik neem uitgebreid de tijd voor een overdracht 's ochtends, laat z dan nog even samen hun ritueeltje doen, en na een minuut of 5 a 10 stel ik zelf voor om papa of mama een kus te geven en samen te gaan zwaaien....