Overreageren?

Ik ben oproepkracht op vier kleinschalige woningen van dezelfde leidinggevende. Op twee woningen werk ik regelmatig en ken ik mijn patiënten ook gewoon goed (als in, niet slechter dan een 'gewone' weekendhulp, eerder beter omdat ik ook veel door de weeks moet werken).
Afgelopen weekend (vrijdag, zaterdag én zondag) heb ik met een collega gewerkt waar ik het heel goed mee kan vinden. Aardige vrouw, de leeftijd van mijn moeder. Ze hebben zelfs nog bij elkaar in de klas gezeten.
Anyway, er was dus op zondag een patiënt van ons, die er nog maar net woonde, niet lekker. Omdat ik niveau 3 was en mijn collega niveau 2, moest ik hier in de beslissingen nemen etc. Heb de verpleegkundige dienst en de dokter laten komen en had het bij het rechte eind - die vrouw lag zeg maar haar kaarsje uit te laten branden. Heb toen ook gelijk haar man moeten bellen om dit heb te vertellen en hem te verzoeken zo snel mogelijk naar mij toe te komen.
Haar man heb ik zo goed mogelijk opgevangen en hem gesteund waar mogelijk. We hebben veel zitten praten, hij was open naar mij toe, kwam met zijn vragen naar me toe en naar mijn beleving was hij heel blij dat ik hem zo heb ondersteund, ik heb hem zelfs nog aan het lachen gekregen aan het bed van zijn vrouw. Mijn collega was het hier mee eens en gaf me hier voor complimenten dat ik dit op deze leeftijd al zo goed en zelfverzekerd aan kon pakken, terwijl zij er zelf wat onzeker over was.
Nu kwam er een collega van het tweede huisje waar ik dus ook veel werk naar ons toe. Zij is ook de roostermaker (maar verder 'gewoon' een niveau 3 werkneemster van een andere afdeling), maar ze denkt dat ze heel wat belangrijks is. Prima, die mensen heb je ook en dat laat ik dan ook maar zo. Dus zij kwam even langs om kussens op te halen voor een patiënt van haar die gevallen was, heb haar daar mee geholpen en kort ingelicht wat er bij ons speelde en dat ik het heftig vond voor die man dat hij geen familie had.
Vervolgens ging zij die kamer binnen! Met die man praten, vragen of er nog iemand was die ZIJ voor hem kon bellen. Verder vertelde ze hem dat er 'vanmiddag om drie uur' een andere collega zou komen die 'wél een vaste werknemer' was en dat hij haar in ieder geval 'wél' zou kennen. Het kwam echt heel neerbuigend over alsof ik een invalkracht was die amper de mensen kende en die die man ook niet kende. Dat terwijl ik al drie dagen aan het werk was daar, al meerdere gesprekken met die man heb gehad, hem aan het lachen had gekregen, hij zijn hart al bij me uitgestort had etc. Hij heeft al zijn zorgen bij me neer gelegd en dan komt zij vertellen dat er straks wel iemand komt die beter is (want ja, zo kwam het écht over).
Nu wil ik best met haar het er over hebben, want ik voelde me gewoon echt gekleineerd en zeker omdat er dus een patiënt en familie bij was. Maar is dat verstandig? Zo vaak zie ik haar niet, eigenlijk heb ik bijna niets met haar te maken. Of moet ik het laten rusten? Want waarschijnlijk is het haar zelf niet eens bijgebleven… Over reageer ik?

Ik kan me voorstellend dat je er een vervelend gevoel aan hebt over gehouden. Ik zou dat zelf ook niet prettig vinden vooral als je zelf het gevoel hebt dat je dit prima gedaan hebt. Ik weet niet of ik er met haar over zou hebben. Ik denk dat ik het zou laten wezen maar als dit vaker voorkomt het dan zeker aan de orde stellen. Heb je niet een soort evaluatie met een leidinggevende over dit soort speciale dingen (lijkt mij niet zo vaak voor te komen, toch een noodsituatie)? dan zou ik wel aankaarten hoe je gehandeld hebt en dit evt aan haar noemen.

Mijn leidinggevende is die zondagmiddag zelf nog even langs gekomen omdat het sowieso een rare situatie was. Die mevrouw was twee dagen daarvoor 's ochtends gevallen bij een collega op een onbewaakt moment (ze ging zonder rollator op pad kennelijk). Dus er moest uitgesloten worden dat het een onnatuurlijke dood zou zijn. Heb me daar verder niet mee bemoeid, maar hij heeft me dus aan het werk gezien die middag en met die man bezig gezien. Heb op dat moment niets gezegd over die collega, omdat het me op de een of andere manier eerlijker leek om haar er eerst zelf op aan te spreken?

Het klinkt als iemand die ik ken uit HB (ook van 4 kleine woningen (ik wil de naam wel noemen van de stichting/woningen maar dat doe ik maar niet hier openbaar) maar goed ik weet niet waar je vandaan komt en weet de naam zo ook niet meer van die persoon (alleen als ik hem hoor)... maar dan nog als jij goed gehandeld hebt naar jou mening (wat ik zo lees van wel!) dan zou ik dan toch eens met haar overleggen dat je je niet met respect behandeld voelt maar als iemand die er maar af en toe komt, terwijl je toch 3 vrij belangrijke dagen met die personen hebt doorgebracht en het naar beste kunnen hebt gedaan! Het klinkt voor een ander misschien onbelangrijk maar ik neem aan dat het best heftige gesprekken en beslissingen zijn geweest waar jij uiteindelijk wel "trots" (in hoeverre trots de juiste woordkeuze is) op bent dat je het zo afgehandeld hebt.

Het komt op mij over dat je de man heel goed opgevangen hebt! Dat vind ik knap want zulke situaties lijken mij erg moeilijk.. fijn dat je directe collega ook vond dat je het goed had gedaan! En heel jammer dat iemand die eigenlijk niks van het hele 'proces' heeft meegemaakt zich er dan zo mee gaat bemoeien. Vind dat ze eerst ook wel aan jou wat meer inlichtingen had kunnen vragen voordat ze met de man ging praten.. Lijkt mij voor de man ook niet prettig trouwens dat iemand opeens zo tegen hem gaat beginnen. 

Ik zou het zeker even gaan bespreken met haar. Ze mag best weten dat je niet blij was met hoe zij reageerde in deze situatie. Ze mag best eens te horen krijgen dat niet alles wat ze doet zo geweldig is als ze zelf waarschijnlijk denkt. Wel fijn dat je verder niet echt met haar te maken hebt maar ook voor je eigen gevoel zou ik het wel willen bespreken.