In opperste staat...

Ik weet niet of het hier thuishoort, maar vooruit.

Toen mijn zoon net geboren was, was ik erg op hem gefocused, logisch denk ik. Mijn lijf reageerde gewoon zodra hij huilde, adrenaline stroomde, alle zintuigen op scherp, 'wat is er aan de hand?'. Zo slaap je snachts niet door gehuil heen en ren je erheen zodra je een alamerend huiltje hoort. Vervelende is dat ik dit nóg steeds heb. Alleen nu is het geen kleine baby meer, maar een dreumes die mekkert, zeurt en ook weleens huilt om 'niks'. Zodra zoon snachts huilde van de honger stond ik niet slaapdronken een fles te maken, nee, ik kon een wiskunde examen afleggen, zo wakker was ik na een uur slaap. Nu heb ik dat nog steeds, soms geeft zoon 1 huiltje, ik klaarwakker en iedereen slaapt door. Ook overdag kom ik nergens aan toe, ik kan me niet concentreren op gesprekken, administratie, bellen gaat al helemaal niet. Ik reageer de helft van de tijd niet eens op iedere mekker, maar mijn hele lijf en denken staat in opperste staat van paraatheid zodra mijn zoon geluid maakt, mijn aandacht ligt dan ook bij hem en de rest van de wereld gaat gewoon even aan me voorbij, ongeacht wat ik aan het doen ben. "Doe-dingen" doe ik samen met zoon (wasmachine inruimen) of hoef ik me niet voor te concentreren (afwassen), maar de dingen waarbij ik moet nadenken of me even moet concentreren blijven liggen.

Nu begint het vervelend te worden, zoon slaapt minder, administratie blijft liggen, afspraken die ik moet maken blijven liggen en ik smeek man zoon even mee te nemen in het weekend zodat ik even in alle rust rekeningen etc kan betalen, maar man doet liever dingen samen, juist omdat dat doordeweeks niet lukt.

Herkent iemand het? En wat doe ik eraan?

Zou het er ook niet van kunnen komen dat je nu weer zwanger bent? Dan gaat je lichaam o.i.v hormonen ook anders werken natuurlijk. Toen ik zwanger was merkte ik ook dat ik anders (alerter, maar ook kribbiger) reageerde.

Heeel herkenbaar... Helaas... Ik heb het ook met mijn peuter.
Alles wat je zegt is herkenbaar, en ik dacht altijd dat als de 2e er zou zijn het vast wel over zou gaan, maar nee, nog steeds heb ik het en juist bij mijn jongste heb ik het niet. En het is niet dat ik minder van hem hou ofzo en tuurlijk sta ik altijd naast zijn bedje 's nachts en overdag ben ik de hele dag met hem bezig maarrr... Hij geeft mij vertrouwen..

En dat is dus het punt... Mijn oudste was ik bijna kwijt geweest en was er daarna nog een week slecht aan toe in het zhuis. En bij mij is dat dus het 'probleem'. Ik ben zooo bang om hem kwijt te raken... En tuurlijk het is een peuter van 2,5 die het super goed doet en alle andere dingen doet die een 2 jarige doet. Maar toch..

Ik heb lang bij een eerstelijns psycholoog gelopen en weet dat ik dit altijd met mij mee draag, en ben er nu heeel bewust mee bezig. Ik laat hem meer vrij stapje voor stapje want ik weet dat ik hem 'beperk' en het gaat een stukje beter maar ben er nog lang niet... Maar ik ben vorige week alleen met mijn kinderen naar het strand geweest en heb hem laten spelen zonder dat ik bovenop zijn lip zat... Ik zag hem genieten en daar genoot ik ook van..

Dus ik kan alleen maar zeggen ga eens nadenken waar het vandaan komt en ga stapje voor stapje heel bewust denken waarom je hem meeneemt naar de wasmachine en laat hem eens niet meegaan maar geef hem een boekje ofzo...

Supertalentje schreef:Ik weet niet of het hier thuishoort, maar vooruit.

Toen mijn zoon net geboren was, was ik erg op hem gefocused, logisch denk ik. Mijn lijf reageerde gewoon zodra hij huilde, adrenaline stroomde, alle zintuigen op scherp, 'wat is er aan de hand?'. Zo slaap je snachts niet door gehuil heen en ren je erheen zodra je een alamerend huiltje hoort. Vervelende is dat ik dit nóg steeds heb. Alleen nu is het geen kleine baby meer, maar een dreumes die mekkert, zeurt en ook weleens huilt om 'niks'. Zodra zoon snachts huilde van de honger stond ik niet slaapdronken een fles te maken, nee, ik kon een wiskunde examen afleggen, zo wakker was ik na een uur slaap. Nu heb ik dat nog steeds, soms geeft zoon 1 huiltje, ik klaarwakker en iedereen slaapt door. Ook overdag kom ik nergens aan toe, ik kan me niet concentreren op gesprekken, administratie, bellen gaat al helemaal niet. Ik reageer de helft van de tijd niet eens op iedere mekker, maar mijn hele lijf en denken staat in opperste staat van paraatheid zodra mijn zoon geluid maakt, mijn aandacht ligt dan ook bij hem en de rest van de wereld gaat gewoon even aan me voorbij, ongeacht wat ik aan het doen ben. "Doe-dingen" doe ik samen met zoon (wasmachine inruimen) of hoef ik me niet voor te concentreren (afwassen), maar de dingen waarbij ik moet nadenken of me even moet concentreren blijven liggen.

Nu begint het vervelend te worden, zoon slaapt minder, administratie blijft liggen, afspraken die ik moet maken blijven liggen en ik smeek man zoon even mee te nemen in het weekend zodat ik even in alle rust rekeningen etc kan betalen, maar man doet liever dingen samen, juist omdat dat doordeweeks niet lukt.

Herkent iemand het? En wat doe ik eraan?

Dit heb ik nu nog steeds, als hij 's nachts kucht, draait, niest, snurkt of praat in zijn slaap hoor ik het.... Echt heel erg irritant. Toen hij kleiner was liep ik naar zijn bedje en werd ik pas echt wakker als ik daar stond, liep echt slapend op de automatische piloot naar hem toe. Dit heeft er ook tot bijgedragen dat hij heel lang nog 's nachts wakker werd, want zodra ik er dus heen liep wilde hij niet meer slapen.

@Vixen; zou het daardoor komen? Ik heb het al sinds hij geboren is en het is nooit minder geworden. Maar dan nog, hoe doen anderen dat dan? Je kunt toch niet alles laten liggen?

@BlueFlower; Bedankt voor je reactie, in deze hoek had ik het nog niet gezocht. Het is meer dat mijn zoon de hele dag achter me aanloopt, met fysieke dingen maakt het me niet uit dat ik afgeleid ben of al mijn zintuigen op scherp staan wanneer hij een geluid maakt, hij staat immers naast me en de was vraagt geen concentratie.
Ik hoop ook niet dat ik mijn zoon beperk, hij mag echt van alles en vooral zelf doen. Het is meer dat ik zo afgeleid ben zodra hij geluid maakt. Ik hoor echt wel wanneer hij alarmerend huilt na een val of dat hij mekkert omdat hij niet bij mijn glas kan op tafel. Ik blijf ook gewoon zitten, vaak zeg ik wel iets ("lieverd dat is mama's glas, laat maar staan, jouw drinken staat daar"), maar dat wat ik aan het doen was ben ik kwijt. Dat wat mijn gesprekspartner daarvoor zei of nog zegt hoor ik niet eens meer. Ik voel het in mijn lijf, net alsof ik in oorlogsgebied sta, terwijl meneer alleen mekkert omdat hij niet bij het glas kan en ik dat gewoon hoor/zie.

Ik kan het niet uitleggen zie ik al ;(

@Bolleke; (ik kan niet quoten, heel vervelend)
Ow ja, daar word ik vaak ook wakker van. Dus ik slaap met oordoppen in als ik echt moe ben, zijn bed staat naast me dus die hoor ik wel als ie huilt. Ik blijf ook gewoon liggen, hij is ook nog een tijd lang wakker geweest snachts omdat ik er dus steeds op anticipeerde. Maar zelfs als ik blijf liggen merk ik dat ik mijn adem inhou, alle spieren aangespannen en ik hoor bij wijze van, de buurvrouw nog ademen 3 huizen verderop, omdat mijn gehoor ook op scherp staat. Ineens. Na een kuchje dus. Heb je dit overdag ook?

Als hij overdag thuis is, dan ben ik ook inderdaad erg gefocust op hem. Maar minder als 's nachts. Ik denk dat het met instinct te maken heeft en overdag is dat makkelijker uit te schakelen vind ik. Maar ik let wel heel veel op hem, maar nu hij dus al bijna 7 is laat ik hem ook heel veel, dan ga ik gewoon iets anders doen.
Dat van die spieren en zintuigen herken ik ook heel erg als ik in bed lig, hij ligt dan wel op een andere kamer maar als ik hem hoor, blijf ik toch een tijdje wakker en luisteren of ik hem verder nog hoor. En ik kom dan ook weer moeilijk in slaap.

Maar hoe kwam je toe aan dingen toen hij kleiner was? Ik heb een dreumes en die vraagt ook gewoon aandacht, dat geeft niet. Ik vind bijv bellen heel vervelend omdat ik maar half luister, dingen vergeet te vragen of te noteren en er eigenlijk niet bij ben...

Een en al herkenning. Ik heb exact hetzelfde. Maakt niet uit in hoe diepe slaap ik lig, als mijn kind geluid maakt (ja zelfs zonder babyfoon kan ik hem horen draaien in zijn bed) ben ik klaarwakker. En ik hoor niet alles, als man naar bed komt hoor ik dat geeneens. Ik moet zo lachen om je wiskunde examen. Ik zou dat ook kunnen. Hoe erg, ik kom ook niet aan rekeningen betalen toe. Helemaal niet toen ik laatst geld had 'overgemaakt' voor onze nieuwe meubels en opeens op dag van bezorging de telefoon ging dat ze alleen kunnen bezorgen als ik t kon pinnen... Ik in de veronderstelling dat 't allang betaald was. Was ik vergeten de laatste stap de accorderen. Ik betaal nu maar alles als hij slaapt in de avond. Ik vind t ook vervelend. Ik heb hem laatst weggebracht omdat ik een belafspraak met de advocate had. Ik heb echt geen tips  kan ze wel gebruiken.

Dat ging eigenlijk best goed, hij liep mij vooral achterna en ik deed gewoon het huishouden. Maar zodra hij dus huilde of een ongewoon geluid maakte dan ging ik wel weer kijken wat er was enzo. Dat ik helemaal niets meer kon doen qua concentreren herken ik weer niet gelukig. Wel dus als ik iets ongewoons hoorde (maar dat heb ik nu nog).

Hier ook. Ik hoor alles 's nachts van Louise en ben dan ook klaarwakker, en mijn vriend slaapt gewoon door, zelfs als ze al 10 minuten oorverdovend ligt te huilen. Ik heb helaas ook geen tips.

Ik herken het 's nachts gedeelte wel redelijk, dan word ik ook sneller wakker dan mijn man en ik hoor veel. Tenzij ik echt verschrikkelijk moe ben, dan gebeurd het wel eens dat mijn man de volgende ochtend zegt dat hij er 's nachts bij is geweest en dat ik er dan niets van meegekregen heb

Overdag heb ik er minder last van, ik kan wel gewoon de administratie en zo tussendoor doen. Hooguit niet omdat de jongste om aandacht vraagt en erbij wil zitten/de laptop wil vermoorden, maar mijn aandacht kan ik er wel bijhouden en ik kan me goed afsluiten als ik aan het bellen ben. Ik hou ze dan met een schuin oog in de gaten maar kan wel mijn aandacht bij het gesprek houden.

Gelukkig maar, anders was ik met 2 kinderen nergens meer aan toegekomen

Ja, PC, dat dus. Wat fijn dat je savonds nog iets kunt doen, zodra hij tussen 7 en half 8 op bed ligt, ruim ik de zooi op, maak ik schoon en ga daarna uitgeput op de bank zitten om er niet meer vanaf te komen tot mijn ogen dicht vallen. Waar vind je de motivatie om dan nog je post na te kijken?

@Knillis: precies het probleem, met 2 kan ik nog minder heb ik het idee. Maar dan 'mag' ik nog even van mezelf, gewoon omdat het een kleine baby is die mij echt continue nodig heeft  Maar daarna, hoe sluit je je af?

Ja met 2 is dat inderdaad nog lastiger denk ik!  Ik weet ook niet hoe ik dat doe,  ik kan dat over het algemeen wel goed. Op mijn werk is het ook vaak hectisch en dan kan ik me ook goed afsluiten.  Maar tips heb ik helaas niet! Misschien groei je er vanzelf wel in straks als de tweede er is,  dat kan natuurlijk ook nog!