Het magische getal, 30 ...

Sinds ik 30 ben denk ik over zoveel dingen dieper na. Ik weet niet welke knop er om is gegaan maar ik vind het vervelend

Het enige waar ik zeker over ben is mijn relatie, ik ben blij met mijn vent. Over de rest denk ik de laatste tijd zoveel na. Is dit wel de baan waarmee ik mezelf oud zie worden? Is het te laat om een carriereswitch te overwegen?
Is het gek om minder te gaan werken zonder dat er kinderen in het spel zijn? Zijn sommige vriendinnen wel echt vriendinnen of gewoon leuke kenissen om af en toe een keertje mee af te spreken? Ik lijk op het moment aan elke vriendschap te twijfelen. En zo kan ik nog wel even doorgaan ....

Ik merk aan mezelf dat ik het best eng vind om ouder te worden en graag wat in mijn jeugd blijf hangen, door de muziek die toen in was of door regelmatig feestjes te bezoeken omdat ik af en toe het idee heb iets gemist te hebben tijdens mijn jeugd.

Ik dacht dat ik in mijn omgeving de enige was die hier last van heeft maar een oudere vriendin heeft ook verteld dat zij daar op haar 30e mee te maken kreeg en mijn nagelstyliste (zelf ook 30) gaf ook aan dat ze hier mee worstelt.

Meiden van hier misschien ook? Zoja, waar zit jij mee sinds je 30 bent geworden?

Ik merk juist nu ik de 30 nader (maand) dat ik meer rust heb gekregen en tevreden ben met mijn leven. Ben niet meer bezig met wat anderen van mij vinden en zit goed in mijn vel. Had de jaren hier voor juist het gevoel dat ik druk van mijn omgeving kreeg om te presteren en te moeten,dat heb ik nu kunnen laten gaan en maak mij dus niet meer druk om wat hun vinden dat ik van mijn leven moet maken. Ben dus over het algemeen juist relaxter en meer ontspannen geworden. En het idee ouder te worden geeft mij juist meer rust. Beetje het tegenovergestelde van wat jij hebt dus,lijkt me best 'lastig'. Hopelijk gaat het gevoel snel weg.

Dat ik nog steeds kinderloos ben. Voor de rest ben ik tevreden met mijn leven nu. Ja, soms vraag ik me af wat ik nu voor werk gedaan had als ik havo was gaan doen of was gaan doorleren op het HBO. Ik vind het soms wel eens zonde dat ik dat niet gedaan heb, maar nu heb ik er ook geen zin meer in.

Dat ik kinderen wil ben ik over uit. Alleen zie allemaal beren op de weg. En hoe moet ik dit allemaal doen straks? Ja die vragen komen mij bekend voor. Schijnen meer mensen last van te hebben op deze leeftijd hoor ik om mij heen. Ik vind 30 helemaal geen leuke leeftijd. Ik hoor namelijk dat veertigers weer meer rust hebben. Dus wat dat betreft zou ik liever tien jaar ouder willen zijn!

Ik en vorige maand 30 geworden, maar ik heb al jaren kinderen, ben al 9 jaar getrouwd bijna, dus ik zit er niet zo mee. Vind het hoogstens een beetje ouder klinken dan 'in de 20', maar oud voel ik me niet nee. Ik doe ook niets anders, ga nog steeds af en toe uit, en ik vind het wel ok eigenlijk.

Ik herken het wel, alleen worstelde ik erg met deze kwesties toen ik een jaar of 23-25 was, nu op mijn 27e is het juist wat rustiger geworden.

Over iets meer dan 2 maanden bereik ik ook dat magische getal, denk nu nog niet echt anders misschien komt dat nog wel... wat ik wil met mijn leven weet ik al. Heb een lieve vriend en een lieve zoon van bijna 2 jaar.
Het enige wat ik hoop dat de 30 bij mij gaat brengen is wat meer zekerheid die ik bij mij ga dragen en verder kwa wensen... heb altijd gezegd een eerste kindje voor mijn 30ste dit is gelukt. En een tweede kindje na mijn 30ste, hoop dat dit ook gaat lukken, zo niet is het natuurlijk ook goed.

En ik maar denken dat ik de enige was.

Sinds ik 30 jaar ben draaien mijn gedachten overuren. Wat nu is eigenlijk het grootste uitgangspunt. Ik wil nog zo graag tijd hebben om dingen uit te zoeken, maar heb het idee dat het NU moet. Enerzijds ben ik een stuk rustiger geworden en zijn dingen, die ik vroeger heel belangrijk vond, niet belangrijk, maar de dingen die ik vroeger minder belangrijk vond opeens heel belangrijk geworden.

Laatst was ik met mijn vader bij de garage en toen zeiden ze: "Zie opa nu staan met zijn smartphone" en toen dacht ik opeens "Shit! Ja, hij is natuurlijk ook al 54" en toen had ik iets nieuws om me druk over te maken. Want ik word niet alleen ouder, mijn vader ook en hopelijk mag hij hier nog jaren blijven, maar straks is hij er niet meer. En dan? En het ouder worden op zich vind ik vervelend. Ik was liever mijn hele leven 20 gebleven en mijn ouders de leeftijd die ze ooit hebben gehad. Zou ik prima mee uit de voeten kunnen.

@Nyx, ik zie het eerder als een geluk dat jij pas op je 30e voor het eerst inziet dat je vader ouder wordt en misschien wel ziek zou kunnen worden. Veel mensen hebben daar - helaas - al veel eerder mee te maken.

Ik denk dus niet zozeer dat het te maken heeft met de leeftijd 30, de ene komt dergelijke zaken tegen op jongere leeftijd, een ander denkt nooit na en fladdert wat door het leven.

Kim; Nu ga je toch voorbij aan mijn gevoel. Ik snap dat er meiden zijn die al eerder hebben moeten realiseren dat hun ouders mensen zijn door ziekte en/of ouderdom, maar dit speelt bij mij pas sinds ik 30 jaar ben. Natuurlijk heb ik daar ontzettend veel geluk mee, geluk dat mijn ouders op jonge leeftijd kinderen heb gekregen, geluk dat ze naast Fybromyalgie, dubbele nekwervel, Artrose en noem maar op nooit echt ziek zijn geweest, geluk dat ik nu pas besef dat ze ouder worden, maar let wel, mijn ouders zijn dan voorheen ook nooit oud geweest. Ze waren ouder, maar net zo vol van het leven als ikzelf. Het is voor mij een schok te merken dat ze niet meer kunnen wat ze voorheen konden. En ja, dat komt dan pas op mijn 30e. Maar mijn gevoel is wel een reële angst en dat heeft weer niets met leeftijd te maken.

Tuurlijk is het een reële angst, het is alleen niet voorbehouden aan de leeftijd van dertig jaar. Ik benijd je dat je je er nooit eerder druk om hebt hoeven maken.

KimRosenberg85 schreef:Tuurlijk is het een reële angst, het is alleen niet voorbehouden aan de leeftijd van dertig jaar. Ik benijd je dat je je er nooit eerder druk om hebt hoeven maken.

Het blijft een feit dat toen ik 30 werd ik om me heen ben gaan kijken en opeens mijn vader niet meer zag als de spring-in-het-veld-man, maar toch echt als opa. Ik snap dat ik van geluk mag spreken dat ik hier nog niet eerder zo over heb hoeven nadenken, maar ik had wel opeens een schrikbeeld van heb ik jou daar. Misschien had ik eerder om me heen moeten kijken, al ben ik bang dat ik de spring-in-het-veld-man was blijven zien. Pas nu ik zelf ouder ben geworden, daarbij stil ben blijven staan, zie ik niet alleen mezelf ouder worden, maar mijn hele omgeving. En dat blijft angst inboezemen. En dan kun je dat los zien van mijn leeftijd, ik ben in deze een andere mening toegedaan.

Voor mij duurt het nog een jaartje voordat ik 30 word maar toevallig had ik met mijn vriend hier ook een gesprek over.
Wij hebben er beide de leeftijd voor maar toch voel ik mij er ergens nog te jong voor ofzo voor mijn gevoel ben ik nog ergens begin 20 maar met een serieuzer leven dan toen.
Als ik naar mijn schoon zusje kijk die een jaar ouder is en 2 Kids heeft vind ik haar een stuk volwassener leven hebben dan dat van mijzelf.

Het nadenken over je leven herken ik wel. Ik ben ook een stuk kritischer geworden over vriendschappen maar ik denk niet dat dat aan mijn leeftijd ligt maar aan ervaringen.

Ik word over 4 maanden 30 en ik weet niet zo goed wat ik erbij voel. Mijn vriendinnen van de middelbare school zijn wat dat betreft een zeer slechte groep om als gemiddelde aan te voeren, want ze zijn allemaal al jaren bij dezelfde vent, getrouwd, de meesten hebben al kinderen en bij eentje is de tweede al onderweg. Voor hoogopgeleide dames zijn ze er dus allemaal vroeg bij geweest.

Van mijn vriendinnen van de studie daarentegen doen ze het allemaal iets rustiger aan. Daar begint het trouwvirus nu een beetje te verspreiden en de eerste is nu zwanger. Ik word me er steeds meer bewust van dat ik ´volgens de maatschappij´ de leeftijd heb voor al deze dingen, maar op dit moment past het echt niet in mijn leven. Ik ben begin dit jaar aan een nieuwe baan begonnen, iets compleet anders, ik doe nu werken en studeren tegelijkertijd. Flink aanpoten en ook even inleveren op salaris. Maar ik zat zo vast in mijn vorige baan, ik was echt toe aan iets anders. Achteraf denk ik wel eens ´had ik dit maar eerder gedaan´. Maar ja, had, had, had... om echt eerder te kunnen gaan settelen had ik ook mijn vriend jaren eerder tegen moeten komen. We zijn nu 2,5 jaar samen en ik weet zeker dat hij degene is met wie ik oud wil worden (daar heb ik er wel een paar anderen voor moeten uitproberen ) dus ik ben eigenlijk heel blij met mijn leventje nu, maar soms wilde ik dat ik dit 3 jaar geleden al zo voor elkaar had. Dus die 30... ik noem het nog maar 19 met 11 jaar levenservaring

Niene schreef:Ik merk juist nu ik de 30 nader (maand) dat ik meer rust heb gekregen en tevreden ben met mijn leven. Ben niet meer bezig met wat anderen van mij vinden en zit goed in mijn vel. Had de jaren hier voor juist het gevoel dat ik druk van mijn omgeving kreeg om te presteren en te moeten,dat heb ik nu kunnen laten gaan en maak mij dus niet meer druk om wat hun vinden dat ik van mijn leven moet maken. Ben dus over het algemeen juist relaxter en meer ontspannen geworden. En het idee ouder te worden geeft mij juist meer rust. Beetje het tegenovergestelde van wat jij hebt dus,lijkt me best 'lastig'. Hopelijk gaat het gevoel snel weg.

Ik deel dit. Ik ben pas sinds 2 weken 30 en ik vond het vreselijk. Ik heb nooit leeftijd issues gehad maar ik was er echt emotioneel van. Ik vond het ook een rare dag en ik heb een paar keer spontaan een dikke vette brok in mijn keel gehad om niets.
Het doet mij heel veel dingen realiseren en het geeft een soort inzicht die ik maar lastig te verwerken vindt. Ik had ineens ook een soort emotie naar mijn ouders toe. Dat zij ook ooit eens 30 waren, namelijk toen ik geboren werd. En dat zij nu al wat ouder zijn en dingen al minder goed kunnen. Shit; zo snel gaat het leven dus!

Daarnaast voel ik ook ineens meer rust. Alsof er een knop is omgezet waar ik zelf geen bewuste invloed op heb gehad. Issues in mijn familie die mij ineens minder lijken te raken. Alsof ik ineens wél kan relativeren.
Naja kortom; gekke leeftijd en doet wel echt iets met mij.