Dreumespuberteit...

Mijn zoon is 14 maanden en er is sinds een week of twee geen land meer mee te bezeilen. Ineens heeft hij buien (10-20-30 keer per dag) waarbij hij keihard op z'n hoofd slaat, of z'n hoofd tegen de grond wil bonken. Ondertussen huilen, krijsen, zichzelf achterover gooien... kortom, 'lijden'. Wie heeft dit nog meer gehad en ook op zulke jonge leeftijd al? Tips? Ik probeer hem af te leiden, te knuffelen, voor zover mogelijk te laten gaan (maar bij dingen als hoofd op de grond bonken moet ik toch echt ingrijpen), begrip te tonen etc. Ik lees dingen over time-outs, maar dat zie ik echt niet zitten, plus dat hij zichzelf dan alleen maar heel veel pijn gaat doen. Stiekem weet ik denk ik wel wat ik moet doen, namelijk geduld hebben.... Heel Veel Geduld. Maar dat vind ik af en toe wel verschrikkelijk moeilijk, zeker nu ik doodmoe en ziek ben.

Dusss... ik zoek vooral herkenning en troost denk ik. En als iemand toch de gouden tip heeft is die uiteraard ook welkom.

Tja je zegt het zelf al.... geduld.
Hier hebben we dit al een hele tijd, en ik heb ook gelezen dat kinderen dit overkomt, ze kunnen er als het ware niet eens veel aan doen.
Wat ik hier altijd doe is hem laten gaan want zodra ik ingrijp wordt het nog erger, het enige wat ik wel doe is zodra hij zichzelf echt pijn doet, een kussen onder zijn hoofdje leggen of dergelijks.
En inderdaad boos worden heeft geen zin... moeilijk is het soms...

Ik weet ook wel dat hij het moeilijk heeft en het echt niet expres doet, maar dat maakt het helaas niet makkelijker. Denk dat hij maar snel moet leren praten, als ik toch eens wist wat er aan mankeerde zou ik hem zo graag helpen.

Gelukkig heb ik nog veel rollen behang om haar erachter te plakken. Zucht.

Het is een fase, en hierna komt de "twee is nee"fase, en daarna is het de lagere schoolfase, en daarna wordt ze puber. Tegen dat ze 40 is heb je weer een midlife crisis en tegen dat je 60 bent mag je hopen dat je nog leeft om die nietfase mee te maken.

Ja, ik snap je heel goed hoor...

Het is ook onwijs moeilijk vind ik, en nu kan R. heel goed praten maar ook nu heeft hij mega driftbuien waarvan je denk 'maar waarom'?
En af en toe wordt ik er ook weleens gek van en werkt het op mijn zenuwen en zeg weleens dat hij moet ophouden... maar ik geloof dat ik mezelf alleen maar mee heb haha.

Geduld ja, hoe moeilijk dat ook is...
Ik denk dat een time out niet werkt op deze leeftijd. Als dochter van die buien had dan probeerde ik er voor haar te zijn, maar soms liet ik het ook gewoon, dan werkte het averechts als ik in de buurt was. Mits het niet gevaarlijk is natuurlijk.
Dochter kon altijd zo theatraal haar hoofd naar achter smijten als ik haar op wilde tillen, super irritant.

Haha Slakje, bemoedigend.

Als hij alleen maar chagrijnig was zou ik er beter tegen kunnen, maar dat zichzelf pijn doen drijft me soms echt tot waanzin.

Hier ook flinke driftbuien, maar Luuk doet zichzelf geen pijn, dat lijkt me echt moeilijk om aan te zien!
Hoe ik op de buien reageer hangt er een beetje van af waar het om gaat... Luuk vind stekkers en stopcontacten heel erg interessant. Omdat het gevaarlijk is mag hij daar niet aankomen, dan gaat hij heel erg huilen en troost ik hem omdat ik het rot vind dat hij het zo leuk vind maar er niet aan mag zitten. Hij kan ook erge driftbuien krijgen als hij de poezen niet mag slaan, of zijn eten niet op de grond mag gooien. Dan ben ik wel iets strenger.

Herkenbaar. Onze S. heeft dit ook een tijdje gehad. Trouwens nog steeds
Met z'n hoofd op de grond bonken heeft hij ook een tijdje gedaan rond de 14 maanden. Ik heb er zo weinig mogelijk aandacht aan besteedt want ik merkte dat wanneer ik dat wel deed hij het langer bleef doen.
Na een tijdje kreeg hij door dat hij er en niks mee bereikte en dat het toch ook wel zeer deed.. En sindsdien is het alleen nog maar heel theatraal op de grond gaan liggen schreeuwen. Hij voelt zich tegenwoordig dan ook heel zielig en wil daarna juist getroost worden.
Dus.... In ons geval is het allemaal wel verbetert met de tijd, hopelijk is dat bij jullie ook het geval

Hier ook die fase gehad, was snel weer over.

Thnx voor de reacties, het helpt al om te weten dat we niet de enigen zijn. Ik probeer nu zelf ook een beetje bij te komen/bij te slapen, want hoe moeër ik ben, des te slechter ik er tegen kan.

Heeeel herkenbaar, hier ook een dreumes van bijna 14 maanden..
Hij doet zichzelf gelukkig geen pijn, dat lijkt me ook erg naar om te zien.. Heb er ook geen tips voor wat je daar aan zou kunnen doen.
En idd, als ik moe ben, kan ik er ook veel slechter tegen, dus ik probeer ook mijn (nacht)rust te pakken (wat ook niet altijd meezit, omdat hij niet echt een makkelijke slaper is)...
Maar dat gekrijs en gehuil om elk klein dingetje..... dat mag heeeeeel gauw voorbij zijn!