Secundaire kinderloosheid

Op Tomas' school hing een affiche voor een lotgenotenavond voor 'secundair kinderlozen': mensen diegeen tweede kindje (kunnen) krijgen. Ik voel me niet geheel aangesproken, gezien we de wens nog niet opgegeven hebben, maar toch. Voor wie nog meer herkenbaar? 'Bij secundaire kinderloosheid hebben de ouders het gevoel dat ze er maar niet over moeten praten, omdat ze de kinderzegen toch hebben ontvangen. Ze zijn bang ondankbaar te zijn, terwijl het verlangen naar meer kinderen toch heel sterk kan zijn.'

Voor mij zeker herkenbaar.
Man wil absoluut geen 2e, en ik wel.
Voel me ook vaak niet begrepen.
Maar heb er bijna nooit met mensen om mij heen over, omdat een aantal moeite hebben/hadden met het krijgen van een eerste kindje.

Ben soms van binnen erg verdrietig, en hoop dat mijn man nog van mening veranderd en wjj begint 2014 voor een 2e kunnn gaan.

Ik heb nu dan wel een tweede maar ik herken het gevoel wel. Als ik erover wilde praten dat ik het moeilijk vond kreeg ik al gauw een snauw als 'jij hebt tenminste al een kind'. Alsof dat je verlangen en verdriet minder maakt.

Ik hoop dat het jullie echt nog gaat lukken. Gun het je enorm!

Herken het heel goed.
Vind het soms ook zo ondankbaar van mezelf.
Maar kan dat gevoel niet uitschakelen.
Zoon is er spontaan gekomen aan begin ivf-icsi traject dus had enorme mazzel.
Nu willen we een tweede en zal het ivf traject toch moeten starten.
Zie er enorm tegen op. Vriend vind het daarbij onnodig want waarom al die moeite als we al gezegend zijn met één kindje. Gelukkig zet hij wel door voor mij.
Maar vind het heel dubbel voelen. Vooral omdat iedereen ook vraagt wanneer de tweede komt!

PF: ik hoop echt voor je dat je man nog van gedachten verandert en anders dat je jouw wens een plekje kan geven waar het minder pijnlijk is. Het lijkt me echt ontzettend lastig om hier samen een balans in te vinden waar jullie beide gelukkig mee zijn.

Purpleflower: wat moeilijk lijkt me dat zeg... Hebben jullie er geen enorme ruzie over gehad? Hier wil mijn man het niet zo graag als ik, maar hij baalt ook dat het niet lukt. We staan er dan tenminste nog met z'n tweeën in. Het lijkt me best zwaar om alleen met die gevoelens te moeten dealen. Of is hij wel lief en begripvol naar jou toe verder?
Luce: ik weet dat de weg naar een tweede bij jou ook geen makkie was inderdaad... Bedankt voor je reactie Wat stom kunnen mensen dan reageren he?! Wij hadden ook zoiets toen we een beter huis zochten (woonden nog in een studentenhuis toen Tomas een baby was), kregen we van die reacties van 'jullie hébben toch een huis?'
Holaagirl: jaa rond deze leeftijd vragen mensen dat veel he? Misschien een geruststelling: hoe ouder je kindje wordt, hoe meer mensen ervan uit gaan dat het wel bij 1 zal blijven. Dat merk ik tenminste. Maar als ik het goed begrijp gaan jullie er binnenkort voor?

Ik vind het nu vooral moeilijk om gezinnetjes te zien waarbij de kinderen allemaal dicht op elkaar zitten. Dat had ik zo graag voor Tomas gewild! Ik scheel zelf 5 jaar en 10 jaar met mijn zusje en broertje en dat is toch anders dan als je 2 of 3 jaar scheelt. Hoewel het nog goed mogelijk is dat Tomas ooit grote broer wordt: hij zal nooit een broertje of zusje hebben waar hij dichtbij zit qua leeftijd. Dat vind ik echt jammer

Lastig hoor, dat er ook zoveel vooroordelen zijn. Iedereen heeft z'n dromen. En als het bij jullie de droom is om een tweede kindje te krijgen, dan is het echt niet leuk als dat niet kan/lukt.

Ik zit weer in een heel ander schuitje. Ben sinds een paar maanden met de pil gestopt maar m'n relatie is ineens uit. Nu ben ik blij dat ik niet zwanger ben maar het is wel erg omschakelen. Keek er heel erg naar uit en dan zou het leeftijdsverschil met m'n zoon nog redelijk beperkt blijven (die is 5 jaar) en had hem het überhaupt ook heel erg gegund.

Dat is inderdaad een heel ander verhaal Lorre Het lijkt me sowieso heel heftig om als moeder een nieuwe relatie aan te gaan, uit elkaar te gaan, weer vrijgezel te zijn en alleenstaande moeder natuurlijk... Niet weten hoe je leven er over een paar jaar uit zal zien (weer een partner of juist niet, meer kinderen of niet). Maar uit alles wat jij schrijft kan ik opmaken dat je het belang van je zoon voorop stelt en daar heb ik veel respect voor!

Dikke voor jou Filoria!

ik herken het wel,ik zal best een 2e kindje willen.Maar het is financieel niet haalbaar voor ons om voor een 2e kindje tegaan.Ik heb het hier best moeilijk mee,omdat ik nog steeds niet over het feit ben dat ik niet vaginaal bevallen ben,en voor mijn gevoel dus niet bevallen ben.Ik voel de geboorte van V meer als hij is uit mij gehaald,en dat was it.opeens geen dikke buik meer met trappelend kindje(oke dit had ik niet moeten doen )

Nu is de situatie tussen mijn vriend en mij ook niet om naar huis te schrijven.

He Mauwmauw, das een hoop om te verwerken meid Jij bent ook nog jong toch? Ik probeer maar zo te denken: we hebben nog jaren voor ons en we weten niet wat voor moois ons misschien nog allemaal te wachten staat, toch?

Ik vind het soms ook erg lastig en ik vind het moeilijk om er over te praten, dat mijn zoontje waarschijnlijk het enige kind blijft wat we zullen krijgen. Ik zit nu nog op school, we wonen in een te klein appartement en we zijn financiëel nu pas weer op aan het krabbelen. Het kan gewoon in alle opzichten niet. Ik zou het ook niet willen, mijn eerste bevalling was een hel, maar het steekt eigenlijk enorm dat ik mijn zoon geen broertje of zusje kan geven.


Damn. Nu zit ik te janken.

@filoria,ik word volgende maand 30.is niet al te oud,maar ook niet echt jong.Natuurlijk heb ik nog een aantal jaar.

@sea of trees.ik begrijp echt helemaal wat je bedoelt

Bedankt voor je reactie, filoria.

Sea of trees, dat is niet leuk nee.

Ik denk: tijd voor een groepsknuffel! Haha!

Het lijkt mij bijna net zo moeilijk als totale kinderloosheid als je echt een tweede wilt. Ik was ook heel erg bang dat het bij ons niet meer zou lukken en heb veel verdriet gehad van die gedachtes. Ik leef mee met de mensen waarbij wel de wens is maar het nu moeilijk ligt!

@ Sea of trees: Dit klinkt wel erg cliche (sorry): maar je bent toch nog best jong en er kan nog van alles gebeuren in de toekomst toch?

Twellie schreef:

@ Sea of trees: Dit klinkt wel erg cliche (sorry): maar je bent toch nog best jong en er kan nog van alles gebeuren in de toekomst toch?

Er kan nog van alles gebeuren, maar mijn zoon is al 3,5 jaar en de kans dat er nog een 2e bij gaat komen acht ik zéér klein.
Sowieso zit ik de komende 4 jaar nog op school en daarna misschien ook nog. Dus nee ik zie het niet gebeuren eerlijk gezegd.

Mijn tweede is er ook niet vanzelf gekomen. Ik kan dus dat gevoel goed begrijpen. Voor iedereen die het nodig heeft:

Knuffel voor jullie allemaal!

Ik vond het zelf moeilijk te bedenken dat mijn oudste misschien geen broertje/zusje kreeg om mee op te groeien. Ik wilde dat heel graag voor hem. En nu hij dat wel heeft zie ik
hoe mooi dat is, dus mijn verdriet was niet ongegrond.

Sea of trees en Lorre, ik weet nu ook ineens wie jullie zijn. Kwartje viel niet zo snel.

Seas of trees: Je bent idd nog jong, je weet niet hoe de toekomst loopt, maar ervan uitgaande hoe het nu gaat kan ik me je verdriet heel goed voorstellen.

Lorre: In jou geval lijkt het me ook ontzettend moeilijk.

Ik denk dat ik me ook wel kan aansluiten. Ik ben nog alleenstaand en mijn mannetje word ook steeds ouder. Mijn kinderwens voor een 2e is al vanaf zijn 1e levensjaar onwijs sterk. En op dit moment weet ik niet hoe de toekomst gaat lopen. Ik sluit een 2e zeker niet uit maar ook de omstandigheden zijn er niet na.
Midden in een opleiding en geen partner. En het leeftijd verschil word dadelijk ook steeds groter.
Maar goed omdat ik het niet uitsluit, heb ik er nog niet zo'n sterk verdriet om.

Mijn vriend wil zoals het nu staat ook geen tweede kindje, waarom is me nog niet echt duidelijk. Omdat hij al zijn aandacht dan kan richten op ons zoontje, zegt hij. Ik vind dat een rare reden, als er een tweede kindje komt dan kunnen ze hun aandacht toch ook op elkaar richten (lekker spelen). Omdat onze zoon nu nog jong is, is bij mij het verlangen naar een tweede nu nog net heel sterk maar ik weet wel zeker dat ik graag een tweede wil, over een jaar ofzo. Ik hoop dat wij er nog wel uitkomen, dat mijn vriend nog verandert van mening. En tuurlijk ben ik blij dat we al een kindje hebben, ik zou me er misschien ook wel bij neer kunnen leggen als er geen tweede komt, maar het lijkt me zo leuk om alles nog een keer mee te maken, en voor onze zoon lijkt het me ook super. Nu denk ik dan ook: als wij alle twee dood zijn, dan heeft hij niemand meer. Dat vind ik zo zielig. Ik had er trouwens geen idee van dat dit een naam heeft..

Voor iedereen die er zo verdrietig om is:

@ Filoria, ik herken jou zo. Ik wilde ook graag een gezin met 3 kindjes en weinig leeftijdsverschil. Nu scheelt straks T zeker 3 jaar met een broertje of zusje als ik ooit weer zwanger wordt. Dit maakt mij het meest verdrietig.