Papagevoelens

Toen mijn man en ik besloten om samen een kindje te gaan maken (poging tot uiteraard) was het mij heel duidelijk; mijn man houd niet van baby's, vind kinderen eigenlijk pas leuk als ze wat ouder zijn en waarschuwde mij regelmatig dat ik waarschijnlijk toch een groot deel van de 'verzorging' voor mijn rekening zou moeten nemen, vooral 's nachts.

Nou zag ik dat wel goedkomen, voor zijn twee zoons is hij een geweldige knuffel- en voorleespappa geweest, maar ik dacht toch wel dat de zwangerschap etc. vrij nuchter zou aanschouwen.

Of het nou door zijn langdurige opname in het ziekenhuis, operaties en levensbedreigende factoren komt dat weet ik niet. Maar hij is echt zoooo sentimenteel! Hij heeft al een koosnaampje voor ons kindje (zijn naam anders uitgesproken). Maakt zich enorm veel zorgen om mijn harde buiken, blindedarmontsteking etc. Als ik vertel dat ik hem voel legt hij gelijk zijn handen op mijn buik en vandaag begon hij er over dat hij als hij dan toch zijn leven ging omgooien hij wel huispappa kon worden. Ook begon hij al over een tweede . En alle zusters, alle artsen en al zijn kamergenoten krijgen als eerste te horen dat zijn vrouw zwanger is en hij weer vader gaat worden. De eerste vier weken had hij zelfs trots een echofoto van ons kindje op zijn prikbord!

Ik vind het zo verschrikkelijk lief, krijg er alleen ook wel een beetje de zenuwen van want het is niet allemaal even realistisch...

Hoe ging dat bij jullie mannen? Werden ze ook zo sentimenteel? Veranderden hun reacties in de loop van de zwangerschap? Draaiden ze om als een blad aan een boom of waren ze bij voorbaat al verliefd? Veranderden ze? Ik ben heel benieuwd!

Mijn man was om mij erg bezorgd toen ik zwanger was en hij deed ook veel voor me omdat ik zelf nog maar weinig kon. Hij vond het leuk dat we een kindje kregen maar met de zwangerschap heeft hij verder niet zoveel mee. Op het moment dat onze kindjes geboren waren was hij echt meteen de beste papa van de wereld en wilde hij ook alles doen. Bij de tweede heeft hij haar ook meteen zelf aangekleed enz. Echt heel lief

Mijn vriend was heel blij dat ik zwanger was. Tijdens de zwangerschap vond hij het wel leuk om te voelen aan mijn buik, maar over de naam en de geboortekaartjes en de kamer moest ik echt zelf beginnen en vaak vragen.
Na de geboorte was hij erg emotioneel en heel blij met ons kleintje. Hij is vanaf het begin een erg leuke papa!!

Mijn man is de hele zwangerschap heel betrokken geweest. Voor hem werd het natuurlijk pas wat echter toen hij schopjes ging voelen. Nu voelt hij sowieso elke avond als we in bed liggen hoe het kindje ligt en praat hij tegen de baby. Waar de baby dan ook echt op reageerd.

Verder is hij er op een mannen ding mee bezig geweest. Kamertje moest snel komen en in elkaar gezet worden door hem. Zo ook de box en de ophang dingen.

Ik denk dat jullie situatie heel anders is dan bij de meeste aanstaande ouders Pompoen!
Waarschijnlijk realiseert je man zich, door alles wat jullie de afgelopen tijd is overkomen, gewoon heel goed dat het ook allemaal anders had kunnen lopen.
Jullie hebben ook een behoorlijk leeftijdsverschil toch? (Of ben ik in de war met iemand anders?).
Wij hebben dat ook en ik merk dat mijn man zich, ook door zijn leeftijd veel meer bewust van onze kinderen en het feit dat ze maar zo kort klein zijn, is. Ik geniet ook van ze, maar ik heb bij mijn man het idee dat hij echt heel bewust de tijd neemt om ze in zich op te nemen en te genieten. Ik doe dat minder bewust.

Ik vind het juist heel erg lief en betrokken overkomen en ik vind het ook niet gek hoor dat hij nu wat sentimenteler is, ook hij beseft waarschijnlijk dat het heel anders had kunnen aflopen!

Misschien topicvervuiling maar ben wel oprecht nieuwsgierig: papagevoelens, wanneer begon jullie vriend/man er over om een kindje te hebben? Of waren jullie het zelf en was hij het er dan wel mee eens?
Ik ben dus ouder dan mijn vriend en ik heb gewoon nog geen rammelende eierstokken. Ik weet dat ik kinderen wil maar ik ben zo bang dat ik dat speciale gevoel niet ga krijgen. Hadden jullie dat wel? Want soms ben ik dan bang dat als hij dat ook niet krijgt op gegeven moment, dat ik straks te oud ben om een kindje te gaan krijgen...

Marsy: wij hebben het in onze relatie er een paar keer over gehad wanneer wij ervoor wilde gaan. Wij hadden beide sowieso een kinderwens. Toen we het punt bereikt hadden wanneer wij er voor wilde gaan was ik er nog niet helemaal klaar ( door lichamelijke klachten) toen hebben we nog even gewacht tot ik dat wel was.

Hier is de papa nog niet echt betrokken hoor. Doet nog niks veel uit zichzelf voor me. Gister lag hij op de bank en toen ik erbij kwam bleef hij liggen, terwijl ik ivm mn bekken ook nog even moest liggen. Volgens mij vind hij t gewoon moeilijk dat t niet vlekkeloos verloopt.
Hij heeft ook niks met mn dikke buik, prima. Maar legt zn hand er ook niet vaak op. Ook nu de tijd er is dat hij het kan gaan voelen. Gister vroeg ik om dit wel te doen omdat ik de uk voelde, en da houdt ie dan een minuut vol. Verandert hopenlijk wel als ie het wel gevoeld heeft. Gisteravond vond hij het wel leuk om te horen dat de uk zo actief was tijdens een verjaardag.
Ik denk wel dat dit nu nog net te ver van zn bed staat, en dat ie na de bevalling wel een echte papa is.

Marsy, ik had al jaren een kinderwens, maar hij nog niet. Was iedere keer 'komt nog wel'. Ook door overlijden van zn vader. Toen t even niet zo lekker liep tussen ons is hij zich van wat dingen bewust geworden, en wilde ie t wel

Mijn vriend is, vind ik, al een echte papa. Hij heeft het met anderen vaak over zijn zoon, denkt na over inrichting, naam, manier van opvoeden.. Ook praat hij heel veel tegen mijn buik, en hij zit er vaak aan. Ook als ik slaap is hij vaak aan het "spelen" met de baby.
Mijn buik vind hij echt leuk, hij wil er vaak aanzitten en ik moet strakke kleding aan als we weg gaan.

@pritt, klopt je hebt de juiste voor je!

Mijn man heeft jaren geroepen dat hij nooit meer kinderen wilde. Toen hij uiteindelijk besloot dat hij wel wilde had ik het idee dat het meer was dat hij het niet meer níet wilde, maar hij had het ook niet erg gevonden als het er niet van gekomen was en gaf ook aan wel enorm tegen de beginperiode op te zien.

Daarom ben ik zo verbaasd! Maar ik vind het ontzettend leuk en lief hoor! En ik ben er ook blij mee. En ik denk eigenlijk zeker wel dat alles wat hij nu mee heeft gemaakt meespeelt, hij heeft zijn leven aan zich voorbij zien gaan! Maar ik kan het niet vergelijken dus vroeg ik me af of meer mannen tijdens de zwangerschap zo omsloegen de goede kant op.

@marsy, ik ben volgens mij geboren met rammelende eierstokken dus daar heb je niet veel aan.

sanne-84 schreef:Hier is de papa nog niet echt betrokken hoor. Doet nog niks veel uit zichzelf voor me. Gister lag hij op de bank en toen ik erbij kwam bleef hij liggen, terwijl ik ivm mn bekken ook nog even moest liggen. Volgens mij vind hij t gewoon moeilijk dat t niet vlekkeloos verloopt.
Hij heeft ook niks met mn dikke buik, prima. Maar legt zn hand er ook niet vaak op. Ook nu de tijd er is dat hij het kan gaan voelen. Gister vroeg ik om dit wel te doen omdat ik de uk voelde, en da houdt ie dan een minuut vol. Verandert hopenlijk wel als ie het wel gevoeld heeft. Gisteravond vond hij het wel leuk om te horen dat de uk zo actief was tijdens een verjaardag.
Ik denk wel dat dit nu nog net te ver van zn bed staat, en dat ie na de bevalling wel een echte papa is.

Precies zoals bovenstaand is het hier ook, af en toe geniet hij zichtbaar als we het over de baby hebben maar het blijft een ver van zijn bed show. Nu voelt hij haar ook bijna nooit bewegen want ze geniet volgens mij zo van de warmte van zijn handen dat ze spontaan stil gaat liggen zodra hij zijn handen op mijn buik kegt.

Ja best wel. Hij praatte tegen mijn buik toen ik zwanger was, en toen onze zoon er eenmaal was had hij ook al heel snel een koosnaampje, krijgt hij erg veel kusjes en knuffeltjes etc. De verzorging doe ik dan wel grotendeels, vindt mijn vriend ook niet heel veel aan, maar hij is helemaal weg van zijn kind. Hij praat ook altijd vol trots over hem en benoemd regelmatig dat wij het allermooiste kind van de wereld hebben Toch weet hij nog niet of hij wel een 2e wil..

Mijn man is een ontzettend lieve pappa! Tijdens de zwangerschap was hij al enorm betrokken, praten tegen m'n buik, overal over meedenken.

Nu krijg ik geregeld tranen in m'n ogen als ik ze samen zie. Als hij thuis is doet hij graag een luier. Ook het pyjama ritueel is zijn ding, een waar feestje maken ze ervan samen, ontzettend lief allemaal!

Mijn man was ook erg betrokken tijdens de zwangerschap. De eerste 12 weken niet zo maar dat kwam meer omdat hij het nog spannend vond of het misging of niet. Met 13 weken werd hij op een zondag wakker en riep: en nu gaan we naar de ikea! Babyspullen kopen En vanaf die tijd ging hij er helemaal voor en had hij het meeste vertrouwen weer terug. Mij helpen, contact maken met de baby (die vervolgens zelden reageerde als papa zijn hand op de buik legde) hij vond mijn buik en de bewegingen prachtig, had nog erger nesteldrang dan ik etc.
Toen s geboren werd vond hij het allemaal best eng en moest hij alles nog leren. Maar dat kwam al snel goed. Nu helpt hij graag mee. Hij geeft S de laatste fles en brengt hem naar bed. Ze stoeien samen, samen blokjes bouwen (papa bouwt en S gooit het om). Al zegt hij wel dat hij S nu veel leuker vind dan toen hij nog zo klein was. Dat was lief, dit is leuk zegt hij dan.

Mijn man is redelijk betrokken. Hij vindt het allemaal erg leuk en zit ook veel aan mijn buik en praat er ook vaak tegen. Hij zegt regelmatig dat hij zo blij en gelukkig is en dat hij niet kan wachten tot de kleine er is.
Verder lijkt hij te denken dat we alle tijd van de wereld hebben en hij maakt niet echt haast om de kamer die de babykamer gaat worden leeg te halen. Ook krijg ik hem niet aan het lezen en hij wil eigenlijk niet naar een curus. Hij zegt dat hij het tegen die tijd wel ziet. Dat vind ik wel erg jammer.

Mijn vriend was vanaf de dag dat ik positief testte omgeslagen als een blad aan de boom, hij werd vader. Kon het wel van de daken schreeuwen, en toen hij ook nog eens hoorde dat zijn 1e kindje een jongetje zou worden was ie helemaal in de wolken. Super bezorgd, fanatiek en aanwezig bij iedere afspraak.
Ik verbaasde me er echt over, had niet verwacht dat hij al zo snel betrokken zou zijn.

Nu je het zegt Faerie, hij was wel echt zo trots als een pauw al bij die eerste test! Hij ging het ook gelijk aan allerlei mensen vertellen, was ik dus 5 weken zwanger en de buurman wist het al . Dus het zat er misschien sowieso al een beetje in!

Mijn man vind de zwangerschap niet zo boeiend. Hij vind het ook wel lastig denk ik omdat ik wel anders ben in de zwangerschap. Af en toe voelt hij even als de baby schopt maar hij aait wel elke avond even oven mijn buik als ik naar bed ga.
Zodra de baby er is, is hij op en top vader! Zo trots als een pauw maar met een zwangerschap heeft hij gewoon niet zo veel.

Mijn vriend is heel erg betrokken geweest tijdens mijn zwangerschap. Hij vond het geweldig om mijn buik te zien groeien, om het kindje te voelen schoppen en om mijn buik te voelen. Hij was ook erg meelevend, deed echt alles voor mij.

Hij is echt de geweldiste papa die ik me kan voorstellen. Het is zo ontzettend ontroerend om hem bezig te zien met zijn zoon. Daarnaast vergeet hij mij ook niet, hij is nog steeds erg bezorgd en doet nog altijd heel veel voor me. De papagevoelens waren er bij hem al sinds de positieve test en zijn sindsdien alleen maar heviger geworden.