Trouble in paradise......

- weg -

Ik kan je denk ik niet zo goed advies geven, maar ik vind het wel sneu voor je zeg!

Wat je wilt, daar kun je natuurlijk alleen zelf achter komen...en dat heeft ook tijd nodig. Misschien kan jij zelf eens met een psycholoog gaan praten over wat jij wilt en hoe je hiermee om kunt gaan?

Als jij het idee hebt dat hij de boel niet verwerkt heeft, en hij vindt van wel, tja dan moet je kiezen of je daar genoegen mee neemt. Ik bedoel: of je genoegen neemt met hoe hij is. Want hij gaat dat niet aanpakken onder dwang natuurlijk.

Je bent jong. Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik waarschijnlijk eieren voor m'n geld kiezen en voor een iets stabieler figuur gaan.

Ik zie hier niet echt een paradijs in. Je ziet ergens een lieve jongen en vervolgens noem je een hele lijst dingen op die gewoon echt heel vervelend zijn. Dat klinkt mij meer in de oren als een moeras waar hier en daar een palmboom groeit, waardoor je denkt dat als je maar lang genoeg doorloopt, je wel een keer bij een mooi strand uitkomt.

Wat vind hij er zelf van dat hij zo doet? Vind hij dat zelf wel normaal? Want het hoeft natuurlijk niet iets met zijn verleden te maken te hebben he (dat zegt ie zelf ook, dus als dat het niet is, waarom doet hij het dan? dan vind ik ook niet dat jij voor hem moet bepalen dat dat daar mee te maken heeft.)
Daarnaast vind ik het zelf echt achterlijk als mensen zich wel achter hun verleden verschuilen, en dingen roepen van ' ja maar ik ben gepest dus daarom doe ik zo.' Lekker makkelijk. Ieder huisje heeft zn kruisje en dat wil echt niet zeggen dat ze daarom niet fatsoenlijk kunnen doen.
Anderhalf jaar samen is natuurlijk ook niet zo lang, en dat was in mijn relaties wel de tijd dat je elkaars nietzoleukheden ook ineens beter zag.
Ik zou eerst eens een gesprek aangaan, misschien weet hij helemaal niet dat hij zo afstandelijk overkomt, of vind hij zelf van niet. Je zou ook kunnen benoemen dat je het fijn vind als 'blablabla', in plaats van het te brengen als kritiek. Bijvoorbeeld als je denkt dat hij afstandelijk is en niet luistert, niet zeggen: je bent afstandelijk en je luistert niet, maar, luister je wel? want je kijkt me niet aan. Ofzo.
Ik zou wel eerst proberen er nog wat aan te doen in plaats van meteen de benen nemen. (Als je hem leuk genoeg vind.)

Maar ja, wat moet je er nog aan doen als er niet over te praten valt? Aan een dood paard valt toch maar heel beperkt te trekken.

Maar waar ben je dan verliefd op geworden? En na hoeveel tijd liet hij deze mindere eigenschappen (weer) zien? Het komt op mij een beetje over alsof je hem wilt 'redden' want of hij jouw echt gelukkig maakt vraag ik mij af.

Nou ja, ze typt dat hij soms zo doet toch? Ik zou het niet meteen opgeven omdat iemand soms zo doet. Als iemand altijd zo doet en het niet anders is geweest, zou ik daar wel anders over denken.
En praten kun je ook op verschillende manieren doen. Als het op die jongen zo overkomt alsof zij altijd kritiek heeft en loopt te klagen, snap ik dat hij niet wil praten op zo'n manier.
Als ze allebei niet goed in hun vel zitten snap ik best dat het niet altijd gezellig is daar thuis.
Ik vind het een beetje gek om na zo'n korte inleiding in iemands liefdesleven te roepen dat ik weg zou gaan bij die jongen, of dat het beperkt trekken is aan een dood paard.
Ik denk ook, dat als je 1.7 jaar een relatie hebt, je elkaar nog aan het ontdekken bent, en als je dan wat problemen hebt en niet lekker in je vel zit, is het helemaal niet gek als je je daar aan gaat storen, omdat je die ander nog niet zo kent, en niet weet hoe je op zulke momenten met elkaar om moet gaan.

Susan schreef:Ik zie hier niet echt een paradijs in. Je ziet ergens een lieve jongen en vervolgens noem je een hele lijst dingen op die gewoon echt heel vervelend zijn. Dat klinkt mij meer in de oren als een moeras waar hier en daar een palmboom groeit, waardoor je denkt dat als je maar lang genoeg doorloopt, je wel een keer bij een mooi strand uitkomt.

Eens met Susan.

Zonder je best te doen opgeven is ook zonde. Maar wat ik lees is dat hij geen ruimte zegt te hebben om te veranderen, om ergens aan te werken. En ja, met zo'n iemand zou ik persoonlijk niet verder hoeven. Dat gaat alleen maar meer problemen opleveren.

- weg -

Starla schreef:Nou ja, ze typt dat hij soms zo doet toch? Ik zou het niet meteen opgeven omdat iemand soms zo doet. Als iemand altijd zo doet en het niet anders is geweest, zou ik daar wel anders over denken.
En praten kun je ook op verschillende manieren doen. Als het op die jongen zo overkomt alsof zij altijd kritiek heeft en loopt te klagen, snap ik dat hij niet wil praten op zo'n manier.
Als ze allebei niet goed in hun vel zitten snap ik best dat het niet altijd gezellig is daar thuis.
Ik vind het een beetje gek om na zo'n korte inleiding in iemands liefdesleven te roepen dat ik weg zou gaan bij die jongen, of dat het beperkt trekken is aan een dood paard.
Ik denk ook, dat als je 1.7 jaar een relatie hebt, je elkaar nog aan het ontdekken bent, en als je dan wat problemen hebt en niet lekker in je vel zit, is het helemaal niet gek als je je daar aan gaat storen, omdat je die ander nog niet zo kent, en niet weet hoe je op zulke momenten met elkaar om moet gaan.

Ze typt dat hij 'ergens een heel lieve jongen is' , dat vind ik niet klinken alsof die lieve kant de overhand heeft.

En ik kan me wel voorstellen dat je opgeeft, ook als hij ook een lieve kant heeft, want het lijkt me ontzettend beklemmend om niets te kunnen zeggen zonder dat iemand van Dr. Jekyll in Mr. Hyde verandert.

Oh zo had ik dat juist helemaal niet opgevat inderdaad. En Jekyll/Hyde ook niet.

Nou ja, hij verandert om het minste of geringste van een lieve jongen in een onmogelijk iemand die haar kwetst, dat lijkt mij heel benauwend, dat is wat ik bedoel. Dan moet je dus echt op eieren gaan lopen en ik zou dat niet zien zitten.

Hij kan een jeugdtrauma hebben, maar daarom hoef jij zijn gedrag niet te pikken. Dan moet hij hulp zoeken. Hij kan toch niet van jou verwachten dat jij dit allemaal maar pikt?

Jullie hebben gelijk!

En als ik het moet 'verwoorden' is het 55% leuk/gezellig en 45% ronduit naar.. We hebben gisteren en vandaag goed met elkaar gepraat want ik trek dit niet nog maanden.. Hij lijkt soms wel het weer! Het ene moment zomer en zon en het volgende moment donder en bliksem. Maar even terug naar ons gesprek..dit was ronduit goed en fijn! Hij luisterde naar mij en werd niet boos, ik luisterde naar hem en ik heb er een goed gevoel over tot nu toe.

Hij gaf zelf ook nogmaals aan dat hij heel bang is dat mensen waar hij van houd hem verlaten zogauw hij ze vertrouwd: Mama vertrouwde ik en zij ging zo opeens weg. Oma was mijn tweede moeder en zij overleed. Papa gaat zijn eigen gang (Zijn vader is een onvolwassen man die niets serieus neemt,tenminste zo komt hij over). Mijn vriend heeft zeg maar het idee dat hij er alleen voor staat en dat maakt hem soms heel boos. Praten met een psych wil hij niet en ik kan hem ook niet dwingen. Ik heb wel aangegeven dat hij dan met mij moet praten want als hij op deze manier doorgaat is hij mij kwijt..en dat is niet wat hij wil. Ik moet wel zeggen dat hij in een aantal dingen al iets is verandert: zo overlegt hij veel meer en beter, vertelt dingen uit zichzelf en drinkt nu met mate..

Hij beseft nu wel dat hij moet veranderen omdat het anders afgelopen zaak is..
En ik hoop het ook want ik wil hem liever niet kwijt!

Zoiets traumatisch kan je niet alleen verwerken, dus ik zou wel aandringen op hulp. Ooit gedacht aan een PTSS?

Susan schreef:Ik zie hier niet echt een paradijs in. Je ziet ergens een lieve jongen en vervolgens noem je een hele lijst dingen op die gewoon echt heel vervelend zijn. Dat klinkt mij meer in de oren als een moeras waar hier en daar een palmboom groeit, waardoor je denkt dat als je maar lang genoeg doorloopt, je wel een keer bij een mooi strand uitkomt.

Ik kan me hier helemaal bij aansluiten. De vraag is, hoe lang wil je rond blijven lopen op zoek naar dat mooie strandje? Die vraag kan alleen jij voor jezelf antwoorden.
Succes!

Mademoiselle_ schreef:Zoiets traumatisch kan je niet alleen verwerken, dus ik zou wel aandringen op hulp. Ooit gedacht aan een PTSS?

Zou heel goed kunnen! Maar ik kan hem niet dwingen om hulp te zoeken als hij het zelf echt niet wil....

Ik_zelf_87 schreef:

Mademoiselle_ schreef:Zoiets traumatisch kan je niet alleen verwerken, dus ik zou wel aandringen op hulp. Ooit gedacht aan een PTSS?

Zou heel goed kunnen! Maar ik kan hem niet dwingen om hulp te zoeken als hij het zelf echt niet wil....

Klopt. Maar dan mag hij de consequenties ervaren vanuit jouw kant... Waar is hij bang voor? Als hij er hulp voor zoekt, kan het toch alleen maar beter worden?

Ik heb geen idee..
Maar hij ziet het helemaal niet zitten om met een 'vreemde' te gaan praten.. En als hij dat niet wil, jammer maar ik ga niet blijven aandringen en zeuren. Ik heb er wel duidelijk bij gezegd dat ik wil dat hj met mij gaat praten. Hij gaf aan dat wel te willen maar dat het tijd nodig heeft omdat hij nooit over zijn gevoelens praat..daarop gaf ik aan dat ik hem tijd geef maar niet in 'ik geef je alle tijd van de wereld'.