Ik ben op!

Tot een maand geleden paste mijn moeder en schoonmoeder om beurten op mijn zoontje. ik werk 3 dagen in de week. omdat hij begin dit jaar 2 werd vond ik het tijd dat hij meer onder de kinderen kwam en dus hebben we beuwst gekozen voor een kinderdagverblijf. Hij heeft een wenochtend gehad en had het die ochtend erg naar zijn zin. Afgelopen week was zijn 1e echte week. Dinsdag heb ik hem gebracht. Bij het afscheid moest hij heel erg huilen en volgens de 'juf' heeft hij de rest van de dag veel naar me gevraagd en had veel last van huilbuien. Woensdag is hij weer geweest. het afscheid verliep weer met dikke tranen en hard gillen. Toen ik hem aan het eind van de dag ophaalde en vroeg of hij mee ging zei hij 'nee, ik knutselen'. Hij was duidelijk nog met iets bezig. Ik was blij met die reactie, dat betekende voor mij dat hij het leuk had. 's avonds als we hem vroegen hoe het op 'school' was moest hij huilen en zei 'mama, school weg'. Hij wilde dus niet meer naar school. Donderdag heb ik hem toch weer gebracht. Ik dacht alle kindjes moeten ier doorheen. Nu huilde hij al op de fiets en bleef hij lang huilen. vrijwel de hele dag door.
Vandaag is mijn vrije dag , ik heb nu 4 dagen weekend. ( vrijdag en maandag zijn mijn vrije dagen). Ik keek ontzettend uit naar vandaag om mijn zoontje lekker bij me te hebben en dat hij vandaag even niet naar school moest, maar vandaag was drama!
Hij was om 4.00 wakker vanochtend. Hij begon meteen met huilen en bleef herhalen, 'mama, nee school' . Ik probeerde hem gerust te stellen door te zeggen dat hij vandaag niet naar school hoefde maar hij bleef onrustig. de hele dag heeft hij ontzettend veel woede uit barstingen gehad. Hij trok alle lades open, zakken chips trok hij los en gooide hij op de grond, het lampje van mijn nachtkastje gooide hij kapot, sloeg tegen de tv, schopte de kat ... ik kan nog wel even doorgaan, maar zo heb ik hem nog nooit gezien. Ik heb net van 19.30 tot 21.00 bij hem op zijn kamer 'moeten zitten. Hij was compleet overstuur. Mijn man is vanavond weg, is veel weg geweest deze week.(vanwege zijn werk. kon helaas niet anders) maar ik ben nu zo OP!!. ik kan alleen maar janken en vraag me af at ik mijn kind aan heb gedaan. Ik ben zwanger en mijn hormonen gieren me ook nog eens door het lijf. Is het normaal hoe mijn zoontje reageerd op iets nieuws? Is dit herkenbaar?

Ezra heeft ook een periode behoorlijke woedeaanvallen gehad, toen ging hij nog niet naar de peuterspeelzaal, toen was ik overigens ook zwanger. Was inderdaad een behoorlijk zware tijd. Toen hij naar de peuterspeelzaal ging had hij die woedeaanvallen niet meer, maar hij heeft wel behoorlijk moeten wennen en in het begin ook erg gehuild bij het afscheid. Misschien zit jouw zoontje net in een periode dat hij veel van dit soort buien heeft en versterkt de nieuwigheid van het kinderdagverblijf dat?

Susan schreef:Ezra heeft ook een periode behoorlijke woedeaanvallen gehad, toen ging hij nog niet naar de peuterspeelzaal, toen was ik overigens ook zwanger. Was inderdaad een behoorlijk zware tijd. Toen hij naar de peuterspeelzaal ging had hij die woedeaanvallen niet meer, maar hij heeft wel behoorlijk moeten wennen en in het begin ook erg gehuild bij het afscheid. Misschien zit jouw zoontje net in een periode dat hij veel van dit soort buien heeft en versterkt de nieuwigheid van het kinderdagverblijf dat?

Dat zou heel goed kunnen.
Er is de afgelopen tijd ook veel gebeurd. We zijn met de babykamer bezig en mijn zoontje heeft een nieuwe kamer gekregen. Ook slaapt hij sinds 2 weken in een peuterbed. Ook heel spannend voor hem. de oma van mijn man is overleden. Misschien dat hij daar ook iets van gemerkt heeft, al denk ik het eigenlijk niet.
Hij wil continu alles zelf doen. heb ik net zijn jas aan gedaan, dan trekt hij hem uit en moet ie het zelf doen. Als ik de deur open doe voor iemand begint hij te gillen. Hij had de deur open moeten doen, en zo gaat het de hele dag door. Het breekt me verschikkelijk op.

Hier iets vergelijkbaars door omstandigheden stopte s.moeder met oppassen dus moest onze jongste met 15 maand naar het kdv. Dit zorgde de eerste weken voor huilen tot 3 uur snachts. Hij heeft mogelijk autisme dus kan heel slecht tegen veranderingen. Pas nu na 4 maand is hij bijna gewend. Hij loopt vrolijk mee totdat ik dag zeg dan is hij even hysterisch totdat hij voor het raam mij uitzwaait.

Wel heb ik een top kdv doen opendeuren beleid tijdelijk niet als hij er is hij mag eerder slapen en ze bellen me als ze denken dat het nodig is. Petje af dus voor de dames. Er is steeds veel overleg geweest of het zo kon etc.

Moeilijk om te zeggen of hij er aan toe is... Hij was tot voor kort alleen maar onder de volwassenen. het is een pienter ventje en slaat alles op. Ik heb een aantal vriendinnen met kleintjes maar echt met kinderen samen spelen was/ is hij niet gewend. Hij begrijpt heel veel, onthoud heel veel. Er gaat ontzettend veel om in dat koppie. Juist daarom dacht ik ( en mijn man) dat we er verstandig aan deden om hem naar een kinderdag verblijf te brengen om hem leker kind te laten zijn en te spelen met andere kindjes.

Iets anders wat mij bezig houdt is dat Ik zelf gilles de la tourette heb. Ik moet zelf de regie hebben. heb continu duidelijkheid nodig en drukke felle kleuren maken mij onrustig. Zoms ben ik bang dat hij het ook heeft, al wil ik hem niet te snel een stempel geven. Het komt veel voor in de familie dus het zou kunnen.

Gray schreef:Iets anders wat mij bezig houdt is dat Ik zelf gilles de la tourette heb. Ik moet zelf de regie hebben. heb continu duidelijkheid nodig en drukke felle kleuren maken mij onrustig. Zoms ben ik bang dat hij het ook heeft, al wil ik hem niet te snel een stempel geven. Het komt veel voor in de familie dus het zou kunnen.

Is er een manier om daar achter te komen?

Sunprincess schreef:

Gray schreef:Iets anders wat mij bezig houdt is dat Ik zelf gilles de la tourette heb. Ik moet zelf de regie hebben. heb continu duidelijkheid nodig en drukke felle kleuren maken mij onrustig. Zoms ben ik bang dat hij het ook heeft, al wil ik hem niet te snel een stempel geven. Het komt veel voor in de familie dus het zou kunnen.

Is er een manier om daar achter te komen?

Ik zou hem kunnen laten testen, maar ik wil er ook weer niet te snel van uit gaan. Het gedrag wat hij nu vertoond, koppel ik puur aan alle veranderingen. Normaal gesproken is hij rustiger maar wil wel de regie hebben. zo moeten de pannen en sausjes op een vaste plek op tafel. als ik hem van boven naar beneden tilde en hij zag op de onderste tree dat het traphekje boven nog open was, dan MOEST! ik terug om het hekje dicht te doen. Zijn kleding moet op zijn manier in de kast hangen enz. enz.. Dat is iets wat ik ook heb en wat ik van mezelf herken. Als hij het zou hebben kan ik me goed voorstellen dat hij nu wat explosief reageert.
Ik heb een paar keer hardop geroepen dat ik hem laat testen maar kreeg dan als reactie 'belachelijk, dit is gewoon de peuter puber fase, dit hebben alle kinderen....

Sunprincess schreef:Ik zou hem denk ik wel laten testen, al is het alleen maar voor je eigen gemoedsrust. Nu spookt het door je hoofd en dat blijft het doen. Als hij het niet blijkt te hebben, ben je gerustgesteld. Als hij het wel blijkt te hebben, kun je gericht op zoek naar handvatten om ermee om te gaan.
Als je hem nu niet laat testen en hij blijkt het over een paar jaar wel te hebben, zou je willen dat je het eerder had gedaan.

Dat is zo.! denk dat ik het toch maar eens uit ga zoeken. Ben misschien wat bang voor wat er uit komt.

Sunprincess schreef:Ik zou hem denk ik wel laten testen, al is het alleen maar voor je eigen gemoedsrust. Nu spookt het door je hoofd en dat blijft het doen. Als hij het niet blijkt te hebben, ben je gerustgesteld. Als hij het wel blijkt te hebben, kun je gericht op zoek naar handvatten om ermee om te gaan.
Als je hem nu niet laat testen en hij blijkt het over een paar jaar wel te hebben, zou je willen dat je het eerder had gedaan.

Ik weet eerlijk gezegd niet of dat op zo'n jonge leeftijd al kan.

Veel van dit soort dingen zijn inderdaad niet te testen als kinderen zo jong zijn. Ik ben kleuterjuf en de meeste onderzoeken kun je pas aanvragen vanaf een jaar of 6/7, eerder heeft meestal geen nut.

Sunprincess schreef:Als het niet kan, kan het niet natuurlijk...
Maar misschien is het sowieso een idee om deze zorg een keer te bespreken op het CB. Misschien kunnen zij je hierin steunen? Of de huisarts?

3 weken geleden had ik een afspraak bij de kinderarts op het Cb. Ik heb toen mijn zorgen geuit. Ik werd erchter totaal niet serieus genomen. Ik vertelde haar dat ik zelf tourette heb waarop ze meteen al zei 'weet je het zeker???' ... Toen was ik al licht geirriteerd. Natuurlijk weet ik dat zeker... Ik weet dit al jaren en heb hier veel onderzoeken voor gehad. Ook sta ik al jaren onder controle bij een neuroloog. vervolgens zei ze. Maak je geen zorgen want het is geen erfelijke aandoening . Toen werd ik echt pissig, aangezien het wel een erfelijke aandoening is. Mijn vader en zus hebben zelfs ook tourette. ik moet met deze vragen dus niet bij haar zijn. Ik kan mijn neuroloog eens vragen!!

Ik werk zelf op een kdv met kindjes in de leeftijd van jouw zoontje.
Ik moet eerlijk zeggen dat zijn leeftijd wel een hele moeilijke leeftijd kan zijn om te beginnen op het kdv. Kan zeg ik, het is niet in alle gevallen zo.
Maar de afgelopen jaren hebben wij meerdere malen peutertjes gehad die met deze leeftijd kwamen, dit ging vrij moeilijk en het wennen had dan ook een hele poos nodig. Deze kindjes huilden over de hele dag gezien ook veel. Wel werd dat steeds minder, maar dit had zijn tijd nodig.
Je schrijft zelf al dat hij gewend is om opgevangen te worden door opa en oma, echt bekende voor hem, en waarschijnnlijk kwam hij daar al vanaf dat hij een baby was, dus weet hij niet beter. Nu is hij op een leeftijd dat hij het allemaal maar wat goed door heeft, hij snapt heel goed dat je weggaat, nu moet hij nog leren dat je weer terug komt. Dat hij die ene keer niet met je mee wou omdat hij nog wou knutselen is inderdaad al positief! Dan heeft hij het dus ook naar zijn zin gehad. Ik denk dat je het tijd moet gunnen, voor mij klinkt het heel bekend. In deze gevallen komt het ook vaak voor dat de kindjes mooi aan het spelen zijn en dan komt de vader of moeder ophalen beginnen ze ineens heel erg te huilen. Blij dat papa of mama er is en alle emoties van de dag komen er waarschijnlijk even uit.
Je moet er denk ik rekening mee houden dat het nog wel even gaat duren, probeer goede afspraken te maken met de leidsters. Wij spreken altijd af met ouders, als kindjes het moeilijk vinden, dat ze gerust een paar keer tussendoor mogen bellen. Misschien kan je dat ook doen?
Ik hoop dat hij het gauw naar zijn zin mag krijgen en dat hij echt kan genieten van het samen spelen met de andere kindjes!

Vervelend dat je zoontje het er zo moeilijk mee heeft,

Ik hou mijn hart vast, mijn zoon is vorige maand 2 geworden en die gaat samen met z'n zusje vanaf april ook naar het kdv. Om te beginnen 1 dag in de week. En dit is eigenlijk precies waar ik bang voor ben....

Maar ik herken wel dingen in je verhaal, mijn zoon heeft de laatste tijd ook echt van die driftbuien, niets is goed, alles word op de grond gegooid en als het even kan kapot gemaakt, ik zet hem dan in de keuken neer, waar hij zich 5 minuten ofzo helemaal uitraast en dan is het weer 'goed' dan komt hij naar me toe en zegt zo mama klaar, sorry.

Dus ja misschien dat het ook aan de leeftijd ligt ? En veel veranderdingen ?

Maar lees ik goed dat hij maar 1x een wen ochtend heeft gehad? Dat vind ik wel erg weinig. Wij doen eerst 1 x een uurtje, waarbij de moeder/vader erbij blijft. Daarna 3 uurtjes, waarvan 1 uur met ouder. En daarna 1 of 2 keer een halve of 3/4 dag (in ieder geval met eten en slapen erbij). En tijdens de wendagen zijn de ouders beschikbaar, zodat ze gebeld kunnen worden als het echt niet gaat.
Zo went hij in kleine stapjes dat hij daar lekker kan spelen en jij altijd weer terug komt. Ook leert hij zo de leidsters eerst in een veilige omgeving kennen (jij bent er bij en praat ook met ze, waardoor hij ziet dat het ok is).

Ik heb even niet alle reacties gelezen, dus reageer puur op jouw verhaal.

Mijn dochter heeft sinds ze naar het KDV gaat, af en toe behoorlijke driftbuien.
Ze heeft geen problemen met 'school' (zo noemen we het altijd voor haar), gaat er graag heen en huilt er ook nooit om. Maar bijvoorbeeld de eerste dag thuis, na een dag KDV, was werkelijk verschrikkelijk! Om 6:00 was ze al wakker en ze heeft die dag naar werkelijk niets geluisterd. Kreeg een driftbui/woede aanval van 1,5 uur! Gooide alles overhoop tijdens die bui, trok zelfs kastjes van de muur en de spullen die erop lagen op de grond. Ze sloeg me, gromde soms helemaal van woede. Ik heb haar tijdens die bui volledig genegeerd, want wat ik ook deed, het maakte toch niets uit.
De dag daarna ging ze vrolijk weer naar school en sindsdien nog iedere keer zonder problemen.
Wel is ze nog steeds duidelijk anders als ze daar geweest is. Zodra ze thuis komt zoekt ze al confrontaties op zeg maar. Ze daagt me uit, luistert niet, zoekt vreselijk mijn aandacht. Op school moet ze natuurlijk de hele dag alles delen, er is dus ook weinig tot niet 1 op 1 contact. Dat wil ze dus thuis, logisch, flink inhalen.

Sinds kort, ze gaat nu een maand naar KDV, gaat het al veel beter. Ze heeft nog wel d'r buien, maar het blijft natuurlijk een peuter. Maar als we thuis komen kan het normaal, ze is niet zo dwingend meer op zoek naar mijn aandacht en luistert weer steeds beter. De dag thuis na een dag KDV is ook weer gewoon gezellig, ze is ook niet meer heel vroeg wakker e.d.

Wel een nadeel (voor ons ), sinds ze naar school gaat slaapt ze niet meer 's middags. Althans, bijna niet meer. Op school sowieso niet, thuis wil ze het nog weleens proberen. Daar lukt het haar gewoon niet, doordat er andere kindjes zijn voornamelijk. Zij is namelijk gewend om rustig eerst nog een uur te spelen en te zingen in bed, dat kan daar natuurlijk niet i.v.m. de andere kinderen. Daardoor komt ze gewoon niet in slaap.

Oh ik lees nu even iets over wendagen. Mijn dochter heeft nooit een wendag gehad. Dat kon wel hoor, maar toen ik met haar heen ging voor de intake, is ze uit zichzelf al bij de peuters gaan spelen en heeft daar een uur alleen gespeeld terwijl ik op kantoor in gesprek was. Toen hebben we besloten dat ze prima zonder mij kon, en mocht het toch niet goed gaan konden ze me altijd bellen. Ik heb heel flexibel werk, dus kan haar altijd meteen halen.

mijn zoontje begon ook met 2jr.. en moest ook n aardig tijdje wennen... was in het begin ook huilerig, niet zo extreem als wat jij zegt maar ook wel. De leidsters zeiden dat dat idd vaker voorkwam bij kinderen die op die leeftijd beginnen. Daarom hebben we ons 2e kindje gelijk opgegeven. Maar de wachtlijst is nog tot eind vh jaar. In ieder geval eerder dan 2 jr.
Wat belachelijk weer dat het cb je niet serieus neemt. Heb zowieso steeds minder met het cb. Alles moet volgens het boekje en zit je eens ergens mee dan nemen ze je weer niet serieus. Ik hoor het steeds vaker van iedereen.

Ik vind het ook niet gek. Kinderen zijn 2 jaar voornamelijk bij mama geweest en hebben in een hele beschermende omgeving op kunnen groeien. Dan gaan ze ineens ergens anders naartoe waar papa en mama niet zijn en daarnaast zijn er ineens heel veel andere kinderen. Ik kan me voorstellen dat ze moeten wennen. Ik ben zelf ook geen voorstander om kinderen zo laat naar een kdv te doen. Precies om de redenen die ik hier lees. Heel veel succes mama's want leuk is anders.

TO, ik kan me voorstellen dat je bang bent voor tourette. Ik zou dat ook zeker met de arts bespreken. Succes..

Snoopy schreef:Maar lees ik goed dat hij maar 1x een wen ochtend heeft gehad? Dat vind ik wel erg weinig. Wij doen eerst 1 x een uurtje, waarbij de moeder/vader erbij blijft. Daarna 3 uurtjes, waarvan 1 uur met ouder. En daarna 1 of 2 keer een halve of 3/4 dag (in ieder geval met eten en slapen erbij). En tijdens de wendagen zijn de ouders beschikbaar, zodat ze gebeld kunnen worden als het echt niet gaat.
Zo went hij in kleine stapjes dat hij daar lekker kan spelen en jij altijd weer terug komt. Ook leert hij zo de leidsters eerst in een veilige omgeving kennen (jij bent er bij en praat ook met ze, waardoor hij ziet dat het ok is).

Bij ons gaat het net zo!
Het wennen is zó ontzettend belangrijk en zeker op deze leeftijd.

Ik werk ook in de kinderopvang en heb ook dit soort gevallen meegemaakt. Mijn tips:

- vraag aan de leidsters of het mogelijk is het wennen opnieuw op te bouwen: dus eerst een paar uurtjes, dan een hele ochtend, dan driekwart dag etc.
- houd je zoontje sowieso niet thuis. Hij heeft nu duidelijkheid nodig en moet wennen aan de nieuwe regelmaat.
- maak een foto van het dagverblijf en een foto van thuis en hang die op de deur van zijn kamer. Als de foto van het dagverblijf is omgedraaid gaat hij daar naartoe, en als de foto van thuis is omgedraaid blijft hij thuis. Zo weet hij waar hij aan toe is.
- laat hem merken dat jij het dagverblijf een goede plek vindt. Zeg bijvoorbeeld tegen hem dat de juffen goed voor hem zullen zorgen en dat jij vindt dat ze daar mooi speelgoed hebben. Als de plek jouw goedkeuring kan verdienen geeft dat hem ook een zekerder gevoel.
- hoe je het beste afscheid kunt nemen verschilt per kind, maar de meeste kinderen hebben baat bij een korte overdracht. Loop even met je zoontje door de ruimte, benoem wat je allemaal ziet. Zeg dat jij weggaat, maar dat ze goed voor hem gaan zorgen, en dat je hem weer op komt halen. Geef hem dan aan een van de juffen, geef nog 1 kus of knuffel en ga dan echt weg. Als je het afscheid gaat rekken wordt het voor je zoontje onduidelijk of je blijft of niet.
- de huilbuien kunnen best een paar weken duren, maar ik heb nog nooit meegemaakt dat het niet overging. Dit vereist gewoon heel veel geduld, voor zowel de juffen als voor jou.

Sterkte!