Emetofobie en baby

Ik weet dat hier meer mama's zijn die bang zijn voor overgeven/spugen. Ik ben er zelf ook panisch voor en vind het nu best lastig met mijn kleine meisje, ik hou zielsveel van haar en vind haar ook helemaal nooit vies oid maar toch raak ik steeds in paniek als ze spuugt tijdens of na de fles (ze doet het niet bij elke voeding overigens). Ik zie er hierdoor steeds tegenop als het etenstijd is...bah ik baal er zo van, het staat het echte genieten best wel in de weg. Iemand die dit ook zo extreem heeft? Zit er toch aan te denken om eens bij een psycholoog te informeren of ze mij daar kunnen helpen want dit kan zo niet doorgaan, vind het ook zo zielig voor m'n dochtertje...zij kan er ook niks aan doen...zucht

tweeling schreef:Ik weet dat hier meer mama's zijn die bang zijn voor overgeven/spugen. Ik ben er zelf ook panisch voor en vind het nu best lastig met mijn kleine meisje, ik hou zielsveel van haar en vind haar ook helemaal nooit vies oid maar toch raak ik steeds in paniek als ze spuugt tijdens of na de fles (ze doet het niet bij elke voeding overigens). Ik zie er hierdoor steeds tegenop als het etenstijd is...bah ik baal er zo van, het staat het echte genieten best wel in de weg. Iemand die dit ook zo extreem heeft? Zit er toch aan te denken om eens bij een psycholoog te informeren of ze mij daar kunnen helpen want dit kan zo niet doorgaan, vind het ook zo zielig voor m'n dochtertje...zij kan er ook niks aan doen...zucht

Oeh ja ik denk dat ik dat wel herken. Ik heb nog geen kindje maar zoals je ziet wel over een tijdje en ik ben ook heeeel bang voor overgeven. Het lijkt mij ook heel eng om een kindje te krijgen dat veel moet spugen. Al denk ik wel dat ik het bij een baby niet zo eng vindt. vanaf 1 jaar wel.
Ik heb helaas geen tips voor je omdat ik weet dat het gewoon doodeng is! Misschien ga je er op den duur wel aan wennen? Dat hoop ik voor je! Heb je meteen een stuk minder last van emotofobie!

Ik denk dat ik het bij mijn eigen kind niet erg zou vinden (wel als ze groter zijn, maar nog niet als baby), maar waar ik meer tegenop zie is misselijkheid tijdens de zwangerschap. Hoe ben jij daar doorheen gekomen?

Ik heb je een pm gestuurd

Ik ben in het begin misselijk geweest van koffie of als ik me teveel inspande, en gek genoeg was ik dan nooit bang om te spugen. Dan dacht ik gewoon "oh bah ik ben misselijk" en dat was het. Dochter had verborgen reflux dus stonk veel (alhoewel haar spuug nu écht stinkt) maar ik heb er geen moeite meer mee. Ik ben veel banger dat haar iets overkomt, maar die angst is veel meer op de achtergrond aanwezig, de emotofobie speelde altijd een rol in mijn leven (durfde niet meer te eten, viel enorm af, durfde niet meer in de trein/bus/bij een vreemde in de auto, het beïnvloede echt mijn hele leven) ik denk dat een psycholoog ook geen verkeerde stap is nu! Voor jullie allebei trouwens.

Denk ook dat naar de psycholoog gaan een goed idee is, je hebt nu veel om tegenop te zien op een dag.

Ayla schreef:Ik ben in het begin misselijk geweest van koffie of als ik me teveel inspande, en gek genoeg was ik dan nooit bang om te spugen. Dan dacht ik gewoon "oh bah ik ben misselijk" en dat was het. Dochter had verborgen reflux dus stonk veel (alhoewel haar spuug nu écht stinkt) maar ik heb er geen moeite meer mee. Ik ben veel banger dat haar iets overkomt, maar die angst is veel meer op de achtergrond aanwezig, de emotofobie speelde altijd een rol in mijn leven (durfde niet meer te eten, viel enorm af, durfde niet meer in de trein/bus/bij een vreemde in de auto, het beïnvloede echt mijn hele leven) ik denk dat een psycholoog ook geen verkeerde stap is nu! Voor jullie allebei trouwens.

ja! dat heb ik echt exact hetzelfde. Ben steeds wel misselijk maar ach, ik was nooit bang. Het misselijke gevoel zat niet in mijn keel. Dat scheelde een hoop!!

Emmayes schreef:Ik denk dat ik het bij mijn eigen kind niet erg zou vinden (wel als ze groter zijn, maar nog niet als baby), maar waar ik meer tegenop zie is misselijkheid tijdens de zwangerschap. Hoe ben jij daar doorheen gekomen?

Ik heb eens een arts op tv gezien die vertelde dat mensen die heel erg bang zijn om over te geven, dat vaak gewoon helemaal niet hoeven. Je lichaam bedenkt dan een andere manier om ziek zijn op te lossen. Bijv. via darmen.

Emmayes schreef:Ik denk dat ik het bij mijn eigen kind niet erg zou vinden (wel als ze groter zijn, maar nog niet als baby), maar waar ik meer tegenop zie is misselijkheid tijdens de zwangerschap. Hoe ben jij daar doorheen gekomen?

Dit heb ik ook.. Ik neem aan dat het bij een baby alleen melk is.. Het lijkt mij echt veel erger als het vast voedsel eet.. Ook inderdaad een eventuele eigen zwangerschap en misselijkheid.. Dat lijkt mij vreselijk..

Ik heb zelf voor een angsttherapie onder behandeling gestaan bij I.p.z.o (zonder puntjes ) daar hebben ze ook specifieke behandelingen voor emetofobie.

Ik had ook als ik misselijk was omdat ik bang was dat mijn hele keel dichtkneep, zweette als een malle en droge mond enz. gewoon echt paniek, en als ik misselijk was van de zwangerschap was ik "gewoon misselijk" niks meer niks minder. Geen geslik, niet warm, gewoon alleen misselijk.

Emmayes schreef:Ik denk dat ik het bij mijn eigen kind niet erg zou vinden (wel als ze groter zijn, maar nog niet als baby), maar waar ik meer tegenop zie is misselijkheid tijdens de zwangerschap. Hoe ben jij daar doorheen gekomen?

Ik was ook heel bang om te spugen tijdens de zwangerschap of bevalling. Gelukkig is dit niet gebeurd maar ik was er wel veel mee bezig, niet teveel eten etc etc. Ik heb de stap gezet omdat mijn kinderwens nog altijd sterker was dan de fobie. Had ook niet echt verwacht er nu zo bang voor te zijn maar goed, mijn man is elke dag aan het werk dus ik moet haar wel de fles geven....ik moet er doorheen! Hoop echt dat de angst geleidelijk minder gaat worden door er doorheen te gaan.

Denk je niet dat het sowieso geen kwaad kan om te kijken wat er met therapie aan te doen valt? Het lijkt me namelijk 1) voor jezelf op lange termijn prettiger en 2) zou ik ook bang zijn zo'n angst linea recta door te geven aan mijn kind (bij baby's niet zo heel snel, maar bij 1+ of peuters natuurlijk ook een probleem).

Ik heb hier last van. Gelukkig niet meer in zo'n erge mate dat het echt enorm invloed op mijn leven heeft. Maar weg is het helaas nog niet helemaal. En ik moet zeggen dat ik het inderdaad niet fijn vindt als mijn dochtertje moet spugen. Ten eerste natuurlijk omdat het voor haar rot is om ziek te zijn, dat is gewoon al rot om mee te maken. En daar komt bij mij dan nog bij dat ik toch nog wel lichtelijk panisch ben voor overgeven. Maar tot nu toe gaat het gek genoeg wel aardig. Ik vind het wel echt helemaal niks, maar als het gebeurt, dan moet er toch een knop om. En dat gaat gelukkig ook wel, ik troost mijn dochtertje, ruim het op, etc. Wel word ik er zelf misselijk van en ik voel me dan ook echt niet happy, maar in paniek raken of dingen vermijden is hier gelukkig niet aan de orde. Je groeit er ook wel in denk ik, dat was hier wel zo. Al was het bij mij ook al een eind minder toen ik een kindje kreeg. Als je er echt last van hebt, lijkt het me zeker geen slecht idee om er hulp bij te vragen.

Ik kan er dus ook echt niet tegen .heb de hele zwangerschap of bevalling niet gespuugt.mijn dochter spuugt gelukkig haast niet ,maar zo wel dan probeeer ik mij zelf de dwingen om na te kijken brbr vond het dood eng maar het helpt mij wel....

Als je er dagelijks zoveel last/hinder van hebt zou ik inderdaad hulp zoeken. Mijn man heeft dit ook heel erg, hij heeft geen hulp gezocht en helaas voor hem doet onze zoon aan projectielspugen, hij spuugde echt stralen/bogen. Nu gaat het gelukkig een stuk beter en spuugt hij veel minder maar mijn man kan er gewoon niet tegen.