Bah!

Ik reed net over de Stadionweg in Amsterdam om mijn vriend naar zijn werk te brengen en toen zag ik dat er op het fietspad een man gereanimeerd werd. Er stonden 5 ambulances bij en een stuk of wat politiewagens. Ik stond ook echt naast de ambulance stil (ik moest over de trambaan en er was precies een tramhalte op die plek) en op de een of andere manier bleef ik kijken, terwijl ik het eigenlijk helemaal niet wilde zien. De man die gereanimeerd werd zag er heel bleek uit en ik ben bang dat hij het niet gaat redden/gered heeft. Bah, ik vond het zo naar! Ik ben er helemaal verdrietig van.

Jullie nog nare/vervelende dingen gezien?

Geen nare dingen gelukkig meegemaakt. Maar herken wel wat je zegt, dat je blijft kijken ondanks dat je dat eigenlijk niet wilt...

Gelukkig maar Lejow, nare dingen zijn nooit leuk!

Stom is dat he, net alsof je ernaar toe getrokken word. Ik zat in m'n eentje in de auto en ik heb gewoon even zitten huilen omdat ik het zo rot vond, die arme man!

Paar weken terug zelf iemand gereanimeerd. En dat beeld blijft op mijn netvlies staan.

Jilke schreef:Paar weken terug zelf iemand gereanimeerd. En dat beeld blijft op mijn netvlies staan.

Oh gatver! Wat heftig zeg! Wel heel knap van je dat je dat hebt gedaan. Wat was er gebeurd of praat je er liever niet over?

He getsie, sterkte..

Bah ik lees net dit: http://m.at5.nl/artikelen/87549/man-81-overlijdt-na-aanrijding
Toch nog overleden dus

Ik weet niet of je dit wel wil lezen.. maar volgens mij gaat dit over dezelfde persoon...
Echt heel naar lijkt mij dat om te zien

http://www.at5.nl/artikelen/87549/man-81-overlijdt-na-aanrijding

Kan me goed voorstellen dat je je daar naar door voelt! Bizar inderdaad hoe je dan toch blijft kijken terwijl je niet wilt kijken...

Ik heb mijn moeder gereanimeerd zien worden... Ben zelf BHV'er en ieder jaar weer vind ik het moeilijk met de herhalingscursus, zie dan ook heel erg op tegen het moment dat ik naast die pop moet gaan zitten om te reanimeren. Vaak loop ik vooraf of achteraf ook even weg om afstand te nemen.

Láng niet zo erg maar ik had gisteren ook een 'Bah!-momentje toen een client 'gewond' was. Klein sneetje maar door de bloedverdunners wel véél bloed en ik kan niet zo goed tegen bloed... Maar ik ben niet tegen de vlakte gegaan

Jilke schreef:Paar weken terug zelf iemand gereanimeerd. En dat beeld blijft op mijn netvlies staan.

+1

Was een oude mevrouw, met bleek achteraf hartfalen. Gebeurde voor mijn werk, en iemand kwam ons halen voor hulp. Ik ben dus gaan reanimeren.

Die hele week stond ik strak van de adrenine, moest om alles janken.
Toen ging het wat beter erna, maar laatste tijd ben ik als de dood mensen kwijt te raken. Terwijl ik dat eerst nooi had. Ben bang dat het daarvan komt.

Moet over 2 weken ook weer op bhv cursus, zie er zo tegenop! Helaas moet ik altijd met mensen die ik niet ken, waardoor ik het nu nog moeilijker vind.

Ik heb afgelopen zomer ook iemand gereanimeerd. Diegene heeft nog 4 dagen geleefd. Gelukkig heb ik het heel goed een plekje kunnen geven, maar het was wel heel schokkend.

De mevrouw ook nog 5 dagen.

Jemig Leaf en jilke wat heftig zeg! Lijkt me heel zwaar om zoiets mee te maken!

Jilke schreef:De mevrouw ook nog 5 dagen.

Ik hoop dat als me ooit zoiets overkomt op straat dat mensen zoals jij en Leaf aanwezig zijn en het resultaat is dat ik ook afscheid kan nemen van mijn dierbaren. Wat jullie hebben gedaan is echt een geschenk voor de nabestaanden. Jilke, ik hoop dat ook jij het een plekje kan geven. Praat er bij de BHV cursus over.

De vrouw heeft ook echt nog afscheid kunnen nemen en gecommuniceerd met ze. Dat vond ik mooi om te horen. Zelfs familie uit engeland en mensen die op vakantie waren hebben tijd genoeg gehad om terug te komen voor afscheid.

Ben zelf naar haar overlijden naar de avondwake geweest. Juist om mijn beeld bij te stellen. Zag haar steeds zo doods op straat liggen, en nu lag ze er vredig bij. Dat deed me wel goed.

Maar toch blijft het moeilijk. Ben sindsdien erg bang mijn vader kwijt te raken. Hij is ook hartpatient, en heeft de leeftijd nu waarop mijn opa, zijn vader dus ook in elkaar zakte met hartproblemen (54). Ben als de dood dat ik dus een telefoontje krijg. Hij heeft al 2 zware infarcten gehad.

Mijn moeder is overleden toen ik net 13 was, dan zou ik geen ouders meer hebben....