Vind jij zwanger zijn leuk?

Zwanger zijn zonder kwalen lijkt me fantastisch! Op de manier waarop ik het ben geweest, dan sla ik het liever over...
Geef mij maar de bevalling, dat zou ik met liefde nog 10x doen

ik vind het nu heerlijk om zwanger te zijn. Ook heel zwaar, maar ik kijk echt wel op tegen het moment dat ik niet meer zwanger ben. Ik vind het heel bijzonder. Wat dat betreft zou ik best nog wel een paar keer zwanger willen zijn en bevallen, alleen jammer dat je dan ook weer direct een kind hebt

Ik vond het ook heerlijk om zwanger te zijn. Alleen die bekkenpijn had voor mij niet gehoeven

Ik vond het geweldig om zwanger te zijn. Vond mezelf mooier dan voorheen (op de laatste weken na, toen hield ik vocht vast, niet normaal). Achteraf merkte ik eigenlijk pas hoe zwaar het was. Ik heb best fysiek werk en op dat moment had ik het niet door, je groeit er langzaam in, maar toen ik na mijn verlof weer begon en merkte hoe makkelijk het opeens allemaal ging ging er een wereld voor me open!

Ik hoop bij een volgend kindje net zo'n zwangerschap te mogen hebben als bij T. Hopelijk met iets minder kilo's die erbij komen en een bloeddruk die niet zo stijgt. De bevalling daarin tegen hoop ik toch anders te beleven, al kijk ik ook daar nu redelijk positief op terug, het kan immers altijd erger..

Ik vond het leuk om zwanger te zijn. Ik heb tot week 31 ongeveer nergens last van gehad, geen seconde misselijk geweest ook. Alleen toen begon de ellende met een gekneusde rib wat tot het eind heeft geduurt, dat was echt een ellende. Verder een goeie zwangerschap dus. Toch Heb ik het tot nu toe totaal niet gemist.
De bevalling was een eitje, 3 uur tijd en ze was er. Tuur ijk op dat moment was het verschrikkelijk maar achteraf gezien was het een perfecte bevalling.

Ik vond zwanger zijn heel speciaal! Heb het niet altijd even leuk gevonden, vanwege de klachtjes! En op 't eind kon ik niet wachten tot ik mocht bevallen.. Maar heb ook veel genoten van het fijne gevoel in mn buik!

Ik vond het niet bepaald leuk. Al vond ik het ook wel speciaal en bijzonder, ik vond het toch wel erg zwaar. En het is echt niet mijn favoriete bezigheid, zwanger zijn. Het is vooral een 'noodzakelijk kwaad' voor mij, om uiteindelijk een prachtig kindje eraan over te houden.

Misschien kan ik mijn mening nog bijstellen als ik nog eens zwanger zou zijn en het dan anders zou verlopen. Maar puur naar de zwangerschap van A. kijkend vond ik het overwegend zwaar. Tot een week of 20 verschrikkelijk misselijk, met 2 ziekenhuisopnames vanwege uitdroging. Heel veel onzekerheid gehad ook tijdens de zwangerschap, door allerlei klachten met regelmaat halsoverkop weer naar het ziekenhuis voor een echo, ctg, etc.

En aan het einde kon ik echt de laatste weken bepaalde dingen niet meer normaal doen. Zo had ik de laatste paar weken licht huishoudelijke hulp, omdat ik alleen woonde en onder andere niet meer kon bukken. Normaal lopen ging niet, en op een gegeven moment kon ik ook mijn onderbroek, sokken en broek niet zelf meer aantrekken Al vond ik die laatste paar weken dan wel vervelend, dat was op zich nog wel te overzien. Met name de andere klachten maken dat ik absoluut niet met een romantisch gevoel terugkijk op een zwangerschap en zelfs ook wat angst heb voor een eventuele volgende zwangerschap.

Ik had geen kwaaltjes en een kleine buik, dus ja, ik vond zwanger zijn geweldig.
Y. kwam met 39+5 en toen ik in de weeenstorm terecht kwam vanuit het niets, was ik zó boos! Ik wilde helemaal nog niet dat hij zou komen.

Als ik me weer zo zou voelen wil ik nog wel 10x zwanger zijn. Ik wil alleen nooit meer bevallen en nooit meer een kleine baby

Ik had ook niet echt een mega buik trouwens, en de bevalling vond ik een eitje (hopelijk kan ik dat in januari weer zeggen hahaha)

Zwanger zijn vond ik dus heeeerlijk, de eerste tijd met een baby niet echt..

Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn, voelde mezelf echt goed (op een paar keer wat misselijk na) en vond het zo bijzonder.

Ik ben de eerste 20 weken erg misselijk geweest en heb veel moeten spugen, dat vond ik wel zwaar. Dat maakte dat ik er maar moeilijk van kon genieten. De bewegingen van de baby vanaf 16 weken maakten echter een hele hoop goed, toen vond ik het veel leuker. Toen de misselijkheid voorbij was, heb ik echt een supermakkelijke zwangerschap gehad zonder kwaaltjes. Ik heb het zwanger zijn daarom uiteindelijk erg gemist de eerste weken, maar dat kwam ook omdat veel mensen niet doorhadden dat ik zwanger was geweest. Ik liep op dag 3 weer buiten met de hond te spelen, had mijn figuur gelijk terug en kreeg uiteindelijk vaak de vraag of H. geadopteerd was. Dat vond ik toen niet zo leuk, kan er nu wel om lachen.

behalve die hormonen waar ik echt last van heb, ik ben echt een heks door die hormonen en kan me soms vreselijk down voelen daar door maar verder vind ik zwanger zijn wel ok.

Ik vind het zwanger zijn heel erg bijzonder en vooral het getrappel in mijn buik maar niet altijd even leuk. Ik mag helemaal niet klagen wat kwaaltjes etc betreft, heb tot nu toe nog geen last van vocht, straie en ben weinig aangekomen maar toch... ik vind mezelf zo veranderen, kan het niet echt uitleggen. Het is niet mijn ding

Ondanks de misselijkheid en moeheid in het begin, de hormonale buien de hele tijd en nu weer de moeheid en vooral het maagzuur waar ik echt gék van word (ook ik leef op Gaviscon, jammer dat het niet veel meer lijkt te doen), kan ik volmondig zeggen dat ik het heerlijk en geweldig vind, ik geniet er enorm van

Ik heb een hele zware zwangerschap gehad, maar ondanks dat vond ik het echt heerlijk om zwanger te zijn, heb er erg van genoten.

Nee, ik vond het helemaal niet leuk.
Bevallen wil ik best elk jaar doen, maar zwanger zijn... Nee, nooit meer.

Ja en Nee, vind het een hele speciale ervaring en mooi dat er een klein mensje in me groeit.
Heb ook zeker genoten, maar verder zeg ik inderdaad ook dat zwanger zijn niet voor mij is weggelegd...
Ik wil ook geen 3e keer meer zwanger zijn, sowieso vind ik 2 kinderen leuk, maar lichamelijk zou het ook niet goed zijn voor me.

Ja, ik vond zwanger zijn heel leuk. Ik hoop het nog vaker mee te mogen maken

vind er nu nog weinig aan, omdat ik niet het gevoel heb dat ik zwanger ben. Alsof het nog niet serieus is voor 20 weken.
Ik wacht ook vreselijk op die 2 ervoor, al ben ik bang dat het tzt geen verschil gaat maken.
Ik voel het overigens al wel, en dat voelt ook echt prettig, maar weet niet....vind nog beetje onwennig.
Baal er wel een beetje van, hoop dat het genieten nog wel gaat komen.

Lichamelijk was de zwangerschap van L. echt een eitje (bevalling ook) en nu heb ik (afgezien vermoeidheid en beginnende rugklachten) weinig te klagen dus als dit zo blijft....prima te doen.

Mijn eerste zwangerschap was van het begin tot het einde een hele mooie ervaring.

De tweede zwangerschap voelde vanaf het begin af aan niet goed. Ik was moe, heeeel misselijk, chagrijnig, had nergens trek in en voelde me niet mezelf.

Over het algemeen wel, voelde mij goed, wel moe, buiten de onzekerheid die ik ook vaak had... Want dat vond ik zo nu en dan niet leuk...Maar verder ging het mij prima af.


Tot dat ik over tijd liep en wat bleek de baby had een groei achterstand... dit vind ik nog steeds heel erg want ben altijd wel actief geweest in mijn zwangerschap maar als ik had geweten dat ik wat meer gas terug moest nemen dan had ik dat zeker gedaan...

Ik vond het idee van een kindje in m'n buik heel mooi en kon ook echt genieten als ze lagen te bewegen of reageerden als ik over m'n buik wreef. Het zwanger zijn op zich vond ik heel bijzonder.
Maar lichamelijk vond ik het echt heel zwaar beide keren en zou ik ook niet zo snel nog een keer zwanger willen worden.