Emo-muts...

Echt he, volgens mij ben ik dat soms....

Ik kan dus gewoon niet tegen iemand zeggen dat ik me beroerd/ziek voel, zonder te moeten huilen... Met name het de eerste keer zeggen.
Of vandaag op werk, werkgever kwam pas later. Ik dus gezegd dat ik me helemaal niet lekker voel, en ja hoor, tranen beginnen meteen te prikken. Werkgever vraagt meteen of er iets gebeurd is. Dat afgewimpeld, maar tranen zetten dan gewoon door
Dus flink inslikken, inslikken, neus snuiten. Nog ff aan het werk gegaan om wat af te maken wat echt af moest. Maar er dan ook niet meer uitkomen he. Vervolgens naar huis gegaan, en thuis eindelijk ff de tranen eruit gegooid. Alsof er een huilbui uitmoet.

Zijn er mensen die dit ook kennen? Ben verdorie 28, en zo'n emotionele muts dus... Tegen mn vriend vind ik nog niet zo erg, maar op werk....

Ik herken het wel van vroeger. Volgens mij is het een duidelijk signaal dat je 'te laat' bent met het aangeven dat het niet goed gaat. Je bent van binnen emotioneel al te ver, zodat je een soort van 'knapt' als je het dan eindelijk uitspreekt.

Misschien een proberen om al in een eerder stadium eens te benoemen dat iets niet helemaal lekker loopt.

Ohh heel herkenbaar, ik moet ook altijd huilen als ik ziek ben. Ik ga ook door tot het moment dat ik echt niet meer kan. Bij mij hangt het samen met dat vaak wel iets heb en vind het zoo frustrurend dat ik dan zo ziek ben dat ik niet meer kan werken. En sowieso als ik niet lekker in mijn vel zit huil ik snel.

Nee, dit herken ik niet. Ik kan alleen me heel rot voelen als ik misselijk ben (emetofobie) en daarvan in paniek raken, maar that's it.

Ik herken het wel. Voor mij een teken dat ik me echt echt niet lekker voel en onder de dekens moet. Ik ben ook een emo-muts, maar ik wijt dat niet daaraan, het is gewoon een reactie op je ziekzijn denk ik.

Ik herken het wel.

Vanmiddag moest ik nog even huilen bij de psycholoog. Omdat ik gewoon wat somber ben momenteel en zij vroeg hoe het ging. Maar op het moment dat de eerste traan komt, hoop ik dat mensen me even laten ademhalen, niet verder praten, zodat ik het gewoon kan wegvegen.

Het is me ook weleens gebeurd dat mensen tegen me bleven praten. Dat ik er dus over moest praten als er wat mis is. Maar dan ben ik niet meer te stoppen. Dan kan ik doorjanken tot op het moment dat ik in de auto zit richting huis. En als er dan een emo-liedje op is, dan pas als ik thuis ben.

Hmm te laat melden zal het niet zijn, heb het ook naar mn vriend toe als ik ziek wakker wordt en na het douchen toch besluit niet te gaan werken.
Bedacht me misschien deels ook door het vervelende gevoel van af moeten bellen/ziek melden, die drempel.

Maar voel me inderdaad wel labieler als ik me lichamelijk niet goed voel.

Hoop alleen dat ik dit op mn 40e niet nog heb! Hoe ouder je wordt, hoe stommer dat toch staat lijkt me...

Maura schreef:Ik herken het wel.

Vanmiddag moest ik nog even huilen bij de psycholoog. Omdat ik gewoon wat somber ben momenteel en zij vroeg hoe het ging. Maar op het moment dat de eerste traan komt, hoop ik dat mensen me even laten ademhalen, niet verder praten, zodat ik het gewoon kan wegvegen.

Het is me ook weleens gebeurd dat mensen tegen me bleven praten. Dat ik er dus over moest praten als er wat mis is. Maar dan ben ik niet meer te stoppen. Dan kan ik doorjanken tot op het moment dat ik in de auto zit richting huis. En als er dan een emo-liedje op is, dan pas als ik thuis ben.

Oh, dat doorvragen is soms heel vervelend ja. Hoop dat het in jouw geval wel beetje opgelucht heeft? Bij een psycholoog zit je toch ook om wat dieper op dingen in te gaan, wellicht blokkades wegnemen.

Gizmo schreef:Oh, dat doorvragen is soms heel vervelend ja. Hoop dat het in jouw geval wel beetje opgelucht heeft? Bij een psycholoog zit je toch ook om wat dieper op dingen in te gaan, wellicht blokkades wegnemen.

Het was gelukkig slechts een traantje. En echt enkel op de vraag 'Hoe gaat het met je'. En ondanks dat het maar één traantje was, luchte het vanmiddag toch even op.

Voor mij is de vraag 'hoe het gaat' wel heel erg beladen. Want meestal zeg ik gewoon 'goed' of 'prima', maar soms is dat net niet zo dat ik dat kan antwoorden, dat ik spontaan begin te janken.

En eigenlijk vind ik me veel te oud om nog zo te reageren en te moeten huilen bij een ander. Maar als ik het dan weer van jou hoor, dan denk ik:"Het is toch helemaal niet erg om eens flink uit te huilen?"

(Het is wat anders als je elke dag op het werk in huilen uitbarst...)

Maura schreef:

Gizmo schreef:Oh, dat doorvragen is soms heel vervelend ja. Hoop dat het in jouw geval wel beetje opgelucht heeft? Bij een psycholoog zit je toch ook om wat dieper op dingen in te gaan, wellicht blokkades wegnemen.

Het was gelukkig slechts een traantje. En echt enkel op de vraag 'Hoe gaat het met je'. En ondanks dat het maar één traantje was, luchte het vanmiddag toch even op.

Voor mij is de vraag 'hoe het gaat' wel heel erg beladen. Want meestal zeg ik gewoon 'goed' of 'prima', maar soms is dat net niet zo dat ik dat kan antwoorden, dat ik spontaan begin te janken.

En eigenlijk vind ik me veel te oud om nog zo te reageren en te moeten huilen bij een ander. Maar als ik het dan weer van jou hoor, dan denk ik:"Het is toch helemaal niet erg om eens flink uit te huilen?"

(Het is wat anders als je elke dag op het werk in huilen uitbarst...)

Gelukkig dat het je toch beetje opluchtte.

Natuurlijk is het niet erg om af en toe flink uit te huilen, gebeurd me regelmatig. Maar dan wel thuis.
En niet op mn werk bij mn mannelijke werkgever (ben enige werknemer en heb twee werkgevers, één man en één vrouw), alleen maar omdat ik ziek ben. Voelde me zo kinderachtig Gelukkig vond ie het niet erg.
Huilen op werk gebeurd me denk ik 1x per jaar, één keer door hele vervelende klant, en vorig jaar één keer toen ik vertelde over mn oma die vrijwel op sterven lag.

Erg herkenbaar. Ik kan om serieus vrijwel alles huilen, en nu ik zwanger ben is het nog een standje erger (als dat überhaupt kan...) Ik kan huilen als ik boos/blij/verdrietig etc etc ben.

Een collega vertelde ooit dat iedereen een soort 'oer emotie' heeft waarnaar je het eerste toegrijpt zeg maar, dit kan dus emotioneel zijn maar ook agressief etc etc zijn. Sindsdien heb ik het voor mezelf maar geaccepteerd, ik heb er al van alles aan proberen te doen maar ben gewoon een emotionele muts hahahaha

Ook erg herkenbaar voor mij, ik jank sowieso overal om, maar dus idd ook als ik moet aangeven dat ik ziek ben. Als ik me vanaf thuis ziek moet melden hoef ik niet te huilen, maar zit ik me al wel helemaal druk te maken om het gesprek. Als ik op mn werk ben en t gaat niet goed en iemand merkt dit op, dan kan ik zo in huilen uitbarsten. Als ik me vervolgens weer bijeen heb geraapt en er vraagt weer iemand of het wel gaat, jank ik zo weer verder Ik word zo moe van mezelf af en toe.

Even nog ter illustratie....
- afgelopen sinterklaasintocht zit ik met tranen in mijn ogen omdat en mijn zoontje het zo leuk vond en die reacties vd kinderen daar op de kade.

- Ieder jaar opnieuw heb ik tranen in mijn ogen tijdens het afscheid van 'mijn' groep 2 kids.

Echt hahahaha ik spoor emotioneel niet hahahaha.

Haha, zo heb ik ook tig voorbeelden, maar het meest recente: vanmiddag vertelde een vriendin van me dat ze weer zwanger is. Superleuk, later hadden we t alleen ff over bevallingen en daar heb ik vorige week de vreselijkste verhalen over gehoord van collega's. Zo erg, dat ik alleen daarom al niet weet of ik wel kinderen wil. Toen we het er vanmiddag weer over hadden, schoten de tranen me spontaan in de ogen
Ik jank dus niet alleen uit ontroering, maar ook uit angst, verdriet, boosheid, frustratie, machteloosheid en zelfs van blijdschap kan ik janken. Als ik heel hard moet lachen, heb ik ook meteen de tranen over mn wangen lopen. Ik denk wel eens dat er een paar vaatjes dicht gebrand moeten worden ofzo

Bliss; heel herkenbaar. Ik huil ook om allerlei verschillende situaties...

Nog een 'mooi' voorbeeld.( ik moet erbij zeggen dat manlief toen net ontslagen was door zijn langdurige ziekte)

Een tijd terug ging ik foto's afdrukken voor mijn klas bij de Hema. Ik geef haar 50,- en ze vraagt heb je 10 cent bij. dus ik geef dat en zegt ze dus ja en de rest? Die gaf ik u net zeg ik. Nee hoor zegt ze, kassa is nog dicht ik heb niets gekregen.
Ik kijk in mijn portemonnee maar het zat er niet meer in en ik wist het zeer zeer zeker, op de grond gekeken voor de zekerheid maar niets. DUs ik zeg dat gaf ik u net.
Waar zou het dan zijn zegt ze. (en zo gng het ff heen en weer, ik wist zooooo zeker dat ik het gegeven had)

Tsja geen idee maar het was geld vd klas dus ik baalde al flink en ze begon best fel te doen..
dus HOPPA daar waren de tranen al hahahahaa... ik zei; ik geef u ook net mijn bestelformulier misschien daar bij dan...en jawel hoor, de 50 euro!!

Zij schaamde zich en kreeg tranen in haar ogen toen ik kort uitlegde waarom ik zo reageerde. Wacht zegt ze ik wil het goedmaken, en ze gaat een verse vlaai halen voor ons.

Dus wanneer ik echt zeker weet dat ik gelijk heb, en de ander zegt van niet, kan ik ook van pure wanhoop/frustratie in tranen uitbarsten...

Zo had ik laatst ook wat. Het was twee uur voor mn vriend me zou komen ophalen voor Pinkpop en ik moest nog wat inkopen doen én mn tas inpakken. Sta ik in de winkel, zegt het pinapparaat dat ik geen saldo heb. Ik vond het raar, want ik had die ochtend salaris gekregen en dus ruimschoots genoeg geld op mn rekening. Ik ging maar weg uit de winkel en wilde bij een automaat pinnen, maar dat lukte ook niet. Toen wilde ik de bank bellen, maar kreeg een bandje met een wachttijd van dik tien minuten. De bank zat ook op tien minuten fietsafstand, dus ik besloot er maar heen te fietsen (al kwam ik wel in tijdnood zo). Eenmaal daar deed ik mn verhaal, ik had wel geld, maar kon het niet pinnen. Die jongen zei dat hij wel geld van mijn rekening naar die van de bank kon overmaken en het me dan cash kon geven. Maarrr: daar had hij mijn legitimatie voor nodig en die had ik dus juist thuis in een andere tas zitten. Het was 30 graden, ik had ontzettend veel haast en stress en ja hoor, daar kwamen de tranen al! Ze waren wel heel aardig, want de bank ging eigenlijk om 17:00 dicht, maar ik mocht voor 17:30 nog aankloppen. Dus keihard naar huis gefietst, tas ingepakt, omgekleed, keihard teruggefietst naar de bank, duurde het daar een eeeeeeeuwigheid voor ik geholpen kon worden, maar uiteindelijk had ik het geld, moest ik alsnog mn inkopen doen, mn tas verder inpakken en toen stond mn vriend al aan de deur. Tranen stonden alweer in mn ogen toen, maar heb t gelukkig weten in te houden verder en toch nog een heerlijk weekend gehad. Maar jezus, dit soort situaties zijn niet goed voor mijn algehele welzijn

Bliss schreef:Ook erg herkenbaar voor mij, ik jank sowieso overal om, maar dus idd ook als ik moet aangeven dat ik ziek ben. Als ik me vanaf thuis ziek moet melden hoef ik niet te huilen, maar zit ik me al wel helemaal druk te maken om het gesprek. Als ik op mn werk ben en t gaat niet goed en iemand merkt dit op, dan kan ik zo in huilen uitbarsten. Als ik me vervolgens weer bijeen heb geraapt en er vraagt weer iemand of het wel gaat, jank ik zo weer verder Ik word zo moe van mezelf af en toe.

Ik had het zo kunnen schrijven.... Ben blij dat ik niet de enige ben Hoe reageren ze bij jou op werk daarop?

Nou ja, op zich wel ok, meelevend enzo, maar ik voel me er altijd wel extreem lullig onder...

Bliss schreef:Nou ja, op zich wel ok, meelevend enzo, maar ik voel me er altijd wel extreem lullig onder...

Herkenbaar. Tja, eigenlijk kunnen ze er ook niet anders op reageren he. Zou wat zijn als ze boos worden. Maar ik vraag me soms af wat ze echt denken

Bliss schreef:Ook erg herkenbaar voor mij, ik jank sowieso overal om, maar dus idd ook als ik moet aangeven dat ik ziek ben. Als ik me vanaf thuis ziek moet melden hoef ik niet te huilen, maar zit ik me al wel helemaal druk te maken om het gesprek. Als ik op mn werk ben en t gaat niet goed en iemand merkt dit op, dan kan ik zo in huilen uitbarsten. Als ik me vervolgens weer bijeen heb geraapt en er vraagt weer iemand of het wel gaat, jank ik zo weer verder Ik word zo moe van mezelf af en toe.

Ik heb precies hetzelfde. Als ik eenmaal begonnen bent, dan kan ik bij het minste of geringste weer gaan huilen. net als ik denk dat het weer gaat, dan vraagt iemand weer iets en daar ga ik weer...
Op het werk heb ik het nu niet zo erg meer. Als ik ziek ben dan wil ik naar huis, klaar. Een paar jaar geleden was het veel erger.

Wat ik wel heb is dat ik vaak moet huilen als ik boos ben.
Dat vind ik zo frustrerend.
Vorige week werd ik op het werk aangesproken op iets wat echt zo onrechtvaardig en oneerlijk was. In eerste instantie sprong ik uit m'n vel en was ik goed boos. Maar op een gegeven moment kwamen de tranen. Ik heb er nog wel bij gezegd dat die tranen komen van woede en niet omdat ik verdrietig ben, maar of dat goed is overgekomen betwijfel ik... Weg statement...

Oh ja Carra, irritant is dat hè?

Ik heb t trouwens ook als ik bijv. naar de dokter moet. Ik had eerder ook wel echt een vreemde snuiter als huisarts, waar ik me totaal niet prettig bij voelde. Als ik dan moest vertellen waar ik voor wam, jankte ik al ongeveer. Nu heb ik een prima huisarts, maar dat gevoel van bijna moeten huilen blijft en soms doe ik t ook echt.
En als ik nou nog net zoals in de film kon huilen, sierlijk en charmant... Maar nee, mijn gezicht zit binnen no time onder de rode vlekken, make-up op mn kin en de volgende dag heb ik dikke ogen

Bliss schreef:Oh ja Carra, irritant is dat hè?

Ik heb t trouwens ook als ik bijv. naar de dokter moet. Ik had eerder ook wel echt een vreemde snuiter als huisarts, waar ik me totaal niet prettig bij voelde. Als ik dan moest vertellen waar ik voor wam, jankte ik al ongeveer. Nu heb ik een prima huisarts, maar dat gevoel van bijna moeten huilen blijft en soms doe ik t ook echt.
En als ik nou nog net zoals in de film kon huilen, sierlijk en charmant... Maar nee, mijn gezicht zit binnen no time onder de rode vlekken, make-up op mn kin en de volgende dag heb ik dikke ogen

Dit is voor mij ook zooo herkenbaar...
En ik vind t zo irritant ... Want mijn huisarts gaat dan gelijk vragen of ik wel goed in mijn vel zit ook al kom ik dan echt voor lichamelijke klachten..maar ik kan er niet aan doen dat ik moet huilen.

Laurientje85 schreef:

Bliss schreef:Oh ja Carra, irritant is dat hè?

Ik heb t trouwens ook als ik bijv. naar de dokter moet. Ik had eerder ook wel echt een vreemde snuiter als huisarts, waar ik me totaal niet prettig bij voelde. Als ik dan moest vertellen waar ik voor wam, jankte ik al ongeveer. Nu heb ik een prima huisarts, maar dat gevoel van bijna moeten huilen blijft en soms doe ik t ook echt.
En als ik nou nog net zoals in de film kon huilen, sierlijk en charmant... Maar nee, mijn gezicht zit binnen no time onder de rode vlekken, make-up op mn kin en de volgende dag heb ik dikke ogen

Dit is voor mij ook zooo herkenbaar...
En ik vind t zo irritant ... Want mijn huisarts gaat dan gelijk vragen of ik wel goed in mijn vel zit ook al kom ik dan echt voor lichamelijke klachten..maar ik kan er niet aan doen dat ik moet huilen.

Zo, wederom flinke herkenning hier. Dikgedrukte is me als tiener wel eens overkomen, meteen werden mn klachten door de huisarts-in-opleiding afgedaan als stress :S
En sierlijk huilen kan ik inderdaad ook niet, grrrr.