Mixed up feelings..

Het is nog niet zo ver maar vriendlief en ik hebben besloten om voor een tweede kindje te gaan sinds deze week. Ik ben helemaal in de wolken en het lijkt me echt weer heerlijk om weer zwanger te zijn en een kleine baby in huis te hebben

Maar ik ben heel erg bang voor de eerste maanden. Ik heb zo het idee dat ik moet gaan overleven en bijna om ga komen in de drukte. Het eerste 1,5 jaar met S. Heb ik het best moeilijk gehad. Ik moest echt aan alles wennen en ik zorgde niet goed voor mezelf (qua eten, ontspanning). Achteraf gezien was dit dus ook een pnd waar ik zelf ben uitgeklommen met veel moeite. Ik kan nu gelukkig echt sinds een half jaar zeggen dat het allemaal goed gaat. Maar stel baby nummer 2 is het het uiterste van S. S. is gewoon een makkelijk kind en heeft nooit veel gehuild. Hoe ga ik me dan wel niet voelen? Ik wil dat helemaal niet! Is het raar dat ik in m'n hoofd nu al denk dat ik de eerste maanden niet leuk ga vinden? Ik voel me haast gewoon schuldig dat ik dit denk Hoe dan ook ik wil deze gedachte gewoon niet hebben maar hoe kan ik die omzetten? En zal ik dit meteen moeten aankaarten bij bijv. de vk. Of hebben wel meer meiden deze gedachte gehad en is het gewoon zelf goedgekomen?

Ik weet niet zo goed waarom ik dit plaats maar ik word gewoon een beetje verdrietig bij deze gedachte..

Wat leuk dat jullie voor een tweede kindje gaan! Naast leuk is het natuurlijk ook spannend en onbekend, logisch dat je je druk kan maken over hoe het straks zal gaan met twee kindjes. Maak die gevoelens bespreekbaar met je man, vk, straks de kraamverzorgster en eventueel je moeder of een vriendin. Wees eerlijk over de periode na de geboorte van jullie zoontje, dan kunnen zij straks ook op je letten.


Zelf vond ik de overgang van geen kindje naar één kindje heftiger dan van één naar twee. Zeker de eerste zes maanden sliep mijn dochtertje veel en had ik tijd voor mijn zoontje en mijzelf.

wij hebben dan nog niet besloten om voor een 2e te gaan.Maar die gedachten die jij hebt kan ik me goed voorstellen.Ik heb zelf na de bevalling een pnd gehad,mede door de woon situatie hier en het feit dat we V bijna kwijt waren.V is een hele makkelijke baby geweest en nu nog een makkelijk kind.Wij zeggen inderdaad weleens van als we ooit een 2e krijgen dan kan het nooit zo makkelijk zijn als bij V,want natuurlijk onzin is want waarom zou je geen 2 makkelijke kindjes kunnen krijgen.Waar ik zelf wel bang voor ben is weer een pnd,dit is voor mij ook een rede om te zeggen dat ik nu geen 2e kindje wil(onze woonsituatie is er nu ook nog niet naar dat we er serieus over nadenken)
Als ik jouw was zal ik wel aangeven bij een vk van je gevoelens en gedachten na S,zodat ze hier op kunnen letten,eventueel naar de ha gaan,je verhaal doen en misschien daar na de bevalling heen voor afspraak kijken hoe het gaat.je hoeft natuurlijk niet weer pnd te krijgen,je weet immers wat je nu ongeveer kan verwachten.Achteraf gezien heb ik me op de tijd met een baby wat verkeken,en viel het allemaal wat tegen zeg maar(ik hou echt wel van me ventje hoor,maar vind de baby periode niet het leukste.Al zou ik nu afentoe willen dat hij nog rustig in de box lag hahah)

Zooooo ontzettend herkenbaar Razz, ik herken het meeste dat je schrijft. R is erg makkelijk wat als er nu een enorm moeilijk kindje bij komt? Maar ja voor hetzelfde geldt is hij/zij makkelijker.

Ik weet ook al van mezelf dat ik die eerste maanden niet leuk ga vinden, ik vind kleine baby's schattig/lief maar heb ze zelf liever groter. Helaas worden ze zo niet geboren en zul je er toch doorheen moeten. Je hebt je kind voor veel langer als die eerste 3 mnd toch?
Ik heb ook dat soort gedachten (gehad) maar ik denk wel dat het normaal is. Je weet hoe het is om een baby op te laten groeien en dat is niet alleen maar leuk. Bij een eerste ging je er toch anders in, nu weet je beter wat je te wachten staat.

Wat leuk dat jullie nu voor een tweede gaan, dat wilde je al lang toch?

Ja, die twijfels. Ik ben ook wel een beetje angstig geweest hoe het zou gaan met twee kinderen. Ik vond de eerste maanden ook soms wel zwaar, als ik er zo op terug kijk. Al heb ik op dat moment ook wel veel genoten, maar nu zit ik zelf wat beter in mijn vel en het is allemaal makkelijker geworden.

Ook al wordt het een wat 'moeilijker' kindje, de zware periode is bijna altijd tijdelijk. En ik had zelf ook wel gedachtes tijdens de zwangerschap dat het nooit weer zo'n makkelijk kindje zou kunnen worden als de eerste, maar ook mijn tweede dochter is vrolijk, slaapt goed, eet goed, niks aan de hand. Het kan dus ook ontzettend meevallen allemaal!

@ nana, fijn om te lezen dat de eerste tijd ook mee kan vallen. En ik ga het denk ik gelijk met m'n vk bespreken als het zo ver is

@ mauwmauw, ik heb me toen ook echt heel erg verkeken op de babytijd. Ik denk mede dat het komt dat dat we gewoon allebei geen fijne start hebben gehad. Ik kreeg onverwachts een ks onder volledige narcose en de eerste week ben ik ontzettend ziek geweest en heb S. amper bij me kunnen hebben. Echt vreselijk was dat

@ printje, fijn dat ik niet de enige ben die zulke gedachtes heeft. Ik denk ook meer vooruit. Hoe het dadelijk is als S. op school zit, de baby wat ouder is en er weer een gewoon fijn ritme is. Ik denk wel dat ik het weer zwaar ga hebben maar ik hoop niet zo erg dan wat ik nu denk. Ik moet het ook gewoon allemaal op me af laten komen en straks eens kijken hoe de vk erover denkt

Razz_ schreef:@ nana, fijn om te lezen dat de eerste tijd ook mee kan vallen. En ik ga het denk ik gelijk met m'n vk bespreken als het zo ver is

@ mauwmauw, ik heb me toen ook echt heel erg verkeken op de babytijd. Ik denk mede dat het komt dat dat we gewoon allebei geen fijne start hebben gehad. Ik kreeg onverwachts een ks onder volledige narcose en de eerste week ben ik ontzettend ziek geweest en heb S. amper bij me kunnen hebben. Echt vreselijk was dat

@ printje, fijn dat ik niet de enige ben die zulke gedachtes heeft. Ik denk ook meer vooruit. Hoe het dadelijk is als S. op school zit, de baby wat ouder is en er weer een gewoon fijn ritme is. Ik denk wel dat ik het weer zwaar ga hebben maar ik hoop niet zo erg dan wat ik nu denk. Ik moet het ook gewoon allemaal op me af laten komen en straks eens kijken hoe de vk erover denkt

Precies, mijn man en ik hebben het er ook samen over gehad en het heeft niets te maken met een mindere wens voor een tweede kindje maar, in mijn ogen, met ook realistisch kijken naar wat er kan gebeuren. Ik ga liever uit van een ergere situatie en dat het meevalt als andersom. En tegen die tijd dat nummer 2 komt is R ook alweer bijna 3 jaar, dat scheelt natuurlijk ook.

Ik zou je pnd zeker aangeven bij de verloskundige als het zover is, zodat zij je in de gaten kan houden en je kan helpen om de kraamtijd zo 'gezond' mogelijk in te gaan. Verder weet je nu helaas hoe het kan zijn, dus je kunt je nu al voorbereiden door met je man te praten over wat je zou willen, wanneer hij moet ingrijpen, etc. Je kunt ook extra uren kraamzorg krijgen als je dat wilt, als je aangeeft dat dit risico er is. Áls het gebeurt, dan zal het je niet zo rauw op je dak komen vallen als de vorige keer, en kun je alle hulplijnen al klaar hebben staan. En als het niet gebeurt, mennn, wat zal jouw wolk dan knetterroze zijn!

Verder is je verhaal wel herkenbaar hoor, je bent zo dol op je oudste en het loopt allemaal zo makkelijk en lekker omdat je elkaar ook al zo goed kent. De situatie is zo 'ideaal' dat je denkt dat het alleen maar slechter kan worden haha, ook al heb je erg zin in een tweede kindje en lijkt het je ook super om je zoon een broertje of zusje te geven. Tenminste, zo was het bij mij.

En nu is het zusje er. En ja, het is best pittig, al ligt hem dat bij mij niet zozeer aan dat ik er nu twee heb (dat gaat allemaal redelijk soepel), maar meer aan het feit dat ze gewoon toch weer een baby is (joh :p), inclusief krampjes, spuitluiers, onverklaarbare huilbuien en ontbrekende gebruiksaanwijzing. En natuurlijk is ze ook vreselijk lief en knuffelig en vrolijk en superknap en eigenlijk heel erg makkelijk Maar het voordeel van een tweede vind ik is dat je weet dat die eerste periode weer voorbij gaat, en sneller dan je denkt (het is nu na 3,5 maand alweer zó anders!). Eerlijk is eerlijk, baby's zijn ook niet zo mijn ding, maar je doet het gewoon weer met alle liefde en volledig automatisch. En als het eens klote ging, dan keek ik naar d'r en dacht ik 'over een jaar ben jij echt zó leuk' en dan kon ik het allemaal weer aan. Dat is echt zo leuk aan een tweede, je weet wat voor gaafs er allemaal nog gaat komen!

Hopelijk toch ook veel plezier met de voorpret

Wat leuk dat jullie voor een 2de willen gaan.

Hier ging de 2de zoveel makkelijker, je weet al wat je te wachten staat, weet al hoe alles moet en gaat en je weet dat je kan verwachten dat je de eerste paar weken gebroken nachten hebt.
Daardoor ging het hier al zoveel makkelijk, de kleine meid gaat gewoon mee en zo kan ik er nog wel 10 bij hebben
Tuurlijk is het wel drukker met nog een peuter die er bij loopt maar ik vond van 0 naar 1 veel zwaarder.

ik vond een tweede ook makkelijker, bij de eerste had ik ook echt het gevoel te moeten overleven maar bij de tweede had ik al veel meer een ritme gericht op kinderen waar ze makkelijk in meedraaide. Ik was zelf ook relaxter, niet meer gericht op doorslapen, voedingen oid. Meer gehandeld obv mijn eigen (moeder-)gevoel. Bij de tweede had ik ook een draagdoek wat ons beide rust gaf, als ze niet wilde slapen droeg ik haar bij me en kon ik evengoed alles doen wat moest gebeuren.

Razz, ik kan me enigszins wat voorstellen bij jouw gedachtes, maar misschien kun je het proberen om te draaien? Je weet nu wat je te wachten staat, je weet nu hoe je je gevoeld hebt toen je oudste er was. Dat kun je allemaal proberen voor te zijn door het positief in te stappen, dingen te doen die jij wil en vooral de dingen te laten die niet goed gingen.

Wat leuk dat jullie toch voor een 2e gaan!
Ik begrijp je ook hoor, ik heb na de geboorte van F. ook een vorm van pnd gehad, ik heb het bij mijn verloskundige en gynaecoloog kenbaar gemaakt en ik wordt daar strak na de bevalling ook in begeleid. In ons ziekenhuis hebben ze sinds kort een POP poli, speciaal voor vrouwen met psychische klachten na bevallingen. Ik weet nog niet precies wat het inhoudt maar het is wel de bedoeling dat ik straks door deze poli begeleidt ga worden, juist om weer een pnd te voorkomen. Misschien heeft jou ziekenhuis ook zoiets?

Verloskundigen en gynaecologen vinden dit echt niet vreemd hoor, ik ben echt heel begripvol en liefdevol opgevangen/behandeld door hen!

Wat ben ik blij met dit topic,heel veel dingen wat ik lees is herkenbaar voor mij,en ook een rede om geen 2e te willen.Mijn vriend heeft te kennen gegeven ooit wel een 2e te willen,denk dan over een 1-2 jaar er voor gaan.Door jullie ervaringen te lezen met een 2e heb ik er wel meer vertrouwen in gekregen.Voor nu is het nog niet aan de orde,maar in de toekomst wie weet ooit wel een 2e.

Ik moet ook wel zeggen dat dit topic me veel doet dmv jullie ervaringen

@ Pandora, ik heb geen idee of zoiets ook in ons ziekenhuis bestaat. Het zou wel fijn zijn! Fijn dat je zo goed wordt geholpen door de vk en gyn. Dat is toch wel erg belangrijk en goed voor je zelfvertrouwen lijkt mij

@ Darius ja dat is wel zo natuurlijk daar had ik eigenlijk nog niet eens over nagedacht!

Razz; ik vind het zelfs een fijn topic hahaha ik denk dat meer mensen zulke dingen voelen als dat ze durven zeggen. Ik voel echt precies hetzelfde, toen ik wist dat ik zwanger was van nmr 2 dacht ik waar gaan we toch aan beginnen. Maar na de eerste schrik begint toch steeds meer het echte geluksgevoel te overheersen al blijf ik erbij dat ik de eerste babytijd niet wil onderschatten en het liever zwaarder ga voorstellen dan dat het hopelijk gaat worden.

Ik denk dat ik straks bij een positieve test de eerste dagen een beetje van de wap ben en dat ik na een paar dagen pas echt blij kan zijn. Ik kan het natuurlijk mis hebben maar ik verwacht dat ik zo ga reageren. Ben jij er nu wel een beetje aan gewend Printje en weten mensen (ouders bijvoorbeeld) al dat je zwanger bent? Hoeveel weken en je nu eigenlijk?

Ik ga ook vanuit het ergste dan kan het alleen maar meevallen hoop ik

Ik ben er nog niet aan gewend in de zin van dat ik me zwanger voel ofzo, heb nergens last van en vergeet het de hele tijd...

Familie en collega's weten het al, ik heb zoiets van als het misgaat wil ik het ook delen en daarnaast heb ik de volgende echo pas in de zomervakantie en anders kom ik met een buikje terug op school en dat vind ik ook raar.

Ik ben nu 10+2, gaat me allemaal enorm langzaam.

Wat leuk dat jullie nu toch de beslissing hebben genomen!

Ik maakte me van tevoren niet zoveel zorgen, maar merk nu wel (de jongste is 7 weken) dat ik het wel echt pittig vind. Maar dat komt omdat mijn jongste echt enorm beroerd heeft geslapen de afgelopen weken en ik zelf nog een operatie moest ondergaan na de bevalling, dus geen tijd had om te herstellen. Het is beter geworden sinds we afgelopen week naar de osteopaat zijn gegaan met onze jongste, dat hij nu een uur of 3/4 achter elkaar slaapt. Daarvoor maakten we gemiddeld een uur of 2 per nacht, dus we waren helemaal uitgeput allebei.

Het zijn natuurlijk ook de omstandigheden, maar ik vind de overgang van 1 naar 2 nu echt wel veel pittiger dan van 0 naar 1. Zeker omdat ik nu merk dat ik er 's ochtends vroeg gewoon moet zijn voor onze oudste, terwijl de jongste soms helemaal niet geslapen heeft 's nachts (en wij dus ook niet). Dat vind ik zwaar. Maar ik hou in gedachten dat ook dit over gaat en dat er ook weer nachten komen dat we door kunnen slapen.

Maar voor nu vind ik het wel erg zwaar ja, dus ik kan me je angsten voorstellen. Bedenk je echter wel dat het tijdelijk is.

Ik herken precies wat Luce zegt.
Ik vond het ook van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 0 naar 1. De tweede huilde heel veel en sliep niet goed.
Maar het wordt wel steeds makkelijker nu, het vele huilen is voorbij, het slapen gaat wat beter, hij kan steeds meer zelf en zelf aangeven. En de kinderen spelen steeds meer met elkaar. Ik zou het zo overdoen, het eerste jaar was pittig maar zoals Luce zegt: dat is tijdelijk.

ik vond van 1 naar 2 ook veel pittiger eigenlijk. De jongste is totaal anders dan de oudste. En daarkomt ook bij dat ik nu niet goed in mijn vel zit waar ik ook voor bij een pyscholoog loopt
Maar ik herken het wel een klein beetje want hier heb ik de angst nu ook voor een eventuele 3e.

Het meest 'nare' nu is dat je niet meer kunt rusten tussendoor. Ja, als ze allebei slapen maar dat is zelden. Ik besef me nu pas hoeveel tijd ik 'over' had toen alleen de oudste er was. Ik denk dat ik hier ook wel aan ga wennen, maar dat is wel wat ik het pittigste vind.

Dat vond ik ook erg pittig luce, vooral als je jongste 's nachts heel slecht slaapt en je er de volgende ochtend weer heel vroeg uit moet voor de oudste (of 's ochtends vroeg op moet om te gaan werken). Maar daar wen je inderdaad wel aan. Tijd over heb ik nog steeds niet veel, dat komt wel weer als de oudste naar school gaat.

@ Luce: wat jij zegt lijkt mij ook erg pittig inderdaad! Toen N. net geboren was deed ik bijna alle slaapjes met haar mee. Heerlijk in bed liggen met haar op mijn buik of naast me. Gewoon dagenlang helemaal niks doen, wat uurtjes slapen, de hele dag m'n kindje bij/naast me, etc. Heerlijk vond ik dat!

Wij zijn 'genoodzaakt' voorlopig echt nog even te wachten met een tweede. Als N. een jaar of 4 is denk ik dat we er weer voor gaan, mits we dan verhuisd zijn. Aan de ene kant vind ik dat helemaal niet erg, want ze gaat dan al naar school. Zo heb ik toch overdag nog lekker de tijd om die genietmomentjes te pakken